น้ำตาฟินิกซ์ 7

อดีตนายใหญ่แห่งแฟนธอมไฮฟ์ยังคงเป็นคนเดิมเหมือนเมื่อครั้งที่ยังมีลมหายใจ   ภายใต้อากัปกิริยาอันสงบเยือกเย็น   พร้อมด้วยรอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้าซึ่งราวกับเป็นปราการอันสมบูรณ์แบบที่ไม่ว่าสิ่งใดก็ไม่อาจเจาะเข้ามารบกวนได้นั้นทำให้ผู้พบเห็นยากที่จะรู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่   จะมีก็เพียงแววตาเท่านั้น..  ที่ทอประกายอบอุ่นบางๆ ยามที่จ้องมองลูกน้อย  

“โตขึ้นมากนะ..  ชิเอล” ไม่ได้เห็นเพียงไม่กี่ปี   เด็กคนนี้ก็เติบใหญ่จนสามารถแบกรับภาระหนักอึ้งในฐานะหัวหน้าตระกูลได้แล้ว   ทั้งที่จริงๆ แล้วก็เพิ่งจะมีอายุเพียงสิบสามปีเท่านั้น  

“ครับ..  คุณพ่อ”

คนเป็นพ่อยังคงมองและมองสายเลือดของตนเองอย่างพินิจพิเคราะห์   วินาทีหนึ่งเขาแลเห็นความตื่นเต้นปรากฏอยู่บนสีหน้าของลูก  พร้อมด้วยแววคาดไม่ถึงในดวงตากลมโตสีทับทิมซึ่งดูแปลกแยกแตกต่าง  แต่แล้วมันก็เลือนหายไปในเวลาไม่นานนัก   เพียงครู่เดียวร่างเล็กๆ ซึ่งห่อหุ้มกายด้วยอาภรณ์สีดำทะมึนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขาก็กลับมารักษากิริยาได้อย่างงดงามน่าชม   สมกับที่เป็นสุนัขรับใช้ราชินี  ..เป็นขุนนางร้าย  

..เปลี่ยนไปมากเหลือเกิน..

จากเด็กน้อยขี้อายในวันวาน   เปลี่ยนแปลงไปถึงเพียงนี้เพราะเหตุการณ์หนึ่งเดือนนั้นงั้นหรือ  

ถ้าเป็นชิเอลเมื่อก่อนนี้ล่ะก็   ป่านนี้จะต้องวิ่งเข้ามากอดเขาร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้ว   ทว่าสิ่งที่วินเซนต์  แฟนธอมไฮฟ์พบในเวลานี้คือท่าทางเย็นชาที่แผ่รังสีเข้มข้นออกมาจากตัวบุตรชายราวกับว่าชิงชังผู้คนทั้งโลก   และมันก็ทำให้เขาอดถอนหายใจไม่ได้   แต่หากต่างฝ่ายต่างก็ยืนนิ่งจ้องตากันอยู่อย่างนี้คงไม่ได้อะไรขึ้นมา   ดังนั้นจึงกลับกลายเป็นเขาเสียเอง..  ที่เป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาแล้วดึงลูกเข้ามากอด

“ชีวิตที่ผ่านมาหนักหนาสาหัสสินะ”

“...”

ชิเอลถึงกับลมหายใจสะดุดเมื่อตกอยู่ในอ้อมแขนที่เคยคุ้น   อ้อมกอดของบิดายังคงอบอุ่นและปลอบประโลมเขาเหมือนเมื่อครั้งอดีต   น้ำเสียงทุ้มลึกอันเต็มไปด้วยความห่วงใยยังคงทำให้เขารู้สึกอุ่นซ่านและจั๊กจี้ใบหูยามที่แนบมันเข้ากับหน้าอกท่านแล้วคอยฟังท่านพูดคุย   ทั้งหมดนั้นไม่เคยมีอะไรเปลี่ยนไปเลยนอกจาก..  ตัวเขาเอง  

..เท่านั้นจริงๆ..

