Precious memories: Memory of Harada Sanosuke

อา.. เจ็บเหลือเกิน    ..นางกำลังจะตายแล้ว

..ต้องตายแน่ๆ..

เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังลอดออกมาจากบ้านไม้หลังน้อย   ขณะที่ภายในตัวบ้านซึ่งมีอยู่เพียงห้องเดียวนั้นมีสตรีอยู่สามนางกำลังยุ่งกับการทำหน้าที่ของตน   คนแรกคือหญิงสาววัยประมาณสามสิบต้นๆในชุดกิโมโนสีน้ำเงินเข้มที่เพิ่งจะยกอ่างน้ำร้อนเข้ามาพร้อมด้วยผ้าสะอาดอีกหลายผืน   ถัดมาคือท่านป้า.. หญิงชราข้างบ้านซึ่งปกติมีอาชีพหลักคือขายของกระจุกกระจิกอยู่กับบ้านของตนเอง  เป็นต้นว่ารองเท้าสานหรือหมวกฟาง   แต่กลับที่มีอาชีพเสริมที่ไม่ว่ายังไงก็ดูไม่เกี่ยวกับการค้าขายเลยสักนิด   แต่ยังไงก็ตาม..  ทั้งสองคนซึ่งเป็นแม่ลูกกันต่างก็รู้หน้าที่ของตนเองเป็นอย่างดีเหมือนเคยทำเรื่องเช่นนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว   พวกเขามีสีหน้าท่าทางสงบนิ่ง  ..ราวกับการทำคลอดให้ใครสักคนนั้นง่ายดายพอๆกับการนั่งสานหมวก  

“สาวน้อย..  นี่เป็นเรื่องที่ในชีวิตของลูกผู้หญิงทุกคนล้วนต้องเคยผ่านกันทั้งนั้นแหละ

เข้มแข็งเอาไว้   ข้ารู้เจ้าทำได้”

เสียงแหบพร่าด้วยความสูงวัยของแม่เฒ่าปลอบโยนอย่างนุ่มนวล   ขณะที่ผู้เป็นบุตรสาวถือผ้าสะอาดคอยซับเหงื่อบนใบหน้าให้กับคนที่สามซึ่งกำลังจะทำหน้าที่เป็นผู้ให้กำเนิดชีวิตใหม่   ..คือนางเอง..  ทว่านางกลับตอบแทนความห่วงใยของสตรีทั้งสองด้วยเสียงครางต่ำๆอย่างเจ็บปวด   จิสึรุ   ..หรือฮาราดะ  จิสึรุจิกปลายเล็บเข้ากับผ้าปูที่นอนแน่นเพื่อสะกดกลั้นความเจ็บปวดที่ราวกับกำลังฉีกกระชากร่างกายนางออกเป็นชิ้นๆ   ใบหน้าซึ่งซีดขาวพอๆกับกิโมโนตัวในที่สวมอยู่บนร่างเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อและคราบน้ำตา   ร่างงามพร้อมด้วยครรภ์กลมใหญ่บิดกายอย่างทุรนทุรายเพื่อต่อสู้กับความทุกข์ทรมานภายใต้การดูแลประคับประคองของสตรีสองแม่ลูกซึ่งช่วยกันจับแขนขานางให้อยู่กับที่ทาง     

นางกำลังเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส.. เป็นเช่นนี้ต่อเนื่องกันมาสิบหกชั่วโมงแล้ว   และเพราะเหตุนั้นสมองของจิสึรุจึงไม่แจ่มใสพอที่จะตั้งสติเกี่ยวกับเรื่องที่กำลังทำอยู่ได้ดีนัก   เวลานี้นางแทบจะไม่รับรู้ความเป็นไปรอบๆตัวแล้วนอกจากเรื่องที่ว่า..  เจ้าตัวน้อยที่นางอุ้มท้องอยู่ถึงเก้าเดือนเศษกำลังจะออกมาดูโลกอยู่ในไม่ช้านี้แล้ว   และในฐานะแม่..  จิสึรุจำเป็นต้องอดทนกับความเจ็บปวดซึ่งไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงเมื่อไรนี้ไปเรื่อยๆ   หญิงสาวหอบหายใจแรงจนสะท้านไปทั้งร่างเมื่ออาการเจ็บซึ่งเป็นเหมือนสัญญาณเตือนเริ่มขึ้นอีกครั้ง   นัยน์ตาซึ่งชุ่มฉ่ำไปด้วยหยดน้ำช้อนขึ้นมองใบหน้าเหี่ยวย่น   ริมฝีปากเม้มแน่น   ความอดทนใกล้จะขาดผึงเต็มที

“เอ้า!  ลองอีกครั้ง   ทำตามที่ข้าบอกนะ

หนึ่ง..  สอง..  เบ่ง!”

