Precious memories: Memory of Hijikata Toshizo

“ไม่เจ้าค่ะ!  ท่านพ่อไม่เคยเข้าใจลูก!!”

แน่ละ.. อารมณ์อันอ่อนไหวที่มาพร้อมกับน้ำตาของสตรีไม่เคยถูกโรคกับเขามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว   ไม่ว่าเมื่อไหร่เขาก็คงไม่มีวันคุ้นเคยกับน้ำเสียงเจือสะอื้นแบบนี้สักที    และมันก็ทำให้เขาต้องกุมขมับอย่างทำอะไรไม่ถูกทุกครั้งไป   ฮิจิคาตะ  โทชิโซได้แต่ขมวดคิ้วยุ่งพร้อมทั้งถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้มขณะที่เฝ้ามองร่างเล็กแบบบางวิ่งห่างออกไป  ..จริงสินะ.. เขาถูกนางเล่นงานเข้าให้อีกแล้ว  และก็ไม่เคยจะนึกหลาบจำเสียที   เมื่อไหร่นะ..  เขาถึงจะจำได้ว่าหยดน้ำจากฟากฟ้าเมื่อตกกระทบผิวดินแล้วย่อมซึมหายไปฉันท์ใด   การผจญกับบ่อน้ำตาที่ตื้นเขินและเสียงร่ำไห้ก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนหัวใจถูกกรีดลึกฉันท์นั้น   แต่อันที่จริงเขาก็มิใช่คนจิตใจอ่อนไหวนักหรอกนอกจากเฉพาะกับนางเท่านั้น   และมันคือนิสัยเสียที่แก้ไม่เคยหายสักที

โทชิโซไม่เข้าใจ..  ที่ผ่านมาเขาทำอะไรผิดไปหรือ    รึว่าการอบรมเลี้ยงดูทายาทเพียงคนเดียวของเขากับจิสึรุขาดตกบกพร่องตรงไหน   บุตรสาวแสนรักซึ่งเปรียบดังแก้วตาดวงใจจึงได้ดื้อรั้นไม่เชื่อฟังถึงเพียงนี้   ยิ่งกว่านั้นเขาไม่รู้ว่านางไปรับการถ่ายทอดนิสัยเจ้าเล่ห์แสนกลแบบนี้มาจากใคร   โทชิโซถอนหายใจอีกครั้ง  ..ก็จะมิให้อ่อนอกอ่อนใจได้อย่างไร   ในเมื่อเวลาใดก็ตามที่เขาตั้งท่าจะดุด่านางก็จะมีอันต้องน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาทุกครั้งไป   แน่นอนว่านางรู้..  ว่าเขารักแม่ของนางมากเกินกว่าที่จะทนเห็นนางซึ่งมีหน้าตาถอดแบบแม่ผู้ให้กำเนิดมาอย่างแทบมิผิดเพี้ยนต้องหลั่งน้ำตา   

นอกจากใบหน้าที่งามละม้ายคล้ายคลึงมารดาในวัยเยาว์แล้ว   ลูกสาวตัวน้อยของเขามีเกศาดำยาวสลวยถึงกลางหลังและนัยน์ตาสีเดียวกับดอกอายาเมะอันเป็นรูปลักษณ์ซึ่งนางได้รับไปจากเขา   ยิ่งกว่านั้นผิวขาวราวกระเบื้องเคลือบ   แพขนตายาวงอน   รวมทั้งดวงตากลมโตแสนซื่อที่ทำให้ใครต่อใครต้องยอมสยบส่งผลให้แม่ตัวดีกลายเป็นนางมารตัวกระจ้อยที่แผลงฤทธิ์ไปทั่ว   และนั่นทำให้ให้โทชิโซอดคิดไม่ได้ว่าทั้งหมดเป็นความผิดของตนเอง   ลูกสาวของเขา..  ฮิจิคาตะ  ริสะคงรู้ดีถึงเสน่ห์ที่ตนมี   และฉลาดพอที่จะรู้ว่าบิดาอย่างเขาจะยอมอ่อนข้อให้ทุกครั้งจึงไม่เคยนึกเคารพยำเกรงกันบ้างเลย  

แต่ถึงอย่างไรเขาก็คือฮิจิคาตะ  โทชิโซผู้ซึ่งเคยมีตำแหน่งเป็นถึงรองหัวหน้ากลุ่มชินเซ็นในอดีตที่ใครต่อใครต่างก็พากันครั่นคร้ามเพียงแค่ได้ยินชื่อ   เขาไม่เคยคิดสงสัยในความสามารถทางการทหารของตนเองมากเท่าๆกับความมั่นใจเปี่ยมล้นที่มีต่อฝีมือดาบ   ที่ผ่านมาเขาปกครองผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างเข้มงวดดุดันและถึงกับเคยสั่งให้ทหารที่ฝ่าฝืนกฎคว้านท้องมานักต่อนักแล้ว   ทว่าใครเลยจะรู้ว่าเวลานี้โทชิโซกลับต้องมานั่งกลุ้มอกกลุ้มใจเพียงเพราะเรื่องในครอบครัว   ซึ่งหากรู้ไปถึงหูคนนอกเขาคงไม่มีหน้าออกไปพบใครได้แน่    ดังนั้นครั้งนี้เขาจะต้องตามไปพูดกับนางให้รู้เรื่อง   มันถึงเวลาแล้วที่ลูกสาวตัวดีของเขาจะต้องทำความเข้าใจเสียใหม่ถึงลำดับชั้นความสำคัญภายในบ้านและบทบาทของลูกที่ดีซึ่งควรจะเชื่อฟังคำบิดามารดา   โทชิโซกำมือแน่นพลางให้คำสัตย์กับตนเองว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่จะเป็นการยอมอ่อนข้อให้เป็นครั้งสุดท้าย   และเขาจะไม่มีวันยอมใจอ่อน.. เพียงเพราะน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าที่เหมือนจิสึรุอีกแล้ว

