“นายก็เลิกยั่วโมโหฉันสักทีสิ”ชิเอลสะบัดหน้าหนีทันทีที่จบคำ ตามด้วยการโค้งคารวะน้อยๆจากสัปเหร่อ
โซเซยังคงอารมณ์ดีเป็นปกติขณะที่เฝ้ามองดูสีสันจากอารมณ์ความรู้สึกของฝ่ายตรงข้าม ออร่าหลายหลากสีที่แผ่รัศมีออกมาจากร่างเล็กที่นั่งอยู่ตรงหน้าตนนี้ผันแปรไปตามแรงอารมณ์
..มองแล้วเพลินตาดีจริง
เพราะเหตุนี้แหละอดีตยมทูตมือพระกาฬผู้เคยตัดสินคุณงามความดีบุคคลสำคัญของโลกมานับไม่ถ้วนอย่างเขาจึงไม่ค่อยชอบไปไหนไกลจากอาณาจักรของของมนุษย์นัก เพราะมนุษย์นั้นน่าสนใจอย่างนี้เอง..
ถึงแม้จะมีช่วงชีวิตแสนสั้นทว่าพวกเขาก็มีเสียงหัวเราะ และมันทำให้เขา..
ผู้ซึ่งมีชีวิตอยู่มานานกว่าใครๆไม่ต้องรู้สึกว่าโลกนี้น่าเบื่อหน่ายจนเกินไป
ยิ่งกว่านั้นร้อยปีที่ผ่านมานี้เขายังได้ค้นพบว่าการหัวเราะช่วยเติมเต็มช่องว่างของช่วงชีวิตอันยาวนานได้ดีที่สุดอีกด้วย
ดังนั้นเรื่องขำขันจึงมีคุณค่าสำหรับโซเซเพราะเหตุนี้
“ฮึ ฮึ..
อารมณ์ร้อนจริงนะครับมายเลดี้” องค์รักษ์หนุ่มก้มศีรษะเล็กน้อยพลางขยับปีกหมวกทรงสูงเป็นเชิงขออภัย
ก่อนจะพูดอย่างเป็นการเป็นงาน
“สถานที่ซึ่งเรากำลังมุ่งหน้าไป..
เป็นคฤหาสน์ของท่านเซอร์โอลิเวอร์
ดัดเลย์ แฮสติ้ง ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทที่คุ้นเคยกับท่านเคาท์เรมงด์เป็นอย่างดี ดังนั้นจึงเป็นไปได้ว่าตัวท่านเซอร์เองก็อาจจะมีส่วนรู้เห็นในเรื่องผิดกฏหมายด้วย”
โซเซหยุดพูดพลางจับจ้องสีหน้าเย็นชาของท่านเอิร์ลน้อย
“ในเมื่อรู้เช่นนี้แล้วคุณคิดจะทำยังไงต่อไปล่ะครับ”
“ถ้าสืบจนรู้แล้วว่าผิดจริงก็เก็บมันทั้งคู่นั่นแหละ แต่ไหนๆฉันก็แต่งตัวแบบนี้แล้วคงไม่พ้นเรื่องเปลืองตัวอีกนั่นล่ะ ถึงยังไงฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิงจริงๆอยู่แล้วล่ะนะ แต่ถ้าหากถึงที่สุดแล้วล่ะก็..”
“ด้วยสีหน้าท่าทางแบบนั้นน่ะหรือครับ ที่จะดึงดูดสายตาบุรุษได้น่ะ
โซเซไม่อยากจะทำให้ท่านเอิร์ลโมโหอีกหรอกนะ แต่แววตาเชือดเฉือนกับวาจาแข็งกระด้างเช่นนั้นน่ะไม่มีผู้ชายสติดีๆหน้าไหนอยากจะเข้าใกล้หรอก”
องค์รักษ์หนุ่มส่งเสียงหัวเราะเบาๆพร้อมกับหยิบตลับเครื่องสำอางเล็กๆออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
แล้วกวักมือเรียกให้อีกฝ่ายชะโงกหน้าเข้ามาใกล้
มือใหญ่หมุนฝาตลับให้เปิดออกพร้อมกับแตะปลายพู่กันกลมมนลงบนผงฝุ่นสีกุหลาบแก่ที่บรรจุอยู่ภายใน แล้วบรรจงไล้เบาๆไปบนแก้มเนียนใสของเด็กหนุ่ม ตามด้วยที่หน้าผาก ลำคอ
และร่องอกอิ่มซึ่งดูเหมือนจริงจนน่าตกใจ
“เฮ้ย! นี่มัน..” เด็กหนุ่มอดร้องโวยวายมิได้ ด้วยความรู้สึกจั๊กกะจี้ยามถูกโลมไล้ด้วยปลายพู่กันไม่ใช่สิ่งเคยคุ้น
“จุ๊ๆ อย่าเพิ่งพูด.. เดี๋ยวสีเข้าปากแล้วลิปสติกจะเลอะหมด อีกอย่างนะครับ..”