“อ๊า!!...”

และเสียงกรีดร้องที่ดังออกมาถึงระเบียงทางเดินด้านนอกก็กำลังจะทำให้ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งหมดความอดทนเช่นกัน   จอกสุราในมือถูกขว้างลงกับพื้นจนแตกกระจาย   ขณะที่สหายร่วมดื่มตอนกลางวันแสกๆอีกสองคนต้องรีบยื้อยุดฉุดกระชากเจ้าตัวให้อยู่กับที่

“จิสึรุ!    ปล่อย..  ปล่อยข้า!!” 

“ใจเย็นๆน่า   นางยังไม่เป็นไรหรอก” 

นาคาคุระ  ชิมปาจิต้องใช้ความอดทนและเรี่ยวแรงมากกว่าปกติในการบังคับเพื่อนรักให้อยู่เป็นที่เป็นทาง   หัวหน้าหน่วยที่สองแห่งกลุ่มชินเซ็นโผเข้าล็อคแขนอีกฝ่ายจากด้านหลังแล้วลากตัวกลับมาที่ระเบียงบ้าน   ขณะที่เด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งซึ่งก็หน้าซีดพอๆกันกระโจนเข้าร่วมวงตะลุมบอนครั้งนี้อย่างไม่คิดอะไรทั้งสิ้น   โทโด  เฮย์สุเกะถึงกับได้แผล ..หนุ่มน้อยเลียริมฝีปากที่ห้อเลือดจากการโดนศอกกระแทกเข้าให้อย่างจัง   ตอนที่โถมเข้ากอดเอวคนสติแตกที่กำลังฮึดฮัดสะบัดทุกคนให้พ้นตัวพร้อมด้วยเสียงคำรามลั่น

 “ปล่อย!  เมียข้ากำลังจะตาย..”

“เจ้าโง่!   จิสึรุไม่เป็นไรหรอกน่า   แต่ถ้าเจ้ายังไม่เลิกแหกปากร้องโวยวายแบบนี้นางจะเป็นห่วงนะ”  อีกครั้งที่ชิมปาจิต้องตะโกนกรอกหูเพื่อนผู้ซึ่งไม่อยู่ในอารมณ์ที่พร้อมจะฟังอะไรทั้งสิ้น

ฮาราดะ  ซาโนสุเกะไม่อาจสงบใจได้อีกแล้ว   เมื่อสิบหกชั่วโมงเต็มที่เขาต้องทนฟังเสียงภรรยากรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดอยู่ในบ้าน   สิบหกชั่วโมงเต็มที่ต้องอดทนสงบจิตใจไม่ให้ลุกขึ้นวิ่งพรวดพราดเข้าไปในนั้นแล้วทำ..  ชายหนุ่มถอนหายใจ  ..เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าเข้าไปได้แล้วจะทำอะไรต่อ   บางทีความคิดที่ว่าเขาน่าจะปาดคอตนเองทิ้งเสียให้สิ้นเรื่องสิ้นราวนั้นก็น่าสนใจอยู่เหมือนกัน   และเจ้าพวกนี้ก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าเขาต้องทรมานใจเพียงใด   เมื่อพบว่านอกจากจะทำให้จิสึรุต้องเป็นแบบนี้แล้วตนเองก็ไม่อาจทำอะไรเพื่อนางได้เลย   และเสียงร่ำไห้ราวกับจะขาดใจของนางก็กำลังจะฆ่าเขาทั้งเป็น

“ทั้งหมดเป็นความผิดของข้า” 

