Miracle… ปาฏิหาริย์รักจากอเวจี

นี่.....

คุณครับ....

คุณเคยเชื่อมั้ยว่าปาฎิหาริย์น่ะ..   มีจริง

และมันก็เกิดขึ้นแล้วกับคนอย่างผม...  คนที่ไม่เคยมีแสงสว่างอะไรในชีวิตนอกจากความมืดมนที่ห้อมล้อมอยู่รอบกาย   กับวันคืนที่ต้องสูดหายใจเอาแต่กลิ่นของความตาย   และความเลวร้ายของสิ่งที่เรียกว่า  มนุษย์  เข้ามาเก็บไว้เต็มปอดเสียจนแทบกระอัก   วันคืนที่เฝ้าแต่ทำงานงกๆอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเพียงเพื่อเป็นบรรณาการแด่จ้าวแห่งยมโลกมานานแสนนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้   ในเมื่อสถานที่แห่งนี้ไม่เคยมีแสงสว่างใดๆส่องลงมาถึง   ไม่เคยมีสายลมพาให้สดชื่น   ไม่เคยมีทิวทัศน์อันสวยงามอันใดรึแม้กระทั่งเสียงนกร้อง...   

แต่แล้ววันหนึ่งผมก็กลับพบว่ามีแสงสว่างส่องผ่านเข้ามาในชีวิตอันเงียบเหงา    ขับไล่ความมืดมนในหัวใจออกไปแล้วแทนที่ด้วยความอบอุ่น   ความหวัง   ความดีงาม   

และใช่...   รวมถึงความรักด้วย

แต่ปีแล้วปีเล่าแห่งการเฝ้ารอและอดทนทำให้ผมเกือบจะท้อถอย   เมื่อคนๆนั้น   ไม่สิ..  เรียกอย่างนั้นดูจะเป็นการอาจเอื้อมและเสียมารยาทไปหน่อย..   ในเมื่อ“ท่านผู้นั้น”ช่างอยู่สูงเหลือเกิน    และนั่นก็ทำให้ผมต้องยอมรับอย่างไม่เต็มใจนัก   ว่าคนอย่างบัลรอค   รูเน่ไม่สมควรบังอาจคิดฝันใฝ่ในตัวของท่านการูด้า  ไออาคอส    และหากใครมารู้เข้าล่ะก็มีหวังเป็นขี้ปากแน่ๆ

ทว่าก็ยังดูเหมือนโชคจะเข้าข้างผมเมื่อในที่สุดเราก็มีโอกาสได้อยู่กันตามลำพัง   ถึงแม้จะเป็นช่วงสั้นๆในสถานการณ์ซึ่งไม่โสภานักที่ลูกน้องหน้าโง่ของผม..   เจ้ามารูคิโน่ดันเผลอเรอซุ่มซ่ามขังลืมเราทั้งคู่เอาไว้ในห้องเก็บเครื่องทรงของท่านฮาเดส   

และเรื่องราวทั้งหมดก็เริ่มขึ้นจากตรงนั้น.....

 

.......................................................

“อ๊ะ!!   ให้ตายสิ”

น้ำเสียงนุ่มน่าฟังร้องขึ้นอย่างหงุดหงิด   ร่างเพรียวบางในชุดเซอร์พลีซพญาครุทจำต้องก้าวถอยห่างออกมาจากบานประตูสูงเสียดฟ้าอย่างอับจนสิ้นหนทาง    เมื่อรัศมีคอสโมสีม่วงเข้มที่ราวกับจะทำหน้าที่เป็นทวารบาลนั้นมิใช่สิ่งที่จะหาญกล้าต่อกรได้เลย  

“ก็ท่านไม่ควรเสี่ยงเลยนี่ครับ!”

การูด้า  ไออาคอสหันมาชำเลืองมองบริวารของสหายแวบหนึ่งก่อนจะตวัดสายตากลับไปยังบาดแผลบนหลังมือของตน    หากผู้ตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกันกลับก้าวเข้ามาใกล้พร้อมด้วยความห่วงใยที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าขาวซีด

“ถึงแม้จะเป็นท่าน   ผู้เป็นหนึ่งในสามผู้ยิ่งใหญ่แห่งยมโลกก็มิอาจจะต้านทานพลังคอสโมของท่านฮาเดสที่มีไว้เพื่อจัดการกับผู้บุกรุกได้หรอกนะครับ”  

“เป็นเพราะลูกน้องโง่เง่าของเจ้าแท้ๆเชียว”

ผู้พิพากษาแห่งยมโลกค้อมศีรษะลงอย่างขออภัยต่อความผิดพลาดของสเปคเตอร์ใต้บังคับบัญชาก่อนจะถือวิสาสะเข้าไปใกล้ไออาคอสแล้วก้มลงดูบาดแผล

“แล้วข้าจะจัดการลงโทษเจ้านั่นอย่างสาสมในภายหลังครับท่าน   แต่ตอนนี้ขอให้ข้าได้ดูบาดแผลของท่านสักนิดเถอะ”

