One side of memories: 1st memory with Harada Sanosuke

เฮ้อ..  อีกแล้วเหรอ

ใครก็ได้.. 

ทรมานเหลือเกิน   นี่เราจะต้องเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน...

เป็น อีกครั้งกับคำถามที่ไม่เคยได้รับคำตอบ   ยูคิมูระ  จิสึรุวางอ่างไม้สำหรับล้างหน้าลงข้างบ่อน้ำพลางยกชายแขนเสื้อขึ้นซับหยดน้ำ บนใบหน้าแล้วค่อยๆลุกขึ้นยืน   ร่างเล็กแบบบางในชุดกิโมโนสีชมพูอ่อนแบบเรียบๆพิงร่างเข้ากับเสาไม้    มือเล็กซีดขาวยึดเกาะขอบบ่อไว้แน่นเพื่อพยุงกายเมื่ออาการคลื่นเหียนวิง เวียนดูจะหวนกลับมาอีกครั้งหนึ่ง   สาวน้อยหลับตาลงพลางสูดหายใจแรง   แล้วพยายามจะทรงกายให้มั่นคงโดยฝืนสู้กับอาการอ่อนเพลีย   ก่อนจะต้องเลิกล้มความคิดแล้วโน้มตัวไปข้างหน้าพลางโก่งคออาเจียนเอาทุก สิ่งทุกอย่างออกมาจนหมด   

นี่ เป็นรอบที่สามของเช้าวันนี้ที่รู้สึกว่ามีอาการไม่สู้ดี   การใช้ชีวิตตามลำพังในบ้านหลังน้อยแถบชานเมืองเช่นนี้ทำให้จิสึรุต้องทำ ทุกอย่างด้วยตนเอง   ตั้งแต่งานปัดกวาดเช็ดถูดูแลที่อาศัย   ต้มน้ำ   ผ่าฟืน   หุงหาอาหาร   รวมทั้งงานในไร่นาซึ่งนางพยายามอย่างยิ่งที่จะเพาะปลูกอะไรสักอย่างไว้ เพื่อกินประทังชีวิต   ทั้งๆที่รู้ดีอยู่เต็มอกว่าภาระอันหนักอึ้งในเวลานี้เป็นเรื่องเกินกำลัง   ทว่าจิสึรุก็ไม่มีทางเลือก..  ไม่สิ  นี่คือหนทางซึ่งนางเลือกที่จะเดินจากมาเองและใช้ชีวิตด้วยตัวคนเดียวต่างหาก ล่ะ

จริงๆ แล้วการเดินทางมาตามหาบิดาถึงเกียวโตอาจเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงที่สุด ในชีวิตของจิสึรุก็เป็นได้   เพราะมันทำให้เด็กสาวตัวเล็กๆที่อ่อนแอเช่นนางต้องกระโจนเข้าสู่สมรภูมิ แห่งการปฏิวัติสู่ยุคใหม่อย่างคาดไม่ถึง   มันคือโลกของบุรุษที่เต็มไปด้วยการรบราฆ่าฟัน   กลิ่นคาวเลือด   และความตาย   แต่หลังจากที่ได้เข้าไปรวมกลุ่มกับพวกนักรบชินเซ็น   ทำให้จิสึรุได้พบกับเหล่าชายหนุ่มที่มากด้วยฝีมือและอุดมการณ์   ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน   ช่วยเหลือซึ่งกันและกันไม่ว่าจะเป็นเรื่องการบ้านงานเรือนหรือเรื่องการ ศึก   วันเวลาที่ผ่านไปทำให้สายใยซึ่งเรียกว่าความผูกพันก่อตัวขึ้นทีละน้อยๆโดย ที่ไม่มีใครทันรู้สึกตัว   จากนักโทษที่รอคอยการลงทัณฑ์ในวันวาน   กลายเป็นสมาชิกคนสำคัญที่ชายหนุ่มทุกคนในกลุ่มพร้อมใจกันต่อสู้เพื่อปกป้อง คุ้มครอง   จนกระทั่งวันหนึ่งจิสึรุก็ไม่รู้สึกว่าตนแปลกแยกจากคนอื่นๆอีกต่อไป   ขณะเดียวกันพวกชินเซ็นทุกคนก็กลับกลายเป็นบุคคลที่มีความหมายกับนาง   รวมทั้งเขาคนนั้น... หัวหน้าหน่วยที่สิบแห่งกลุ่มชินเซ็น   ฮาราดะ   ซาโนสุเกะ

..และเขาคือเหตุผลหลักที่ทำให้นางเลือกที่จะเดินจากมา...

สาว น้อยถอนหายใจอย่างยอมแพ้   เมื่อรู้ดีว่าอาการที่เป็นอยู่เวลานี้คงทำให้ตนไม่สามารถออกแรงทำงานบ้าน ได้อีกและคงต้องยอมถอดใจแล้วกลับเข้าไปนอนพักเสียแล้ว   เพราะขณะนี้ในร่างกายของนางมีสิ่งซึ่งสำคัญยิ่งกว่าทุกอย่างโลกกำลังก่อ กำเนิดขึ้นอย่างช้าๆ   นั่นคือชีวิตน้อยๆซึ่งนางทั้งรักและหวงแหนยิ่งกว่าชีวิตของตนเองเสียอีก   

...ลูก...

สิ่งมีค่า   ..กำลังใจเพียงอย่างเดียวที่นางจะมีได้ท่ามกลางวันเวลาที่ต้องใช้ชีวิตตามลำพัง...

