One side of memories: 5th memory with Shiranui Kyou

...โธ่..   นางไม่น่าทำอย่างนี้เลย

เพียงแค่ขอแยกตัวออกมาประเดี๋ยวเดียว   แล้วมันเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไงกัน...

แต่ท่ามกลางนาทีระทึกของความเป็นความตายเช่นนี้ไม่มีเวลาสำหรับการสำนึกเสียใจ   ไม่ใช่สำหรับหวนคิดถึงการตัดสินใจที่ผิดพลาดหรือมัวห่วงกังวลอะไรทั้งนั้น   ต่อให้คนโง่ก็ยังรู้เลยว่าสิ่งเดียวที่ควรทำในเวลานี้คือวิ่งตรงไปข้างหน้า   และต้องไปให้เร็วที่สุดด้วย   สาวน้อยร่างเล็กบางในอาภรณ์ของเด็กหนุ่มหอบแฮ่ก   ทั้งๆที่รู้สึกอ่อนล้าเสียจนลืมตาแทบไม่ขึ้นแล้ว   ทว่ายูคิมูระ  จิสึรุไม่มีเวลาให้พักหายใจนอกจากกัดฟันแล้ววิ่งต่อไปเพื่อหนีเอาชีวิตรอด   เมื่ออันธพาลกลุ่มใหญ่ที่ตามติดไม่ลดละกำลังจะถึงตัวนางอยู่ในไม่กี่อึดใจแล้ว  ..ทำไมกันนะ   นางไปทำอะไรให้... หากรู้สักนิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นนางคงไม่ขอแยกกับพวกฮาราดะซังในเมืองแล้วไปเดินเลือกซื้อของตามลำพังเป็นแน่ 

ถึงแม้จะเคยชินกับการใช้ชีวิตแบบผู้ชายในสถานที่ซึ่งมีแต่ผู้ชายแล้ว   แต่ก็ยังมีบางเรื่องที่เป็นปัญหาอยู่ทุกๆเดือน   ซึ่งมีแต่ผู้หญิงอย่างนางเท่านั้นที่จะเข้าใจ   กับเรื่องส่วนตัวของผู้หญิง.. จิสึรุไม่เคยกล้ายอมให้ใครมาเป็นเพื่อนในเวลาที่ต้องการหาซื้อของใช้ส่วนตัวพรรค์นี้เสียด้วยสิ   และทั้งๆที่คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรทว่านางก็ยังไม่วายพาตัวเข้าไปพบกับเรื่องยุ่งๆจนได้   เมื่อจู่ๆนางก็เกิดไปต้องตาต้องใจนักรบอันธพาลกลุ่มนี้เข้า   จิรึสุพยายามกระเสือกกระสนเอาตัวรอด   แต่นางตัดสินใจผิดที่วิ่งห่างออกมาจากแหล่งชุมชนแทนที่จะหันหน้ากลับไปยังทิศทางตรงข้าม   เผื่อจะพบใครสักคนที่มีน้ำใจคิดช่วยเหลือ   อาจเป็นพวกฮาระดะซังซึ่งป่านนี้คงจะตามหานางอยู่หรือใครก็ได้สักคน  

ทว่าเวลานี้นางสิ้นหวังในทุกทางแล้ว   ไม่ต้องสงสัยเลย..  คงไม่ใช่เรื่องดีแน่หากถูกคนพวกนี้ตะครุบตัวได้   และจิสึรุก็หวาดกลัวเกินกว่าจะจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตนเองบ้างหากหนีไม่รอด   ตะวันคล้อยลงทุกทีแล้วขณะที่ความมืดสลัวเริ่มคืบคลานเข้ามาแทนนี่   พร้อมๆกับที่ความหวังอันริบหรี่ของนางกำลังจะดับวูบไป   สาวน้อยหวีดร้อง..  เมื่อเชือกรองเท้าสานเกิดขาดกะทันหันส่งผลให้ตนเองล้มกลิ้งไม่เป็นท่าอยู่กับพื้น   และยังไม่ทันจะได้ลุกขึ้นมือหยาบกระด้างข้างหนึ่งก็เอื้อมเข้ามาคว้าต้นแขนนางเสียแล้ว  

..ไม่นะ...