เฮย์สุเกะหันไปสบตากับสหายอีกคนอย่างเซ็งชีวิต   เมื่อพบว่าฤทธิ์สุรากำลังทำให้ซาโนสุเกะเริ่มคร่ำครวญอีกแล้ว   พวกตนถูกตามตัวมาที่นี่เพื่ออยู่เป็นเพื่อนดื่มเหล้ามาตั้งแต่สองวันก่อนด้วยหวังว่ามันอาจทำให้คนที่กำลังจะได้ลูกคนแรกสงบจิตใจลงได้บ้าง   ทว่าเห็นได้ชัดว่าแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย   และถ้ากลับไปแล้วไม่โดนท่านรองฮิจิคาตะฆ่าตายหรือถูกสั่งให้คว้างท้องล่ะก็..   ทั้งคู่ก็อาจตายเพราะดื่มเหล้ามากเกินไป..  หรือไม่ก็ขำจนขาดใจตาย   แต่ที่จริงก็ไม่ถึงขั้นนั้นหรอก..  ใช่ว่าซาโนสุเกะจะเป็นคนช่างคร่ำครวญนี่นะ   นิสัยเวลาปกติของเจ้าหมอนี่เป็นยังไงก็รู้ๆกันอยู่   มีเพียงช่วงเวลานี้เท่านั้นเองที่ดูราวกับหัวหน้าหน่วยที่สิบแห่งกลุ่มชินเซ็นจะมีอาการเหมือนถูกผีผู้หญิงเจ้าน้ำตาเข้าสิงแล้วก็ได้แต่โทษตัวเองไปเสียหมดทุกเรื่อง

“ไม่ควรเลย...  ข้าไม่ควร”

ฮาราดะ  ซาโนสุเกะถึงกับสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงหวีดร้องของจิสึรุดังออกมาจากในบ้านอีก   ชายหนุ่มคว้าขวดเหล้าไปจากมือเพื่อนแล้วกระดกเข้าปากแบบรวดเดียวหมด   ก่อนจะซบใบหน้าเข้ากับฝ่ามือตนเองอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป

“จิสึรุ..  ข้าขอโทษ

ข้าจะไม่มีวันแตะต้องเจ้าอีกเลย   หากรู้ว่าเจ้าจะต้องเป็นแบบนี้ข้าจะไม่..”

“อ๊า...   เจ็บ!!”

เสียงนั้นทำให้ขวดเหล้าหลุดจากมือชายหนุ่มก่อนร่วงลงพื้นแตกกระจาย   ชิมปาจิกับเฮย์สุเกะได้แต่มองเศษขวดที่แตกไม่มีชิ้นดีด้วยความเสียดาย   พร้อมๆกับลงความเห็นว่าคงทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว   เมื่อซาโนสุเกะขยับกายลงจากระเบียงที่ตั้งวงกันอยู่แล้วเดินหายเข้าไปในทุ่งดอกไม้ที่อยู่เลยจากตัวบ้านออกไปด้วยอาการเหมือนคนหัวใจสลาย..  ทั้งๆที่ภรรยาสุดที่รักก็ยังไม่ตายเสียหน่อย   และเชื่อได้เลยว่าท่าทางเช่นนั้นของเขาจะกลายเป็นหัวข้อให้เพื่อนอีกสองคนที่เหลือเก็บไปเล่าเพื่อความสนุกสนานได้อีกนานแสนนาน   ดูท่าตำนานอันแกร่งกล้าของบุรุษอย่างของฮาราดะ  ซาโนสุเกะคงจะมีจุดด่างพร้อยไปตลอดกาลเสียแล้ว   แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ..  เพื่อนทั้งคน   จะไม่ให้ห่วงก็ดูกระไรอยู่

“ปล่อยไปอย่างนี้จะดีหรือชิมปาซัง”

ชิมปาจิได้แต่ส่ายหน้าแล้วถอนหายใจออกมา   บอกตามตรงว่าเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแบบไหนถึงจะดี   เพราะนี่เป็นครั้งแรกสำหรับเขาเช่นกันที่ได้รู้ว่าเสียงหวีดร้องของสตรีที่กำลังจะคลอดลูกไม่เพียงแต่จะทำให้คนที่เป็นสามีแทบเป็นบ้าเท่านั้น   แต่ยังรวมถึงพวกตนด้วย   ..แบบนี้ให้ติดเกาะ  หลงป่า  หรือติดอยู่กลางสนามรบที่ไหนสักแห่งยังจะดีเสียกว่าเลย

“ช่างเถอะ..  เดี๋ยวก็คงกลับมาเองนั่นล่ะ”

