Passion

แซงทัวรี่

18  พฤศจิกายน  2009

เครื่องบินส่วนตัวของมูลนิธิแกรนท์ร่อนลงจอดกลางลานประลองของดินแดนศักดิสิทธิ์ท่ามกลางเปลวแดดอันร้อนระอุ   ใบพัดขนาดยักษ์กำลังมหาศาลพัดเอาฝุ่นควันและดินทรายจำนวนมากฟุ้งตลบไปทั่วก่อนเสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มจะดับลงในที่สุด   ท่ามกลางฝุ่นควันที่ยังไม่เบาบางจางลงปรากฏร่างของชายหนุ่ม4คนขึ้นที่ประตูห้องโดยสาร   เป็นสมาชิกกลุ่มที่รวมตัวกันเหนียวแน่นเสียจนไม่มีผู้ใดในแซงทัวรี่ไม่รู้จัก

“ร้อนจัง!!” น้ำเสียงทุ้มลึกของหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีทองอร่ามโวยวายขึ้นทันทีที่ได้สัมผัสไอแดด 

“ใจเย็นเฮียวกะ...  พวกเราก็ร้อนไม่แพ้นายหรอกน่า” เพกาซัส  เซย์ย่าเอ่ยขึ้นเป็นคนถัดมาพร้อมกับยกมือกระพือลมให้กับตัวเอง   พลางกวาดสายตามองใบหน้าชื้นเหงื่อของเพื่อนๆจนกระทั่งไปสะดุดอยู่ที่ใบหน้าอันสวยสง่าของอันโดรเมด้า ชุนที่ดูราวกับความร้อนที่แทบจะทำให้พวกตนสุกอยู่รอมร่อนี้มิได้ระคายเคืองผิวเลย   มิหนำซ้ำเจ้าเพื่อนตัวดียังไม่มีเหงื่อออกเลยแม้แต่หยดเดียว

“เฮ้..ไม่ร้อนเหรอไงชุน”  ชิริวที่เพิ่งสังเกตเห็นถามขึ้นอย่างอดสงสัยไม่ได้

ชายหนุ่ม  เจ้าของนามอันโดรเมด้าเพียงแค่ยิ้มน้อยๆ  ดวงตาสีเขียวใสทอดมองไปยังหมู่วิหารที่เรียงรายกันไปตามแนวเขา   ก่อนจะหยุดสายตาอยู่ที่วิหารเคียวโกนิ่งนานพลางทอดถอนใจ

“ร้อนสิ...  แต่ ไหนๆเราก็มาพักร้อนกันทั้งที   เเค่นี้จะเป็นไรไปล่ะจริงมั้ย”น้ำเสียงทุ้มนุ่มย้อนถาม  ก่อนจะหันกลับไปสนใจวิหารเคียวโกพร้อมด้วยแววตาประหลาด   ราวกับว่าที่นั่นมีอะไรบางอย่างที่ตรึงความสนใจของหนุ่มน้อยผู้นี้เอาไว้

“ว่าแต่เราจะเข้าไปข้างในกันก่อนได้มั้ยเนี่ย   ฉันจะตายอยู่แล้วนะ”ซิกนัส  เฮียวกะผู้มีภูมิต้านทานต่อความร้อนน้อยกว่าใครเพื่อนโวยวายขึ้นมาอีกระรอก   ก่อนจะลากสหายอีก3คนให้มุ่งหน้าไปสู่วิหารแรกสุดเพื่อหาที่ร่มๆก่อนที่จะสุกไปทั้งตัว

..................................................

......คนๆนั้นอยู่ที่ไหนนะ....