จิ สึรุเอนกายลงบนที่นอนอย่างระมัดระวังแล้วจึงดึงผ้าห่มผืนบางขึ้นมาคลุมหน้า ท้องที่เพิ่งจะเริ่มนูนขึ้นมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น   แต่แล้วจู่ๆก้อนสะอื้นก็แล่นขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ   น่าแปลก..  ที่ช่วงนี้รู้สึกว่าตนเองช่างบ่อน้ำตาตื้นเหลือเกิน   สาวน้อยสูดน้ำมูกพลางปาดหยดน้ำตาไร้สาระออกจากหางตาอย่างไม่ใส่ใจเพราะ เริ่มจะเคยชินกับอุปนิสัยที่เปลี่ยนไปของตนเองเสียแล้ว   ทว่าเป็นเพราะอะไรกันนะ..  นางจึงได้รู้สึกผูกพันกับอีกชีวิตหนึ่งซึ่งยังไม่ทันจะได้ลืมตาดูโลกถึง เพียงนี้   แต่ไม่ว่าจะเป็นเพราะสายสัมพันธ์ของแม่ลูกหรือเพราะเขาคนนั้นก็ตามแต่   ความคิดคำนึงของจิสึรุก็ได้หลุดลอยไปไกลเสียแล้ว   นางนึกย้อนกลับไปถึงวันเวลาที่ยังอาศัยอยู่ในฐานที่มั่นของกลุ่มชินเซ็นใน คืนที่มีหิมะตกหนักเมื่อหลายเดือนก่อน   

และคืนนั้นเอง..   ที่เด็กคนนี้ได้ถือกำเนิดขึ้น

..........................................   

“ดึกป่านนี้แล้วยังดื่มอยู่อีกหรือคะ  ฮาราดะซัง”

บาน ประตูไม้ที่เลื่อนออกจากกันพร้อมด้วยเสียงเรียกอันอ่อนหวานส่งผลให้ฮาราดะ  ซาโนสุเกะละความสนใจจากจอกเหล้าในมือไปยังเด็กสาว..  สมาชิกกลุ่มคนล่าสุดซึ่งกำลังยกถาดใส่ผ้าร้อนเข้ามาในห้อง   จิสึรุทรุดร่างลงกับพื้นอย่างนุ่มนวลก่อนจะหันหลังไปปิดประตู   แล้วจึงขยับเข้ามาหาพร้อมด้วยถาดไม้ใบย่อมด้วยกิริยาซึ่งน่ารักเป็นนักหนา ในสายตาของเขา   ถึงแม้ว่าการมีสตรีอยู่ในฐานเช่นนี้จะขัดต่อกฎระเบียบอันเข้มงวดของกลุ่ม    ทว่าซาโนสุเกะก็แน่ใจว่าไม่มีนักรบคนใดจะปฏิเสธสาวน้อยนางนี้ได้ลงคอ   นัยน์ตาคมกริบกวาดมองใบหน้าเนียนใสซึ่งฉายแววอิดโรยเล็กน้อย   กับดวงตากลมโตซึ่งต้องแสงโคมเป็นประกายแล้วส่งยิ้มบางๆให้

“แล้วเจ้าล่ะ  ป่วยออกอย่างนี้แล้วยังไม่รีบเข้านอนอีกหรือไง”

“ข้ายังไม่ง่วงค่ะ   อีกอย่างเมื่อตอนกลางวันก็ได้นอนเสียจนเต็มอิ่มแล้ว 

ตอนนี้ก็เลยยังตาสว่างอยู่”

เด็ก สาวตอบเสียงเบาพลางก้มลงวางถาดบนพื้นห้องก่อนจะยื่นผ้าร้อนส่งให้    ซาโนสุเกะจ้องมองมือเล็กที่ยื่นเข้ามาเกือบถึงตัวแล้วเอื้อมมือไปรับผ้ามา เช็ดหน้าเช็ดตาอย่างว่าง่าย

“มันไม่ใช่ความผิดของเจ้า   ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้หรอกนะ”  ทว่าจิสึรุกลับส่ายหน้า   ดวงหน้าหวานแลดูหม่นหมอง

“ไม่หรอกค่ะ..   เป็นเพราะข้า   ฮาราดะซังถึงไม่ได้ออกไปปฏิบัติหน้าที่พร้อมกับคนอื่นๆ

ขอโทษด้วยนะคะ”

ใช่..  เพราะนางเกิดป่วยเป็นไข้หวัดอย่างกะทันหันจึงทำให้คนๆนี้ต้องอยู่เฝ้าฐาน เป็นเพื่อน   ขณะที่คนอื่นๆในกลุ่มออกไปทำภารกิจกันหมดตามที่ได้ประชุมวางแผนกันเป็น อย่างดีก่อนหน้านี้    เรื่องนี้ทำให้นางอดรู้สึกว่าเป็นความผิดของตนเองไม่ได้จริงๆ   ทว่าจิสึรุไม่มีโอกาสได้คิดกังวลใจนานนัก   เมื่อจู่ๆชายหนุ่มก็ขยับเข้ามาใกล้พลางแตะปลายคางให้เงยหน้าขึ้นสบตา   ภายใต้แสงนวลเย็นตา.. นัยน์ตาสีน้ำตาลทองคมวาวคู่นั้นจับจ้องมองนางไม่กระพริบ   และมันทำให้ความร้อนฉีดขึ้นสู่สองข้างแก้มสาวน้อยโดยไม่รู้ตัว   

“ก็ ข้ามีภารกิจอยู่ดูแลเจ้าในคืนนี้ยังไงล่ะ  นี่ก็เป็นงานสำคัญเหมือนกันนะ” ซาโนสึเกะจบคำโดยยังคงเฝ้ามองสีหน้าแดงระเรื่อของเด็กสาวไม่วางตา   พร้อมด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เฝ้าเก็บงำไว้นานปีก่อตัวขึ้นอีกครั้งจาก ส่วนลึกในหัวใจ

..นี่เขากำลังคิดฟุ้งซ่านอะไรอยู่   ทั้งๆที่รู้ดีว่าไม่ควร..