สามชั่วโมงผ่านไป..  ท่ามกลางบรรยากาศการรอคอยอย่างเคร่งเครียดของบุรุษทั้งสองที่ยังคงร่ำสุรากันต่อไปโดยปราศจากบทสนทนา   ขณะที่เสียงจากภายในบ้านก็ยังคงดังออกมาให้ได้ยินเป็นระยะๆ   ชิมปาจิยกมือขึ้นนวดคลึงขมับตนเองพลางตั้งสติ    เนื่องจากซาโนสุเกะซึ่งควรจะอยู่ที่นี่เพื่อเป็นหลักก็ได้สติแตกจนกู่ไม่กลับไปคนหนึ่งแล้ว   และไม่ต้องหวังพึ่งอีกคนที่เหลือ  ..เขาเห็นแล้วว่าเจ้าเฮย์สุเกะที่นั่งทำตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้มาตั้งแต่หลายชั่วโมงก่อนคงไม่มีปัญญาทำอะไรได้หากว่าเกิดเหตุอันไม่คาดคิดขึ้น   ดังนั้นก็คงจะเหลือเขาเพียงคนเดียวในเวลานี้

แต่แล้วการรอคอยอย่างอดทนก็จบสิ้นลงในที่สุด..   เสียงร้องไห้ของทารกที่แว่วออกมาจากข้างในทำให้ชายหนุ่มทั้งสองที่นั่งอยู่ที่ระเบียงนอกบ้านมีสีหน้าแช่มชื่นทันตาเห็น   ต่างคนต่างก็ผุดลุกขึ้นยืนพร้อมๆกัน      

“ไปตามซาโนะมาเร็ว!”

โทโด  เฮย์สุเกะกระโจนลงจากระเบียงก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบเสียอีก   หนุ่มน้อยยังไปได้ไม่ไกลนักก็เห็นซาโนสุเกะเดินสวนกลับมาเสียก่อน

“ซาโนะซัง!!”

สีหน้าแตกตื่นของเด็กหนุ่มทำให้ซาโนสุเกะหายเมาเป็นปลิดทิ้ง   และไม่ต้องรอให้ใครมาบอกก็รู้ว่าการรอคอยที่แสนทุกข์ทรมานของตนสิ้นสุดลงแล้ว   ..ลูกของเขากับจิสึรุ..    ชายหนุ่มรู้เพียงว่าหัวใจตนเองเต้นกระหน่ำราวกับรัวกลองขณะที่วิ่งกลับไปที่บ้าน   เขากำลังจะกระชากบานประตูเปิดออกขณะที่หมอตำแยเดินสวนออกมาพร้อมด้วยถังไม้และผ้าสกปรก  

“เข้าไปดูลูกชายของเจ้าได้แล้ว   แต่อย่าเพิ่งส่งเสียงดังอีกล่ะ..”

..ลูกชาย...

นาทีนั้นฮาราดะ  ซาโนสุเกะได้ยินแต่เพียงแค่คำว่าลูกชายเท่านั้น   ชายหนุ่มมิได้สนใจถ้อยคำที่ราวกับตำหนิกลายๆเรื่องที่ตนส่งเสียงเอะอะเมื่อหลายชั่วโมงก่อน   หรือแม้แต่จะสังเกตเห็นแววติเตียนในสายตาของสตรีสูงวัยเลยแม้แต่น้อย   เขาก้าวเข้าไปในห้องด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก..  ราวกับตัวเบาโหวง  ราวกับไม่ได้กำลังยืนอยู่บนขาของตนเอง   ขณะที่สายตาจับจ้องเพียงร่างแบบบางที่นอนอยู่บนที่นอนพร้อมด้วยห่อผ้าเล็กๆในอ้อมแขน

“จิ..  จิสึรุ”

ถึงแม้จะอ่อนเพลียสักเพียงใดทว่านางก็ยังคงยิ้มให้เขา   และเป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้ซึ้งถึงความยากลำบากของการเป็นสตรี   ซาโนสุเกะแตะหลังมือเข้ากับเรียวแก้มคนรักอย่างอ่อนโยนพร้อมกับเม้มริมฝีปากแน่น   เมื่อภาพภรรยาคนงามที่กำลังนอนตะแคงขณะที่โอบอุ้มลูกน้อยให้ดื่มนมจากอกนั้นทำให้เขาถึงกับพูดอะไรไม่ออก   ชายหนุ่มสูดหายใจแรงพร้อมกับกระพริบตาถี่ๆเพื่อไล่ความชื้นที่ขอบตาก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากนาง

“เป็นเด็กผู้ชายค่ะ”

“ข้ารู้..  ขอบใจมากนะ”  มือใหญ่ที่สั่นระริกขยับเข้าไปใกล้ด้วยหวังจะแตะต้องเรือนผมสีเข้มของลูก   ทว่าทารกน้อยทั้งตัวเล็กและบอบบางเหลือเกิน   และเพราะเหตุนั้นซาโนสุเกะจึงชักมือออกกลางครัน   มิใช่ว่าไม่อยากแตะต้อง   แต่..

