Last Journey

..ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป   ตราบจนวันสุดท้ายของชีวิต

 

เวลานี้ดวงวิญญาณของนายน้อยผูกพันเข้ากับผมแล้ว ดังนั้นหากผมยังอยู่คุณก็จะอยู่ด้วย.. แต่วันใดที่ผมต้องสูญสลายไป... เวลานั้นคุณเองก็จะต้องตามผมไปเช่นกัน... 

...ฝนตกงั้นรึ...  

แล้วทำไมตัวเราจึงนอนตากฝนอยู่ตรงนี้   ปล่อยให้ตนเองทั้งเปียกปอน  ...หนาวเหน็บ..  และรวดร้าวไปหมดทั้งตัวอย่างนี้

นี่มันเกิดอะไรขึ้น.....

...เอาล่ะ..   

นายน้อย.....

ชิเอลผุดลุกขึ้นนั่งทันทีที่น้ำเสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นในความทรงจำ   นัยน์ตาสีน้ำเงินเบิกค้าง..  เมื่อนึกออกถึงสัมผัสสุดท้ายจากมรณกรรมของตนเอง   ยังคงจำได้ถึงไออุ่นจากริมฝีปากของเซบาสเตียนกับความเจ็บปวดร้าวลึกที่กรีดแทงอย่างทารุณ

....เขาตายแล้ว...  

และก็ได้มอบดวงวิญญาณให้กับปีศาจในคราบพ่อบ้านตนนั้นตามสัญญา...  ทั้งๆที่ใจแสนจะหวาดกลัวและอ่อนล้า  

แต่   สัญญาย่อมต้องเป็นสัญญา...  

“ตื่นแล้วรึขอรับ  นายน้อย”

ผู้ถูกเรียกหาด้วยคำคุ้นเคยหันขวับไปยังต้นเสียงก่อนจะต้องงุนงงมากกว่าเดิม    ภาพของชายหนุ่มร่างสูงในชุดทักสิโด้สีดำสนิทเรียบร้อยไม่มีที่ติซึ่งยืนนิ่งอยู่ไม่ห่างออกไปนักค้อมกายลงเล็กน้อย   เป็นภาพที่ชินตามาตลอด2ปีที่ผ่านมา  

“....  เซบาสเตียน...”

 นี่มันไม่ถูกเรื่องนี่..   ก็ในเมื่อเขากับปีศาจตนนี้จบสิ้นพันธะต่อกันแล้ว   ทำไม..  

ชิเอลสะดุ้งเฮือกเมื่อสัมผัสได้ถึงความผิดปรกติรอบตัว   นอกจากตนเองจะอยู่ท่ามกลางทุ่งศิลาเวิ้งว้างกับทัศนียภาพแปลกตาแล้ว   ไม่ใช่แค่เพียงพ่อบ้านผู้เป็นดั่งเงาตามตัวยังคงไม่หายไปไหน   ไม่ใช่แค่ตนยังคงมีลมหายใจทั้งๆที่ทุกอย่างควรจบสิ้นไปนานนมแล้ว   แต่.... 

ผู้นำน้อยแห่งแฟนธอมไฮฟ์ก้มลงมองสำรวจตนเองอีกครั้ง

“นี่มันอะไรกัน”

เซบาสเตียนเพียงแต่คลี่รอยยิ้มน้อยๆพลางกวาดสายตามองใบหน้าแดงก่ำกับร่างเล็กในผ้าคลุมสีดำสนิทด้วยนัยน์ตาที่ส่องประกายวาววับ   ก่อนจะก้าวเข้าไปหาแล้วส่งมือที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียวให้กับผู้เป็นนาย

“ตกใจมากหรือขอรับ”

มือใหญ่ทรงพลังกระชับรอบต้นแขนเรียวบางแล้วดึงให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกับตอบคำถาม

“ที่นี่คือโลกของผม   ..ดินแดนที่ดวงอาทิตย์อับแสง..  สิ่งมีชีวิตเฉาโรยรา   สิ้นไร้ความหวังแม้กระทั่งลมหายใจ  

และใช่..   คุณได้ทำตามข้อตกลงระหว่างเราแล้ว”