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...

นาง ช่างน่ารักเหลือเกิน   ถึงแม้จะแต่งกายเป็นชายและปราศจากเครื่องประทินโฉม   ทว่าความงามบริสุทธิ์ที่ไม่ได้รับการปรุงแต่งใดๆของเด็กคนนี้กลับตรึงใจเขา นัก   ทั้งรูปหน้าสวยหวาน   นัยน์ตากลมโตใสซื่อ   เรียวแก้มเนียน   จมูกเล็ก   และริมฝีปากสีสดราวกับผลเชอรรี่นั้นยากที่จะซุกซ่อนให้รอดพ้นจากสายตาของ บุรุษอื่นจริงๆ   ยิ่งไปกว่านั้นแววสำนึกผิดในดวงตาของนางที่กำลังจ้องมองมาในเวลานี้ก็ดูราว กับลูกกวางน้อยที่กำลังหลงทาง   ทั้งน่ารักน่าสงสารเสียจนพาให้ใจเขาสั่นระรัวและยิ่งชวนให้นึกอยากจะใกล้ ชิดสนิทสนมมากขึ้น

“มานี่สิ..”

โดย ปราศจากคำเตือนล่วงหน้า   ซาโนสุเกะดึงร่างเล็กบางเข้ามากอดแนบอกพลางก้มลงสูดกลิ่นหอมจากเรือนผมนุ่ม ที่รวบเป็นทรงหางม้าแบบบุรุษ   พลางคิดทบทวนดูอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจขั้นเด็ดขาด   

…เขาจะไม่ยอมยกเด็กคนนี้ให้ใครอย่างแน่นอน...

“ข้างนอกนั่นมีการต่อสู้กันเกิดขึ้นไม่เว้นแต่ละวัน   แล้วกลุ่มชินเซ็นของเราเองก็มีศัตรูอยู่รอบทิศ

ข้าไม่มีวันปล่อยสตรีข้าที่พึงใจไว้ตามลำพังในสถานที่อันตรายเช่นนี้หรอก   ดังนั้นเจ้าไม่ต้องกังวลไป”

เขา มีนิสัยเช่นนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว   เมื่อตัดสินใจที่จะเดินหน้า.. ก็จะไม่มีคำว่าหยุดกลางทางหรือถอยหลังอย่างเด็ดขาด   และการรุกอย่างซึ่งๆหน้าเช่นนี้ก็ทำให้จิสึรุเขินจนใบหน้าแดงก่ำ   เมื่อจู่ๆฮาราดะ  ซาโนสุเกะ..  ผู้ใหญ่ใจดีในสายตาของนางเผยความรู้สึกออกมาโดยไม่ทันให้ตั้งตัว   

“เอ่อ..  ฮาราดะซัง”

“แล้วเจ้าล่ะ..  คิดยังไงกับข้า”

ชาย หนุ่มไม่ลังเลที่จะโจมตีอย่างสายฟ้าแลบ   เพราะการที่ชายหญิงอยู่ใกล้ชิดกันเป็นเวลานานๆย่อมเป็นเรื่องยากอยู่แล้ว ที่จะเลี่ยงความสัมพันธ์เกินเลยต่อกัน   ดอกซากุระที่เพิ่งแย้มกลีบอยู่ในกลุ่มผู้ชายล้วนนั้นมีความเสี่ยงมากเพียง ใดเป็นสิ่งที่ซาโนสุเกะเข้าใจดี   และรู้ดีว่าหากไม่ชิงลงมือ..  เกรงว่าเมื่อสบโอกาสคนอื่นๆก็คงไม่คิดละเว้นเด็กคนนี้เช่นกัน   ดังนั้นก่อนที่ดอกไม้ดอกน้อยนี้จะถูกชายอื่นเด็ดดมเขาจะลงมือเสียก่อน   ถึงแม้ว่าจะกะทันหันและคงทำให้นางขวัญเสียไปบ้าง   แต่.. 

ทันทีที่ตัดสินใจได้ซาโนสุเกะก็ก้มลงประทับรอยจูบที่ซอกคอขาวพลางกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น   ขณะที่จิสึรุร้องอุทานด้วยความตกใจ   

“เดี๋ยวก่อนค่ะ!  ..ข้า.”

