Jardins sous la pluie(Gardens in the rain)

...ฟังสิ.....

เสียงน้ำตาฟ้าที่หลั่งไหลพรั่งพรูลงมามิรู้สร่าง......   ตกกระทบลงบนยอดไม้..ใบหญ้า...   หรือแม้แต่บนร่างกายของฉัน.....

มันช่างเย็นชุ่มฉ่ำและนำพาความสดชื่นมาให้ดีเหลือเกิน    นับว่าเป็นความสุขอันแสนจะเรียบง่ายที่ไม่ต้องไปเสาะหาจากที่ไหน   เพียงแต่นั่งเฉยๆอยู่ตรงนี้แล้วแหงนหน้าขึ้นรับสัมผัสอันอ่อนโยนจากธรรมชาติ...   เพียงเท่านี้ก็สุขเหลือเกินแล้ว

..ทว่า....

กับคนๆนั้นแล้วฉันก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่าเขาจะนึกชอบใจ    เมื่อหยดน้ำน้อยๆจำนวนนับไม่ถ้วนที่โปรยปรายลงมาจนทำให้เขาเปียกปอนไปหมดทั้งร่างดูราวกับจะยิ่งทำให้เขารุ่มร้อนกระวนกระวาย   

.....เขากำลังหาอะไรนะ.....

ถึงแม้ว่าจะฉันจะเฝ้ามองเขาอยู่ห่างๆมาครู่หนึ่งแล้วแต่ก็ยังไม่รู้คำตอบเสียที...  

ดูสิ...   น่าเสียดายเหลือเกิน....   ที่เรียวแขนกลมกลึงราวกับสตรีของเขาต้องเลอะเทอะเปรอะเปื้อนเต็มไปด้วยคราบดิน    แย่พอๆกับที่เสื้อเชิร์ตสีขาวแขนยาวของเขากำลังเป็นรอยเลอะกระดำกระด่าง      ไหนจะเรือนผมหยักศกสีฟ้าสดใสซึ่งรวบหลวมๆไว้ข้างหลังที่ทั้งเลอะเทอะและเปียกปอนไปด้วยดินโคลนจากการที่คนๆนั้นเฝ้าขุดคุ้ยหาบางสิ่งบางอย่างอยู่นานสองนานแล้ว

.....ฉันทนดูไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว...... 

และก่อนที่ตัวฉัน....   จะทันได้คิดซ้ำสองถึงความเหมาะสมในการตัดสินใจ ฉันก็พบว่าตัวเองกำลังยื่นมือออกไปหาเขาเสียแล้ว

“ให้ฉันช่วยคุณนะคะ”

ราวกับเวลาหยุดหมุนในวินาทีที่เขาเงยหน้าขึ้นสบตา.....

คนๆนี้มีดวงตาคู่งามที่เปล่งประกายสีน้ำเงินสดใสดังแชฟไฟเลอค่า....   ควรคู่ที่จะประดับอยู่บนยอดมงกุฎของจักรพรรดิ์องค์ไหนๆก็ได้ทั้งนั้น    ทั้งยังมีรูปหน้าอันงดงามและริมฝีปากอิ่มเต็มสีชมพูเรื่อราวกลีบกุหลาบ    ..ฉันไม่เคยเห็นใครที่มีใบหน้าสวยงามชวนมองขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต....     เน้นว่าสวยงามชวนมองนะ    ไม่ใช่หล่อเหลา

ถึงแม้ว่าคนๆนี้จะเป็นผู้ชายก็เถอะ.....

“มัน...   หายไป  ...ข้าหามันไม่เจอ..”

เขาบอกกับฉันด้วยเสียงกระท่อนกระแท่นก่อนจะหันกลับไปสนใจกับการขุดดินต่อไป    ...ด้วยมือเปล่าๆซึ่งกำลังถลอกปอกเปิกและเต็มไปด้วยรอยขีดข่วนจากหนามกุหลาบพุ่มเบ้อเร่อตรงนั้น

“ให้ฉันช่วยคุณนะคะ!!”

ฉันทนดูไม่ไหวแล้วจริงๆนะ     ตอนนั้นในหัวสมองของฉันมันคิดอยู่อย่างเดียวจริงๆล่ะว่า   ต่อให้ต้องมือถลอกปอกเปิกเหมือนๆกับเขาแต่ฉันก็จะต้องช่วยเขาตามหาบางสิ่งบางอย่างนั้นให้ได้    ทว่ายังไม่ทันที่ปลายนิ้วจะสัมผัสดินเขาก็คว้าข้อมือของฉันเอาไว้เสียก่อน

“อย่าเลย..   เจ็บมือเปล่าๆ”

น้ำเสียงอันทุ้มนุ่มที่ห้ามปรามด้วยความหวังดีโดยไม่แม้แต่จะหันมามองหน้ากันเลยมิได้ทำให้ฉันล้มเลิกความตั้งใจแต่อย่างใด   ฉันยังคงเซ้าซี้ถามเขาไม่เลิกรา

“ก็แล้วคุณหาอะไรอยู่ล่ะคะ  บอกมาสิ  ..เผื่อว่าฉันจะช่วยคุณได้นะ”

คราวนี้เขายอมหยุดมือแต่โดยดี  พร้อมกับหันมาสบตากับฉันอีกครั้ง

“กล่องเหล็ก...   กล่องเหล็กกล่องสำคัญของข้าหายไป....

ข้าฝังมันเอาไว้ตรงนี้...  แต่..   แต่มันไม่อยู่...”