“แล้วทำไมร่างกายของผมถึงได้เปลี่ยนไป..  แบบนี้!” น้ำเสียงสั่นสะท้านถามด้วยความหวาดหวั่นพร้อมด้วยมือน้อยที่กำกระชับผ้าคลุมกายไว้แน่นเมื่อได้ตระหนักว่าภายใต้ผ้าคลุมผืนสำคัญนี้ไม่มีสิ่งใดปกปิดเรือนร่างอยู่เลย  

คราวนี้ปีศาจหนุ่มเผยรอยยิ้มกว้างขวางกว่าเดิม   ...นัยน์ตาสีทับทิมเปล่งประกายวาวราวกับนึกสนุกพลางตวัดปลายลิ้นแดงสดไล้ไปตามคมเขี้ยวในปากเล่นขณะที่จ้องมองฝ่ายตรงข้ามไม่วางตา

“เป็นความต้องการของตัวผมเอง..  

 ผมจำเป็นต้องทำสัญลักษณ์ของตนเองเอาไว้บนร่างนายน้อย   เพื่อจะมิให้ปีศาจอื่นใดมายุ่มย่ามกับคุณ    ประกอบกับการที่เหลือเพียงวิญญาณเช่นนี้..  มันจึงง่ายมากที่จะเปลี่ยนร่างกายของนายน้อยให้อยู่ในรูปลักษณ์สตรีเป็นการชั่วคราว”

“ทำ..  ทำไมกัน...”

“อา...   ที่จริงผมก็ควรจะรู้อยู่แล้ว    ว่าเด็ก..  ก็ยังคงเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ”

“นี่..  แก!..” ชิเอลขบกรามแน่นทันทีที่ได้ฟังวาจาสามหาวพร้อมด้วยนัยน์ตาที่พลันเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มลุกวาว  ก่อนจะมีอันต้องตกตะลึงเมื่อร่างตนถูกรวบเข้าสู่วงแขนแล้วยกลอยขึ้นจากพื้น

“อย่าลืมสิขอรับ..   ว่าเวลานี้ผมไม่จำเป็นต้องอยู่เคียงข้างนายน้อยอีกเลยก็ยังได้ในเมื่อพันธะสัญญาระหว่างเราสิ้นสุดลงแล้ว”เซบาสเตียนก้าวยาวๆไปตามทางเดินหินขรุขระอย่างใจเย็นพลางเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีแดงซึ่งเต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตบางอย่างบินร่อนไปมาอยู่เต็มไปหมด

“โดยปกติ   หลังจากที่ปีศาจได้รับดวงวิญญาณเป็นเครื่องสังเวยแล้วก็มักจะกลืนกินมันเข้าไปเพื่อเพิ่มพลังในกับตนเอง   และในเวลาที่ผมบาดเจ็บจนสูญเสียแขนไปเช่นนี้...

ไม่คิดบ้างรึขอรับว่าคุณโชคดีเพียงใดที่ยังอยู่รอดปลอดภัยดี”

“กะ..  ก็แล้วทำไมนายถึงไม่รีบกินเสียล่ะ”

“นั่นสินะ   ทำไม...   นายน้อยไม่ทราบเหตุผลจริงๆรึขอรับ   ถ้าอย่างนั้นผมจะบอกให้ก็ได้”

“ไม่ต้อง!!   ...คือ..   ผมไม่อยากรู้คำตอบ   แล้วนี่เรากำลังจะไปไหนกัน”

ชิเอลรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะมองไปรอบกาย...  

นอกจากทางเดินโรยหินดำสนิทที่ทอดยาวออกไปไม่มีที่สิ้นสุดนี่แล้ว    นอกนั้นก็ล้วนแต่เป็นซากปรักหักพังที่เต็มไปด้วยก้อนหินทั้งเล็กใหญ่กองเกลื่อนกลาดไกลสุดลูกหูลูกตาจนแลดูราวกับพุ่มไม้สีแดงซึ่งถูกย้อมด้วยแสงของท้องฟ้า    ประมุขแห่งแฟนธอมไฮฟ์พยายามจะไม่สนใจกับรอยยิ้มยียวนของคนสนิท   ทว่ากลับต้องร้องอุทานออกมาเมื่อวงแขนที่รัดร่างตนจู่ๆก็กระชับแน่นขึ้นพร้อมด้วยแววตาแปลกประหลาด

“ก็เพราะหากคุณยังเป็นผู้ชายอยู่ผมก็ไม่อาจประกาศความเป็นเจ้าของได้น่ะสิขอรับ  

ดวงวิญญาณท่าทางน่ากินขนาดนี้..  หากปล่อยทิ้งไว้โดยไม่มีผู้ดูแลคิดว่าจะเป็นยังไงล่ะขอรับ   เชื่อได้เลยว่าภายในไม่ถึงนาทีนายน้อยจะถูกพวกที่บินอยู่ข้างบนนั่นรุมทึ้งไม่เหลือซากเลยล่ะ”

....ผมจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป   ตราบจนวันสุดท้ายของชีวิต....