นัยน์ตาม่วงอ่อนเปล่งประกายอย่างดีใจระคนคาดไม่ถึง   เมื่อฝ่ายตรงข้ามยอมส่งมือมาให้แต่โดยดี   รูเน่ฉีกกระชากชายเสื้อคลุมตัวยาวของตนออกเป็นริ้วๆ   พลางประคองข้อมือสีน้ำผึ้งเอาไว้ในมืออย่างแผ่วเบาทะนุถนอมราวกับว่ามันจะแตกหักได้โดยง่าย   ก่อนจะลงมือเช็ดเลือดออกจากบาดแผลอย่างเบามือแล้วจึงพันทับด้วยผ้าสะอาด   ขณะเดียวกันก็อดสงสัยมิได้ว่าเหตุใดข้อมือเล็กๆกับผิวพรรณเนียนละเอียดเช่นนี้    จึงสามารถกุมอำนาจแห่งยมโลกได้ถึงหนึ่งในสามกันหนอ

“ขอบใจนะ”

ไออาคอสเอ่ยเสียงนุ่มพลางชักมือกลับแล้วเบือนหน้าไปอีกทางหนึ่ง   และเพียงเท่านั้น...   ก็เป็นครั้งแรกในชีวิตที่บัลรอค  รูเน่รู้สึกว่าหัวใจพองโตอย่างมีชีวิตชีวาที่สุด    เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าชีวิตนี้มีค่าและช่างดีเหลือเกินที่ได้เกิดมา   ทว่ามันยังไม่อาจเทียบได้กับสัญญาณบางอย่างที่ตนสัมผัสได้จากดวงตาสีไพลินคู่งามนั้น

....ท่านไออาคอส   หรือว่าท่านจะ..

“เจ้ามีความรับผิดชอบดีมาก   แล้วข้าจะบอกมีนอสนายเจ้าให้ตบรางวัลให้”

“มิได้ขอรับ..   ข้าทำไปด้วยความเต็มใจยิ่งไม่ได้คาดหวังสิ่งใดตอบแทน   แต่ที่น่าเป็นห่วงคือในขณะนี้เราจะมีอากาศหายใจอีกนานแค่ไหนกัน   กว่าที่จะมีใครสักคนรู้สึกถึงความผิดปกติและมาช่วยเรา”

บรรยากาศภายในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆที่มิได้กว้างขวางนักแปรเปลี่ยนเป็นตึงเครียดอีกครั้ง   เมื่อทั้งสองคนต่างก็ตระหนักดีว่าไม่ว่าจะพยายามเท่าไรก็มิอาจเอาชนะคอสโมอันยิ่งใหญ่ซึ่งผนึกอยู่ที่บานประตูได้  และยิ่งกระวนกระวายมากเท่าใดอ็อกซิเจนที่มีอยู่เพียงน้อยนิดก็จะยิ่งถูกผลาญไวขึ้นเท่านั้น

“เราคงได้แต่รอเท่านั้น   ไม่มีทางอื่นอีกแล้ว” ไออาคอสจบประโยคพลางถอนหายใจแผ่วเบาแล้วทรุดกายลงนั่ง

.....หรือว่าข้า   ผู้เป็นหนึ่งในสามขุนพลแห่งยมโลกจะต้องมาสิ้นชื่อในสถานที่อย่างนี้หรือ....

“ท่านไออาคอสอย่าได้กังวลไปเลยครับ   หากว่าถึงที่สุดจริงๆแล้วล่ะก็...    ข้าก็ยินดีจะมอบให้ท่านได้แม้กระทั่งลมหายใจสุดท้าย”

 

“จะ..  เจ้าพูดอะไรน่ะ”

ใบหน้าคมเข้มที่หันกลับมาอย่างกะทันหันมีอันต้องเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นอีก   เมื่อสายตาพลันสบประสานกันและกันอย่างไม่ได้เจตนา   การูด้า  ไออาคอสถึงกับกระถดกายถอยหลังไปจนชิดกำแพงด้วยความตกใจ   ยามที่สเปคเตอร์ต่ำศักดิ์กว่ากระทำการอันจาบจ้วงด้วยการยกหลังมือที่พันผ้าของตนขึ้นจุมพิต

“บังอาจนัก!!..”

“เพราะข้านี้เฝ้ามองแต่เพียงท่านมานานแสนนานแล้ว   อย่าว่าแต่ลมหายใจเลย   ยิ่งกว่านี้ข้าก็ยอมได้เพื่อท่านไม่ว่าท่านจะด่าว่าข้าอย่างไรก็ตาม   เพราะเราสองคนอาจมิได้ออกไปจากที่นี่อีกเลยก็เป็นได้”

พริบตานั้นอาการฮึดฮัดจากร่างตรงหน้าก็ดูจะผ่อนคลายลงในทันที   ไออาคอสได้เเต่เม้มริมฝีปากแน่นพลางหรุบสายตาลงมองหลังมือของตนอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร   ในเมื่อสิ่งที่รูเน่พูดคือความจริงที่มิอาจหลีกเลี่ยงได้ในขณะนี้   มากเท่าๆกับที่ความรู้สึกบางอย่างพลุ่งพล่านขึ้นมาจากภายใน

...บางอย่างที่จำต้องเก็บซ่อนไว้มาเนิ่นนาน.....