“ข้า..  กะแรงตัวเองไม่ถูก   กลัวจะทำให้เขาเจ็บ” 

ชายหนุ่มพูดอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียงเมื่อสังเกตเห็นแววสงสัยในดวงตาของจิสึรุ    หญิงสาวประคองลูกออกจากอกเมื่อกินอิ่มแล้วก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองเขา   และภาพทรวงอกงามสล้างพร้อมด้วยยอดถันสีชมพูแก่ที่ปรากฏต่อสายตาก็ส่งผลให้เขาปากคอแห้งผากขึ้นมาทันที   ซาโนสุเกะสะบัดศีรษะเพื่อขับไล่ความคิดฟุ้งซ่านในหัว   ขณะที่จิสึรุมองเขาอย่างไม่เข้าใจ

“แต่ถึงอย่างนั้น..  ซาโนะซังจะไม่อุ้มแกสักนิดเลยหรือคะ

ถึงจะไม่คุ้นเคย   แต่ข้าก็เชื่อว่าเราทุกคนย่อมต้องมีครั้งแรกด้วยกันทั้งนั้น  ..จริงมั้ยคะ”

คำพูดเรียบๆของภรรยาทำให้เขาจนด้วยเหตุผล    ซาโนสุเกะยอมให้ผู้ช่วยหมอตำแยวางร่างเล็กกระจ้อยร่อยลงในอ้อมแขนตนเองในที่สุด   พลางตั้งใจฟังคำแนะนำในการอุ้มเด็กทารกแบบถูกวิธีจากผู้ที่มีประสบการณ์ด้วยสีหน้าจริงจัง   ก่อนจะพบว่าตนเองตกหลุมรักเด็กน้อยคนนี้เข้าให้แล้วโดยไม่รู้ตัว..  ทั้งๆที่อีกฝ่ายยังไม่ทันลืมตาเลยแท้ๆ  

“คัทสึมิ..”

“อะไรนะคะ” จิสึรุถามขึ้นด้วยไม่แน่ใจว่าสามีกำลังหมายถึงสิ่งใด

“ชื่อของเจ้าหนูนี่..  ฮาราดะ  คัทสึมิ”

ครั้งนี้ซาโนสุเกะเงยหน้าขึ้นบอกนางอย่างชัดถ้อยชัดคำพร้อมด้วยความภาคภูมิใจที่ปรากฏอยู่ในแววตา   และสีหน้าท่าทางที่ตื่นเต้นราวกับเด็กๆกับการมีเจ้าตัวเล็กในอ้อมแขนนั้นก็อยู่ในสายตาของจิสึรุโดยตลอด   นางยิ้ม..  เมื่อภาพของพ่อลูกคู่นี้ทำให้นางถึงกับน้ำตาคลอ   ใครจะคาดคิดว่าบุรุษที่จับแต่อาวุธมาเกือบตลอดชีวิตเช่นเขาจะสามารถโอบอุ้มทารกได้อย่างอ่อนโยนถึงเพียงนี้   ทว่าปาฏิหาริย์นี้ก็เกิดขึ้นแล้วจริงๆ..  ฮาราดะ  ซาโนสุเกะดูจะปรับตัวได้ในชั่วพริบตา   เห็นได้ชัดว่าเจ้าตัวหลงกังวลไปเกินกว่าเหตุจริงๆ   เพราะคงไม่มีใครอีกแล้วที่จะปกป้องคุ้มครองเด็กคนนี้ได้ดีไปกว่าเขา

จิสึรุปิดเปลือกตาลงด้วยความอ่อนเพลีย   นางตั้งใจว่าจะนอนพักสักครู่หนึ่งขณะที่หูยังคงแว่วเสียงแขกทั้งสอง..   นาคาคุระซังและเฮย์สุเกะคุงกำลังแสดงความยินดีและหยอกล้อคนที่เพิ่งได้เป็นคุณพ่อหมาดๆอยู่ที่หน้าบ้าน

“เห็นไหมล่ะ..  ข้าบอกเจ้าแล้วว่าทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย”  ชิมปาจิยื่นหน้าเข้ามาใกล้พลางก้มลงมองทารกในอ้อมแขนเพื่อน

“สรุปว่าตอนนี้ข้ากลายเป็นลุงไปเรียบร้อยแล้วสินะ” เขาเกาศีรษะอย่างเซ็งๆขณะที่หนุ่มน้อยอีกคนชะโงกตัวเข้ามาดูสมาชิกใหม่ด้วยคน