นิ้วเรียวยาวเชยปลายคางหนุ่มน้อยให้เงยขึ้นพลางเอียงคอมอง “เลิกสักทีเถอะไอ้น้ำเสียงห้วนๆสั้นๆแบบนั้นน่ะ จะปลอมตัวทั้งทีคุณมีปัญญาทำได้เท่านี้เองหรือ ท่านเอิร์ล”
“ชิ..”
“ไหน
เอียงแก้มขวามาอีกหน่อย.. ที่จริงโซเซถนัดมากนะเรื่องการแต่งหน้าน่ะ
ยิ่งผิวพรรณของมนุษย์ที่ยังมีลมหายใจอยู่น่ะค่อนข้างจะเป็นสีชมพูสวยอยู่แล้ว ตกแต่งอีกนิดๆหน่อยๆก็ดูดีไม่มีที่ติ
แต่ถึงแม้ตอนนี้ท่านเอิร์ลจะดูเป็นสาวน้อยวัยแรกแย้มที่มีสุขภาพดีด้วยสีกุหลาบเรื่อๆที่พวงแก้ม แต่จำไว้นะครับ..”
พ่อบ้านจำเป็นเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์วายร้ายออกมา ขณะที่เก็บตลับเครื่องสำอางใส่กระเป๋า
“ไม่ว่าการแต่งหน้าหรือเสื้อผ้าแพรพรรณจะเลอเลิศปานใดแต่ก็ล้วนเป็นเพียงแค่เปลืองนอก ความงามที่แท้จริงน่ะจะต้องมาจากภายใน”
“รู้แล้วน่า
นายนี่ก็พูดมาก..” ชิเอลชะงักกลางครันเมื่อรู้สึกว่ารถม้าหยุดนิ่งสนิทในที่สุด หนุ่มน้อยชำเลืองมองแสงไฟและภาพความสับสนวุ่นวายภายนอกหน้าต่างพลางจับชายกระโปรงเตรียมจะลุกขึ้น ขณะที่องค์รักษ์หนุ่มเป็นฝ่ายเปิดประตูรถลงไปก่อน
“ถึงแล้ว.. เชิญครับ”
ฝ่ามือใหญ่ซึ่งสวมถุงมือหนังสีดำมันวาวยื่นมารอรับอยู่ที่ประตูรถม้าเสร็จสรรพ รอคอยให้สาวน้อยจับเพื่อพยุงกาย และเมื่ออยู่ต่อหน้าใครต่อใครชิเอล แฟนธอมไฮฟ์ก็จำต้องสวมวิญญาณเด็กสาวแรกรุ่นอย่างไม่มีทางเลี่ยง ใบหน้าหวานอมยิ้มละไมยามที่ส่งมือให้กับองค์รักษ์ขณะที่อีกข้างรวบชายกระโปรงขึ้นแล้วก้าวเท้าลงจากรถ
“กรุณาเกาะแขนผมไว้นะครับ
มายเลดี้”
จู่ๆน้ำเสียงสูงๆต่ำๆก็เอ่ยออกมาเป็นภาษารัสเซียชัดถ้อยชัดคำ ทำให้เอิร์ลแห่งแฟนธอมไฮฟ์ต้องเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างประหลาดใจ
แต่ถึงแม้จะถลึงตามองสักกี่ครั้งโซเซก็ไม่มีท่าทีว่าจะเฉลยอะไรออกมาเลยชิเอลจึงจำเป็นต้องปฏิบัติตามแต่โดยดี
ท่านเอิร์ลน้อยในรูปลักษณ์สตรียอมให้พ่อบ้านผมสีเงินพาเดินไปจนถึงทางเข้าโถงรับรองของคฤหาสน์ในที่สุด เด็กหนุ่มก้มศีรษะลงเล็กน้อยด้วยกลัวจะถูกคนจำได้
