นายน้อย..
ได้เวลาตื่นแล้วขอรับ..
ในห้วงฝันเลือนรางที่มิอาจจดจำได้
เสียงทุ้มลึกที่เคยคุ้นของใครบางคนแทรกเข้ามาปลุกร่างน้อยที่หลับสนิทอยู่บนเตียงนอนหรูให้รู้สึกตัวตื่น เรียวคิ้วบางขมวดมุ่นอย่างขัดใจ
และคงจะตั้งหน้าตั้งตาหลับต่อหากไม่มีเสียงเรียกครั้งที่สอง คนถูกรบกวนลืมตาขึ้นช้าๆพลางบิดกายแล้วหาวออกมา ส่งผลให้ผ้าห่มดำสนิทบนร่างเลื่อนหลุด เผยให้เห็นผิวกายเรียบลื่นประดุจงาช้างตัดกันกับอาภรณ์สีดำซึ่งแบะอ้าอยู่ ทำให้นวลเนื้อเนียนซึ่งโผล่พ้นชุดนอนถูกแสงสีม่วงอมแดงที่สาดเป็นลำเข้ามาทางหน้าต่างห้องอาบไล้จนแลดูงดงามแปลกตา กระตุ้นให้ผู้พบเห็นอดน้ำลายสอไม่ได้
“อือม์ ..เช้าแล้วหรือ เซบาสเตียน” ด้วยยังไม่หายง่วงงุน ชิเอล
ผู้นำแห่งตระกูลแฟนธอมไฮฟ์
จึงยังจับต้นชนปลายไม่ถูก
“สายัณห์สวัสดิ์ต่างหากขอรับนายน้อย นี่ก็ใกล้ทุ่มแล้ว สมควรตื่นนอนเสียที”
คำอธิบายที่เจือแววขบขันน้อยๆทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกตัว
ที่นี่ไม่ใช่คฤหาสน์ตระกูลแฟนธอมไฮฟ์ ยิ่งกว่านั้นเจ้าของคฤหาสน์ก็มิใช่เขา แต่กลับกลายเป็นบุรุษในชุดทักสิโด้ซึ่งยืนนิ่งอยู่ที่ริมหน้าต่างพร้อมด้วยรอยยิ้มน้อยๆมาตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว พ่อบ้านปีศาจเก็บนาฬิกาพกใส่กระเป๋าแล้วรวบชายผ้าม่านที่หน้าต่างเก็บพลางปล่อยให้แสงสว่างจากเบื้องนอกส่องเข้ามาในห้อง ก่อนจะหันกลับมายังเจ้านายตัวน้อยซึ่งขณะนี้พยุงตนเองขึ้นมานั่งโงนเงนที่ขอบเตียงรอให้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและดูแลเรื่องทั่วๆไปให้ และเนื่องจากชิเอลเปลี่ยนสภาพเป็นปีศาจ
ไม่มีความต้องการเรื่องอาหารอีกแล้วเขาจึงไม่มีความจำเป็นต้องตระเตรียมของว่างให้ ดังนั้นงานอื่นๆนอกเหนือจากนั้นจึงสุดแท้แต่ผู้เป็นนายจะบัญชา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องหนักหนาสาหัสเพียงใดก็มิเคยเกี่ยง
ในฐานะพ่อบ้านปีศาจประจำตัวของชิเอล แฟนธอมไฮฟ์
เขา.. เซบาสเตียน มิคาเอลลิส
มีพันธะที่ต้องอยู่รับใช้ข้างกายหนุ่มน้อยผู้นี้ไปชั่วนิรันดร์โดยไม่มีสิทธิ์พอใจหรือไม่พอใจกับเรื่องใดๆทั้งสิ้น และมีหน้าที่ทำตามคำสั่งผู้เป็นนายเท่านั้น ทั้งๆที่ปีศาจระดับสูงเช่นเขา.. ได้ผ่านการทำพันธะสัญญาและกลืนกินวิญญาณมนุษย์มากมายมาตลอดหลายศตวรรษ แต่กลับต้องติดอยู่ภายใต้คำสาปยาวนานชั่วกัลปาวสานจากน้ำมือของวิญญาณดวงหนึ่ง ที่ไปทำสัญญากับปีศาจตนอื่นเพื่อเปลี่ยนนายน้อยของเขาให้กลายเป็นปีศาจซึ่งจะมีชีวิตยืนยาวไปอีกหลายพันปี