ชายหนุ่มที่มิได้สูงไปกว่าหญิงสาวสักคนหนึ่งปรากฏกายขึ้นตามลำพังท่ามกลางเส้นทางที่ทอดยาวขึ้นไปสู่จุดสูงสุดของวิหารทั้ง12

หลังจากไล่สหายร่วมตายทั้ง3ไปนอนพักผ่อนเอาแรงที่วิหารอารีเอสกันหมดแล้วชุนก็ออกเดินต่อไปตามลำพัง   ถึงแม้ว่าอากาศร้อนอบอ้าวสักเพียงใด   ทว่าเขารู้ดีว่าเสียงเพรียกจากหัวใจตนยังร้อนเร่ากว่านั้น   ความปรารถนาที่จะได้พบคนๆนั้นอีกคราช่างเร่งเร้าและกัดกินหัวใจอย่างไร้ปรานี

3เดือนเต็มๆที่มิได้เห็นหน้า   มิได้ยินเสียง  หรือแม้แต่สบสายตา....

“เขา”จะเป็นอย่างไรบ้าง    ดวงตาสีน้ำเงินคู่นั้นจะยังคงงดงามเเช่นเคยหรือเปล่า   หรือว่า....

คนๆนั้นจะยังคอยหลบหลีกปลีกตัวเมื่อพบเขากันแน่...

หัวใจที่รุ่มร้อนส่งผลให้จังหวะก้าวเดินยิ่งเร็วขึ้นๆ  ด้วยอยากจะไปให้ถึงจุดมุ่งหมาย. ที่หัวใจอันเต้นระรัวได้ไปรอคอยอยู่ก่อนแล้วตั้งแต่วินาทีแรกที่มาถึงแซงทัวรี่   ...วิหารเคียวโก

แม้จะรู้ดีว่าเป็นการบังควรทว่าแขนทั้ง2ของชุนก็ผลักประตูไม้โอ้กหนาหนักเข้าไปอย่างถือวิสาสะเสียแล้วด้วยรู้ดีว่ามิอาจรอคอยได้อีกต่อไป

ก่อนที่ความคิดถึงนี้จะท่วมปอดตาย...

ก่อนที่ความรักที่เฝ้าเก็บมานานจะทะลักล้นออกมาจากใจเขาจะต้องได้พบคนที่เฝ้าถวิลหาอยู่แทบทุกลมหายใจไม่ว่าในยามหลับหรือยามตื่น

อันโดรเมด้า  ชุนก้าวอย่างรวดเร็วไปตามทางเดินก่อนจะพบเข้ากับปราการด่านสุดท้ายที่ขวางกั้นเขากับคนๆนั้น   ประตูบานใหญ่สีทองที่สลักเสลาลวดลายอันวิจิตรบรรจงทว่ายามนี้เขาไม่มีแม้ตาจะมอง  

ภายในที่ส่วนตัวของประมุขแห่งดินแดนศักดิสิทธิ์   เรือนกายสูงเพรียวในชุดคลุมสีเข้มกำลังก้มหน้าก้มตาอยู่กับงานเอกสารที่กองสูงท่วมศีรษะ  เห็นเพียงเรือนผมสีน้ำเงินเข้มเป็นประกายเงางามที่กำลังก้มๆเงยๆอ่านเอกสารอยู่อย่างมีสมาธิเสียจนไม่ทันรู้สึกถึงผู้มาใหม่

นั่นปะไร...  บุคคลผู้นี้ยังคงงดงามไม่เปลี่ยนจริงๆ

ถึงแม้จะกำลังกรำงานอย่างหนักทว่าสีหน้าอิดโรยนั้นก็ยังมีเสน่ห์ชวนมองเหลือเกิน   สมควรแล้วแก่การเฝ้าคิดถึง  เฝ้าเพ้อหามานานแรมเดือน

“คารวะท่านเคียวโก...”

