เรจิน่าก้าวเข้าไปในสำนักงานด้วยความไม่สบายใจนักเกี่ยวกับเรื่องพาร์ทเนอร์คนใหม่
เรือนร่างสูงเพรียวด้วยส่วนสูงเฉียดๆ6ฟุตในชุดสูทสีดำสนิทเข้ารูปแบบสุภาพบุรุษที่ตัดเย็บด้วยมือราคาแพงระยับ กับเนคไทสีเทาเหลือบเงินพร้อมด้วยรองเท้าบูทหนังแท้จากเวอร์ซาเช่มักจะกลายเป็นจุดสนใจของใครต่อใครเสมอๆ
ทว่าด้วยสีหน้าอันบึ้งตึงบอกบุญไม่รับของหญิงสาวที่ซ่อนดวงตาคู่สวยอยู่หลังแว่นดำนั้นทำให้ไม่มีใครกล้าเข้ามาทัก เพื่อนร่วมงานแต่ละคนย่อมรู้นิสัยหล่อนดี ว่าในยามที่เรจิน่าอารมณ์บูดหากยังรักชีวิตอยู่ล่ะก็.. จงอยู่ห่างๆแม่เสือสาวเข้าไว้และหล่อนเองก็ไม่มีแก่ใจอยากจะทักใครในยามนี้
หลังจากที่ถูกสั่งพักงานถึง3เดือนเต็มภายหลังการเสียชีวิตของคู่หู รวมเข้ากับคำสั่งภาคทัณฑ์ในข้อหาทำร้ายร่างกายพาร์ทเนอร์คนใหม่จนเข้าโรงพยาบาลไม่ได้ทำให้เรจิน่ารู้สึกดีขึ้นเลย แต่ต่อให้พวกนั้นไล่หล่อนออกก็ยังไม่อยากจะแคร์อยู่ดี ในเมื่อสิ่งที่กระตุ้นความสนใจของหล่อนได้มีอยู่เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น
....หัวของราชาอาชญากรรมรูโน่....
และมันก็เป็นของหล่อนแต่เพียงผู้เดียว
ใครก็อย่าได้ยื่นมือเข้ามาแส่......
หญิงสาวก้าวเข้าไปในลิฟท์ก่อนจะกดหมายเลข19 ประตูปิดเข้าหากันก่อนลิฟท์จะเลื่อนขึ้น
พร้อมกับการรอคอย... เรจิน่าก้าวเท้าออกจากลิฟท์ด้วยความรู้สึกเบาโหวงเมื่อเห็นประตูไม้บานใหญ่อยู่ตรงหน้า
....ให้ตายสิ ถ้าเป็นไปได้หล่อนไม่อยากจะมีพาร์ทเนอร์อีกแล้ว
เลขาสาวใหญ่วัย40ต้นๆเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารก่อนจะยิ้มให้
“ไฮเรกจี้... ในที่สุดคุณก็มา” หล่อนทักเรจิน่าอย่างสดใส และมันช่างตรงข้ามกับอารมณ์ขุ่นมัวของหญิงสาวอย่างลิบลับ
“ไฮแครอล..”
หล่อนทักเสียงเรียบก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตูและเปิดเข้าไปโดยไม่รอคำเชื้อเชิญจากเจ้าของห้อง ร่างสูงใหญ่ที่คุ้นตาของชายวัยใกล้เกษียณอายุในสุดสูทสีน้ำตาลเข้มนั่งอยู่เบื้องหลังโต๊ะทำงานไม้มะฮอกกานีตัวใหญ่
“รีแกน!”