อดีตรองหัวหน้ากลุ่มชินเซ็นปั้นหน้าขรึมเมื่อพบว่าแม่ตัวดีหนีไปซ่อนอยู่ภายในสวน   ฮิจิคาตะ  ริสะนั่งกอดเข่าอยู่ที่ใต้ต้นซากุระที่กำลังจะผลัดใบ   ชายแขนกิโมโนลายดอกสีส้มที่แม่ของนางเพิ่งจะเย็บให้มีคราบดินเลอะเป็นทางยาว   และไม่ต้องสงสัยเลย   เขาแน่ใจว่าหากตนเองจับให้นางยืนขึ้นได้ก็คงจะเห็นรอยเลอะที่ก้นด้วย   นี่หากว่าจิสึรุมาเห็นเข้าล่ะก็..  ความคิดนั้นทำให้โทชิโซขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ  ใครสั่งใครสอนให้นางลงไปนั่งคลุกดินอย่างนั้นกันนะ   ..ไม่ใช่เขาแน่ๆ   และนั่นทำให้คนเป็นพ่อต้องถอนหายใจอีกครั้ง   ทั้งๆที่กำลังจะโตเป็นสาว   ทว่าบางครั้งริสะก็ทำตัวไม่สมกับที่เป็นเด็กสาววัยสิบสามปีเลย   นางยังคงชอบเล่นซุกซนเหมือนเมื่อครั้งที่ยังเป็นเพียงเด็กหญิงตัวน้อยซึ่งเคยเห็นเขาเป็นเหมือนโลกทั้งใบ   ทว่าในบางขณะนางก็กลับทำตัวแก่แดดเกินวัย   ไม่สิ..  ต้องเรียกว่าดื้อดึงแบบไร้เหตุผลมากกว่า   อย่างเช่นเรื่องที่นางพยายามตื๊อให้เขายอมอนุญาตให้ชอบพอกับบุตรชายของคนข้างบ้านได้ยังไงล่ะ

“มาหลบอยู่ที่นี่เอง   เสื้อผ้าเปื้อนหมดแล้วมิใช่หรือ”

สาวน้อยปาดคราบน้ำตาออกจากแก้มก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองบิดาแล้วเอ่ยเสียงสั่น  “ท่านพ่อเจ้าคะ..  ลูกอยากจะอยู่กับไทกะคุง   ทำไมเรื่องแค่นี้ท่านพ่อถึงไม่ยอมเข้าใจเลย”

โทชิโซขบกรามแน่นพลางเตือนตนเองมิให้เผลอใจอ่อนอีก   เขาดึงแขนลูกสาวให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะกอดไว้ในอ้อมอกพลางถอนหายใจ   นางช่างตัวเล็กเหลือเกิน   แทบจะไม่ต่างอะไรจากแม่หนูน้อยในวันวานที่เขาเคยอุ้มชูเลย   แล้วเช่นนี้จะให้ทำใจปล่อยไปได้อย่างไรกัน  “นั่นเพราะว่าเจ้ายังเด็กเกินกว่าที่จะแต่งงานออกเรือน” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบโดยไม่สนใจกับอาการขัดขืนอย่างดื้อดึงของนาง  

นาคามุระ  ไทกะ..  คือเด็กข้างบ้านที่อายุมากกว่าบุตรสาวของเขาเพียงสองปี    ทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทที่เคยเล่นหัวคลุกคลีกันมาตั้งแต่เด็กๆ   ถึงแม้ว่าเวลานี้จะมิใช่สมัยโบราณซึ่งยึดมั่นในจารีตที่เด็กชายเด็กหญิงอายุมากกว่าหกปีห้ามพบหน้ากันแล้ว   ทว่าโทชิโซก็ไม่เคยนึกชอบใจสักครั้งยามที่เจ้าหนุ่มนั่นชายตามองริสะของเขา   ยังไม่ต้องพูดถึงความพยายามเข้ามาใกล้เพราะเขาจะไม่ยอมยืนมองเฉยๆแน่   และเป็นเพราะเด็กหนุ่มคนนั้น   ลูกสาวของเขาจึงได้กลายเป็นปีศาจช่างร้องห่มร้องไห้เสียจนทำให้เขาแทบจะประสาทกินอยู่แล้ว    ความคิดนั้นทำให้คนเป็นพ่อถึงกับกำหมัดแน่น   ยังนับว่าเป็นโชคดีของเจ้านั่นที่วันนี้เขายังอารมณ์ดีอยู่   และคงจะดีต่อไปเช่นนี้ตราบใดที่ยังไม่ต้องเห็นหน้ากัน

“มากับพ่อ..   เข้าไปข้างในบ้านก่อนแล้วเราค่อยคุยกัน” โดยไม่สนใจกับน้ำตาของลูก   โทชิโซคว้าข้อมือเล็กบางแล้วจูงกลับเข้าบ้านพร้อมทั้งตั้งใจจะเปิดฉากเทศนายกใหญ่อย่างที่อยากทำมานานเสียที  