คำพูดประโยคนั้นพลันแว่วขึ้นมาส่งผลให้ใบหน้าขาวเนียนพลันเปลี่ยนเป็นสีชมพูเข้ม  

เซบาสเตียนทำเช่นนั้นตลอดมาจริงๆ  

ในคราบพ่อบ้านคนสนิท..   ปีศาจหนุ่มตนนี้แทบไม่เคยอยู่ห่างกายเขาเลยแม้กระทั่งในวาระสุดท้าย   แต่เวลานี้คำว่า‘ประกาศความเป็นเจ้าของ’นั้นชวนให้สยดสยองชอบกล   หวังว่ามันคงไม่ได้... เป็นอย่างที่กำลังกลัวอยู่หรอกนะ 

“แล้วนายคิดจะทำยังไงต่อไป   จะแบกผมเดินไปเรื่อยๆอย่างนี้ด้วยแขนที่เหลืออยู่แค่ข้างเดียวรึไง”

เซบาสเตียนแย้มยิ้มให้กับคำถามนั้น...   ไม่ว่าเมื่อไหร่   คนๆนี้ก็ยังคงเป็นลูกแกะน้อยของเขาเรื่อยไป   

ทั้งๆที่จะกินเสียก็ได้   แต่เขากลับเลือกที่จะเก็บวิญญาณดวงนี้ไว้แล้วทนอยู่ในร่างมนุษย์น่าสมเพชเช่นนี้เเทนที่จะกลับสู่ร่างจริงซึ่งทรงอำนาจทว่าน่าเกลียดน่ากลัว    ..เพียงเพราะไม่อยากเห็นแววตาที่หวาดกลัวของใครบางคน   

...หึ..   ตัวเขาเป็นอะไรไปแล้ว..  เกิดจะมีหัวใจขึ้นมางั้นหรือ...

ปีศาจชั้นแนวหน้าอย่างเขากำลังหวาดกลัว..   ไม่สิ   กำลังอาลัยอาวรณ์วิญญาณดวงหนึ่งจนถึงขนาดยินยอมที่จะพิการไปตลอดชีวิตอันแสนยาวนาน...

อย่างนั้นหรือ....  

“ก็เป็นความคิดที่ดีนะขอรับ    แต่จริงๆแล้วผมกำลังจะพานายน้อยไปที่บ้านต่างหาก   คุณจะได้ทำความสะอาดร่างกายและพักผ่อน    จากนั้นค่อยรับประทานอาหารค่ำซึ่งผมจัดเตรียมไว้ให้”

“ทำไม..  

ทั้งๆที่เครื่องสังเวยอยู่ในมือแล้วแท้ๆ   ทั้งๆที่มีวิญญาณของผมอยู่ในมือแล้วทำไมถึงไม่ทำตามความต้องการ!”

...ทั้งๆที่ไม่จำเป็นต้องสวมบทบาทเป็นพ่อบ้านอีกต่อไปแล้ว....

ทำไมกัน..  เซบาสเตียน

“ต้องการให้ผมทำเช่นนั้นจริงๆน่ะหรือ...”

