บทสัมภาษณ์อโฟรดิเทxเดสมาร์ส ฉบับฟิคBlue Sapphire

สวัสดีครับ  ผม..  แคปปริคอร์น  ชูร่า   พิธีกรจำเป็นที่ยายมูนดรอปคนแต่งฟิคไหว้วานขอให้ช่วยเสี่ยงตายมาสัมภาษณ์คู่ขวัญประจำฟิคเรื่องนี้   ซึ่งทั้งสองคนก็ไม่ใช่ใครที่ไหน   เเต่เป็นอโฟรดิเทกับเดสเมาร์สเพื่อนร่วมก๊วนของผมนั่นเอง   แก๊งค์ของเราสามคนไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอจนแม่ยกบางคนเอาไปจิ้นเป็น 3p -*-  แต่แล้วจู่ๆวันหนึ่งยายมูนดรอปก็ดึงเพื่อนผมออกไปแสดงฟิค   ดังนั้นนี่เป็นโอกาสดีที่จะได้สัมภาษณ์ความรู้สึกในฐานะคู่พระ-นางของฟิคเรื่องนี้  

ชู่:  สวัสดีครับทั้งสองคน   อ๊ะ..  อย่าเพิ่งทำหน้าตกใจอย่างนั้นสิ   วันนี้ที่ต้องพูดจาเป็นการเป็นงานก็เพราะผมทำหน้าที่เป็นพิธีกรนะ    เอิ่ม..  ขอเริ่มจากพระเอกของเรื่องก็แล้วกัน  รู้สึกว่าแม่ยกจะกรี๊ดกร๊าดกันมากว่าตี้หล่ออย่างนั้นอย่างนี้   แล้วตัวเองคิดว่าเป็นไงมั่งครับ

ตี้: (นั่งตัวตรงไขว่ห้างแล้ววางมาดพระเอก)  แน่ล่ะ   วินาทีแรกที่ผมปรากฏตัวในฟิคตอนแรกรัศมีพระเอกก็จับแล้ว   แถมยังจับเชลยผู้น่ารักได้อีกต่างหาก (ปรายหางตามองแช่ม / แช่มไม่ยอมสบตาด้วย) 

ชู่:  ในฟิคตอนที่รู้ว่าโจรที่บุกเข้ามาในคฤหาสน์คือแช่มนั่นแปลกใจมั้ยครับ   ช่วยบรรยายความรู้สึกในตอนนั้นหน่อย

ตี้: ก็แปลกใจนิดหน่อยนะ   ผมเพิ่งได้รูปถ่ายเค้ามาหยกๆพร้อมด้วยคำสั่งว่าให้จับตัวให้ได้  เลยไม่คิดว่าเค้าจะโผล่เข้ามาให้จับเองถึงที่   ช่างเป็นนางเอกที่รู้งานจริงๆ (หัวเราะเบาๆ)

ชู่: (พึมพำ)  มิน่า..  จับซะแน่นเชียว  (กระแอมเล็กน้อย)  อะแฮ่ม..  แล้วตอนที่คุณขู่แช่มว่าหากไม่ยอมเปิดปากดีๆจะใช้อย่างอื่นที่ไม่ใช่แก้วเหล้าเปิดน่ะ   คุณหมายถึงอะไรครับ ..คงไม่ใช่ริมฝีปากกระมัง

ตี้: ถึงเป็นริมฝีปากแล้วมันแปลกตรงไหน (หันไปชำเลืองมองแช่มที่กระถดตัวหนีไปนั่งที่มุมโซฟา   แล้วหัวเราะเสียงแผ่ว) 

ชู่: (ปาดเหงื่อที่หน้าผาก) ยังดีที่แช่มยอมทำตัวว่าง่ายนะครับ   ไม่งั้นสงสัยฟิคเรื่องนี้ต้องติดเรทแน่ๆ

ตี้: เฮอะ!  น่าเสียดาย

ชู่: - -*

แล้วก่อนจะจบฟิคตอนแรก   ที่คุณทำสัญลักษณ์ไว้บนตัวแช่ม   ไม่ทราบว่ามีเหตุผลอะไรพิเศษนอกเหนือจากเล่นตามบทรึเปล่าครับ

ตี้: ที่จริงก็ไม่มีอะไรมาก   ผมแค่อยากให้เค้าจำไว้ให้แม่นๆว่ายังไงเค้าก็หนีผมไม่รอด   อีกอย่าง..  เหมือนเป็นการตีตราจองไปในตัวคนอื่นจะได้ไม่ต้องมายุ่ง (ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบแก้คอแห้ง)

ชู่: (ถอนหายใจด้วยความสงสาร)   เอิ่ม..  เอาเป็นว่าขอตัดมาตอนที่สองนะครับ   คุณรู้สึกยังไงตอนที่ได้เห็นหน้าแช่มอีกครั้ง

ตี้: ตอนไหนล่ะ   ตอนที่เค้าได้บลูแชฟไฟร์ไปครองหรือว่าตอนที่กลับมาหาผมสภาพตัวเปียกโชก  ^ ^

ชู่: เอาทั้งสองตอน

ตี้: เอาตอนแรกก่อนแล้วกัน   แช่มปรากฏตัวออกมาพร้อมด้วยบลูแชฟไฟร์ทำให้ผมต้องนึกถึงหน้าที่   ซึ่งถ้าจับเป็นไม่สำเร็จก็ต้องจับตาย   แต่พอเห็นหน้าเค้าแล้วผมก็กลับปล่อยไป   เพราะ..