หลายต่อหลายครั้งที่เขาเคยนึกอยากให้ริสะเป็นเด็กผู้ชาย   เพื่อที่ตนจะได้อบรมสั่งสอนได้เต็มที่โดยไม่ต้องกลัวว่าอีกฝ่ายจะบอบช้ำ  ใครๆก็รู้ว่าบางครั้งการชี้แนะด้วยกำปั้นมักจะได้ผลดีกว่าการใช้ถ้อยคำหวานหูเป็นไหนๆ   ถึงแม้โทชิโซจะไม่ถนัดในการใช้คำหวานเข้าล่อหลอกทว่าเขาก็รู้ดีเกินกว่าจะใช้ความรุนแรงกับลูก..  มิใช่เพราะรู้ว่าจิสึรุจะไม่มีวันให้อภัย   แต่เขาคงยอมตายเสียดีกว่าที่จะทำให้ลูกเจ็บตัวแม้เพียงแค่รอยขีดข่วน   หากนั่นมิได้รวมถึงการดุด่าว่ากล่าวซึ่งเขาตั้งใจอย่างเต็มที่ว่าคราวนี้จะต้องทำให้ได้

“นั่งลง”

“ท่านพ่อเจ้าขา”   ราวกับรู้ชะตากรรมของตนเอง   ฮิจิคาตะ  ริสะทำเสียงออดอ้อนอย่างน่าสงสาร   ไม่กล้าแผลงฤทธิ์อย่างทุกครั้งเมื่อเห็นว่าบิดาเอาจริง   มือเล็กกำผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำไว้แน่นก่อนจะซุกเข้าไปในแขนเสื้ออย่างแนบเนียนเพราะรู้ดี   ว่าคราวนี้เพียงแค่ใบหน้าที่ละม้ายมารดาคงไม่อาจช่วยให้ตนรอดพ้นโทษทัณฑ์หากบิดาจับได้ว่าแกล้งร้องไห้

“ พ่อไม่เคยลืมว่าเจ้ากำลังเติบโตขึ้นทุกวัน   จากเด็กหญิงตัวน้อยที่พ่อแม่เคยโอบอุ้มเวลานี้กำลังจะกลายเป็นผู้ใหญ่”  โทชิโซกระแอม   นัยน์ตาสีม่วงเข้มจ้องหน้าบุตรสาวไม่กระพริบ  “แต่การที่จะเป็นผู้ใหญ่และโผบินออกไปจากอกพ่อแม่ได้นั้นยังมีอะไรอีกมากมายนักที่เจ้าจะต้องเรียนรู้อย่างเช่น.. การวางตัว”  เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นนางยอมนิ่งฟัง   ฮิจิคาตะ  โทชิโซกลั้นยิ้มพลางทำหน้าตาขึงขังแล้วร่ายยาวต่อ 

“หากที่ผ่านมาเจ้าไม่เคยสนใจจะเรียนรู้   เวลานี้ก็จำต้องรู้เสียทีว่าสังคมของเรานั้นยกให้ผู้ชายเป็นผู้นำ  

ผู้ชายคือหัวหน้าตระกูล.. คือพ่อ   คือสามี    คำพูดของผู้ชายคือสิ่งที่ผู้หญิงอย่างเจ้าจะต้องเชื่อฟัง   และในฐานะลูก..  คำพูดของพ่อคือประกาศิตซึ่งเจ้ามิอาจขัดขืน   ถัดมาก็คือแม่..  ซึ่งไม่ได้มีไว้เพียงเพื่อให้เจ้าวิ่งเข้าหาเพื่อประจบยามที่พ่อไม่ตามใจอย่างทุกครั้ง   นอกจากนี้พวกเรายึดมั่นในลำดับอาวุโส   ผู้น้อยย่อมต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่ถือเป็นกฎที่ต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด  

เจ้าคงไม่เคยรู้ว่าพ่อคนอื่นจะทำโทษลูกๆที่ไม่เชื่อฟังด้วยวิธีใด   และพ่อก็ภาวนามาตลอดว่าอย่าให้เจ้าต้องมารับรู้เพราะมันไม่สนุกเลยสำหรับเราทั้งคู่   แต่ที่ผ่านมาดูเหมือนเจ้าจะไม่เคยมีความยำเกรงพ่อแม่บ้างเลย   ไม่เพียงไม่เชื่อฟัง.. แต่ยามที่ดุด่าว่ากล่าวก็เอาแต่ร้องไห้แล้ววิ่งหนี   คิดว่าจะรอดพ้นไปได้งั้นหรือ   ทำเช่นนี้เจ้าอย่าคิดว่าพ่อจะไม่รู้เท่าทัน”

“ยะ..  ยังไงหรือเจ้าคะ”  

“ก็แล้วเจ้าซ่อนอะไรไว้ในแขนเสื้อ   บอกพ่อได้รึไม่..”  โทชิโซเห็นนางสะดุ้งเฮือกตามด้วยใบหน้าถอดสีแทนคำสารภาพ   และมันก็ทำให้คนเป็นพ่ออดสงสารมิได้   แต่ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมอ่อนข้อให้อีกแล้ว  