“ต้องการเจ้า”

ซา โนสุเกะไม่เปิดโอกาสให้สาวน้อยบ่ายเบี่ยง   เขาก้มลงประทับจุมพิตบนริมฝีปากที่สั่นระริกพลางรวบร่างเล็กขึ้นมานั่งซ้อน บนตักแล้วเฝ้าลิ้มชิมรสกลีบปากแดงระเรื่อของนางอย่างไม่รู้เบื่อ   ขณะที่จิสึรุได้แต่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก   นางไม่เคยได้ใกล้ชิดกับบุรุษถึงเพียงนี้มาก่อนเลยในชีวิต   สาวน้อยไม่เคยถูกใครสัมผัสเนื้อตัว   ไม่เคยได้รู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารดผิวกาย   ริมฝีปากอันอบอุ่นที่กดประทับลงมาสร้างความรู้สึกแปลกใหม่ที่นางไม่เคย รู้จักให้เกิดขึ้น   จากจุดเล็กๆที่ส่วนใดส่วนหนึ่งในร่างกายค่อยๆขยายวงกว้างขึ้นดุจระลอกคลื่น ที่แผ่ขยายออกไปไม่มีที่สิ้นสุด   มันทำให้หัวใจเต้นแรงจนแทบระเบิดออกมานอกอก   ยิ่งกว่านั้นรสชาติปะแล่มๆของสุราจากริมฝีปากของเขาก็ชวนให้มึนเมา  และทำให้ความคิดสับสนงุนงงจนจับต้นชนปลายไม่ถูก   

“อยู่กับข้านะ..  จิสึรุ”

..เขาหมายความว่าอะไร.. 

นาที นั้นจิสึรุมัวแต่ตะลึงงันจนสมองไม่สั่งการยามที่ซาโนสุเกะก้มลงกระซิบแผ่ว เบาที่ริมหู   กลิ่นกายของบุรุษ   และสัมผัสจากวงแขนที่กอดรัดกับมือที่ตระโบมโลมลูบไปทั่วร่างนั้นทำให้สาว น้อยรู้สึกอ่อนเปลี้ยหมดเรี่ยวแรง    แต่แล้วเด็กสาวก็มีอันต้องเบิกตาโพลงด้วยความตระหนกสุดขีดเมื่อถูกประคองให้ เอนกายลงนอนหงายบนพื้นตามด้วยใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มซึ่งก้มลงมาจนเกือบชิด   ปลายผมสีน้ำตาลแดงซึ่งระไปตามใบหน้าและลำคอขาวเนียนยามที่เจ้าของก้มลงมา คลอเคลียฝากรอยรักพาให้รู้สึกจั๊กกะจี้จนทำให้สาวน้อยผ่อนคลายไปได้อึดใจ หนึ่ง    ทว่าเมื่อชายหนุ่มลงมือสำรวจเรือนร่างอันอ่อนนุ่มอย่างจริงจังจิสึรุก็นอน ตัวแข็งทื่อ   และเมื่อสายรัดเอวถูกกระตุกจนคลายออกนางก็สะบัดตัวหนีจากอ้อมแขนของเขาตาม สัญชาติญาณ

“เดี๋ยว ก่อนค่ะ!” สาวน้อยร้องห้ามเสียงสั่นแล้วกระถดกายหนีไปซุกอยู่ที่มุมห้องในสภาพสั่น สะท้านไปทั้งร่างด้วยความกลัว   เสื้อผ้าผมเผ้าหลุดลุ่ย   พร้อมด้วยหยดน้ำใสที่เอ่อกบดวงตา   

แต่ จิสึรุคงจะทำใจแข็งแล้วรีบหนีไปให้ห่างจากซาโนสุเกะนานแล้ว..  หากมิใช่เพราะสายตาเว้าวอนที่เขาใช้ยามที่มองนางไม่กระพริบซึ่งทำให้นาง ตะลึงค้างจนลืมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง   มือน้อยที่สั่นระริกกำสาบเสื้อตนเองไว้แน่น   ขณะที่ชายหนุ่มยันกายขึ้นจากพื้นแล้วก้าวเข้าไปใกล้พลางรับรู้ได้ถึงความ หวาดกลัวของเด็กสาว   ดังนั้นเขาจึงคุกเข่าลงตรงหน้านางโดยเว้นระยะห่างเอาไว้เล็กน้อยเพื่อมิให้ นางต้องตกใจกลัวมากไปกว่านี้แล้วยื่นมือเข้าไปหา

“รังเกียจข้าถึงเพียงนั้นเชียวหรือ”

น้ำ เสียงแตกพร่าซึ่งราวกับเจ็บปวดเสียใจที่ถูกปฏิเสธนั้นทำให้เด็กสาวที่ยัง อ่อนต่อโลกอย่างจิสึรุอดนึกสงสารไม่ได้   ถึงแม้จะยังหวาดกลัวแต่นางก็ส่ายหน้าพลางกัดริมฝีปากแน่น   นางจะต้องหนีออกไปจากห้องนี้ให้ได้   สมองส่วนลึกร้องบอกเช่นนั้น   ทว่าก่อนที่จิสึรุจะได้วิ่งถลาไปที่ประตูห้องซาโนสุเกะก็กลับจู่โจมอย่าง รวดเร็วเสียจนสาวน้อยตั้งรับไม่ทัน   มิใช่ด้วยการบังคับฝืนใจโดยใช้กำลัง   หากเป็นที่สีหน้า  แววตา   และน้ำคำที่เอื้อนเอ่ยออกมานั่นต่างหาก   ที่ทำให้หัวใจนางอ่อนยวบจนคล้ายกับไม่เป็นตัวของตัวเอง

“ข้ารักเจ้า..  เป็นข้าไม่ได้หรือ   

ที่ผ่านมาข้าไม่เคยคิดจริงจังกับใครมาก่อนเลยนะ  แต่กับเจ้าแล้ว..” 