จิสึรุได้แต่ภาวนาให้ตนเองมีเรี่ยวแรงมากพอที่จะสะบัดให้หลุด   แต่แล้ววินาทีนั้นจู่ๆก็มีลมพัดมาหอบใหญ่เสียจนนางต้องหลับตาปี๋   แม้จะเพียงวูบเดียว   ทว่าก็มีเรื่องไม่คาดฝันถึงสองเรื่องที่เกิดขึ้นพร้อมๆกันในเวลานั้น   หนึ่งคือชายหนุ่มคนที่จับแขนนางอยู่ยอมปล่อยมือแล้ว    ไม่ว่าจะเพราะอะไรก็ตามมันทำให้นางรู้สึกหายใจโล่งขึ้นมาก   และสองคือพวกอันธพาลทั้งหมดถูกเล่นงานอย่างหนักเสียจนร้องโอดโอยไปตามๆกัน   บ้างก็กระดูกหัก   บ้างเลือดตกยางออก   ขณะที่อีกหลายคนนอนกองอยู่กับพื้นในสภาพสิ้นสติสมประดี..  ซึ่งสาวน้อยก็ไม่แน่ใจนักว่ายังมีลมหายใจอยู่หรือไม่   ส่วนผู้มีพระคุณของนางยืนหันหลังให้กับแสงอาทิตย์ยามอัสดงจึงทำให้นางมองไม่เห็นใบหน้าเขานอกจากเป็นเงาดำมืดเท่านั้น  

แต่ถึงอย่างนั้น..  เขาดูไม่เหมือนนักรบเลยสักนิดเดียว   นั่นทำให้จิสึรุถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อมั่นใจว่าตนไม่ได้พาตัวเข้ามาพบกับเรื่องยุ่งยากที่อาจทำให้เดือดร้อนหนักกว่าเดิม    คนแปลกหน้าที่ช่วยเหลือนางมีเรือนร่างสูงเพรียวซึ่งอุดมด้วยมัดกล้าม   เขาแต่งกายตามสบายโดยไม่สนใจกับสายตาใคร   ผิวคล้ำเข้ม  รอยสักรูปมังกรสีดำสนิทบนต้นแขนซ้าย   และผมยาวหยักศกที่รวบเป็นทรงหางม้าทิ้งชายยาวระสะโพกนั้นช่างชวนให้รู้สึกคุ้นตาอย่างน่าประหลาด    แต่เมื่อเขาประคองนางให้ยืนขึ้นและได้เห็นใบหน้าอย่างถนัดชัดเจนเด็กสาวก็ต้องตกใจแทบล้มทั้งยืน

“เป็นอะไรอีกล่ะ..   ข้าน่าจะมาทันเวลาไม่ใช่หรือ”

เขาคือคนซึ่งมักจะปรากฏตัวพร้อมกับคาซามะ  จิคาเงะ     และนั่นหมายความว่าเขา..

“ชิรานุอิซัง”  

..เป็นศัตรูอีกคนหนึ่งของนาง...

“ข..ขอบคุณค่ะ”

ยักษ์หนุ่มแสยะยิ้มเมื่อสังเกตเห็นใบหน้าขาวซีดของสาวน้อย   ก่อนที่รอยยิ้มนั้นจะกว้างขวางมากขึ้นเมื่อพบว่าจิสึรุถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างไม่ไว้วางใจ   อันที่จริงคงไม่แปลกนักหรอกที่นางจะกลัวเขา..  ในเมื่อปกติก็มีอยู่น้อยคนนักที่จะหาญกล้ามายืนอยู่ต่อหน้าเขาแล้วไม่สั่น   นอกจากนี้เด็กสาวคนนี้ยังเคยเห็นเวลาที่เขาแผลงฤทธิ์เสียด้วย   เพียงแค่นางไม่ตกใจกลัวจนเป็นลมพับไปเขาก็น่าจะนึกขอบใจแล้ว   ชิรานุอิเอียงศีรษะมองจิสึรุด้วยแววตาประหลาด..  ช่วยไม่ได้ที่เขารู้สึกว่าช่วงนี้ดูเหมือนนางจะผอมลงนิดหนึ่งจากที่เห็นครั้งหลังสุด   กระนั้นเขาก็รู้ดีว่าตนไม่ควรยุ่มยามและควรจะปล่อยนางไปเสีย..  เพราะอย่างน้อยนางก็เป็นสตรีที่คาซามะพึงใจ   ชิรานุอิ  เคียวยักไหล่อย่างไม่แยแสก่อนจะปล่อยมือและทำให้จิสึรุร่วงลงไปกองอยู่กับพื้นอีกรอบ

“โอ๊ย!”