ชิเอลสะดุ้งพร้อมกับหลับตาแน่นเมื่อถูกปล่อยให้ร่วงลงบนพื้นอย่างกะทันหัน   ร่างน้อยยังไม่ทันเต็มตื้นกับความเจ็บปวดที่ได้รับก็มีอันหายใจไม่ออกเมื่อกรงนิ้วแข็งแกร่งกระชับแน่นรอบลำคอ  ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดใบหน้าทำให้หนุ่มน้อยแข็งใจลืมตาขึ้นมอง   ก่อนจะต้องตกตะลึงเมื่อสายตาพลันสบประสานเข้ากับทับทิมวาวโรจน์   ซึ่งแม้จะดูเยียบเย็นเพียงใด.. หากชิเอลกลับพบว่าตนเองกำลังจ้องดวงตาของเซบาสเตียนนิ่งดังถูกสะกด   ปีศาจหนุ่มยิ้มพลางเผยคมเขี้ยวคู่หน้าให้เห็นแวบหนึ่งก่อนจะก้มหน้าลงไปจนเกือบชิด

“เดิมทีผมเองก็ต้องการที่จะกลืนกินดวงวิญญาณที่น่ารักดวงนี้ให้สมกับที่คอยมานาน   จนกระทั่งคุณพูดประโยคนั้นออกมา”

....ไม่ต้อง..   ทำให้มันเจ็บปวดที่สุดเท่าที่นายจะทำได้..

จงชำแหละเอาความเจ็บปวดทั้งหมดที่ผ่านมาในชีวิตของผมใส่เข้าไปในดวงวิญญาณด้วย...

“ตอนนั้นคุณกำลังคิดอะไรอยู่หรือขอรับ..  นายน้อย

ถูกของคุณ  ...เวลานี้ผมเองก็ไม่ใช่พ่อบ้านแสนดีอีกแล้วดังนั้นกรุณาตอบคำถามดีๆหน่อยนะขอรับ  อย่าให้ปีศาจตนนี้ขัดใจเชียว”

 “เชอะ!  ไม่มีอะไรสักหน่อย    ผมไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละถ้าเปลี่ยนใจอยากลงมือก็เชิญได้ทุกเมื่อ” 

ผู้นำน้อยแห่งแฟนธอมไฮด์ปิดปากเงียบพลางสะบัดหน้าหนี   หากสมองกลับรับรู้ถึงสัมผัสของปีศาจหนุ่มได้อย่างชัดเจน...   กรงนิ้วที่กำแน่นอยู่รอบลำคอนั้นคลายออกช้าๆและชิเอลเดาว่าความมีตัวตนคงกำลังจะเลือนหายเมื่อดวงวิญญาณถูกสูบกลืนไป   กระนั้นหนุ่มน้อยก็ยังคงหลับตาแน่นแล้วสงบจิตใจรอคอยวาระสุดท้ายของตนเองอย่างกล้าหาญ    ทว่าสิ่งที่ได้ตระหนักในเวลาต่อมาคือสัมผัสอ่อนนุ่มที่กดประทับลงบนริมฝีปาก  

“........!!...”

เซบาสเตียนแตะปลายเล็บแหลมคมสีดำสนิทที่ข้างแก้มเพื่อประคองใบหน้าไว้พลางมอบจุมพิตให้อย่างอ้อยอิ่งพลางรับรู้ได้ถึงความตระหนกของผู้เคยเป็นนาย    จึงถอนหายใจน้อยๆก่อนจะถอนริมฝีปากขึ้นมาแล้วโอบอุ้มร่างเล็กเข้าสู่วงแขน

“จะไม่ให้ผมได้ชื่นใจสักนิดเลยหรือขอรับ   ช่างใจดำเสียจริง.. 

ถ้าเช่นนั้น..   ให้ผมเป็นฝ่ายบอกเล่าว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายน้อยดีมั้ยขอรับ   ทั้งสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเราก่อนที่คุณจะได้สติและเรื่องที่คุณกำลังสงสัยอยู่    แต่..เอ...   ถ้าบอกให้ฟังเฉยๆก็อาจจะยังไม่ค่อยชัดเจนนัก    เอาเป็นว่าผมจะแสดงให้ดูอีกครั้งก็แล้วกันนะขอรับ”

ปีศาจในคราบพ่อบ้านส่งยิ้มหวานเยิ้มให้ก่อนจะลงมือเปลื้องผ้าคลุมร่างชิเอลออกโดยไม่ฟังเสียงทัดทานใดๆทั้งสิ้น   ขณะที่เจ้าตัวถึงกับร้องลั่นแล้วพยายามดิ้นรนขัดขืนอย่างสุดกำลังทว่ามีหรือ...   จะสู้เรี่ยวแรงอสูรกายได้  

“หยุด..  หยุดเดี๋ยวนี้!!  นี่คือคำสั่ง!!”