“ลูก..  ลูกเปล่าเจ้าค่ะ”  ฮิจิคาตะ  ริสะถึงกับปากคอสั่นอย่างทำอะไรไม่ถูก  กระนั้นก็ยังดื้อดึงเกินกว่าที่จะยอมรับแต่โดยดี   นัยน์ตากลมโตช้อนขึ้นสบประกายสีม่วงคมปลาบที่กำลังจ้องมองอย่างคาดคั้นจะเอาคำตอบ   โทชิโซมองออกว่านางกำลังกลัว..  ไม่น่าแปลกใจหรอกที่นางจะกลัวเขา   เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขายอมให้ลูกเห็นตัวตนอีกด้านหนึ่งซึ่งทำให้ใครต่อใครต้องยำเกรงเช่นเดียวกับ ‘ฮิจิคาตะ  โทชิโซ’ คนที่เป็นเจ้าของสมญารองหัวหน้าปีศาจแห่งกลุ่มชินเซ็นในอดีต    ชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ว่าตนน่าจะทำเช่นนี้เสียนานแล้วทว่าที่ผ่านมาเขากลับไม่ได้ทำ.. เพราะรักมากจึงตามใจ   และผลก็เป็นเช่นนี้ 

คนเป็นพ่อได้แต่ขบกรามแน่นเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ   สีหน้ากระด้างเย็นชาส่งผลให้ลูกสาวตัวน้อยมีน้ำตาเอ่อ  

“ท่านพ่อใจร้าย”  คราวนี้เสียงสะอึกสะอื้นดังกว่าเดิม    ทว่าอย่าหวังว่าเขาจะยอมให้ง่ายๆ

“รู้เช่นนั้นก็ดีแล้ว” โทชิโซเอ่ยเสียงเข้มพร้อมด้วยแววตาดุดัน  “เพราะความผิดฐานที่ไม่เชื่อฟังและหลอกพ่อแม่   พ่อจะลงโทษกักบริเวณเจ้าและงดมื้อเย็นสำหรับวันนี้ด้วย   ต่อไปนี้นอกจากเวลาอาหารแล้วห้ามมิให้เจ้าก้าวเท้าออกจากห้องเด็ดขาด   ..เข้าใจที่พูดรึไม่”  ไม่มีคำตอบจากร่างน้อยที่กำลังสะอึกสะอื้น   และยังไม่ทันไรแม่ตัวดีของเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินร้องไห้กระซิกๆออกไปจากห้องเสียแล้ว   ดูเหมือนว่าคราวนี้จะไม่ได้แกล้งร้องเสียด้วย    

“คุยกันจบแล้วหรือคะ” 

เสียงหวานซึ่งดังแผ่วๆขณะที่ประตูห้องอีกฝั่งแง้มออกจากกันส่งผลให้อดีตรองหัวหน้ากลุ่มชินเซ็นเลิกทำหน้านิ่วคิ้วขมวดได้ในที่สุด   ฮิจิคาตะ  จิสึรุในชุดกิโมโนลายดอกสีเหลืองเย็นตาเข้ามาในห้องพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ระบายอยู่บนใบหน้า   นางลงนั่งพับเพียบเคียงข้างสามีอย่างรู้หน้าที่ขณะที่ปล่อยให้โทชิโซเอนกายลงนอนหนุนตัก

“คงเรียกว่าคุยไม่ได้   ในเมื่อข้าทำให้ลูกร้องไห้อีกแล้ว”  ชายหนุ่มถอนหายใจพลางหลับตาลงแล้วปล่อยให้สัมผัสจากมือนุ่มที่ลูบไล้อยู่บนศีรษะปลอบประโลมจิตใจ   “ข้าเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องเลยใช่มั้ย” 

หญิงสาวถอนหายใจแผ่วเบาขณะที่วางมือเย็นเฉียบลงบนหน้าผากสามี  “ไม่ใช่หรอกค่ะ”  จิสึรุประสานปลายนิ้วมือเข้ากับชายหนุ่มแล้วยกหลังมือเขาขึ้นจุมพิต “เราอยู่ด้วยกันมาสิบสามปีแล้ว   ข้าย่อมรู้ดีที่สุดว่าโทชิซังรักลูกมากเพียงใด   ดังนั้น..  โทชิซังไม่ใช่พ่อที่ไม่ได้เรื่องอย่างแน่นอนค่ะ”

“แต่ข้าไม่เข้าใจเลย..  เราสองคนทำอะไรผิดไปหรือไร    ริสะจึงได้เป็นแบบนี้” เมื่อได้อยู่กับภรรยาสองต่อสอง   โทชิโซจึงอดไม่ได้ที่จะระบายความรู้สึกอัดอั้นตันใจที่มีต่อบุตรสาว “นางคงบอกเจ้าแล้วสินะ   ว่านางอยากจะแต่งเข้าตระกูลนาคามุระ”     

“เป็นเรื่องธรรมดาของเด็กสาวในวัยนี้นะคะ  จะว่าไปอีกไม่ถึงสองปีลูกก็พร้อมที่จะออกเรือนได้แล้วดังนั้น..”

“ไม่ได้   ข้าไม่อนุญาต”  ฮิจิคาตะ  โทชิโซผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งทำเสียงแข็ง  “นางยังเด็กนัก..  ต่อให้อีกสองปีก็ยังไม่พร้อมจะแต่งงานมีครอบครัวหรอก”

“แต่ข้าเองก็เป็นภรรยาของโทชิซังตอนที่อายุสิบห้าปีเหมือนกันนะคะ   ในตอนนั้นจำได้ว่าโทชิซังเป็นคนบอกเองด้วยซ้ำว่า..”  พูดยังไม่ทันจบจิสึรุก็ร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆก็ถูกดึงเข้าไปกอดแน่น  