“ข้าว่าเจ้าหนูนี่หน้าคล้ายจิสึรุนะ  ดูคิ้วนี่สิ” เฮย์สุเกะออกความเห็นพร้อมกับชี้ไปที่ใบหน้ากลมเล็ก   จากนั้นก็ยิ้มแยกเขี้ยว  “การที่ไม่เหมือนซาโนะซังก็ถือว่าเป็นความโชคดีของเขาแล้วล่ะ”

“เฮ้..  ซาโนะ..  แล้วจริงรึเปล่าที่เจ้าจะไม่มีวันแตะต้องเมียตัวเองอีกแล้วน่ะ”

ฮาราดะ  ซาโนสุเกะถึงกับสะอึก   หัวหน้าหน่วยสิบรีบหันไปปิดประตูบ้านก่อนจะทำหน้าเครียด   ช่างน่าขันเหลือเกินที่เขาเกิดจะกลัวภรรยามาได้ยินเข้าในเวลานี้   ทั้งๆที่ก่อนหน้าที่ตนเองนั่นล่ะเป็นฝ่ายส่งเสียงดังเสียจนแทบจะได้ยินไปทั้งหมู่บ้าน

“ก็.. ตอนนั้นข้าเป็นห่วงนางนี่หว่า   แต่พอเห็นว่าจิสึรุปลอดภัยข้าก็โล่งใจ   ส่วนเรื่องอื่นๆก็ค่อยดูกันอีกทีนั่นล่ะ”  ชายหนุ่มขมวดคิ้วพลางทำเป็นไม่เห็นรอยยิ้มล้อเลียนของสหาย   ในเมื่อซาโนสุเกะรู้ดีอยู่แก่ใจ..  ว่าการเก็บไม้เก็บมือให้ห่างจากจิสึรุน่ะเป็นเรื่องที่ยากพอๆกับการทำให้ชิมปาจิกลายเป็นคนสุขุมเยือกเย็นเลยเชียว

“เฮ้..  ไอ้เสือ..  ทำหน้าอย่างนี้อย่าบอกนะว่าเจ้าตั้งใจจะมีลูกอีกเป็นฝูงน่ะ  

จะยังไงก็น่าจะสงสารจิสึรุบ้าง”

“ยังหรอก..  ข้าตั้งใจจริงๆนะว่าจะเลี้ยงลูกคนนี้ให้ดีเสียก่อน  

คิดว่าข้ากับจิสึรุคงจะใส่ใจกับคุณภาพมากกว่าปริมาณน่ะ”

ใช่..   ในเวลานี้เขาคิดจริงๆว่าขอเพียงมีนางอยู่เคียงข้างพร้อมลูกน้อย.. 

ซาโนสุเกะก็ไม่ต้องการอะไรอีก   เพียงเท่านี้ชีวิตเขาก็คงจะมีความสุขอย่างแท้จริงแล้ว  

ทว่า...

……………………………….

สี่ปีผ่านไป...

เขาชักจะไม่มีความสุขเสียแล้ว..

อันที่จริงมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรนัก   จิสึรุกับคัทสึมิก็ยังคงอยู่เคียงข้างเขาเช่นเดียวกับเมื่อก่อน   และปัญหาก็เริ่มจากตรงนั้นแหละ   เมื่อภรรยาคนงามมัวแต่ขลุกอยู่กับลูกชายเพียงคนเดียวเสียจนไม่มีเวลาใส่ใจเขาเหมือนเคย   ซาโนสุเกะยอมรับว่านางเป็นแม่ซึ่งเพียบพร้อมไม่มีที่ติที่เลี้ยงดูพยานรักของทั้งคู่ให้เติบโตแข็งแรงและเฉลียวฉลาดปานนี้   แต่อย่างน้อยนางก็น่าจะผละมาดูแลเขาบ้าง  ..อันที่จริงจิสึรุก็ไม่ได้ทอดทิ้งเขาเสียทีเดียวหรอก   นางเพียงแค่สนใจลูกมากกว่าเท่านั้นเอง   แล้วจะไม่ให้เขาน้อยใจงั้นหรือ   แน่นอนอยู่แล้วว่าซาโนสุเกะย่อมรักลูกเหนือสิ่งอื่นใด..  แต่ถึงอย่างไรก็ยังอยากจะมีเวลาส่วนตัวกับภรรยาด้วยเหมือนกัน