และไม่อาจถูกปีศาจด้วยกันกลืนกินดวงวิญญาณได้อีกต่อไป เป็นเหตุให้เซบาสเตียนไม่สามารถเป็นอิสระได้อีกเลย
และประตูสู่อิสรภาพของเขาก็ถูกปิดตายตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
นี่จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาและนายน้อยย้ายถิ่นฐานจากลอนดอนกลับมายังที่ที่ควรอยู่ ..ที่ซึ่งเหมาะสมยิ่งกว่าอังกฤษหรือที่ไหนๆ ..ดินแดนของเหล่าปีศาจ
สถานที่ซึ่งอยู่คนละห้วงมิติกับโลกมนุษย์นี้ช่างเหมาะสมอย่างยิ่งกับการเป็นที่พำนักชั่วนิรันดร์ของพวกเขาทั้งสอง บรรยากาศอันหนาวยะเยือกที่มีอุณหภูมิต่ำกว่าจุดเยือกแข็งไกลลิบเสียจนไม่ต้องจินตนาการถึงการมีมนุษย์เข้ามาอยู่ ทะเลสาบสีแดงขนาดมหึมาจำนวนนับไม่ถ้วนและแผ่นดินที่ปราศจากพืชพรรณ ตลอดจนท้องฟ้าสีม่วงกับดวงจันทร์แดงก่ำดุจโลหิตไม่มีสิ่งใดชวนให้นึกถึงลอนดอนที่ทั้งคู่เพิ่งจากมา ทว่าเซบาสเตียนกลับคิดถึงบรรยากาศเหล่านี้นัก เขาคิดถึงช่วงเวลาแห่งความสุขสงบที่ได้กลับมาอยู่ที่นี่ยามที่ไร้พันธะกับมนุษย์นานๆครั้ง
“คืนนี้จะทำอะไรดีขอรับ”
ปีศาจหนุ่มเอ่ยถามขณะที่สวมรองเท้าบูทยาวหุ้มแข้งให้ผู้เป็นนาย นัยน์ตาสีทับทิมหลุบต่ำลงยังตำแหน่งที่มือทั้งสองทำงานอยู่
“กำหนดการทั้งหมดฉันจะเป็นคนกำหนดเอง”
หนุ่มน้อยบอกพลางขยับลุกขึ้นยืน
“จริงสิ ..ไปเดินเล่นในเมืองสักหน่อยท่าจะดี เตรียมรถม้าให้ด้วย”
ปีศาจหนุ่มได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ น้ำเสียงนุ่มหูที่ยังมิทันแตกหนุ่มเต็มที่ของชิเอลช่างมีเสน่ห์นัก พักตร์งาม
นัยน์ตาคมที่ทรงอำนาจและผิวพรรณขาวหมดจดอีกทั้งท่วงท่างามสง่าสมฐานะผู้นำตระกูลนั่นก็เช่นกัน และถึงแม้ว่าเขาจะไม่ชอบคิดอะไรฟุ้งซ่านนัก ทว่าก็ยังอดระแวงมิได้.. หากปีศาจตนอื่นได้พบนายน้อยของตนเข้าจะเกิดอะไรขึ้น อันที่จริงแล้วเขาอดหวงนายน้อยมิได้จริงๆ
ทว่าเซบาสเตียนก็ไม่มีทางเลือกนอกจากก้มศีรษะรับคำสั่ง ก่อนจะยืดกายขึ้นแล้วหมุนร่างออกไปจากห้องพลางคิดคำนึงถึงดวงวิญญาณล้ำค่าในร่างเล็กๆซึ่งตนจะไม่มีวันได้ครอบครอง รวมทั้งปีศาจตนอื่นด้วย
..ช่างน่าเสียดายนัก...
