น้ำตาฟินิกซ์ 6

โซเซหัวเราะจนบ่ากว้างกระเพื่อมไหว   เด็กคนนี้ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง   ถึงแม้จะไม่ใช่มนุษย์แล้วก็เถอะ ..ช่างน่าสนใจจริงๆ  

เพราะอย่างนี้สินะ..  น้ำตาฟินิกซ์จึงได้เลือกให้ชิเอล  แฟนธอมไฮฟ์เป็นเจ้าของ   และสำหรับผู้ที่เป็นเจ้าของสิ่งล้ำค่าเช่นนี้แล้ว  จะให้น่าสนใจน้อยไปกว่านี้ได้ยังไงกันล่ะ..

“กำลังคิดถึงคุณพ่อบ้านอยู่สินะครับ”  คำพูดที่เน้นโทนเสียงสูงๆ ต่ำๆ สลับกันราวเสียงดนตรีส่งผลให้หนุ่มน้อยต้องใบหน้าแดงก่ำ  “ทั้งๆที่ตอนนี้คุณไม่จำเป็นต้องหายใจอีกแล้วก็ยังได้   แต่ดูเหมือนว่าลมหายใจเข้าออกของท่านเอิร์ลก็ยังมีแต่คุณพ่อบ้านเท่านั้นสินะ” 

“คะ..  ใครบอก!  ฉันน่ะ..”

“แต่เสียใจด้วยนะครับ”  น้ำเสียงกลั้วหัวเราะของอดีตยมทูตสอดขึ้นกลางครัน   โซเซขยับปีกหมวกบนศีรษะให้เข้าที่เข้าทาง “คนที่ไหว้วานให้โซเซมาอยู่เคียงข้างท่านเอิร์ลน่ะไม่ใช่คุณพ่อบ้านหรอก  แต่เป็นเพื่อนเก่าคนหนึ่งต่างหาก”

“ใคร..”  สิ่งที่ได้รับรู้ทำให้ชิเอลลืมใส่ใจกับถ้อยคำหยอกเย้าก่อนหน้านี้   ปีศาจหนุ่มน้อยขยับเข้าไปใกล้สัปเหร่ออีกก้าวหนึ่ง  “เป็นคนที่ฉันรู้จักรึเปล่า”

..หวังว่าคงไม่ใช่นายหน้าปีศาจ   ที่พอจะทำอะไรทีก็ต้องเซ่นสังเวยด้วยเลือดนั่นอีกหรอกนะ..

“เอ~  นั่นสิน้า”  โซเซเอียงคอทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง   จากนั้นก็เผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา   นัยน์ตาคมวาวหลังปอยผมสีเงินจับจ้องมองดูปีศาจตัวน้อยพลางชั่งใจ   เขาควรจะบอกดีรึไม่นะ..  เพราะกับท่านเอิร์ลน้อยผู้นี้แล้วคนๆ นั้นก็.. 

“เคยรู้จักอยู่ชั่วขณะหนึ่งครับ  ..แต่ ณ เวลานี้ผมไม่แน่ใจ

เมื่อคุณได้พบเขาก็คงจะรู้เองนั่นล่ะ   มาสิครับ..” 

ชิเอลมองมือขาวซีดที่ยื่นเข้ามาตรงหน้าแล้วทำเฉย   เพราะเวลานี้มีบางอย่างที่เขาอยากรู้มากกว่าเรื่องคนที่ว่า   และหากไม่ถามเสียตอนนี้เกรงว่าต่อไปอาจไม่มีโอกาสได้ถามก็ได้

“เดี๋ยวก่อน..  ฉันอยากรู้เรื่องของน้ำตาฟินิกซ์   นายพอจะรู้บ้างมั้ย   ว่าทำไมใครต่อใครถึงอยากได้มันนัก”

คำถามที่ตรงไปตรงมานั้นทำให้รอยยิ้มเลือนหายไปจากใบหน้าขาวซีด   อดีตยมทูตปล่อยแขนให้ตกลงข้างลำตัวพลางเอ่ยถาม “แล้วคุณพ่อบ้านไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังเลยหรือครับ” 

คำตอบที่ได้คือดวงหน้าเล็กๆที่ถูกย้อมจนเป็นสีชมพูเข้ม   และเพียงเท่านั้นก็เป็นคำเฉลยที่ชัดเจนมากพอดู 