“นะ..  นั่นมันไม่เหมือนกัน”  เมื่อถูกไล่ต้อนเสียจนมุมโทชิโซก็ใช้วิธีขี้โกง   ชายหนุ่มกดศีรษะคนรักให้ซบแนบบ่ากว้างเพื่อปกปิดความจริงในสีหน้าของตน   แน่นอนว่าเขาย่อมจำได้ดีถึงเหตุผลที่เลือกจิสึรุมาเป็นภรรยา   เป็นเพราะเมื่อความรักสุกงอมได้ที่เขาก็ไม่อาจทนปล่อยนางให้ห่างกายได้อีก   จึงได้ตัดสินใจครอบครองนางทำให้นางเป็นของเขาและจัดการหมั้นหมายตามอำเภอใจ   ในตอนนั้นนอกจากโทชิโซจะให้เหตุผลกับภรรยาแบบขอไปทีแล้วเขายังไม่ได้ถามความสมัครใจนางด้วยซ้ำ   แต่จิสึรุไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องทั้งหมดก็ได้นี่นะ  

“ที่ข้ารับเจ้าเป็นภรรยาในตอนนั้นก็เพราะเจ้าไม่มีพ่อแม่คอยปกป้องคุ้มครองต่างหากล่ะ”   โทชิโซพูดอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียงพลางซบใบหน้าเข้ากับเรือนผมหนาหนุ่มของภรรยา   ขณะที่อีกฝ่ายพยายามกลั้นยิ้มอย่างเต็มที่..  จิสึรุรู้เท่าทันความคิดของสามีทุกอย่าง  ทว่าก็กลับแกล้งคืนด้วยการตัดพ้ออย่างน้อยอกน้อยใจ

“แหม..  ข้าเคยนึกว่าเราอยู่ด้วยกันเพราะความรักเสียอีก   ตกลงว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะคำว่ารับผิดชอบดังที่โทชิซังเคยพูดเอาไว้เมื่อสิบสามปีก่อนเท่านั้นเองหรือคะ”

มีคนๆหนึ่งบอกข้าว่าไม่อาจแต่งงานออกเรือนได้อีกแล้วเพราะถูกข้าแตะเนื้อต้องตัว  

ดังนั้นข้าจึงเพียงแค่อยากแสดงความรับผิดชอบ   ไม่รู้ว่าเจ้าจะยอมช่วยให้ข้าได้รับผิดชอบหรือไม่

เอ๋!

จะทึ่มไปถึงไหนกันนะเจ้าน่ะ

จูบไปแล้วตั้งสองครั้งยังไม่รู้อีกหรือว่าข้าคิดอย่างไร..  

จิสึรุเผลอหัวเราะคิกคักยามที่นึกถึงคำพูดในอดีตของสามี   สิบสามปีที่ผ่านมาคงทำให้เขาลืมหมดแล้วกระมังว่าเคยพูดอะไรไว้บ้างจึงได้ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้   ในเมื่อโทชิซังเองนั่นแหละ..  ที่เป็นฝ่ายรวบรัดเอานางมาเป็นภรรยาโดยไม่ได้มีเรื่องอื่นใดมาข้องเกี่ยวนอกจากเป็นความต้องการของตัวเขาเองแท้ๆ   ดังนั้นการที่เขายกเรื่องพ่อแม่ของนางขึ้นมาอ้างหน้าตาเฉยเช่นนี้จะมิให้นางขำได้อย่างไร    ที่แท้สามีนางหวงลูกสาวมากกว่าที่นางคิดเสียอีก   ทว่าจิสึรุไม่มีเวลาให้นึกถึงคืนวันที่ผ่านไปนานนักเมื่อจู่ๆอีกฝ่ายก็ช้อนศีรษะนางให้เงยขึ้นแล้วก้มลงประทับจูบเร่าร้อนเป็นการทำโทษ

“เจ้าก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าข้ารักแล้วยังจะพูดอย่างนั้นอีกหรือ..”  โทชิโซถอนริมฝีปากขึ้นพลางจ้องมองดวงหน้าแสนรัก   เขาไล้ปลายนิ้วหัวแม่มือไปบนแก้มเนียนขณะที่ประคองใบหน้านางเอาไว้อย่างอ่อนโยนด้วยมือทั้งสองข้าง   จิสึรุถึงกับสะท้านกายเมื่อสายตาสบประสานเข้ากับเปลวเพลิงสีม่วงเข้มที่ทอประกายร้อนแรง   และนางรู้ดีว่าตนเองไม่มีทางรอดพ้นไปได้  

“เห็นทีหากคืนนี้ข้าไม่ทำโทษเจ้าให้หนักคงไม่หลาบจำสินะ    แต่คิดอีกที..  รอให้ถึงคืนนี้คงจะช้าเกินไปเสียแล้ว”  

.................................................

ฮิจิคาตะ  ริสะเดินซึมกลับเข้าห้องตนเอง   รู้สึกราวกับหัวใจแตกสลายเมื่อถูกดุ   เป็นครั้งแรกในชีวิตที่นางได้เห็นบิดาเป็นแบบนี้   หรือว่าท่านจะไม่รักนางแล้ว.. ในเมื่อที่ผ่านมาพ่อของนางอ่อนโยนและใจดีมีเมตตากับนางเสมอมา   และก็ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียวที่จะมีสีหน้าเย็นชาหรือใช้น้ำเสียงเช่นนี้กับนาง   ..ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่สั่งลงโทษนางอย่างรุนแรงถึงเพียงนี้ด้วยซ้ำ   และทันทีที่คิดเช่นนั้นหยดน้ำตาก็ร่วงพรูอีกครั้ง   สาวน้อยมัวแต่จมอยู่กับความทุกข์ของตนเองจนไม่ทันได้สนใจผู้มาใหม่จนกระทั่งอีกฝ่ายเอ่ยปากทักทาย