“ครับ”  หนุ่มน้อยรับคำด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์   ชิเอลเงยหน้าขึ้นมองบิดาด้วยนัยน์ตาสีเลือด   และนั่นส่งผลให้ผู้เป็นพ่อถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะคลายวงแขนออกช้าๆ

“สวรรค์เบื้องบนทราบดีว่าพ่อไม่เคยนึกอยากให้ลูกเจริญรอยตามเลย   ชิเอล” 

วินเซนต์ถอยห่างออกมานิดหนึ่งก่อนจะหมุนร่างเดินไปนั่งที่เก้าอี้นวมตรงริมหน้าต่าง   อดีตเอิร์ลแห่งแฟนธอมไฮฟ์ยกขาข้างหนึ่งขึ้นไขว่ห้างตามความเคยชิน   มือซึ่งสวมถุงมือหนังสีดำประสานกันหลวมๆอยู่บนหน้าตักอวดอัญมณีสีน้ำเงินเข้มที่ส่องประกายอยู่บนนิ้วชี้  ..แหวนวงสำคัญซึ่งเขานำติดตัวมายังปรายภพด้วย  

“พ่ออยากเห็นลูกใช้ชีวิตอย่างเด็กทั่วๆ ไปมากกว่า   แม่ของลูกเองก็หวังเช่นนั้น”

“ขอโทษครับ.. แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว  

ส่วนเรื่องหลังจากนั้นคุณพ่อก็คงทราบหมดแล้ว” 

“ใช่”

คนเป็นพ่อจำต้องยอมรับคำขอโทษอันเฉยเมยนั้น   จะให้ทำอย่างไรได้..  ในเมื่อเหตุการณ์หนึ่งเดือนหลังจากที่ตนและภรรยาถูกสังหารหล่อหลอมลูกน้อยให้กลายเป็นคนใหม่   เพราะเขาไร้สามารถไม่อาจปกป้องครอบครัวอันเป็นที่รัก.. ชิเอลน้อยๆ ที่ร่าเริงและชอบยิ้มชอบหัวเราะของเขาจึงถูกแทนที่ด้วยเอิร์ลแห่งแฟนธอมไฮฟ์คนใหม่ที่เข้ามารับตำแหน่งเร็วเกินไป   ซึ่งถึงแม้เด็กคนนี้จะไม่ได้ถอดแบบตัวเขาในอดีตออกมา   แต่ก็กลายเป็นขุนนางร้ายที่น่าพรั่นพรึงไม่แพ้กัน  

ในโลกหลังความตายที่เต็มไปด้วยหมอกขาวพร่างและความเลือนลางไม่แน่นอน   วินเซนต์ยังคงติดตามเรื่องราวของบุตรชายเพียงคนเดียวอยู่เป็นระยะๆ ผ่านทางความช่วยเหลือของสหายเก่า  ..โซเซ   ผู้ซึ่งเป็นพันธมิตรที่ดีของตระกูลมาตั้งแต่รุ่นก่อนหน้าตน   เอิร์ลแห่งแฟนธอมไฮฟ์คนก่อนหน้า..  ปู่ของชิเอลเป็นคนแรกที่หยิบยื่นไมตรีให้กับเจ้าของร้านทำศพผู้นี้   จนโซเซกลายมาเป็นหนึ่งในพรรคพวก..  เป็นเครือข่ายและฐานกำลังสำคัญที่ช่วยค้นหาข้อมูลลับของสังคมเบื้องหลังในเวลาต่อมา   ก่อนที่จะส่งผ่านมาถึงรุ่นเขาเมื่อท่านสิ้นลม  

วินเซนต์เคยคัดค้าน..  เมื่อครั้งหนึ่งเกลอเก่ามาเยี่ยมเยียนตนถึงดินแดนแห่งความตายและยอมเปิดเผยตัวตนที่ไม่ใช่มนุษย์ให้รู้   ก่อนจะเล่าให้ฟังว่าได้พบกับชิเอล  แฟนธอมไฮฟ์ในฐานะสุนัขรับใช้ราชินี   เด็กน้อยคนนั้นกลายเป็นขุนนางร้ายที่เลือดเย็น  ทั้งยังมีเขี้ยวเล็บแหลมคมใช่เล่น   เพราะมีปีศาจตนหนึ่งอยู่เคียงข้างตลอดเวลาในฐานะพ่อบ้าน  