ขณะที่บุรุษที่อยู่เคียงข้างก้มลงกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับหัวหน้าคนรับใช้ที่มารอต้อนรับ
เลดี้วาเลนติน่า วาซีเลฟและผู้ติดตาม”
สิ้นเสียงขานชื่อ
สายตาแทบทุกคู่ในห้องโถงก็พุ่งมายังผู้มาใหม่ทั้งสองแทบจะพร้อมเพรียงกัน
ภาพเด็กสาววัยแรกรุ่นในชุดกระโปรงสีขาวบริสุทธิ์นั้นโดดเด่นสะดุดตานัก
ผ้าชีฟองสีขาวบางเบาซึ่งซ้อนทับกันหลายชั้นจนบานออกนั้นดูราวกับกลีบกุหลาบ ขณะที่ริบบิ้นและกุหลาบขาวซึ่งแซมอยู่บนเรือนผมสีมิดไนท์บลูที่ม้วนเป็นลอนน้อยๆแล้วปล่อยให้ยาวสยายเคลียแผ่นหลังนั้นดูงดงามแปลกตา ทว่าก็ยังไม่เท่าดวงหน้ารูปไข่ที่เผยนัยน์ตาสีน้ำเงินลึกล้ำดุจมหาสมุทรเพียงข้างเดียว
กับจมูกเชิดงอนและริมฝีปากสีชมพูระเรื่อซึ่งงดงามลงตัวไม่มีที่ติ
ลำคอระหงประดับด้วยแถบริบบิ้นกำมะหยี่สีดำและเพชรรูปหยดน้ำเม็ดโตที่ส่องประกายแวววาวล้อแสงไฟ รับกันกับชุดเปิดบ่าตามสมัยนิยมซึ่งประดับด้วยริบบิ้นลายริ้วขาวดำและผ้าลูกไม้สีเดียวกันกับชุดที่สวม อวดลาดไหล่และเนินอกขาวสล้างที่รอวันผลิงามกับเอวเล็กกลมกลึง และนั่นคือภาพของสาวน้อยวัยแรกแย้มที่มีอำนาจสะกดสายตาบุรุษให้ตะลึงค้างได้อย่างไม่ยากเย็น
เยื้องไปด้านหลังคือสุภาพบุรุษหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเงินยาวระต้นขาในมาดของครูประจำบ้าน.. โซเซค้อมศีรษะลงเล็กน้อยเพื่อรอรับคำสั่งจากนายสาว ชุดราตรีสโมสรที่อยู่บนร่างเป็นไปตามประเพณีนิยม
ทักสิโด้สีดำแบบชายยาวพร้อมด้วยหมวกทรงสูงนั้นดูพอดีเหมาะเจาะกับเรือนร่างสง่าผึ่งผายซึ่งอวดบ่ากว้าง สะโพกสอบและช่วงชายาวตรงสมบูรณ์แบบ
องค์รักษ์เฉพาะกิจลอบยิ้มบางๆขณะที่สังเกตปฏิกิริยาของบรรดาแขกเหรื่อที่มีต่อชิเอล
เห็นได้ชัดว่าปลาหลายตัวเข้ามาติดเบ็ดอย่างง่ายดายโดยที่ท่านเอิร์ลน้อยยังไม่ได้ลงมือทำอะไรเลยด้วยซ้ำ มิเสียแรงที่อุตส่าห์ล่อหลอกให้ยอมแต่งตัวเช่นนี้
...เห็นทีงานนี้คงจะง่ายดายกว่าที่คิดกระมัง
จะเหลือก็เพียงมารยาหญิง..
ซึ่งไม่รู้ว่าเด็กคนนี้จะงัดอะไรออกมาใช้เท่านั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น