ชู่: เพราะอะไรครับ  

ตี้:  .................

ชู่: ต้องตอบครับ   ห้ามเงียบ

ตี้: (ยกแก้วขึ้นกระดกรวดเดียวหมด)  ก็มันทำไม่ลงนี่หว่า! (ตอบเสียงห้วนก่อนจะเบือนหน้าหนี)

ชู่: แล้วตอนที่แช่มกลับมาหาช่วงท้ายเรื่องในสภาพตัวเปียกล่ะครับ..

ตี้: (หัวเราะเจ้าเล่ห์)  ทำหน้าตาน่ารักเหมือนลูกหมาถูกทิ้ง  (หันไปมองแช่ม  /  คนถูกมองหน้าแดงก่ำ)

ชู่: แล้วตอนนั้นถ้าแช่มไม่ย้อนกลับมาหาคุณคิดจะทำอะไรต่อไป

ตี้: คงไปขู่บังคับยายมูนดรอปให้มีภาคสามต่อ   เพราะผมคงต้องออกล่าตัวเค้ามาทำโทษ

ชู่: นี่ก็ใกล้จะฮาโลวีนละ   ของขวัญอะไรที่คุณได้รับจากแช่มแล้วจะดีใจที่สุด(ขอยืมมุกเก่าๆท่านแพนมาใช้หน่อยนะคะ)

ตี้: ร่างกาย  (แช่มสะดุ้งเฮือก)

ชู่ -*-  แล้ววันคริสมาส   วันปีใหม่  วันวาเลนไทน์ล่ะ

ตี้: ร่างกาย  (สะดุ้งรอบสอง)

ชู่: - -* 

เอิ่ม..  ใครว่าตี้มาดคุณชาย   ดูยังไงมันก็พวกโรคจิตชัดๆแต่ขืนพูดไปศพคงไม่สวยแน่(กระซิบกระซาบกับตัวเอง) 

วันนี้ขอบคุณมากนะครับ   คุณตี้ไปได้แล้ว  (ตี้หันไปส่งจูบให้แช่มก่อนจะลุกไปจากโซฟา)

เอาล่ะ  ถึงคราวสัมภาษณ์ความรู้สึกของนางเอกบ้างล่ะ  อะแฮ่ม!..   รู้สึกยังไงบ้างครับที่ได้รับบทนางเอกคู่กับตี้

แช่ม: (ทำหน้าบอกบุญไม่รับ) รู้สึกเหมือนกินยาแล้วลืมเขย่าขวด   เหมือนนั่งรถไฟเหาะตีลังกายี่สิบรอบติด   เหมือนเข้าฉากเสี่ยงตายแล้วลืมทำประกันชีวิต   บลาๆๆๆๆๆ

ชู่: แสดงว่าคุณจะต้องประทับใจพระเอกคนนี้มากแน่ๆเลย   ถึงร่ายยาวคุณความดีได้ยาวเหยียดขนาดนี้ >0<

แช่ม: (คิดในใจ:  แกเอาสมองรึอะไรคิดฟระ)

ชู่: แล้วในตอนที่ย่องเข้าหาตี้ครั้งแรกรู้สึกยังไงครับ

แช่ม: ถ้าแกยังไม่หยุดตั้งคำถามกวนประสาทฉันจะ.. (พยายามสงบสติอารมณ์สุดฤทธิ์ไม่ให้ระเบิดคอสโม) ฮึ่ม!  ..ก็ไม่ได้คิดว่าจะเจอหน้ากันเร็วขนาดนั้น

ชู่:  ดูจากในฟิค   คุณตกตะลึงพอควรตอนที่พบกันครั้งแรก   ส่วนไหนในตัวพระเอกที่คุณประทับใจที่สุด

แช่ม: ดวงตา  (ตอบโดยไม่ต้องคิด   ก่อนจะรีบยกมืออุดปากตัวเอง)

ชู่: อ๋อ  รักแรกพบนี่เอง (พยักหน้าอย่างเข้าใจ)

แช่ม: ไอ้บ้า!   ใครบอกแก..  (หน้าแดงก่ำ)

ชู่: แหม   ใครๆเค้าก็มองออกกันทั้งนั้นแหละ   ถามแม่ยกดูก็ได้   เอิ่ม..  แล้วทำไมถึงยอมตามใจตอนที่ถูกตี้ขู่บังคับให้เปิดริมฝีปากแล้วกรอกเหล้า  

แช่ม:   ขืนไม่ยอมมันจะทำยิ่งกว่านั้นน่ะสิ   ก็เลยจำใจยอมๆไปเรื่องจะได้จบ (ยักไหล่อย่างไม่แยแส)