เขา เอื้อมมือเข้าไปสัมผัสนางอย่างแผ่วเบา   และเมื่อเห็นว่าเด็กสาวยังคงตกตะลึงอยู่ซาโนสุเกะก็ขยับเข้าไปใกล้อีกนิด   พลางแนบหน้าผากตนเองเข้ากับหน้าผากของนาง

“ใจ ข้ามีเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น   จิสึรุ” ซาโนสุเกะกระซิบเสียงแผ่ว   พลางเชยปลายคางมนขึ้นแล้วประทับจุมพิตสัญญาอย่างอ่อนโยนบนริมฝีปาก   แล้วจึงขยับไปคลอเคลียที่ข้างแก้ม   ก่อนจะค่อยๆโอบประคองร่างแบบบางเข้ามาในอ้อมอก

“เจ้า เท่านั้น   ที่ข้าปรารถนาจะอยู่เคียงข้างและปกป้องคุ้มครองตลอดไป   ดังนั้น..” ปลายนิ้วเรียวยาวแตะปลายคางสาวน้อยให้เอียงหน้าขึ้นรับสัมผัสอีกครั้ง   จิสึรุเบิกตาโตเมื่อรสจูบคราวนี้แตกต่างจากเมื่อครู่อย่างลิบลับ   ซาโนสุเกะบดเคล้าริมฝีปากนุ่มแล้วแทรกปลายลิ้นลึกลงสู่ความอ่อนหวานภายใน อย่างดูดดื่ม   ขณะเดียวกันก็พยายามยับยั้งชั่งใจมิให้ตนเองเผลอแสดงอารมณ์รุนแรงจนทำให้ สาวน้อยตกใจซ้ำสอง   วงแขนกำยำล่ำสันโอบกอดนางผู้เป็นที่รักไว้แนบแน่นด้วยตั้งใจว่าครั้งนี้จะ ไม่ยอมปล่อยมืออีกแล้ว

“เป็นของข้านะ”

..แล้วนางจะคัดค้านอะไรได้   ในเมื่อเขาไม่ให้โอกาสนางโต้แย้งเลยสักนิดเดียว...

แสง ริบหรี่จากโคมกระดาษที่วางอยู่กลางห้องสาดสะท้อนไปยังกำแพงห้องด้านหนึ่ง   แลเห็นเป็นเงาดำของสองหนุ่มสาวที่ตระกองกอดแนบชิดกันแล้วทอดกายลงกับพื้น พร้อมด้วยหัวใจที่เต้นระรัว   และท่ามกลางความเงียบของราตรีดึกสงัด..  หิมะที่ยังคงโปรยปรายไม่ขาดสายอยู่เบื้องนอกนั้นก็เปรียบเสมือนม่านบางเบา ทว่าก็แข็งแกร่งดุจปราการเหล็กที่กีดกั้นมิให้ผู้ใดเข้ามารบกวน   เป็นเหตุให้นักรบกลุ่มชินเซ็นทั้งหมดที่ออกไปปฏิบัติหน้าที่ในคืนนี้ไม่ อาจกลับมายังฐานได้   ดังนั้นในเวลานี้จึงมีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่จะบรรเลงเพลงรักต่อกัน โดยปราศจากพยานรู้เห็น   

ทว่า หลังจากนั้นจิสึรุก็ได้แต่เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น   นางมิได้โทษว่าเป็นความผิดของเขา   แต่เกลียดชังตนเองที่ไม่อาจขัดขืน    ไม่อาจห้ามปรามความรู้สึกเอาไว้ได้   ดังนั้นนางจึงตั้งใจจะหลบหน้าซาโนสุเกะนับจากนั้นเป็นต้นมา   จิสึรุไม่เคยยอมออกลาดตระเวนพร้อมเขาอีกเลย   และเวลาที่อยู่ในฐานก็พยายามหลีกเลี่ยงที่จะพบปะหรืออยู่ตามลำพังกับเขา   ซึ่งดูเหมือนซาโนสุเกะเองก็เข้าใจดีจึงไม่เข้ามาตอแยด้วย   แต่พฤติกรรมที่เปลี่ยนไปนี้ก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาสมาชิกคนอื่นๆในกลุ่มไปได้   

“ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ  ..ข้าก็แค่   รู้สึกเป็นกังวลเรื่องการตามหาท่านพ่อที่ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเท่านั้น”

นั่น คือคำโกหกที่สาวน้อยมีให้กับฮิจิคาตะ  โทชิโซ   รองหัวหน้ากลุ่มชินเซ็นซึ่งดูเหมือนจะทำหน้าที่เป็นตัวแทนคนอื่นๆเข้ามาถาม ไถ่ด้วยความเป็นห่วง   แต่มีหรือ..  ที่คนอย่างโทชิโซจะมองไม่ออก    ทว่าเวลานั้นเขากลับไม่ได้ซักถามอะไรอีก 

จิ สึรุจำได้ว่าวันนั้นตนถูกท่านรองผู้เข้มงวดเรียกตัวเข้าไปพบในห้องทำงาน   เด็กสาวรู้สึกดีที่โทชิโซไม่ได้ซักไซ้อะไรมากนัก   เขาลูบศีรษะนางอย่างอ่อนโยนแล้วบอกให้นางหาเวลาออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกเสีย บ้างโดยอาสาจะออกไปเป็นเพื่อน   และจิสึรุก็รู้ดีว่าตนไม่อาจปฏิเสธความหวังดีของพวกเขาได้   เมื่อหางตาแอบชำเลืองเห็นเงาคนกลุ่มหนึ่งกำลังชะเง้อชูคอแอบฟังอยู่นอก ประตู   และส่งเสียงไชโยโห่ร้องดีใจเหมือนเด็กๆเมื่อได้เห็นตนผงกศีรษะรับและยิ้ม ออกมาได้ในที่สุด   