พ่อบ้านปีศาจได้แต่เก็บความขมขื่นไว้ในใจเงียบๆ
ทั้งๆที่ความผิดหวังซึ่งตนแบกรับอยู่นั้นรุนแรงมากเสียจนแทบจะทำให้เขาระเบิดโทสะจมเกาะอังกฤษทั้งเกาะด้วยซ้ำไป เพราะเฝ้าทะนุถนอมฟูมฟักมาอย่างดี จึงต้องเจ็บปวดถึงเพียงนี้
เรื่องที่ชิเอลกลายเป็นปีศาจและทำให้เขาต้องลดตัวกลายเป็นข้ารับใช้ของปีศาจนั้นมันเกินคาดจริงๆ
...แต่ช่วยไม่ได้ เปล่าประโยชน์ที่จะคิด
ในเมื่อมันมิใช่ความผิดของนายน้อย แล้วเขาจะระเบิดโทสะใส่นายน้อยไปเพื่ออะไร...
.................................................................
..นี่มันอะไรกัน
ความไม่สบายใจนี่...
พ่อบ้านหนุ่มยืนนิ่งอยู่ที่หน้าคฤหาสน์ของตนเอง
พลางขมวดคิ้วยุ่งเมื่อสัมผัสได้ถึงความผิดปกติในบรรยากาศขณะที่กำลังเตรียมรถม้าให้ผู้เป็นนาย ท้องฟ้าสีม่วงยามค่ำคืนดูแปรปรวนอย่างแปลกประหลาด
อะไรบางอย่างที่ทรงพลังอย่างยิ่งกำลังมา..
จิตใต้สำนึกบอกเขาเช่นนั้น
นัยน์ตาแดงยิ่งทอประกายวาวอย่างเป็นกังวลมากขึ้นเมื่อสังเกตเห็นถึงอาการแตกตื่นลนลานของอาชาไร้เศียรทั้งหกตัว
พวกมันทั้งสะบัดตัวทั้งส่งเสียงคำรามอย่างไม่สบายใจ พละกำลังมหาศาลของม้าปีศาจทั้งหกทำให้ตัวรถโคลงเคลงอย่างแรงจนเซบาสเตียนต้องรีบปลอบมันก่อนที่จะพากันวิ่งเตลิดหนีไป
“เอาล่ะ ..ใจเย็นๆ
ไม่มีอะไรทั้งนั้น”
“มันเป็นอะไร”
เซบาสเตียนชะงักเมื่อผู้นำน้อยแห่งแฟนธอมไฮฟ์เอ่ยถามขึ้นจากเบื้องหลัง ชิเอลยังคงสีหน้าเรียบเฉยแม้จะเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติจากสภาพรอบกาย
ร่างเพรียวบางในอาภรณ์แบบสุภาพบุรุษปีศาจเอนพิงกรอบประตูพลางยกแขนขึ้นกอดอกแล้วแหงนมองท้องฟ้า และนั่นทำให้พ่อบ้านปีศาจเผยอรอยยิ้มออกมา
“ดูท่าคุณเองก็คงรู้สึกถึงอันตรายเช่นกันสินะขอรับ แล้วยังยืนกรานจะออกไปข้างนอกหรือเปล่า”
“นายมีหน้าที่ปกป้องฉันอยู่แล้วไม่ใช่หรือ เซบาสเตียน”
ปีศาจหนุ่มเผยรอยยิ้มกว้างขวางมากขึ้นเมื่อได้เห็นดวงหน้าที่เชิดขึ้นอย่างดื้อรั้นและไม่แคร์
ราวกับนายน้อยคนเดิมที่เปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นจะเอาชนะกลับมาแล้วกระนั้นแหละ และถึงแม้จะเป็นเพียงเสี้ยวพริบตา
ทว่าเขาก็มั่นใจว่าตนเห็นนัยน์ตาแดงก่ำของผู้เป็นนายแปรเปลี่ยนเป็นสีฟ้าสดใสอยู่แวบหนึ่งก่อนจะกลับเป็นสีแดงตามเดิม
เพียงเท่านั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ใจเต้นแรง
...ต้องอย่างนี้สิ ถึงจะสมเป็นนายน้อยของผม..
“Yes,
my Lord”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น