ตอนที่หกล้มเมื่อครู่คงจะทำให้นางขาแพลงเสียแล้ว   เมื่อจู่ๆข้อเท้าขวาของนางก็ปวดแปลบขึ้นมาจนทรงกายไม่อยู่  และก่อนที่จิสึรุจะได้ขยับตัวชิรานุอิก็หมุนตัวกลับหลังหันแล้วลงนั่งยองๆกับพื้นพร้อมกับเปลี่ยนความตั้งใจ  ..แบบนี้คงอดยื่นมือเข้าไปยุ่งไม่ได้เสียแล้ว

“มัวรออะไรอยู่   รีบขึ้นมาสิ..  ข้าจะแบกเจ้าขึ้นหลังไปส่งให้ถึงที่”

“ไม่เป็นไรค่ะ   ข้าจะค่อยๆเดินไปเอง”  สาวน้อยรีบบอกปัด..  นางไม่มีทางยอมแน่ๆ  เพราะรู้ดีว่าคนๆนี้เป็นศัตรูตัวฉกาจที่นางสมควรจะอยู่ให้ห่างเอาไว้เป็นดี

“อย่ามาทำอวดเก่ง..  นอกจากว่าเจ้าอยากจะเล่นไล่จับกับไอ้พวกนี้อีกข้าก็จะปล่อยทิ้งไว้

จวนจะค่ำแล้ว   เด็กสาวๆอย่างเจ้าคงไม่รู้สินะว่าจะมีเรื่องสนุกอะไรรออยู่บ้างน่ะ”

จิสึรุจึงไม่มีทางเลือกนอกจากยอมปีนขึ้นหลังเขาอย่างว่าง่าย   นางโอบแขนไปรอบลำคอยักษ์หนุ่มอย่างกล้าๆกลัวๆ    และอดหน้าแดงไม่ได้เมื่อลำตัวด้านหน้าของตนแนบชิดอยู่กับแผ่นหลังของเขา   ขณะที่รู้สึกถึงมือทั้งสองข้างของเขาที่ประสานกันแน่นอยู่ที่บริเวณบั้นท้ายนางเพื่อรองรับน้ำหนักตัว   ชิรานุอิยืดกายขึ้นโดยไม่ได้พูดอะไรอีก   เส้นผมสีเข้มของเขาที่ปลิวระใบหน้านางยามที่เขาออกเดินไปตามถนนเจือด้วยกลิ่นจางๆของป่า  ต้นไม้ใบหญ้า  และยาสูบ    ผิวกายเขาร้อนจัดจนจิสึรุอดนึกสงสัยไม่ได้..   เขากำลังมีไข้งั้นหรือ

“ชิรานุอิซังกำลังไม่สบายหรือคะ”

ยักษ์หนุ่มชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะออกเดินต่อ  “ข้าปกติดี  ..อะไรทำให้เจ้าคิดเช่นนั้น”  

เขาเพียงแต่ชำเลืองมองนางด้วยหางตาก็ได้เห็นใบหน้างามที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูเรื่อ   และนั่นทำให้ลมหายใจเขาสะดุดขึ้นมาทันที   ชิรานุอิได้แต่ขบกรามแน่นพลางนึกแช่งชักประสาทรับรู้ที่ไวเกินกว่าเหตุของตนเอง   การได้อยู่ใกล้ชิดกันเช่นนี้ไม่เพียงแต่จะทำให้เขาได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นกระหน่ำของนางเท่านั้น    แต่กลิ่นกายนางยังเข้าไปอัดแน่นอยู่ในโพรงจมูกเสียจนทำให้เขาคิดอะไรไม่ออก   กลิ่นหอมละมุนเหมือนดอกไม้ที่เขาสุดแสนจะประทับใจตั้งแต่ได้พบกันครั้งแรกของนางกำลังจะฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น    มันทำให้เขาร้อนรุ่มจนแทบห้ามใจไม่อยู่    นอกจากนี้ความเป็นห่วงกังวลของนางที่เขารับรู้ได้ด้วยความสามารถพิเศษก็กำลังรบกวนสมาธิของเขาอย่างยิ่งยวด   จะเป็นอย่างไร.. หากว่าเขาจะเก็บตัวนางไว้   ไม่มอบนางให้กับทั้งพวกชินเซ็นและหัวหน้าเผ่าพันธุ์ยักษ์   ชิรานุอิอดตั้งคำถามกับตนเองไม่ได้ทั้งๆที่รู้คำตอบดีอยู่แก่ใจ  ..มันจะมีอะไรเสียอีก..  นอกจากเขาจะพาตนเองไปสู่ความพินาศเร็วขึ้นเท่านั้นเอง