ทันทีที่เห็นหล่อนเขาก็ผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างดีอกดีใจ ด้วยอดกลัวไม่ได้ว่าหล่อนจะไม่ยอมมาพบ ...และก่อนที่เรจิน่าจะทันได้กล่าวอะไรหญิงสาวก็เหลือบไปเห็นบุรุษแปลกหน้าคนหนึ่งยืนหันหลังให้อยู่ตรงมุมห้อง.. แสงสว่างจ้าจากหน้าต่างบานที่เขายืนอยู่ทำให้หล่อนไม่อาจเห็นรูปลักษณ์ของเขาได้ถนัดชัดเจนนัก
“ชากะ.. มาสิ
มารู้จักเรจิน่า ไทเกอร์”
น้ำเสียงทุ้มห้าวของโทมัส เบลนด์ดังขึ้นอย่างตื่นเต้นราวกับเด็กๆทำให้หญิงสาวอดขันไม่ได้ ช่างไม่สมกับเป็นมาดของท่านผู้บัญชาการใหญ่เลย แต่เมื่อชายหนุ่มคนนั้นหันกลับมาหล่อนก็ถึงกับตกตะลึง... เรือนร่างสูงสง่าสวมเสื้อเชิร์ตขาวแขนยาวผูกเนคไทสีดำมันวาว โดยพาดเสื้อนอกสีกรมท่าไว้บนไหล่กว้างในท่วงท่าสบายๆนั้นดูไม่คุ้นตามาก่อนเลย
เขาเป็นบุรุษหนุ่มรูปงามที่จัดว่าหน้าตาดีล้ำเลิศ เป็นมนุษย์ที่มีความงดงามทางร่างกายอย่างชวนละลึงแล... แพขนตายาวงอนที่ทาบอยู่บนเรียวแก้ม
จมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากอิ่มเต็มนั้นทำให้หล่อนหวนนึกถึงรูปสลักของเทพบุตรกรีกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ...เรือนผมสีทองอร่ามที่ยาวตรงทิ้งตัวอย่างมีน้ำหนักเคล้าเคลียไปกับต้นขาแกร่งในกางเกงสแลคสีกรมท่านั้นราวกับจะเปล่งประกายเจิดจ้ายามเมื่อต้องแสงแดด และไม่ว่าจะดูยังไงเขาก็ไม่เหมาะกับตำแหน่งมือปราบเลย และเขาก็ช่างดูไม่เข้ากับสถานที่อย่างนี้เลยแม้แต่น้อย
ชายหนุ่มคนนั้นเดินตรงเข้ามาหา
ใบหน้าที่งดงามราวกับเทพบุตรปรากฏรอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนก่อนจะยื่นมือให้จับ
“เวอร์โก
ชากะครับ”
เขาแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มชวนสั่นสะท้าน ฝ่ามือแข็งแกร่งกระชับเข้ากับมือเรียวเล็กของหญิงสาว
“ไฮ..”
หล่อนทักทายเขาอย่างเรียบง่ายก่อนจะดึงแว่นดำออกเผยให้เห็นดวงตาสีเขียวมรกตคู่งาม... และชากะถึงกับลมหายใจติดขัดขึ้นมาทันทีเมื่อได้เห็นดวงหน้างดงามนั้นอย่างถนัดตา
ถึงแม้ท่าทีภายนอกจะดูแข็งกระด้าง ทว่าหล่อนช่างอ่อนเยาว์และงดงามอย่างเหลือเชื่อ ...ดวงหน้าขาวผุดผ่องแต่งแต้มด้วยสีกุหลาบเข้มที่แก้มและริมฝีปาก
เรือนผมสีแดงเพลิงปล่อยยาวสยายคลุมแผ่นหลัง กับร่างที่สูงเกือบ6ฟุตซึ่งซ่อนเร้นสัดส่วนอันงดงามไว้ภายใต้สูทสีดำสนิทนั้นช่างดูบอบบางและน่าทะนุถนอม ในขณะที่ดวงตาสีเขียวมรกตคู่นั้นดูมีเสน่ห์ลึกลับชวนให้ค้นหา และมันทำให้เขาอดนึกเสียดายขึ้นมาไม่ได้ ..หล่อนดูไม่เหมาะสมกับอาชีพอย่างนี้เลย
“รีแกน...อย่าลืมสิว่าหนูกำลังพกอาวุธอยู่”
เสียงของท่านผู้บัญชาการดึง2หนุ่มสาวกลับมาสู่การสนทนา
เรจิน่ายักไหล่น้อยๆพลางถอดเสื้อนอกออก เผยให้เห็นสายหนังสีดำคาดกระชับอยู่กับทรวงอกอิ่มเต็มและซองปืนที่แนบติดอยู่กับสีข้างก่อนจะปลดมันออกแล้วส่งให้กับผู้ช่วยหน้าใหม่
“คุณพระช่วย!....นี่มันสมิธ & เวสสัน
.357 แมคนั่มนี่นา.....”ผู้ช่วยหนุ่มหล่อที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่ถึงเดือนถึงกับอ้าปากค้างเมื่อได้เห็นปืนของหล่อน
“ผมไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่าคุณจะถือมันไหว”
เขายังคงอุทานอย่างอย่างตกใจสลับกับการจ้องมองหล่อน และนั้นทำให้หญิงสาวยิ่งหงุดหงิด
“จะถือไหวหรือไม่ไหวยังไงฉันก็เก็บมา21ศพแล้ว....