ฉันได้แต่ถอนหายใจด้วยความสงสาร....   ยิ่งขุดลึกลงไปมากเท่าไหร่   นิ้วมือของเขาก็ยิ่งเป็นแผลเหวอะมากเท่านั้น   มิใยว่าจะห้ามปรามเท่าไรก็ไม่ฟัง   หนักเข้าจนฉันต้องเป็นฝ่ายเดินหนีเสียเองด้วยความตั้งใจที่จะเดินกลับไปยังม้านั่งตัวเดิมที่ฉันใช้เป็นจุดเฝ้ามองเขา   ทว่าฉับพลันสายตาก็เหลือบไปเห็น....

ภายใต้สายฝนที่ยังคงโปรยปรายลงมาอย่างมิรู้เบื่อ    ท่ามกลางพุ่มกุหลาบสีขาวสะอาดนับสิบนับร้อยพุ่ม    มีอยู่เพียงพุ่มเดียวเท่านั้นที่ไม่ได้เป็นสีขาว

หากแต่เป็นสีแดง   ....เป็นสีแดงเข้มเหมือนกับไวท์แดงชั้นเลิศทีเดียว

และด้วยความสงสัยที่ฉีดพล่านอย่างรุนแรงฉันก็ลงมือขุดดินบริเวณนั้นทันที    ...ด้วยมือเปล่าๆนี่แหละ

ดินอันร่วนซุยและอ่อนนุ่มเพราะความเปียกชื้นทำให้งานของฉันง่ายดายกว่าที่คิด    แต่ถึงกระนั้นหนามกุหลาบก็ยังคงทิ่มตำตามนิ้วมือและแขนทั้งสองข้างอยู่ดี    ช่วยไม่ได้...   เมื่อบริเวณที่ฉันลงมือขุดอยู่ใต้พุ่มกอของมันพอดีนี่นา   แต่แล้วเมื่อขุดลึกลงไปประมาณห้าสิบเซนต์ฉันก็แทบกระโดดโลดเต้นด้วยความยินดีเมื่อฉันเจอ  “มัน” เข้าแล้ว....

มันคือสิ่งที่คนๆนั้นกำลังตามหาอยู่อย่างแน่นอน   ไม่ต้องสงสัยเลย....

ฉันยืดแขนออกไปจนสุดเพื่อที่จะล้วงมันขึ้นมาแล้วประคองเอาไว้ในมืออย่างระมัดระวัง     มันเป็นกล่องเหล็กใบเล็กกระจ้อยร่อยที่มิได้ใหญ่เกินกว่าฝ่ามือของฉันมากนัก...   สายฝนที่ตกลงมาชะล้างคราบดินให้หลุดไป   เผยให้เห็นลวดลายสลักเสลาอันงดงามละเอียดอ่อนของกุหลาบเถาเล็กๆสีชมพูพร้อมด้วยใบหนาสีเขียวเข้มที่เลื้อยพันอยู่รอบๆตัวกล่องย้อนขึ้นไปจนถึงฝากล่องด้านบน   

ด้วยความตื่นเต้นดีใจ   ฉันรีบวิ่งกลับไปหาเขาอย่างเร็วที่สุดเท่าที่ขาทั้งสองจะมีแรง

“...เจ้าเจอมันแล้ว!!.....”

พริบตานั้นเขาก็คว้ามันไปจากมือฉันอย่างรวดเร็วเสียจนมองแทบไม่ทัน    และหลังจากที่พลิกไปมาอย่างสำรวจตรวจตราจนเป็นที่แน่ใจแล้วว่าใข่ของสำคัญไม่ผิดเพี้ยน   เขาก็ดึงฉันเข้าไปกอดแนบแน่นทันที

“..ขอบคุณ....     ขอบคุณมาก...”

....ฉันกลับมานอนคิดอยู่อีกหลายต่อหลายครั้งในภายหลังแล้วก็ต้องคงนึกเสียดายเหลือเกิน    ที่ตัวเองลาจากเขามาในวันนั้นโดยที่ยังไม่ทันได้ถามถึงสิ่งที่อยู่ข้างใน   ว่าทำไมมันจึงได้มีความสำคัญกับเขามากมายถึงขนาดนั้น   และก็คิดที่จะกลับไปยังสวนกุหลาบแห่งนั้นอีกครั้งหนึ่งในวันที่อากาศแจ่มใสด้วยหวังจะได้พบเขาอีก   ทว่า....

สิ่งที่ฉันได้พบมันไม่น่าเชื่อจริงๆนะ.....

ไม่มีสวนกุหลาบแห่งนั้น....  

ไม่มีม้านั่งที่ฉันเคยไปนั่งดูคนๆนั้นค้นหาของรักที่หายไป.....  

และก็ไม่มีดอกกุหลาบแม้แต่ดอกเดียวในจุดที่ฉันมั่นใจว่าตัวเองได้ไปช่วยเค้าขุดหากล่องเหล็กใบนั้น

คนๆนั้นหายไปไหน    ....และเขาเป็นใครกันแน่....

คงมีแต่ตัวเขาเองนั่นล่ะที่จะรู้คำตอบ  

ทว่าฉันมั่นใจว่าเขาคงยอมให้ฉันแบ่งปันประสบการณ์ในครั้งนั้นกับเพื่อนๆทุกคน   และคงจะยินดีที่จะให้ฉันได้อวดของที่ระลึกที่เขาคล้องให้ที่คอของฉันด้วยมือตนเอง....

~End~