บรอนต์เซนต์อันโดรเมด้ากระซิบเสียงแผ่วที่ข้างหูพร้อมกับแนบริมฝีปากร้อนผ่าวลงบนเรียวแก้ม  ส่งผลให้ของท่านเคียวโกต้องชะงักจากงานทั้งหมด   และทันทีที่ได้ตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองซากะก็ถึงกับสะดุ้งสุดตัวทันที

“อะ..อันโดรเมด้า....  ใครอนุญาตให้เจ้าฃทำแบบนี้กับข้ากัน”อดีตเจมินี่เซต์ร้องถามเสียงตะกุกตะกักด้วยยังไม่หายตกใจ   ขณะเดียวกับที่ดวงตาสีน้ำเงินเข้มแสนงดงามเบิกกว้างอย่างใจหาย

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ทว่า...  บรอนต์เซนต์ตัวน้อยกลับมิได้เกรงกลัวอาญา   ด้วยบัดนี้หัวใจพองโตคับร่างด้วยความคิดถึงจนกระทั่งลืมตาย   ดวงตาสีเขียวใสจึงยังคงจ้องมองสบตาแน่วนิ่งพร้อมด้วยรอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้า

“ไม่ต้องรอให้ใครมาอนุญาตหรอกในเมื่อคุณเป็นของผม... ไม่ใช่หรือครับ”ชุนถามอย่างนุ่มนวลพร้อมกับเอื้อมมือคว้าปอยผมสีน้ำเงินเข้มขึ้นมาชิดริมฝีปาก   ก่อนจะสูดกลิ่นหอมที่หลอนหลอกให้มัวเมาเข้าไปเต็มทรวง   ขณะเดียวกันก็ยังคงจับจ้องใบหน้างามอย่างไม่วางตา  

แววตาอันรุ่มร้อนคู่นั้นสะกดความเคลื่อนไหวของร่างในชุดเสื้อคลุมให้นิ่งงันมิอาจขยับเขยื้อนได้   ทั้งที่ในความเป็นจริงซากะสามารถเป่าเจ้าเด็กไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงคนนี้ให้เป็นผุยผงได้โดยไม่ต้องกระพริบตาเลย   ทว่าไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด   ทุกครั้งที่ถูกดวงตาคู่นั้นจ้องมองเขากลับรู้สึกว่าตนเองไร้เรี่ยวแรงลงไปเสียดื้อๆ   แววตาคู่นั้นทำให้เขารู้สึกไม่เป็นสุขเอาเสียเลย  มันราวกับจะหลอมละลายทำให้ร้อนผ่าวไปทั่วร่างได้โดยที่เจ้าตัวยังมิได้สัมผัสถูกเขาด้วยซ้ำไป   แอนโดรเมด้ายังคงจ้องมองผู้เป็นที่รักอย่างหวงแหน   พลางนึกขันน้อยๆกับสีหน้าตระหนกตกใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นขึ้นสีตำลึงสุกของร่างสูงตรงหน้า

“แต่ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าทำอย่างนี้” ท่านเคียวโกเสียงแข็งขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตนเองกำลังถูกดึงดูดเข้าหาหนุ่มน้อยหน้าใสผู้นี้อีกแล้ว   ร่างสูงใหญ่จึงขยับชายเสื้อคลุมเตรียมจะลุกขึ้นจากเก้าอี้   ทว่าทันทีที่ซากะขยับตัวลุกขึ้นมือทั้ง2ของชุนก็กดลงบนบ่า   ส่งผลให้ร่างสูงเพรียวแทบเสียหลักก่อนจะกระแทกน้ำหนักตัวทั้งหมดลงไปบนเก้าอี้อีกครั้งอย่างไม่เต็มใจ

“อะไรกันครับ    ยังไม่ทันได้คุยกันเลยจะรีบหนีผมไปไหนอีกแล้วล่ะ

ซากะล่ะน้า....เป็นแบบนี้ทุกทีเลย”

เสียงนุ่มของบรอนต์เซนต์หนุ่มเจือด้วยอารมณ์ขัน   พร้อมกับปล่อยมือจากบ่าทั้ง2ของฝ่ายตรงข้าม  ก่อนจะเปลี่ยนมายันแขนเข้ากับที่ท้าวแขนเก้าอี้เคียวโกแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้