ชายหนุ่มเอนหลังพิงโคนต้นไม้ขณะที่เฝ้ามองสองแม่ลูกวิ่งไล่จับกันอยู่กลางทุ่งดอกไม้   เรือนร่างแบบบางในชุดกิโมโนสีเขียวสดที่เริงร่าอยู่ภายใต้แสงตะวันนั้นงามจับตาเสียจนเขานึกอยากจะมีนางอยู่ใกล้ๆ  อยากจะรู้สึกถึงสัมผัสจากมือนุ่มยามที่ลูบไล้อยู่บนแผ่นอกเขา   อยากจะรวบตัวนางเข้ามากอดแนบชิดแล้วสูดกลิ่นกายหอมละมุน   และนาทีนั้นเองที่แผนการสารพันผุดขึ้นในหัว

“เฮ้..  เรามาเล่นซ่อนหากันดีกว่า   ใครอยากเล่นมาทางนี้เร็ว!”

ยังไม่ทันขาดคำร่างกลมป้อมก็กระโจนเข้าสู่อ้อมแขนที่อ้ากว้างของเขา   ซาโนสุเกะหัวเราะเสียงดังขณะที่ชูร่างเด็กน้อยขึ้นเหนือศีรษะ   นัยน์ตาสีน้ำตาลทองเปล่งประกายแวววาวด้วยความพึงพอใจกับใบหน้าเปื้อนยิ้มของลูก   ขณะที่จิสึรุเดินเข้ามาใกล้

“ท่านพ่อขอรับ..  ไหนว่าจะเล่นซ่อนหากับข้า”

“ต้องเล่นสิเจ้า   แต่ว่า..”  เขาหอมแก้มเจ้าตัวยุ่งฟอดใหญ่ก่อนจะวางลงกับพื้น  

“ในตาแรกเจ้าจะต้องเป็นฝ่ายปิดตาก่อน   ส่วนพ่อกับแม่จะไปหาที่ซ่อนกัน  

เมื่อนับหนึ่งถึงร้อยแล้วจึงจะเปิดตาได้นะ  ห้ามเล่นโกง  ตกลงมั้ย”

“ขอรับ!   ท่านพ่อเองก็ห้ามโกงหนีไปซ่อนในที่ๆข้าหาไม่เจอนะขอรับ”  ฮาราดะ  คัทสึมิปิดตาแล้วหมุนตัวเข้าหาโคนต้นไม้ทันที   และเมื่อเสียงเล็กๆเริ่มนับหนึ่งซาโนสุเกะก็ดึงแขนภรรยาให้ออกวิ่ง  

“มาไกลขนาดนี้เดี๋ยวลูกก็หาไม่เจอกันพอดี   คัทสึมิจะใจเสียเอานะคะ”

จิสึรุยังพูดไม่ทันขาดคำก็มีอันถูกฉุดให้ล้มลงกลางทุ่งดอกไม้เสียก่อน   หญิงสาวหวีดร้องเบาๆเมื่อล้มทับลงไปบนร่างของสามีเต็มแรงขณะที่วงแขนแกร่งโอบกระชับรอบร่าง    เขากักตัวนางไว้ในอ้อมอกก่อนจะขโมยหอมแก้มนางพร้อมด้วยเสียงหัวเราะแผ่วๆอย่างได้ใจ  

“ซาโนะซัง!” 

ซาโนสุเกะไม่สนใจน้ำเสียงตัดพ้อต่อว่าของภรรยา   ชายหนุ่มโอบเอวบางไว้แน่นส่วนมืออีกข้างรั้งศีรษะนางให้ก้มลงขณะที่ตนเองยกศีรษะขึ้นแล้วแนบริมฝีปากเข้าหา   จากนั้นก็พลิกกายลงให้จิสึรุเป็นฝ่ายอยู่ด้านล่างแล้วทำให้นางมึนงงไปกับรสจูบที่เร่าร้อนรุนแรงจนตั้งตัวไม่ติด  

“คนบ้า!  ..ทำอะไรอย่างนี้นะ”

“ใช่สิ..  เจ้าทำให้ข้าหลงรักเสียจนแทบบ้าแล้ว   ดังนั้นได้เวลารับผิดชอบแล้วนะ

ข้ารู้สึกว่าคัทสึมิคงจะเบื่อที่ต้องเล่นคนเดียวอยู่เรื่อย   เจ้าว่ามั้ย”    

“แต่ข้าอยู่กับลูกตลอดนะ”

“ก็นั่นแหละที่เจ้าทำไม่ถูกน่ะ”