นาง รู้สึกถึงมันได้ด้วยหัวใจ.. พวกเขาทุกคนช่างเป็นคนดีเหลือเกิน   รวมทั้งฮาราดะซังซึ่งมักจะเฝ้ามองนางอยู่ห่างๆด้วย   นัยน์ตาสีน้ำตาลทองของเขายามที่มองมายังคงเต็มไปด้วยความอ่อนโยนเช่นวัน วาน   ทว่าเขาไม่เข้ามาใกล้เหมือนที่เคยเป็น..  เพราะรู้ว่านางจะหนี   นั่นทำให้จิสึรุพยายามจะยิ้มแย้มแล้วทำตัวให้เป็นธรรมชาติเหมือนก่อนหน้า นี้เพื่อให้ทุกคนสบายใจ   แต่นางก็ทำได้เพียงไม่นานนัก

สาม สัปดาห์ต่อมาจิสึรุก็แทบเข่าอ่อนเมื่อพบว่ารอบเดือนของนางขาดไป   ในตอนนั้นสาวน้อยแทบล้มทั้งยืนเมื่อนั่นคือสิ่งที่ลูกผู้หญิงทุกคนตระหนัก ดีว่ามันคือสัญญาณซึ่งยืนยันถึงการตั้งครรภ์   ช่างน่าขำนักเมื่อลองคิดย้อนกลับไปถึงวันแรกที่ได้รู้ว่าตนกำลังจะเป็นแม่ คน   ในเวลานั้นนางมืดแปดด้านจนถึงกับทำอะไรไม่ถูก   เพราะในกลุ่มชินเซ็นย่อมไม่มีใครคอยให้คำปรึกษาและไม่อาจบอกให้ใครรู้ได้   การมีลูกทำให้นางหวาดกลัวจนถึงขั้นผวา   โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันเกิดขึ้นหลังจากที่มีสัมพันธ์กันเพียงครั้งเดียว เท่านั้น   หลังจากนั้น.. ทุกอย่างก็ยิ่งเลวร้ายมากขึ้นเมื่อนางเริ่มมีอาการแพ้ท้องอย่างรุนแรงตามมา   จิสึรุอาเจียนวันละหลายๆครั้งพร้อมๆกับที่ต้องปกปิดทุกเรื่องเอาไว้อย่าง ยากลำบากด้วยตัวคนเดียว   ทว่าความลับก็ไม่เคยมีในโลก...

“จิสึรุ!  เป็นอะไรไป”

ฮา ราดะ  ซาโนสุเกะเป็นผู้ที่มาพบเข้าขณะที่นางกำลังอาเจียนอย่างหนักหลังจากกินอาหาร เช้า   เขาปราดเข้ามาประคองนางไว้พร้อมกับช่วยลูบหลังให้   ก่อนจะล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาทำความสะอาดใบหน้าให้นางอย่างอ่อนโยนโดยไร้ซึ่ง ท่าทีรังเกียจใดๆ   และมันทำให้จิสึรุรู้สึกดีใจเสียจนน้ำตาคลอ   ทว่าถึงยังไงก็จะไม่ยอมปริปากบอกความจริงให้รู้เป็นอันขาด   เพราะมีแต่จะสร้างความลำบากใจให้เขา

“ไม่มีอะไรค่ะ”

“จะ ไม่มีได้ยังไงกันในเมื่อเจ้าอาเจียน..”  ชายหนุ่มชะงักอยู่เพียงเท่านั้นก่อนเย็นวาบไปทั้งร่างเมื่อพอจะปะติดปะต่อ เรื่องราวได้   วงแขนแกร่งรั้งร่างสาวน้อยเข้ามากอดแนบชิดพลางก้มลงมองใบหน้างามที่เลอะ คราบน้ำตา   วินาทีนั้นจิสึรุจำได้แม่นว่าตนเห็นความสับสนไม่แน่ใจระคนความตื่นเต้น ยินดีฉายชัดอยู่บนใบหน้าของเขา   

“จิสึรุ..  หรือว่าเจ้า...”

................................................

หิมะตกลงมาอีกแล้ว...   

นั่น หมายความว่าถึงแม้จะรู้สึกอ่อนเพลียและต้องการนอนพักสักเพียงใดก็คงต้องแข็ง ใจลุกขึ้นเสียแล้ว   นางจะต้องรีบออกไปขนฟืนเข้ามาข้างในก่อนที่จะหนาวสั่นจนฟันกระทบกันและเป็น ตะคริวจนขยับตัวไม่ไหวอีก   จิสึรุบังคับตัวเองให้หยุดคิดถึงอดีตพร้อมกับยันกายขึ้นจากที่นอน   และทันทีที่ลุกขึ้นนั่งอาการวิงเวียนก็กลับมาอีกครั้ง   ทว่านางกัดฟันแน่นและดึงดันที่จะไม่สนใจกับอาการแพ้ท้องของตนเองด้วยการยืด กายขึ้นยืนตัวตรงแล้วเดินไปที่ประตู   

ใน สภาพทุลักทุเลที่อ่อนเพลียจนแทบยืนไม่อยู่   จิสึรุคลี่เสื้อคลุมออกคลุมศีรษะแล้วหอบฟืนจากโรงเก็บด้านหลังท่อนแล้วท่อน เล่าเข้าไปในบ้านอยู่หลายรอบท่ามกลางอากาศหนาวเย็น   ทว่าทันทีที่คิดว่าน่าจะพอแล้วขาที่อ่อนแรงอยู่ก็พาให้นางเสียหลักล้มลง

“อ๊ะ!..”