“เปล่าประโยชน์....   ในเมื่อไม่ได้รับคำตอบจากปากคุณ   ผมก็ขอจะถามเอาจากร่างกายของคุณก็แล้วกันนะขอรับ  นายน้อย ”

“พอแล้ว!!   ผมจะบอกๆ  ...ผมแค่ไม่อยากสูญเสียวันเวลาตลอด2ปีนั้นไป!  ทีนี้ปล่อยผมได้แล้ว!!”

เซบาสเตียนจำใจต้องปล่อยมือจากร่างน้อยที่สั่นระริกอย่างไม่เต็มใจนัก   ปีศาจหนุ่มถอนหายใจพรืดก่อนจะคลุมผ้าผืนนั้นให้กับชิเอลแล้วดันกายออกห่าง   

“ก็เท่านั้น...” 

ประมุขแห่งแฟนธอมไฮฟ์กระชับผ้าคลุมร่างไว้แน่นขณะลุกขึ้นนั่ง    พลางรู้สึกอับอายกับสภาพที่ตนเองกำลังหอบหายใจแรงจนสั่นสะท้านไปทั้งตัวเช่นนี้    ทว่าไม่ว่ายังไงเจ้าปีศาจนี่ก็ได้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างหมดสิ้นแล้ว  

...จะทำหน้าดีอกดีใจอะไรปานนั้นนะ   น่าหมั่นไส้จริงๆ...

“รู้มั้ยขอรับนายน้อย...  พวกมนุษย์ชอบคิดว่าความตายคือจุดสิ้นสุดของทุกอย่าง   แต่แท้จริงแล้วมันคือจุดเริ่มต้นของการเดินทางครั้งใหม่ต่างหาก”

เซบาสเตียนโอบกอดชิเอลไว้ในอ้อมแขนแล้วออกเดินอีกครั้ง    แสงจากท้องฟ้าเบื้องบนสาดกระทบร่างทั้งคู่ให้แลดูเป็นสีแดง   ชุดทักสิโด้ชายยาวแบบพ่อบ้านที่พลิ้วสะบัดเมื่อลมพัด   ทอดเป็นเงายาวไปเบื้องหลัง    ขณะเดียวกัน.. เหล่าปีศาจชั้นต่ำที่เฝ้าคอยอาหารโอชะอยู่เป็นนานก็ดูจะผิดหวัง   พวกมันส่งเสียงกรีดร้องบาดแก้วหูอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะพากันบินจากไป    จึงมีเพียงพ่อบ้านและเจ้านายตัวน้อยที่กำลังมุ่งไปข้างหน้าตามลำพัง

“ปราสาทของผมอยู่สุดทางเดินนี้ขอรับ”

คำบอกเล่านั้นทำให้หนุ่มน้อยหันมามองอย่างประหลาดใจ

“ปีศาจอย่างนายมีบ้านด้วยหรือ”

“อันที่จริงน่าจะเรียกว่า ‘รัง’ มากกว่าขอรับนายน้อย    แต่ก็เป็นสถานที่ซึ่งได้รับการตกแต่งเป็นอย่างดีไม่แพ้คฤหาสน์ของตระกูลแฟนธอมไฮฟ์    และที่นั่นผมจะได้ทำหน้าที่.. ซึ่งเคยให้สัญญาเอาไว้กับคุณต่อ   ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป   ตราบจนวันสุดท้ายของชีวิต  

เวลานี้ดวงวิญญาณของนายน้อยผูกพันเข้ากับผมแล้ว   ดังนั้นหากผมยังอยู่คุณก็จะอยู่ด้วย..   แต่วันใดที่ผมต้องสูญสลายไป...   เวลานั้นคุณเองก็จะต้องตามผมไปเช่นกัน”

“แล้วอย่าลืมล่ะ   ว่ารับปากอะไรกับผมไว้”

ชิเอลสูดหายใจลึกแล้วมองไปเบื้องหน้า   เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ความหวังผลิยอดอ่อนขึ้นที่กลางใจ   น่าขันที่สมัยตนยังมีชีวิตอยู่กลับไม่คาดหวังในสิ่งใด   ทว่าเวลานี้ดูเหมือนว่าพันธะสัญญาจะแปรเปลี่ยนเป็นความผูกพันไปเสียแล้วและคงจะยืนยาวต่อไปอีกนานแสนนาน...

“Yes,   My Lord ”