ทว่าจิสึรุไม่มีโอกาสได้ทำความเข้าใจอะไรมากนักเมื่อวินาทีต่อมานางก็ถูกจู่โจมอีกครั้ง   ซาโนสุเกะไม่ปล่อยให้ภรรยาสาวมีเวลาพักหายใจเลย   ด้วยตั้งใจอย่างเต็มที่ว่าจะจัดการสำเร็จโทษนางฐานที่ทอดทิ้งเขา   ทว่ายังไม่ทันไรสองหนุ่มสาวก็มีอันต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆก็มีน้ำหนักโถมทับลงมาบนร่าง   คัทสึมิกระโจนเข้าใส่แผ่นหลังบิดาเต็มแรงทันทีที่เจอตัว   เล่นเอาจุกเสียจนแทบหายใจไม่ออก   และซาโนสุเกะก็จำไม่ได้จริงๆว่าเคยสอนลูกให้หัดทำตัวเป็นก้างขวางคอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“เจอแล้ว!” เด็กน้อยร้องตะโกนอย่างดีอกดีใจโดยหารู้ไม่ว่าอาจชะตาขาดได้ง่ายๆ   ส่วนคนเป็นพ่อก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างสุดแสนเซ็งขณะที่พลิกกายลงจากร่างภรรยา

“นับครบร้อยแล้วหรือ..  ทำไมไวจริง”

“ครบแล้วขอรับ  ..แต่ท่านพ่อโกงข้านี่นา”

ซาโนสุเกะยกมือขึ้นขยี้ผมสีน้ำตาลแดงของลูกชายก่อนจะถาม “พ่อโกงเจ้าที่ไหนกัน”

“ก็ท่านพ่อให้ท่านแม่มาหลบอยู่ใต้ร่าง   แบบนี้ก็โกงสิขอรับ”

คำพูดและแววตาอันแสนไร้เดียงสาของลูกทำให้จิสึรุเขินจนใบหน้าแดงก่ำ   นางเม้มริมฝีปากแน่นพลางทุบต้นแขนสามีเต็มแรง   ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินหนี   พลางตั้งใจว่าจะไม่พูดจากับคนหน้าไม่อายไปตลอดทั้งวันที่เหลืออยู่เลยเชียว    ดีไม่ดีอาจจะรวมถึงคืนนี้ด้วย   ทว่าคนหน้าไม่อายที่ว่ากลับมิได้รู้สึกเดือดร้อนใจ..  ซาโนสุเกะอุ้มลูกไว้ในวงแขนพลางปล่อยให้ภรรยาที่กำลังงอนเดินล่วงหน้าไปก่อนแล้วกระซิบกระซาบแบบพอให้ได้ยินแค่สองคน

“คัทสึมิ..  อยากจะมีเพื่อนเล่นซ่อนหาเพิ่มอีกสักคนรึเปล่าลูก” 

เขายิ้มเมื่ออีกฝ่ายผงกศีรษะอย่างไม่แน่ใจนัก   คัทสึมิทำหน้างง..  ด้วยไม่รู้ว่าบิดาหมายถึงอะไร   และกำลังจะหาเพื่อนจากไหนมาเล่นกับตน   ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยปากถามชายหนุ่มก็พูดขึ้นเสียก่อน

“ถ้าเช่นนั้นให้ถือว่าเรื่องนี้เป็นความลับสุดยอดระหว่างลูกผู้ชายนะ  อย่าให้แม่รู้เด็ดขาด  ตกลงมั้ย”

“แล้วพ่อจะลองถามแม่ดู..  แต่ว่าคงต้องใช้เวลานานนิดหน่อยถึงจะรู้เรื่อง  

ระหว่างที่พ่อกำลังถามแม่  เจ้าพอจะเล่นอยู่แถวๆนี้โดยไม่ต้องให้พ่อแม่เป็นห่วงสักพักได้หรือไม่”

~End~

------------------------------------
next: Memory of Saito Hajime

บอกกล่าว: นี่เป็นซีรีย์เล็กๆที่เกิดจากรีเควสของคนอ่านว่าอยากจะเห็นหนุ่มๆชินเซ็นจาก One side of memories ตอนที่มีลูก  ซึ่งจริงๆเเล้วคนที่ได้รับการรีเควสคือซาโนะ กับฮาจิเมะเท่านั้น  เเต่เอาเป็นว่าถ้ามูนดรอปไม่ขี้เกียจจนเกินไปก็อาจจะมีของคนที่เหลือตามมา ให้อ่านกันด้วยนะคะ^ ^