นั่นหมายความว่าชิเอลของเขาจะไม่มีวันได้ไปสู่ดินแดนของพระผู้เป็นเจ้าอีกเลยเมื่อทำสัญญากับปีศาจ   สิ่งที่ได้รับรู้ทำให้คนเป็นพ่ออย่างเขาเจ็บปวดใจที่สุด   หรือว่านี่คือโทษทัณฑ์ซึ่งเขาสมควรรับจากบาปที่เคยกระทำเมื่อยังมีชีวิตอยู่   บาปหนา..  ซึ่งเป็นผลจากการเข่นฆ่าละเลงเลือด    ผลจากการล้างผลาญตระกูลอื่นตามคำสั่งขององค์ราชินีส่งผลให้บุตรชายเพียงคนเดียวพลอยรับเคราะห์กรรมไปด้วย   แต่กระนั้นวินเซนต์ก็จำต้องยอมรับ   ว่าถึงแม้ตนเองจะไม่ปรารถนาให้ลูกเป็นเช่นนี้ทว่าก็ยังอดภาคภูมิใจอยู่ลึกๆ มิได้   แม้ว่าเบื้องหลังความสำเร็จนั้นจะเป็นเพราะ...

“นับว่าพระผู้เป็นเจ้ายังเมตตา..”

“ไม่ครับคุณพ่อ..  ไม่ใช่พระเจ้า” ชิเอลขัดขึ้นกลางครัน  

ปีศาจหนุ่มน้อยกำมือแน่นพลางพยายามระงับอาการสั่นสะท้านของตนเอง  เขาไม่สนใจหยาดเหงื่อเย็นๆ ที่ซึมออกมาตามแผ่นหลังพร้อมกับอาการปั่นป่วนในช่องท้อง   แม้เวลาจะผ่านมาเนิ่นนานแล้ว   ทว่าชิเอลก็ตระหนักดีว่าภาพเหตุการณ์ในวันนั้นยังตรึงแน่นอยู่ในความทรงจำ   มันยังคงตามหลอกหลอนเขาอยู่   ภาพผู้คนที่กลุ้มรุมแล้วทำทารุณกรรมเขาเหมือนกับเป็นสัตว์ตัวหนึ่ง   กรงขัง   การลงทัณฑ์และการถูกตีตรา   ทั้งหมดนั้นยังคงส่งผลกับเขาตราบจนทุกวันนี้   แต่ถึงกระนั้น..  หนุ่มน้อยก็ยังบังคับให้ตนเองเชิดหน้าขึ้นแล้วมองไปข้างหน้า   

“ปีศาจต่างหากที่ช่วยผม   พระเจ้าน่ะไม่เคยมีอยู่จริงมาตั้งแต่แรกแล้ว”  สิ่งนี้จะเป็น ‘ความจริง’ เพียงหนึ่งเดียวของเขาไปตลอดกาล

อดีตเอิร์ลแห่งแฟนธอมไฮฟ์เม้มริมฝีปากแน่นเมื่อสัมผัสได้ถึงความสิ้นหวังอย่างลึกล้ำในวาจาของบุตรชาย    และยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรที่เป็นการปลอบโยนออกไปประตูหน้าบ้านก็พลันเปิดออก   พร้อมด้วยบุรุษหนุ่มในชุดทักสิโดชายยาวแบบพ่อบ้านปรากฏกายขึ้นตรงทางเข้า  

ชายหนุ่มผู้มาใหม่มีเรือนผมสีดำเป็นมันเงาประดุจขนกา   ใบหน้าซึ่งงดงามสลักเสลาทว่ากลับแฝงไว้ซึ่งความละโมบนั้นแตะแต้มรอยยิ้มชั่วร้ายบนริมฝีปาก   นัยน์ตาแดงโชนแสงจ้าที่จ้องมองตรงมายังเขาเต็มไปด้วยความเฉยชาอย่างไม่ปิดบัง..  แต่ก็เพียงแค่แวบเดียวเท่านั้น   อึดใจต่อมาทั้งหมดก็แปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าราบเรียบปราศจากความรู้สึกเฉกเช่นที่คนรับใช้ทั้งหลายพึงมีกัน   แต่เท่านั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้วินเซนต์สัมผัสได้..  มากเท่าๆ กับที่ตระหนักชัดถึงความรู้สึกที่ตนมีต่อคนผู้นี้   เจ้าหมอนี่ก็ไม่ได้รู้สึกดีกับเขาสักเท่าไรหรอก   เช่นนี้ก็หมายความว่าต่างฝ่ายต่างก็ไม่ชอบหน้ากันตั้งแต่แรกพบ  ..ซึ่งก็ดีแล้ว