นี่ล่ะหนา..  ชะตากรรมของผู้เป็นเจ้าของน้ำตาฟินิกซ์ซึ่งไม่ว่ายุคสมัยใดก็ไม่อาจหลีกพ้น   เพียงแต่ผู้ที่ถูกเลือกในครั้งนี้ยังเป็นเพียงบุปผาดอกน้อยที่อ่อนเยาว์ไร้พิษสงจะป้องกันตนเอง   แต่ถึงแม้จะยังไม่ทันแย้มกลีบบานหากก็มีแมลงร้ายมาไต่ตอมเสียแล้ว   แถมยังมากันเป็นฝูงเสียด้วย   ดอกไม้ดอกน้อยคงไม่เคยรู้..  ยิ่งกว่านั้นคงไม่เคยแม้แต่จะคิดฝันถึง.. ว่าเจ้าแมลงพวกนั้นจะไม่มีวันเลิกรา   จนกว่าจะมีตัวใดตัวหนึ่งได้เจาะเข้าไปยังใจกลางเกสรแล้วดูดดื่มหยดน้ำหวานจนหมดสิ้น

“น้ำตาฟินิกซ์เป็นของวิเศษล้ำค่าที่ต่างคนต่างก็คิดกันไป”  ในที่สุดอดีตยมทูตผมสีเงิน  ..ผู้ที่มีชีวิตอยู่และเฝ้ามองความเป็นไปของโลกมานานแสนนานก็ยอมเปิดปากพูด

“พวกมนุษย์ที่พร่ำบ่นมนตร์คาถาหมายปองมันก็เพราะคิดว่ามันจะทำให้ตนเองมีชีวิตยืนยาวเป็นอมตะ   แต่สำหรับเหล่าอมตะชนผู้มีชีวิตเป็นนิรันดร์อย่างเราแล้ว..”   ถึงตอนนี้นัยน์ตาสีเขียวแกมเหลืองทอดมองออกไปไกล   เมื่อความทรงจำในอดีตที่ผ่านมาเนิ่นนานของตนพลันเอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง

“พวกเราหลายคนเบื่อหน่ายกับการมีเวลาชั่วนิรันดร์กันเต็มกลืนแล้ว  บางคนถึงขั้นจงเกลียดจงชังการมีชีวิตอยู่เลยก็มี   จึงเชื่อกันว่าน้ำตาฟินิกซ์จะบันดาลให้ผู้ที่ได้ครอบครองพบกับอายุขัยของตนเองอย่างสงบ   และหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานเพราะกระแสของกาลเวลาที่ไหลเรื่อยอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเช่นนี้”

“แต่ว่า..”  ชิเอลขมวดคิ้ว   เมื่อได้รับรู้ถึงตัวตนของสิ่งที่ตนครอบครองอยู่  “ถ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่งั้นฆ่าตัวตายก็ได้นี่”

..ไม่เห็นจะยากเลย..

“มันไม่เหมือนกันน่ะสิ   ท่านเอิร์ล”  โซเซหัวเราะแผ่วเบา  “พวกเราน่ะ  ..ไม่ว่าใครก็อยากจะพบกับจุดจบที่สวยงามกันทั้งนั้นแหละ”   

“แต่นกฟินิกซ์เป็นสัญลักษณ์ของการถือกำเนิดใหม่ไม่ใช่หรือ   ถ้าน้ำตาฟินิกซ์ทำให้ทุกอย่างจบลงแล้วทำไมถึงได้เรียกมันว่าน้ำตาฟินิกซ์ล่ะ”

“คุณน่ะยังเด็กนัก   ..ยังเห็นโลกมาน้อยมากเหลือเกิน”  ราวกับกำลังเปรยกับตนเอง   อดีตยมทูตเสยปอยผมที่ปรกใบหน้าขึ้นแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้   มือขาวซีดล้วงเหรียญบรอนซ์เก่าๆออกมาจากในอกเสื้อ   เขาวางเหรียญลงบนฝ่ามือแล้วแบมือออก 

“โลกนี้มันก็เหมือนกับเหรียญบนมือของโซเซนี่แหละ   ถ้ามองจากมุมนี้ก็จะเห็นเพียงด้านเดียวใช่มั้ย  