“คืนนั้น....  ที่ห้องอาบน้ำเคียวโกผมไม่เห็นว่าคุณจะเป็นแบบนี้เลยนี่ครับ” ถึงตอนนี้ดวงตาสีเขียวใสคู่งามก็พลันเปล่งประกายเรืองรองพลางจับจ้องใบหน้าที่ยิ่งเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้น   ขณะที่ซากะซึ่งอยากจะหนีก็หนีไม่รอดได้แต่ถอยหลังไปจนติดพนักเก้าอี้   และยิ่งเมื่อชายหนุ่มตรงหน้าโน้มร่างเข้ามาใกล้ภาพเหตุการณ์ใน“คืนนั้น” ก็พลันวาบเข้ามาในห้วงคำนึง

.....คิดแล้วก็ให้อับอายยิ่งนัก....

 เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตนเองจะสูญเสียการควบคุมไปได้ถึงเพียงนั้น   เพียงแค่จ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้นเขาก็ลืมหมดสิ้นทุกอย่าง.....

ใบหน้าของชุนก้มลงมาอย่างช้าๆขณะที่ดวงตาสีเขียวร้อนแรงจับจ้องหมายมั่นอยู่ที่ริมฝีปากหวานฉ่ำ   พร้อมทั้งรู้สึกถึงลมหายใจอันร้อนผ่าวที่เป่ารดตลอดจนเสียงเต้นของหัวใจที่ถี่ระรัวราวกับจะระเบิด  วินาทีนั้นทุกสิ่งทุกอย่างดูประหนึ่งหยุดชะงักลงแม้แต่เวลา....

....ทว่า........

“ไม่!!”

ซากะบัดหน้าหนีก่อนที่ริมฝีปากของตนจะถูกครอบครองเพียงเสี้ยวอึดใจ   ส่งผลให้อันโดรเมด้า  ชุนต้องชะงักค้างกลางครัน

“ฟังให้ดีนะ!...   ข้าไม่เคยต้องการให้เจ้าทำเช่นนี้กับข้า..”ประมุขแห่งแซงทัวรี่แผดเสียงดังลั่น  ด้วยใบหน้าแดงก่ำ  

“และจะไม่มีวันต้องการด้วย   เจ้าจงรู้ไว้!!” ซากะยังไม่วายสำทับตอนท้ายประโยคอย่างมั่นคง  ทว่าดวงตาสีน้ำเงินเข้มคู่นั้นกลับมองไปทางอื่น...

ชุนได้แต่ถอนหายใจยาวพร้อมกับค่อยๆถอยห่างออกมา    แม้ว่าใบหน้างามราวอิสตรีนั้นจะยังคงเรียบเฉยอยู่ก็จริงทว่านัยน์ตากลับพลันหม่นแสงลง   เช่นเดียวกับแสงแห่งความหวังที่เคยเป็นน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจตลอดต้องดับวูบลงฉันท์นั้น 

“เข้าใจแล้วครับ   ถ้าหากว่านั้นเป็นความนัยจากใจของคุณจริงๆแล้วล่ะก็....

ผมก็ยินดีที่จะถอนตัว  แล้วจะคิดเสียว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นความฝันของผมเพียงคนเดียว”บรอนต์อันโดรเมด้าเอ่ยเสียงแผ่วพร้อมกับถอยหลังไปอีก   พลางจ้องมองร่างอันสูงส่งเกินกว่าจะไขว่คว้าของผู้นำแห่งเซนต์ที่กำลังลุกขึ้นยืน