“พูดได้ดีเหลือเกินขอรับ  นายน้อย”

มือซึ่งสวมถุงมือขาวสะอาดวางทาบเข้ากับหน้าอก   ปีศาจในคราบพ่อบ้านค้อมกายเล็กน้อยพลางหลุบสายตาลงต่ำ   ก่อนจะยืดร่างขึ้นแล้วก้าวเข้ามาในบ้านโดยไม่รอคำเชื้อเชิญ  ขณะที่เจ้านายตัวน้อยได้แต่หลับตาลงพลางถอนหายใจ  

เป็นอย่างที่คิด..   ชั่วชีวิตนี้เขาคงไม่มีทางหนีหมอนี่พ้นสินะ  

ท่าทางหมดอาลัยตายอยากของลูกน้อยส่งผลให้ผู้เป็นพ่อลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้าๆ   พ่อบ้านหนุ่มยังไม่ทันได้เข้าถึงตัวผู้เป็นนาย   วินเซนต์  แฟนธอมไฮฟ์ก็ขยับออกมาขวางไว้เสียก่อน  อดีตเอิร์ลหนุ่มยื่นแขนข้างหนึ่งออกกันพ่อบ้านให้อยู่ห่างจากบุตรชายพร้อมด้วยรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้า  

“คุณคงเป็นเซบาสเตียน  มิคาเอลลิสสินะ”

ไม่มีคำตอบจากปีศาจ   นอกจากอาการนิ่วหน้าน้อยๆ เท่านั้น   เซบาสเตียนถอนหายใจแผ่วเบาพลางโค้งคำนับอย่างงดงาม  

“เพิ่งได้พบนายใหญ่เป็นครั้งแรก  ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งขอรับ”  ช่วยไม่ได้..  ในฐานะพ่อบ้านของชิเอล  แฟนธอมไฮฟ์ทำให้เขาจำเป็นต้องเรียกหาคนผู้นี้เป็นนายใหญ่ไปด้วย  

“ได้ยินชื่อมานานแล้ววันนี้เพิ่งได้พบ   รู้สึกเป็นเกียรติเช่นกัน”

อดีตนายใหญ่แห่งแฟนธอมไฮฟ์เพียงแต่พยักหน้ารับพร้อมด้วยสีหน้าที่ไม่แปรเปลี่ยน   วินเซนต์ยังคงยืนนิ่งอยู่ในท่าเดิม   ถึงแม้จะอยู่ในสภาพคนตายที่เป็นเงาเลือนลาง   ทว่าประกายตาคมกริบราวกับทะลุทะลวงได้ทุกอย่างก็ยังคงแลเห็นได้ถนัดชัดเจน  

เขาทำใจให้ยอมรับพ่อบ้านประจำตัวของบุตรชายไม่ได้จริงๆ   ถึงแม้จะตระหนักดีว่าหากไม่มีปีศาจตนนี้ชิเอลเองก็คงไม่รอดชีวิตในวันนั้น   หลายต่อหลายครั้งที่ได้เซบาสเตียนคอยช่วยเหลือประคับประคอง   เด็กคนนี้จึงอยู่รอดปลอดภัยมาได้ท่ามกลางสังคมเบื้องหลังของอังกฤษที่เต็มไปด้วยอันตรายรอบด้าน   ทว่าก็เป็นเพราะปีศาจตนเดียวกันนี้มิใช่หรือที่เป็นต้นเหตุ..  ที่ชักนำชิเอลของเขาให้ก้าวเข้าสู่ความมืดมิดจนอับจนสิ้นแสงสว่างส่องทางไปชั่วนิรันดร์   แต่จริงๆแล้วเรื่องนั้นเขาก็ยังพอจะยอมรับได้..  จนกระทั่งเรื่องน้ำตาฟินิกซ์นั่นแหละ  