แล้วถ้าทำอย่างนี้ล่ะ..”   สัปเหร่อดีดเหรียญให้กระเด็นสูงขึ้นไปในอากาศ

“มีหลายด้านเลยใช่มั้ยล่ะท่านเอิร์ล   

ทุกๆรอบของการหมุนของเหรียญมีมุมมองที่หลากหลายจนนับไม่ถ้วน   ดูสิ..   ทั้งแสงเงาที่ตกกระทบ  มุมและองศาที่เรามองเห็นในทุกๆวินาทีที่ผ่านไปมันเคยเหมือนกันมั้ย   ไม่เหมือนเลย  

เช่นเดียวกับตัวตนของคุณในวันนี้ที่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีทางเหมือนกับเมื่อวาน”  ปลายนิ้วเรียวยาวแตะปลายคางเด็กหนุ่มให้หันมาสบตา   ขณะที่สัมผัสจากปลายเล็บยาวโค้งสีดำทำให้ชิเอลนึกอยากจะเบือนหน้าหนี   ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ยินยอม

 “ท่านเอิร์ลแห่งแฟนธอมไฮฟ์ในวันนี้น่ะมีดวงตาแดงก่ำกับเล็บสีดำสนิทพร้อมด้วยชีวิตใหม่ที่ยืนยาวไม่มีที่สิ้นสุด   ซึ่งก็ไม่เหมือนกับท่านเอิร์ลคนที่ผมเคยรู้จักในวันวานไม่ใช่หรือ 

แต่กับน้ำตาฟินิกซ์แล้วมันออกจะแตกต่างกันนิดหน่อย..” อดีตยมทูตยอมปล่อยมือจากปลายคางหนุ่มน้อยก่อนจะหงายฝ่ามือออกรับเหรียญซึ่งตกลงมา  แล้วเก็บมันไว้ในกระเป๋าเสื้อด้านในตามเดิม 

“ตรงที่คุณไม่สามารถจะพบเห็นมันอย่างชัดเจนหรือจับต้องได้ง่ายดายเหมือนกับเหรียญอันนี้”  สัปเหร่อใช้มือตบที่กระเป๋าเสื้อ  ก่อนจะเคาะปลายนิ้วเบาๆ ที่ศีรษะ “ทั้งมนุษย์  อมนุษย์   แต่ละคนต่างก็มองเห็นมันแตกต่างกันไปโดยมีความปรารถนาเบื้องลึกของตนเป็นเครื่องปรุงแต่ง   เพราะน้ำตาฟินิกซ์เป็นของหายาก  ..นานๆจึงจะปรากฏออกมาสักครั้งจึงไม่เคยมีใครสามารถยืนยันได้ว่าผลของมันเป็นอย่างไร   ผู้คนถึงได้คาดเดากันไปต่างๆนานา  

แต่นั่นก็เป็นเพียงชื่อที่มนุษย์ใช้เรียกกันน่ะนะ   จนกระทั่งต่อมาพวกเราก็พลอยเรียกตามไปด้วยเพราะมันฟังดูไพเราะกว่าชื่อเดิมที่เคยเรียกกันเมื่อนานมาแล้ว   จนถึงทุกวันนี้ก็แทบไม่มีใครรู้จักชื่อนั้นอีกแล้วล่ะ”

“ชื่อเดิมงั้นหรือ..”

“ใช่   ชื่อเดิมของมัน..  ‘อัญมณีแห่งความวิบัติ’ ยังไงล่ะ”

..........................................................

..ดูเหมือนนี่ชักจะไม่เข้าท่าขึ้นทุกทีแล้ว..

เซบาสเตียน  มิคาเอลลิสเฝ้ามองเจ้านายตัวน้อยที่หายไปพร้อมกับสัปเหร่อแล้วตัดสินใจออกติดตาม   ด้วยแน่ใจว่าอีกฝ่ายจะต้องพาเด็กคนนั้นไปหาผู้ที่ไหว้วานขอร้องมา   ทว่าเขาไม่ต้องการให้ผู้เป็นนายเข้าใกล้คนๆ นั้น   ผู้ซึ่งบัดนี้กลายมาเป็นสิ่งซึ่งมีความใกล้เคียงกับเขา   เป็นตัวตนซึ่งอยู่กึ่งกลางระหว่างมนุษย์กับปีศาจ   สิ่งมีชีวิตซึ่งมากเล่ห์เพทุบาย   เชื่อถือไม่ได้   และเต็มไปด้วยกิเลส  