“เป็นอะไรไป..  หนูน้อย”

เสียงที่คุ้นเคยส่งผลให้เด็กสาวหันขวับทันที   ที่ประตูห้องฝั่งที่เชื่อมต่อกับระเบียงด้านนอกซึ่งยังเปิดอ้าอยู่..  ร่างสูงของใครคนหนึ่งยืนนิ่งอยู่ที่นั่นในท่วงท่าสบายอารมณ์   เขาสวมเสื้อผ้าแบบตะวันตกซึ่งมีฝุ่นสีแดงจับเล็กน้อยบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวเพิ่งเดินทางมาถึง   ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องพลางถอดเสื้อนอกและหมวกออกก่อนจะนั่งลงแล้วลูบเรือนผมสีน้ำตาลตัดสั้นให้เข้ารูป   กระนั้นประกายยั่วเย้าในแววตาสีเขียวอมเทาก็ยังคงสะท้อนวิบวับราวกับจะถามคำถามเดิมซ้ำสองโดยปราศจากคำพูด

“โซจิ!”  เพียงเท่านั้นลูกสาวสุดที่รักของโทชิโซก็ผวาเข้ากอดเพื่อนเก่าของบิดาเต็มแรงแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับจะขาดใจ 

“เฮ้..  นี่..”  

 

“ท่านพ่อ..  ท่านพ่อไม่รักข้าแล้ว   จะทำอย่างไรดี”  เมื่อได้พบคนที่สนิทสนมคุ้นเคยมาแต่เล็กแต่น้อย   เรื่องราวทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากเด็กสาว   ขณะที่คนเป็นผู้ใหญ่กว่าได้แต่นิ่งฟังเงียบๆพลางลูบหลังอย่างปลอบโยน   โอคิตะ  โซจิถอนหายใจเมื่อในที่สุดพ่อของเด็กคนนี้ก็คิดได้เสียทีว่าไม่ควรตามใจลูกจนเกินไป   แต่จะว่าไปก็น่าสงสารนางอยู่บ้างเหมือนกัน    ในเมื่อที่ผ่านมาฮิจิคาตะซังไม่เคยสวมบทโหดให้นางเห็นมาก่อนดังนั้นก็คงไม่แปลก   หากว่ามันจะทำให้ริสะจังสติแตกถึงเพียงนี้  

“ท่านพ่อเกลียดข้าแล้ว   สั่งลงโทษข้าด้วย..  ข้าควรทำอย่างไรดีคะ”

“เจ้ามันก็เป็นเสียแบบนี้..”  โซจิถอนหายใจพลางเฝ้ารอจนอาการสะอื้นของนางสงบลงแล้วจึงดันร่างเล็กบางให้ถอยห่างออกไป   แววตระหนกในดวงตาเด็กสาวทำให้อดีตหัวหน้าหน่วยหนึ่งของกลุ่มชินเซ็นเผยรอยยิ้มออกมาก่อนจะกระแอมเบาๆ 

“ไม่ใช่ว่าข้าไม่รักเจ้าแล้ว   ไม่ต้องทำหน้าเช่นนั้น”    ชายหนุ่มยืดหลังตรงแล้วกอดอกพลางตีหน้าขรึมเลียนแบบท่าทางของท่านรองปีศาจที่เคยเห็นจนชินตา  “แต่เจ้าต้องรู้ตัวว่าเวลานี้เจ้าไม่ใช่เด็กเล็กๆที่จะโผเข้าใส่ข้าเหมือนเมื่อก่อนได้อีกต่อไปแล้ว   เจ้ากำลังจะโตเป็นสาว..  ดังนั้นต้องระมัดระวังตัวให้ดีกว่านี้”

“โซจิพูดเหมือนท่านแม่เลย”

“เรื่องนั้นช่างเถอะ”  เขาโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ  “พ่อของเจ้าน่ะรักเจ้ามาก   รู้รึเปล่า”   เมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งก้มหน้านิ่งโซจิก็เอื้อมมือเข้าไปลูบศีรษะอย่างเอ็นดู  “ฮิจิคาตะ   โทชิโซพ่อของเจ้าน่ะ  เคยเป็นถึงรองหัวหน้ากลุ่มชินเซ็นซึ่งครั้งหนึ่งเคยได้รับการขนานนามว่ารองหัวหน้าปีศาจ   เจ้ารู้หรือไม่ว่าเพราะเหตุใด”  

“แต่ท่านพ่อเป็นคนใจดี   ทำไมถึง..”

“นั่นเฉพาะแค่กับเจ้าเท่านั้น   แต่ในสมัยสงครามน่ะ.. ใครที่ฝ่าฝืนกฏข้อบังคับของกลุ่มมีเพียงโทษตายสถานเดียวเท่านั้นที่รออยู่   และผู้ที่เป็นคนออกกฎรวมทั้งบังคับใช้กฎเหล่านี้อย่างเข้มงวดก็คือพ่อของเจ้า   รู้หรือไม่ว่าฮิจิคาตะซังเคยสั่งให้ทหารคว้านท้องตายมากี่รายแล้ว”  