ขณะเดียวกัน.. เซบาสเตียน  มิคาเอลลิสเองก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกนึกคิดของฝ่ายตรงข้าม  ราวกับพวกมันกำลังเปล่งประกายออกมาจากร่างที่ยืนขวางหน้าตนอยู่เลยทีเดียว   แต่ก็ดูเหมือนนั่นจะไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเขาแต่ประการใด..  เมื่อพบกับการขัดขวาง   ปีศาจในคราบพ่อบ้านก็มิได้ดึงดันที่จะไปให้ถึงตัวผู้เป็นนาย  หากกลับยืนนิ่งแล้วประเมินท่าทีฝ่ายตรงข้ามอย่างใจเย็น

อา..

สีหน้าและแววตาซึ่งสงบราบเรียบดุจผิวน้ำนิ่งเสียจนอ่านแทบไม่ออก   การวางตัวที่สูงส่งสง่างามแบบผู้ดีอังกฤษขนานแท้   และมารยาทอันงดงามไร้ที่ติ

..ทุกกระเบียดนิ้ว..  

..หึ  หึ.. 

นี่กระมัง   คือสิ่งซึ่งเรียกว่าสายสัมพันธ์.. 

พ่อบ้านปีศาจอดขันไม่ได้   พ่อลูกคู่นี้ช่างหยิ่งผยองเหมือนกันเสียเหลือเกิน   โดยเฉพาะความยโสโอหังที่น่าชื่นชมพอๆกับน่าสมเพชนั่น   ทั้งๆ ที่ผู้คนจากดินแดนหลังความตายสำหรับเขาแล้วไม่ได้มีความสลักสำคัญอะไรมากไปกว่าอาหารที่เน่าเสียไร้ประโยชน์   หรือผลไม้สุกงอมจนเลยเวลาเก็บเกี่ยวมานานแล้ว   อันที่จริงแล้วไม่มีความจำเป็นอะไรที่เขาจะต้องเกรงใจด้วยซ้ำ   เพราะหากนับตามลำดับชั้นของบ่วงโซ่อาหารแล้วปีศาจคือผู้ที่อยู่เหนือกว่า  จึงย่อมเป็นผู้ปกครองคนเหล่านี้ไปชั่วกาลนาน  ..แน่นอนอยู่แล้ว  

ทว่าเซบาสเตียนกลับเลือกที่จะทำในสิ่งซึ่งตรงกันข้ามกับใจ   โดยการคุกเข่าข้างหนึ่งลงตรงหน้าบิดาของผู้เป็นนายแล้วค้อมศีรษะอย่างนอบน้อม

“ผมมารับนายน้อยกลับขอรับ” 

ปีศาจในคราบพ่อบ้านเงยหน้าขึ้นแล้วจ้องมองเจ้านายซึ่งถูกบังอยู่ครึ่งตัว   ด้วยนัยน์ตาสีทับทิมซึ่งเปล่งประกายราวกับจะบอกว่า

..ถึงอย่างไรคุณก็หนีผมไม่พ้นหรอกขอรับ..

ขณะที่ชิเอลเองก็ดูจะรับรู้ถึงความนัยที่ส่งมาทุกประการ   หนุ่มน้อยประสานสายตาตอบครู่หนึ่งแล้วถอนหายใจอย่างยอมแพ้   และก่อนที่เจ้านายตัวน้อยจะเดินเข้าไปหาพ่อบ้านของตน   ข้อมือเล็กๆ ก็พลันถูกบิดาคว้าเอาไว้เสียก่อน   ส่งผลให้เจ้าตัวถึงกับชะงักงันขณะที่พ่อบ้านปีศาจมีอันต้องขมวดคิ้วยุ่ง   และสัปเหร่อที่ยืนมองอยู่ห่างๆ ปรากฏรอยยิ้มกว้างราวกับพบเจอเรื่องสนุกถูกใจ

“ท่าจะลำบากเสียแล้วนะ  คุณพ่อบ้าน” 

..ในเมื่อบุคคลที่สามารถอ้างสิทธิ์โดยชอบธรรมในตัวท่านเอิร์ลน้อยผู้นี้ดันปรากฏตัวออกมาเสียนี่

แล้วทีนี้จะทำยังไงดีล่ะ..