พ่อบ้านหนุ่มถอนหายใจขณะที่ปรากฏร่างขึ้นในดินแดนซึ่งปกคลุมด้วยละอองหมอกขาวพร่างที่บดบังทัศนวิสัยจนยากที่จะมองเห็นสิ่งรอบตัวโดยง่าย   เพราะอย่างนี้แหละ..  เขาถึงได้เกลียดนัก   เพราะพวกนี้ก็มีลักษณะคลุมเครือเอาแน่เอานอนไม่ได้เหมือนกับหมอกพวกนี้นั่นแหละ   และความไม่พอใจนั้นก็พลอยส่งผ่านไปถึงผู้ที่พาเจ้านายแสนสำคัญของเขาไปพบคนๆ นั้นด้วย   เซบาสเตียนรู้ดีว่าอีกฝ่ายรู้ตัวอยู่ตลอดเวลาว่าถูกติดตาม   ทว่าก็ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แถมยังพานายน้อยของเขาเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ

..คิดจะพาเด็กคนนั้นไปจากเขางั้นหรือ  ..ฝันไปเถอะ..

ถึงแม้ว่าหากไม่มีคำสั่งจากผู้เป็นนายพ่อบ้านอย่างเขาก็ไม่อาจเคลื่อนไหวได้   ทว่าเวลานี้มันคนละเรื่องกัน   เพื่อนายน้อยแล้ว..  เซบาสเตียนก็พร้อมที่จะแหกกฎทุกข้อในจักรวาลเพื่อแลกกับการได้มีเด็กคนนั้นอยู่ข้างกาย   ไม่ว่าชิเอล  แฟนธอมไฮฟ์จะมีน้ำตาฟินิกซ์หรือไม่   รึแม้แต่ความจริงที่ว่าตัวเขาเองจะต้องสูญสลายไปเมื่อได้ครอบครองมัน   เขาก็จะไม่ยอมยกนายน้อยให้ใครอย่างเด็ดขาด

ปีศาจในคราบพ่อบ้านหยุดเดิน   ห่างออกไปจากบ้านเล็กหลังหนึ่งซึ่งผู้เป็นนายกับโซเซเดินหายเข้าไป   เบื้องหลังรั้วไม้เตี้ยๆ กับทางเดินโรยกรวด   คือตัวบ้านสีเหลืองโบร่ำโบราณซึ่งบ่งบอกถึงรสนิยมที่ห่วยสิ้นดี   และนายน้อยของเขาก็ไม่ควรจะต้องอยู่ในสถานที่แย่ๆ อย่างนี้นานนักหรอก   เขาจะเข้าไปรับตัวออกมา  และคราวนี้ถึงแม้จะต้องใช้กำลังบังคับก็จะต้อง..

“เป็น.. ไป   ไม่ได้!”

ทว่าเสียงอุทานของผู้เป็นนายทำให้เซบาสเตียนมีอันต้องชะงักงัน   มือที่กำลังจะคว้าห่วงสัมฤทธิ์บนบานประตูพลันค้างเติ่งอยู่เช่นนั้น   และเมื่อความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้งปีศาจหนุ่มก็แนบร่างเข้ากับตัวบ้านแล้วเขยิบเข้าไปใกล้หน้าต่าง  ก่อนจะชะโงกมองเข้าไป  

“คุณ..”

ชิเอลได้แต่เบิกตาโตจ้องมองเจ้าของบ้านผู้ซึ่งปรากฏร่างขึ้นในรูปลักษณ์ของเงาสีซีดจาง   หนุ่มน้อยยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนพลางจ้องมองตรงไปข้างหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง  

เขารู้จักผู้ชายคนนี้..  ถึงแม้จะอยู่ในสภาพซึ่งดูลางเลือนจนแลเห็นรายละเอียดต่างๆบนร่างกายไม่ชัดเจน   ทว่าเขายังคงจำได้ดีถึงโครงร่างสูงโปร่งที่สง่าผึ่งผาย   เส้นผมตัดสั้นเพียงต้นคอซึ่งมีสีเดียวกันกับตน   เค้าหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกับตน   นัยน์ตาสีวอลนัทซึ่งเคยฉายแววใจดี   ไฝเม็ดเล็กๆ ใต้ดวงตา   ช่วงบ่ากว้างกับอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น   และน้ำเสียงทุ้มลึกที่เจือความอ่อนโยนอยู่เป็นนิจ  

และแล้ววินาทีนั้นชิเอลก็เพิ่งได้รู้ตัว..

ว่าจนบัดนี้เขาก็ยังไม่เคยลืมเลือนคนๆ นี้เลยแม้แต่ในความทรงจำ

“คุณพ่อ”