ใบหน้าซีดขาวของเด็กสาวคือสิ่งที่โซจิคาดว่าจะได้เห็น    เขายิ้มเมื่อแลเห็นความไม่เชื่อปรากฏอยู่ในสีหน้าของริสะ   แต่จะโทษนางก็คงไม่ได้..  เรื่องนี้ต้องโทษว่าเป็นความผิดของผู้ใหญ่ที่ปิดบังเรื่องต่างๆมากกว่า   เขารู้ดีว่าพ่อของนางไม่เคยเล่าเรื่องในอดีตให้ฟังเลยเพราะอยากจะทะนุถนอมและปกป้องนางเอาไว้จากเรื่องราวน่ากลัวเหล่านั้นซึ่งเขาไม่เคยเห็นด้วยเลย   เด็กคนนี้เข้มแข็งกว่าที่พ่อนางรู้..   และความจริงเท่านั้นที่จะทำให้ฮิจิคาตะ  ริสะได้เข้าใจถึงความรักที่พ่อมีให้กับนาง  

“เฮ้อ..  บางครั้งคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ลืมคิดไป   ว่าตัวเองไม่อาจอยู่ปกป้องลูกไปได้จนชั่วฟ้าดินสลาย

ริสะจัง..  ข้าจะไม่ปิดบังเจ้า   เพราะสักวันหนึ่งทั้งข้าและพ่อแม่ของเจ้าก็จะต้องตายจากเจ้าไป   ดังนั้นรู้เอาไว้ก็ไม่เสียหาย   แม้ว่านี่จะเข้าสู่ยุคใหม่ที่แสนสุขสงบแล้วทว่าก็อย่าได้หลงลืมไป   ว่าสิบกว่าปีก่อนหน้านี้เคยเกิดสงครามนองเลือดจนกระทั่งมีโลหิตจำนวนมากเพียงใดที่ต้องหลั่งชโลมพื้นดินกว่าบ้านเมืองจะเป็นเช่นทุกวันนี้เจ้ารู้หรือไม่   ทั้งข้าและพ่อของเจ้า   รวมทั้งสหายคนอื่นๆต่างก็เคยเป็นนักรบที่พลีชีพเพื่อแผ่นดินนี้มาแล้วทั้งนั้น”

ใช่..  ถึงแม้เวลาจะผ่านมาแล้วถึงสิบกว่าปีทว่าเขาก็ยังไม่เคยลืมว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง   ทว่ากับเด็กสาวที่นั่งทำตาโตอยู่ตรงหน้านี้คงคิดไม่ออกเป็นแน่เพราะนั่นเป็นเรื่องก่อนที่นางจะเกิด   และไม่ว่าเขาจะเล่าเรื่องได้เก่งกาจสักเพียงใดก็คงไม่อาจทำให้นางเห็นภาพแม้แต่เสี้ยวเดียวของความเป็นจริงทั้งหมด    แต่อย่างน้อยนางก็น่าจะได้เห็นบางสิ่งบางอย่างจากเรื่องเล่าน่าเบื่อนี่   อย่างน้อยนางคงได้รับรู้    นั่นก็เพราะว่านางเป็นลูกพ่อ..  เป็นลูกที่ถ่ายทอดเอาพรสวรรค์และความเฉลียวฉลาดมาจากพ่อของนางอย่างครบถ้วนสมบูรณ์   ขณะเดียวกันก็ดูเหมือนจะลอกเลียนอุปนิสัยไม่ดีบางอย่างไปจากเขาด้วย   และมันคงทำให้พ่อของนางไม่ชอบใจแน่ๆ

“ถ้าเช่นนั้นที่ผ่านมาท่านพ่อก็.. ”

โอคิตะ  โซจิยิ้มให้กับแววรับรู้ที่ปรากฏชัดอยู่ในดวงตากลมโตของเด็กสาว 

“ทีนี้เจ้าคงพอจะมองภาพออกแล้วสินะว่าแท้จริงแล้วพ่อของเจ้าเป็นคนเช่นไร   มิใช่ว่าเขาเกลียดชังจึงได้ดุด่าหรือทำตัวเข้มงวดกับเจ้า  ..แต่ฮิจิคาตะซังน่ะเป็นเช่นนี้มานานแล้วเพียงแต่ไม่เคยแสดงให้ลูกอย่างเจ้าเห็นมาก่อนเท่านั้นเอง    

และกับคนที่เข้มงวดอย่างนั้นแต่กลับอ่อนโยนเฉพาะกับเจ้า   มันยังไม่มากพอที่จะทำให้เห็นอีกหรือว่าพ่อของเจ้ารักเจ้ามากเพียงใด”

“แต่..  แล้วเช่นนั้นข้าควรจะทำอย่างไรดี   ข้ากับไทกะคุงมีสัญญาร่วมกันแล้วว่าเราจะอยู่ด้วยกัน”

“อา..  แบบนี้พ่อเจ้าต้องหัวใจสลายแน่”  โซจิครางออกมาขณะที่เหยียดขาออกทั้งสองข้าง   “ข้าพอจะเดาได้ว่าฮิจิคาตะซังคงไม่ชอบใจนัก   แต่หากเจ้าถามความเห็นข้า..  ข้าคิดว่าคงต้องรอเวลาไปก่อน” 

“รอเวลาหรือคะ”  

“เพราะถึงแม้จะเป็นผู้ใหญ่แต่ก็มีหัวใจเหมือนกัน   คงต้องใช้เวลาในการปรับตัวอยู่บ้างล่ะนะ   

จริงมั้ยครับ..  ฮิจิคาตะซัง”