และในตอนนั้นเองที่ท่อนแขนของใครบางคนสอดเข้ามารับร่างที่อ่อนปวกเปียกไว้ได้ทันท่วงที   

วินาที นั้น..   จิสึรุมองเห็นเพียงแค่ร่มกระดาษสีดำคันหนึ่งซึ่งถูกเหวี่ยงทิ้งลงกับพื้น หิมะขาวโพลนอย่างไม่ใยดี   แล้วจึงได้รู้สึกถึงไออุ่นจากอ้อมแขนที่โอบกอดตนไว้แนบอกในวินาทีถัดมา

“จิสึรุ!”

เสียง ตวาดอย่างเกรี้ยวกราดซึ่งเป็นส่วนผสมของทั้งความโมโหและโล่งใจทำให้สาวน้อย เงยหน้าขึ้นมองก่อนจะต้องตกตะลึง   เมื่อเจ้าของใบหน้าคมเข้มซึ่งไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นอีกเป็นครั้งที่สองเวลา นี้กลับอยู่ใกล้มากเหลือเกิน   ผู้ชายคนที่เป็นพ่อของลูก..  คนเพียงคนเดียวที่จิสึรุพยายามจะปิดบังทุกวิถีทางไม่ให้รู้แต่ก็ไม่สำเร็จ   เวลานี้กำลังชักสีหน้าดุดันเหมือนยักษ์ใส่นางราวกับเตรียมจะฉีกเนื้อนางกิน อย่างนั้นแหละ

“ยาย เด็กบ้า!”  จิสึรุได้แต่หลับตาปี๋เมื่อถูกตะคอกแบบซึ่งๆหน้า   ถึงแม้อยากจะวิ่งหนีกลับเข้าไปในบ้านสักเพียงใดก็คงเป็นไปไม่ได้เมื่อถูก รัดเสียจนแน่นขนาดนี้   และถึงแม้เขาจะยอมปล่อยมือก็ใช่ว่าแข้งขาจะยอมเชื่อฟังคำสั่ง   

ฮา ราดะ  ซาโนสุเกะไม่เคยรู้สึกอยากฆ่าใครมากเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต    เมื่อแม่ตัวดีที่กำลังหน้าซีดอยู่ในอ้อมแขนเขาเวลานี้ทำให้เขากินไม่ได้นอน ไม่หลับมาหลายคืนเต็มทีแล้ว   เพราะความเป็นห่วงจิสึรุที่เพิ่งตั้งครรภ์อ่อนๆ   ซาโนสุเกะจึงทำทุกวิถีทางเพื่อออกตามหานางภายใต้เบาะแสเพียงอย่างเดียวที่ มีอยู่...  นั่นคือจดหมายลาที่นางทิ้งไว้ในห้องนอนของตนเอง

                                      ..จะขอไปตามทางของข้า   ไม่ต้องลำบากออกตามหา

                                     และขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างค่ะ

                     

                                                                                                           จิสึรุ

“เจ้าคิดอะไรอยู่ถึงได้ลากสังขารแบบนี้หลบหนีออกมาจากฐาน  ..หา!”

นี่ ถ้าหากว่าจิสึรุมิได้กำลังตั้งครรภ์อยู่ล่ะก็  ..เห็นที่คงถูกซาโนสุเกะจับเขย่าเสียจนหัวสั่นหัวคลอนด้วยความโมโหเป็นแน่   ทว่าเวลานี้ชายหนุ่มได้แต่สะเทือนใจจนพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้เห็นสภาพความ เป็นอยู่ที่ยากลำบากของคนรักจึงทำได้เพียงแค่กอดนางไว้แนบกาย  ก่อนจะรวบร่างเล็กบางลอยขึ้นจากพื้นแล้วอุ้มเข้าไปในบ้าน

“เจ้านอนพักเสียก่อนเถอะ   ข้าจะออกไปขนฟืนมาให้เอง”

ซา โนสุเกะลูบศีรษะคนรักก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเดินออกไป   และภาพด้านหลังของชายหนุ่มที่หยุดยืนอยู่ตรงช่องประตูซึ่งตัดกับสีขาวโพลน ของพื้นหิมะด้านนอกก็ชวนให้จิสึรุอดคิดไม่ได้ว่าเขาดูซูบผอมไปมาก   นางไม่อยากคิดเลยว่าตนเองจะเป็นสาเหตุที่ทำให้คนๆนี้เป็นไปได้ถึงเพียงนี้    แล้วถ้าเช่นนั้นหมายความว่านางตัดสินใจผิดงั้นหรือ..  ที่พยายามจะไม่ทำให้ทุกคนต้องลำบากใจ

“ข้ากลับมาแล้ว” 

ซา โนสุเกะกลับเข้ามาในบ้านพร้อมด้วยฟืนมัดใหญ่อีกสองมัดบนไหล่   เขาวางมันลงชิดฝาผนังด้านหนึ่งก่อนจะเริ่มเติมฟืนให้ไฟแรงขึ้นแล้วจึงลุก ขึ้นถอดเสื้อผ้าที่เปียกชื้นออกจากร่าง   ขณะที่จิสึรุรีบเบือนหน้าหนีเมื่อได้เห็นท่อนบนเปลือยเปล่าของชายหนุ่ม   นางพลิกร่างตะแคงหันหลังให้เขาขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้ที่นอนพร้อมด้วยรอย ยิ้มขัน