......ดูเอาเถอะ   แม้ในยามชัง  คนๆนี้ก็ยังงดงามนัก

และถึงแม้ว่าซากะจะไม่ยอมสบตาด้วยทว่าชุนจะไม่นึกเสียใจเลย   ตราบใดที่ยังมีภาพความทรงจำอันงดงามนี้เป็นเครื่องหล่อเลี้ยงจิตใจอยู่เขาก็มั่นใจว่าจะสามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้โดยมีความทรงจำล้ำค่านั้นตราตรึงอยู่ในหัวใจตลอดไป  

                                                                                

เจ้าของเรือนผมสีเขียวที่ปล่อยยาวถึงกลางหลังยืดกายขึ้นเต็มความสูงเพรียว  ด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคน   ชายหนุ่มคุกเข่าลงตรงหน้าท่านเคียวโกผู้เป็นที่รักยิ่งด้วยท่วงทีที่เต็มไปด้วยความเคารพยำเกรงอย่างที่เซนต์ในระดับล่างควรมีพร้อมกับยกชายเสื้อคลุมขึ้นจุมพิตแผ่วเบา   และการกระทำดังกล่าวก็ทำให้ซากะถึงกับตะลึงงัน 

ช่างน่าแปลก...   ที่กิริยาอันนุ่มนวลและเต็มไปด้วยความเคารพอย่างสูงสุดของชุนกลับบีบหัวใจเขาอย่างบอกไม่ถูก   และมันยิ่งทำให้เขาพลอยปวดร้าว จนกระทั่งมิอาจทนนิ่งเฉยได้อีกต่อไป   ทว่ายังไม่ทันที่ท่านเคียวโกจะได้เอ่ยปาก   เซนต์ผู้ต่ำศักดิ์กว่าก็พูดขึ้นเสียก่อน

“ถ้าหากว่าท่านเคียวโกไม่มีประสงค์อื่นใดจะให้รับใช้.... ผมก็ไม่ขอรบกวนเวลาของท่านนะครับ”น้ำเสียงราบเรียบและเหินห่างราวกับมิใช่คนที่เคยคุ้นกันนั้นทำร้ายจิตใจซากะอย่างแรง  ทว่าดูท่าทางคนพูดเองจะมิได้สนใจเลยแม้แต่น้อย   เมื่อเขาหันหลังกลับแล้วก้าวยาวๆไปที่ประตู 

......มันจะต้องเป็นเช่นนี้จริงๆหรือ.......

“เดี๋ยวก่อน!!” 

อันโดรเมด้า  ชุนถึงกับชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกอันร้อนรน   มือเรียวยาวพลันค้างคาอยู่ที่ลูกบิดประตูขณะที่หันหลังกลับไปมองด้วยความสงสัย   ก่อนจะต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าซากะกำลังตรงเข้ามาอย่างรีบร้อนเสียจนกระทั่งไม่เหลือมาดอันสูงส่งของเคียวโกอยู่เลย

“อย่าไปเลย.....  ได้โปรด”

น้ำเสียงที่ฟังดูราวกับจะวิงวอนนั้นทำให้ชุนถึงกับยิ้มออกมา   ด้วยความจริงที่ว่าบัดนี้ซากะคนเดียวกับคืนนั้นได้กลับมาแล้ว

“รู้มั้ย....  ว่าการพูดความรู้สึกตรงๆออกมาไม่ได้ทำให้คุณเสียฟอร์มหรอกนะครับ” 

ชุนกระซิบแผ่วเบาพร้อมกับผลักให้ฝ่ายตรงข้ามเอนกายลงบนโต๊ะ  ส่งผลให้กองเอกสารมากมายที่จัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบหมวดหมู่ต้องปลิวว่อนไปทั่วทั้งห้องก่อนจะตกกระจายเกลื่อนพื้น

.....โดยเฉพาะอย่างยิ่ง  ถ้าหากมันเป็นความในใจจากคุณด้วยแล้ว.....

ต่อให้ต้องตายดับลงในนาทีนี้ผมก็ยังอยากจะฟังอยู่ดี.......