หรือคุณอยากจะทดลองเป็นศพที่22ล่ะ” หล่อนหันไปถามอย่างเดือดดาล ดวงตาคมวาวหรี่ลงอย่างไม่พอใจ
“เอาล่ะๆ รีแกน...
หนูจะขู่ลูกน้องใหม่ของลุงให้กลัวหัวหดแบบนี้ทุกคนไม่ได้นะ” ท่านผู้บัญชาการต้องรีบเข้ามาห้ามทัพเมื่อเห็นสีหน้าซีดเผือดของลูกน้อง
พร้อมกับคว้าต้นแขนหลานสาวตัวดีให้เข้ามาใกล้ๆชากะ
“หนูพูดจริงๆค่ะทอม 21ศพด้วยมือหนูจริงๆแต่ก่อนหน้านั้นน่ะฝีมือพ่อ”หล่อนยังไม่วายขู่สำทับ พลางปรายหางตามองชายผู้หน้าสงสารคนนั้น
“ก็นั่นมันปืนเก่าของพ่อหนูนี่นะ.... เอาเถอะๆ
นี่ไม่ใช่เวลาจะมาคุยเล่นกัน”
ถึงตอนนี้ท่าทีของชายผู้มากอาวุโสกว่าพลันเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมเป็นการเป็นงาน
“เวอร์โก
ชากะ พาร์ทเนอร์คนใหม่ของคุณ รู้จักกันไว้สิ
รีเเกน”
...พระเจ้า....
เป็นเขาจริงๆหรือเนี่ย...
หญิงสาวเเทบจะหมดแรงทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น
นี่เจ้านายหล่อนบ้าไปเเล้วหรือไงถึงได้ส่งหนุ่มหน้าสวยมาให้หล่อน หุ่นเเบบนี้เเค่ลมพัดหน่อยเดียวก็ปลิวเเล้ว อ้อ....เเละนั่นยังไม่รวมถึงเรื่องที่ว่าเขาตาบอดอีกด้วย
นี่เจ้านายหล่อนบ้าไปเเล้วหรือไงถึงได้ส่งหนุ่มหน้าสวยมาให้หล่อน หุ่นเเบบนี้เเค่ลมพัดหน่อยเดียวก็ปลิวเเล้ว อ้อ....เเละนั่นยังไม่รวมถึงเรื่องที่ว่าเขาตาบอดอีกด้วย
“ทอมคะ คุณก็รู้ว่าหนูไม่คิดอยากจะมีคู่หูคนใหม่แต่คุณก็ยืนยันให้หนูต้องมีจนได้
หนูก็ไม่ขัดข้องแล้ว แต่ว่ากับหนุ่มสำอางค์แบบนี้นี่มัน...”
“ชากะคือมือดีที่สุดเท่าที่ลุงจะหาให้หนูได้แล้วมั่นใจได้เลย และลุงก็ไม่ต้องการจะได้ยินคำว่า ‘ไม่’
จากหนูอีกเป็นครั้งที่100ด้วย” ถึงตอนนี้น้ำเสียงของโทมัส
ดูจะเข้มงวดและดุดันขึ้นและเรจิน่าก็รู้จักมันดีเป็นบ้า
หล่อนไม่มีทางเลือกอีกแล้ว....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น