“ยัง จะอายอยู่อีกหรือ”  ซาโนสุเกะโน้มตัวลงไปหาแล้วกางแขนออกสวมกอดสาวน้อยจากเบื้องหลัง   ก่อนจะพลิกให้นางหันหน้ากลับมาหา   และตอนนั้นเองที่จิสึรุต้องอุทานอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นรอยแผลที่ยังใหม่ ซึ่งลากยาวจากหัวไหล่ลงมาเกือบถึงข้อพับแขน

“แผลนั่น..  เกิดอะไรขึ้นหรือคะ  ฮาราดะซัง”

เขาชำเลืองมองมันพลางยักไหล่อย่างไม่แยแสก่อนจะคว้ามือน้อยที่เย็นเฉียบขึ้นมาประคองไว้ในอุ้งมือ 

“มัน เป็นเครื่องย้ำเตือนถึงความโง่เง่าของข้า   ที่ปล่อยให้เจ้าคลาดสายตาไป”  ซาโนสุเกะตอบเพียงเท่านั้นกอดจะรวบตัวเด็กสาวเข้ามากอดไว้แนบอก

“รู้บ้างรึเปล่าว่าข้าตามหาเจ้าอยู่นานแรมเดือน   เป็นห่วงเจ้ากับลูกเสียจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ” 

“เพราะข้าไม่อยากเป็นภาระให้กับพวกฮาราดะซัง  ขอโทษนะคะ” นางตัดสินใจผิดพลาดไปจริงๆ  ..และความคิดนั้นทำให้จิสึรุน้ำตาคลอเบ้า   

“อย่า คิดมากเลย   เรื่องนี้เป็นความรับผิดชอบของข้า”  ชายหนุ่มลูบเรือนผมนุ่มพลางเอ่ยคำปลอบโยน “ข้าไม่เคยลืมคืนนั้นเลยสักนาทีเดียว   เจ้ารู้มั้ย..  จิสึรุ”   

“ดัง นั้นข้าย่อมพร้อมที่จะรับผิดชอบต่อสิ่งที่ข้ากระทำต่อเจ้าและข้าไม่เคยคิดจะ โกหก..  ถึงต้องตายก็จะต้องปกป้องเจ้าไว้ให้ได้”  เขาก้มลงจุมพิตหน้าผากเนียนแผ่วเบา   ขณะที่จิสึรุหลับตาลงแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลริน

“แผลนี้..  เป็นสิ่งที่ข้าขอแลกกับการได้ออกจากกลุ่มเพื่อตามหาเจ้า”

คำ สารภาพนั้นทำให้เด็กสาวถึงกับสะดุ้ง   จิสึรุไล้ปลายนิ้วไปตามรอยยาวของบาดแผลซึ่งยังคงเห็นเป็นรอยแดงเข้มชัดเจน แม้ว่าจะผ่านมานานนับเดือนแล้ว   ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ

“ทำไมฮาราดะซังต้องทำถึงขนาดนี้ด้วยคะ” 

“เพราะ ข้ารักเจ้า”  เขาตอบโดยไม่เสียเวลาคิด  “ข้าย่อมรู้ดีว่าเจ้าคือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต    ดังนั้นจึงสารภาพความจริงกับทุกคนเพื่อขอแยกตัวออกจากกลุ่ม”

“ก็เลยได้แผลนี้เป็นของแถมหรือคะ”

ซา โนสุเกะไม่ตอบ   แต่มองสำรวจไปทั่วเรือนร่างแบบบางก่อนจะหยุดสายตาอยู่ที่หน้าท้องซึ่งเพิ่ง เริ่มนูนของนาง    มือใหญ่แตะลงบนผ้าโอบิคาดเอวอย่างแผ่วเบาเหมือนกลัวว่านางจะเจ็บ   ก่อนจะถามอ้อมแอ้มอย่างไม่เต็มเสียง   และมันทำให้จิซึรุต้องยิ้มทั้งน้ำตา

“ที่ผ่านมาข้า.. ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับเด็กทารกมาก่อนเลย   แต่ว่าถ้าแตะเพียงเท่านี้คงไม่ทำให้เขาบาดเจ็บใช่มั้ย”

นางจับมือเขาให้เลื่อนต่ำลงไปอีกแล้ววางทาบเข้ากับหน้าท้องพลางยิ้ม

“ไม่เป็นไรแน่นอนค่ะ   แต่คงต้องรออีกหลายเดือนกว่าเขาจะรับรู้ได้”

“แล้ว เจ้าล่ะ..  จะรับรู้ได้หรือยังว่าข้าต้องการเจ้ามากเพียงใด” วงแขนที่ประคองไว้หลวมๆในทีแรกเริ่มรัดแน่นขึ้น   ส่งผลให้จิสึรุเริ่มหน้าแดง

“ข้า..  ข้ายังไม่..”  พูดได้เพียงเท่านั้นริมฝีปากนางก็ถูกปิดสนิท

“เจ้า คือภรรยาของข้า   ดังนั้นข้าตั้งใจจะทำให้เจ้าเคยชินให้ได้ในสักวันหนึ่ง    แต่ว่าตอนนี้...” ซาโนสุเกะเชยปลายคางคนรักขึ้นแล้วประทับจุมพิตแผ่วเบาที่แก้ม   ก่อนจะประคองให้นอนลง

“ยังไม่ใช่เวลาที่เจ้าจะเป็นกังวล   พักผ่อนให้เต็มที่เพื่อลูกที่กำลังจะเกิดมาเสียก่อนเถอะ 

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้าก็จะอยู่เคียงข้างเจ้าไม่ไปไหน   ..ข้าเคยให้สัญญาแล้วไม่ใช่หรือ”

~End~