เด็กสาวถึงกับสะดุ้งเฮือก.. ฮิจิคาตะ  ริสะอ้าปากค้างอย่างคิดไม่ถึง   ว่าเมื่อโซจิจบคำประตูห้องอีกฝั่งจะเปิดออกจากกันทันที   สาวน้อยยิ่งใบหน้าถอดสีมากขึ้นเมื่อเห็นบิดายืนนิ่งอยู่หน้าประตู   โทชิโซเดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าราบเรียบ   ขณะที่บุตรสาวได้แต่นั่งอกสั่นขวัญแขวนเพราะไม่รู้มาก่อนเลยว่าเขายืนฟังอยู่ที่นอกห้อง..  และตั้งแต่เมื่อไหร่กัน   แต่เมื่อดูจากสีหน้าและแววตาที่ผู้ใหญ่ทั้งสองมองจ้องกันแล้ว   ดูเหมือนจะมีแต่นางเท่านั้นที่ไม่เรื่องรู้ราวอะไรเลย   

 “ขออีกห้าปี” 

โทชิโซบอกเสียงแผ่วก่อนจะนั่งลงข้างๆสหายเก่าซึ่งอมยิ้มมองสองพ่อลูกปรับความเข้าใจกันอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว   ถึงแม้ว่าอันที่จริงเขานึกอยากจะหันไป ‘ปรับความเข้าใจ’ กับโซจิสักสองสามหมัดมากกว่า   ในข้อหาที่ปากมากเที่ยวมาเล่าอะไรต่อมิอะไรให้เด็กคนนี้ฟังทว่าก็ต้องอดใจเอาไว้ก่อน   เพราะเมื่อเทียบกันแล้วบุคคลหมายเลขหนึ่งที่โทชิโซนึกอยากจะซัดให้หมอบ   หรืออย่างน้อยก็สั่งสอนแค่เพียงเบาะๆพอให้คลานกลับบ้านไม่ถูกคือเจ้าหนุ่มที่ลูกสาวมีใจให้ต่างหาก

“เอ๋..”

“อยู่กับพ่ออีกห้าปี   ขอเพียงเท่านั้น.. แล้วหลังจากนั้นพ่อจะยอมให้เจ้าออกเรือนอย่างที่ต้องการ”

ในที่สุดเขาก็แพ้ลูกอีกจนได้   เสียงสะอื้นไห้ด้วยความเจ็บปวดของนางทำให้ฮิจิคาตะ  โทชิโซใจอ่อนอีกตามเคย   ทว่าคราวนี้เขาจะไม่ยอมตามใจนางหมดทุกเรื่องอีกต่อไปแล้ว   หากว่านางอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับเจ้าหนุ่มนั่นจริงอย่างน้อยก็ต้องพบกันครึ่งทาง   ช่วยไม่ได้นี่นะ.. ในเมื่อเขายังอยากจะเก็บลูกน้อยเอาไว้ใกล้ตัวอีกสักระยะก่อนที่จะต้องทนเห็นนางออกเรือนไป   หลังจากที่อดทนเกลี้ยกล่อมจนจิสึรุยอมเห็นดีเห็นงามด้วยแล้ว   ครั้งนี้จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาขัดขวางเด็ดขาด

“ถึงแม้เวลานั้นเจ้าจะอายุสิบแปดปีแล้วแต่ก็ไม่เป็นไรหรอก   พ่อเชื่อว่าไทกะคุงย่อมรอได้อยู่แล้ว..”

“โทชิซังคะ..”

ทว่ายังไม่ทันได้พูดอะไรมากไปกว่านี้อดีตรองหัวหน้ากลุ่มชินเซ็นก็ถูกขัดจังหวะ   เมื่อภรรยาคนงามเดินตามเข้ามาในห้องพร้อมด้วยแววตำหนิในดวงตา

“เราคุยกันเอาไว้ว่าสามปีต่างหาก   อย่าเพิ่มเวลาเอาตามใจชอบสิคะ”  จิสึรุนั่งลงข้างสามีพร้อมด้วยความตั้งใจแน่วแน่ว่าจะต้องทำในสิ่งที่ถูกต้องเพื่อลูก   ขณะที่คนเป็นสามีกลับใจเสียที่ดูเหมือนนางจะเข้าข้างบุตรสาวมากกว่า

“ขืนต้องรออีกห้าปีจริงๆริสะคงจะพ้นวัยออกเรือนเสียก่อนแล้วคราวนี้..”

“ก็ไม่เห็นจะเป็นไร..  ลูกข้าทั้งคน   ถึงใครไม่รักข้าก็ยังรักอยู่ดี   จะให้เลี้ยงดูไปชั่วชีวิตก็ยังได้” ถึงตอนนี้โทชิโซหันไปมองหน้าซีดขาวของลูก   แล้วพูดเสียงเข้มโดยไม่สนใจกับอาการกลั้นหัวเราะสุดขีดของโซจิ  “จำไว้นะ.. ว่าไม่มีใครรักเจ้าเท่าพ่ออีกแล้ว”

“โทชิซัง!..”

“เจ้าเงียบเถอะ”  เขาหันไปตัดบทภรรยาและทำให้จิสึรุจำต้องเงียบเสียงทั้งที่ใจยังคัดค้านพร้อมทั้งนึกสงสารลูกจับใจ

 “ตราบใดที่ยังไม่เห็นถึงความตั้งใจจริงของเจ้าหมอนั่นก็อย่าหวังว่าข้าจะยอมให้มาแตะต้องริสะแม้เพียงปลายเล็บ

“ลูกสาวของเราทั้งคนจะยอมยกให้ใครง่ายๆได้อย่างไรกัน  

และถ้าเจ้าหนุ่มนั่นอดทนรอแค่นิดๆหน่อยๆไม่ได้เขาก็ไม่มีค่าคู่ควรกับนางหรอก” 

 ~End~

-------------------------------------
Next: Memory of Kazama Chikage