ชู่: แบบนั้นพระเอกของเราก็ได้ใจใหญ่เลยสิ   ถึงขนาดมัดด้วยแส้แล้วสลักความเป็นเจ้าของไว้บนร่างกายซะเลย   เซ็กซี่อย่าบอกใคร 5555

แช่ม: หุบปาก!  (หน้าแดงกว่าเก่า)

ชู่: (ปาดน้ำตาทิ้งแล้วหยุดหัวเราะ) ขอโทษที  ลืมตัวไปหน่อย   เอ่อ..  คุณคงทำงานหนักน่าดูในการเตรียมตัวล้างแค้น

แช่ม:  ใช่   ใช้เวลาถึงหกเดือนเชียวนะ

ชู่: แต่ผมทราบมาว่าคุณเฝ้าคิดถึงตี้อยู่ถึงหกเดือน   จริงรึเปล่าครับ

แช่ม: ใครบอกแก!..   นะ..  นะ  นั่น    ..นั่นมันเป็นการเตรียมความพร้อมเพื่อแก้แค้นต่างหาก   จะมีใบหน้าศัตรูลอยเข้ามาในสมองบ้างก็ไม่เห็นแปลกนี่

ชู่: (หันไปเปิดฟิคอ่าน)  แต่ที่ผมอ่านเจอมันไม่ใช่นี่นะ  >>>ปีศาจหนุ่มรูปงามผู้ครอบครองบลูแชฟไฟร์   เจ้าของใบหน้าและน้ำเสียงที่เฝ้าหลอนหลอกเขาตลอดเวลา   และไม่ว่าจะทำอย่างไรก็มิอาจลบภาพบุรุษผู้นั้นออกไปจากใจได้<<< 

แช่ม:  ไม่ได้คิดถึงสักหน่อย!!  >////< 

ชู่: เอ้า..  ไม่คิดก็ไม่คิด   คำถามต่อไปเลยละกัน   คุณคิดยังไงถึงได้กลับไปหาตี้หลังจากที่ทำงานสำเร็จแล้ว

แช่ม: ก็..  กะจะกลับไปเยาะเย้ยน่ะ   อีกอย่างสงสารคนแต่งฟิค 

ขืนไม่กลับไปสงสัยคงโดนเจ้านั่นขู่บังคับให้เขียนภาคสามต่อจริงๆ  (ตอบเสียงหนักแน่นอย่างมั่นอกมั่นใจ   โดยไม่ทันสังเกตเห็นตี้ซึ่งแอบมายืนข้างหลัง)

ตี้: (ยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากตนเอง   ทำสัญญาณให้พิธีกรนิ่งไว้)

ชู่: อ้อ  อย่างนี้นี่เอง   แสดงว่าคุณไม่ได้มีความอาลัยอาวรณ์ในตัวพระเอกอย่างที่ใครๆคิดเลยสินะ

แช่ม: ก็มีแค่นิดหน่อยน่ะนะ   จริงๆแล้วเผชิญหน้ากับตี้มันก็งั้นๆแหละ   แต่อย่างที่บอก..  เกรงใจคนแต่ง  (สะดุ้งเฮือก  เมื่อถูกตี้โอบจากด้านหลัง)

ตี้: (หรี่ตามองเป็นสัญญาณว่า  เดี๋ยวโดนแน่)

ชู่: เอ่อ...  นี่ยังอยู่ในการสัมภาษณ์นะครับ   อย่าเพิ่งลงไม้ลงมือกันตอนนี้   ผมยังไม่อยากเป็นตากุ้งยิง  ><

ตี้: (ส่งยิ้มเย็น   แขนยังกอดไม่ปล่อย / แช่มช็อคไปเรียบร้อยแล้ว)

ชู่: เพื่อความปลอดภัยต่อสายตาเรามาดูคำถามสุดท้ายเลยก็แล้วกัน   มีคนอ่านถามเข้ามาว่า  เสียงพายุฝนฟ้าคะนองและฟ้าผ่าเป็นแบคกราวด์ตอนจบเรื่องนั้นมีไว้เพื่ออำพรางเสียงอะไรรึเปล่าครับ

แช่ม: จะไปมีอะไร!   ก็เราไม่ได้ อุ๊บ.. 

ตี้: (ตะครุบปากแช่มไว้แน่นแล้วตอบเสียเอง)อย่างโง่น่า..  บรรยากาศอย่างนั้นจะให้ทำอะไรได้   ก็อย่างที่คิดนั่นแหละ

หมดคำถามแล้วใช่ไหมจะได้พาเจ้านี่กลับไปเล่นเพลสเตชั่นต่อ (ไม่รอฟังคำตอบ   ลากแช่มออกไปจากห้องสัมภาษณ์)

เอิ่ม..  ผมต้องขออภัยที่ไม่สามารถดึงคู่พระ-นางให้อยู่คุยกับเราได้นานกว่านี้นะครับ   แต่หวังว่าโอกาสหน้าคงจะได้สัมภาษณ์คู่รักคู่รสในฟิคเรื่องต่อๆไป   และสำหรับวันนี้คงต้องลาไปก่อน..  สวัสดีครับ