“เจ้าน่ะ...   อย่าลงโทษลูกน้องมากนักล่ะ”

บัลรอค  รูเน่ต้องกระพริบตาด้วยความงุนงงพร้อมกับขยับเข้าไปใกล้อีกนิดหนึ่ง

“ท่านว่าอะไรนะครับ”

“ข้าบอกว่าเจ้าน่ะ..  ถ้ารอดออกไปได้ก็อย่าลงโทษลูกน้องให้รุนแรงนัก   เพราะข้าก็พอจะรู้กิตติศัพท์ความเฉียบขาดของเจ้าดีอยู่นะ”

ประโยคสุดท้ายจากริมฝีปากนุ่ม   เรียกรอยยิ้มให้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าผู้พิพากษาแห่งยมโลกได้   และก็ช่างเป็นเรื่องอัศจรรย์เหลือเชื่อในความคิดของไออาคอสที่คนอย่างรูเน่   ผู้คร่ำเคร่งอยู่กับงานการมากมายเสียจนแทบไม่เคยพูดคุยกับใครจะยิ้มเป็น  แถมยังเป็นรอยยิ้มที่งดงามชวนมองเสียด้วย

“ยังคงเป็นท่านที่โอบอ้อมอารีย์ไม่เคยเปลี่ยนนะครับ”

รูเน่ยังคงยิ้มพลางจ้องมองใบหน้าที่กำลังแปรเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นมาอีกครั้งด้วยดวงตาพราวระยับอย่างตั้งอกตั้งใจ   ก่อนจะก้มศีรษะลงในที่สุด

“ในเมื่อเป็นความประสงค์ของท่านข้าก็ยินดีปฏิบัติตาม   แต่มีข้อแลกเปลี่ยน..”

“อะไรกัน!   ผู้น้อยอย่างเจ้าน่ะหรือจะหาญกล้ามาขอต่อรองกับข้า..”

ร่างเพรียวในชุดเซอร์พลีซการูด้าสะบัดหน้าพรืดอย่างไม่พอใจก่อนยันกายเตรียมจะลุกขึ้น   หากข้อมือที่ทรงพลังกว่ากลับยื้อยุดฉุดให้อยู่กับที่    ทว่าสิ่งที่ตรึงร่างไออาคอสเอาไว้ได้อย่างแท้จริงนั้นกลับมิใช่พละกำลังอันน้อยนิดจากสเปคเตอร์ระดับต่ำเช่นบัลรอค  รูเน่    หากแต่เป็นประกายตาคมวาวคู่นั้นต่างหากที่ราวกับจะมีอำนาจสะกดความเคลื่อนไหว  

“ก็ในเมื่อท่านไม่ใช่นายของข้าโดยตรง   ดังนั้นข้าจึงมีสิทธิ์ที่จะทำเช่นนี้ได้  

ท่านไออาคอส...   ถ้าหากโชคดีรอดออกไปจากที่นี่ได้ข้าขอฟังคำตอบจากท่านจะได้รึไม่”

“คำตอบอะไรกัน    ข้าไม่เห็นรู้เรื่อง”

รูเน่ไล้ปลายนิ้วเรียวยาวเคลียแก้มเนียนพร้อมด้วยรอยยิ้มบางๆที่มุมปาก

“คำตอบซึ่งท่านเองก็ทราบดีอยู่แก่ใจแต่กลับปิดบังเอาไว้นั่นล่ะครับ   ข้าอยากจะฟังจากปากของท่าน”

ขุนพลแห่งยมโลกเม้มปากแน่น   ขณะที่เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด   พลางชั่งใจถึงผลได้ผลเสียอีกร้อยแปดประการ

“แต่เราอาจไม่ได้ออกไปอีกเลยก็เป็นได้   ข้าจะบอกเจ้าเลยก็แล้วกัน   คือข้า...”

.....................................................

ท้องฟ้าสีแดงช่างสดใส.....

กลิ่นอายแห่งความตายและความแห้งแล้งอันปราศจากชีวิตชีวา   ตลอดจนบรรยากาศทึมๆมืดสลัวที่เคยนึกเบื่อหน่าย   ทว่าเวลานี้ทุกอย่างรอบกายล้วนสวยงามน่ามอง...   เพียงเพราะคำพูดประโยคเดียวแท้ๆที่ทำให้โลกของผมเปลี่ยนไป   ตลอดกาล....

ครับ...  

ปาฏิหาริย์น่ะ...   มีจริงๆด้วย

~End~