ท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว..  ทว่าสำหรับเขาแล้วความมืดมิใช่อุปสรรคต่อการมองเห็น   นอกจากสัมผัสจากผิวกายอันอ่อนนุ่มของเด็กสาวที่ทำให้เขาแทบคลั่งแล้ว   นอกนั้นก็เหลือเพียงการพบหน้าที่น่ารำคาญกับมนุษย์อีกคนหนึ่งเท่านั้น   เจ้าหมอนั่นมายืนดักรออยู่ข้างทางก่อนที่จะถึงฐานที่มั่นของกลุ่มชินเซ็นมาพักใหญ่แล้ว..  ลางสังหรณ์บอกเขาเช่นนั้น   ยักษ์หนุ่มเผยรอยยิ้มยียวนออกมาเมื่อแสงจากโคมกระดาษในมืออีกฝ่ายสะท้อนให้เห็นถึงความกังวลและสีหน้าที่แปรเปลี่ยนเป็นความประหลาดใจเมื่อเห็นเขาเข้า

“ดูสิว่าใครมารอเจ้า”

ชิรานุอิถามเด็กสาวที่เกาะอยู่บนหลังก่อนจะหยุดเดินเมื่อชายหนุ่มอีกคนหนึ่งก้าวออกมาขวางกลางถนนอย่างเอาเรื่อง   ชายเสื้อคลุมสีฟ้าซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของกลุ่มโบกสะบัดไปตามแรงลมขณะที่ฮาราดะ  ซาโนสุเกะ  หัวหน้าหน่วยสิบยืนนิ่งไม่ไหวติง   บุรุษทั้งสองต่างก็จ้องตากันนิ่งโดยไม่มีฝ่ายใดยอมถอยให้ก่อน   ขณะเดียวกัน..  ยูคิมูระ  จิสึรุที่กระสับกระส่ายอยู่บนหลังยักษ์หนุ่มกลับเป็นฝ่ายหมดความอดทนเสียเอง   ด้วยหวั่นใจว่าหากรอช้าทั้งสองคนอาจเปิดฉากปะทะกันกลางถนนและทำให้เรื่องยิ่งเลวร้ายมากขึ้น  

“ใจเย็นๆค่ะฮาราดะซัง  ..ข้าถูกคนไล่ตามและได้ชิรานุอิซังช่วยเอาไว้ค่ะ”

ในตอนนั้นนางคิดว่าทุกอย่างคงจะเรียบร้อยพร้อมทั้งปัญหาที่หมดไปเมื่อทั้งคู่ยอมแยกจากกันด้วยดี   ..ก่อนจะได้ตระหนักว่าคิดผิดในเวลาต่อมา

นี่คงจะเป็นคราวเคราะห์ของนางโดยแท้จริงกระมัง   เพราะถ้าไม่ใช่..   เหตุใดนางจึงต้องพบเจอแต่เรื่องยุ่งยากซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นนี้    จิสึรุอย่างจะร้องไห้ออกมาดังๆ    เมื่อนับตั้งแต่ถูกอันธพาลไล่ตามจนกระทั่งถูกช่วยเอาไว้ได้จนถึงบัดนี้   ดวงชะตาของนางก็มีแต่จะดำดิ่งลงไปเรื่อยๆ   และสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนี้ก็ทำให้นางคิดถึงพวกเพื่อนผู้หญิงใจจะขาด   

หลังจากกลับมาถึงฐานในตอนหัวค่ำนางก็ถูกเรียกตัวไปเทศนาอย่างหนัก   รองหัวหน้ากลุ่มชินเซ็น..  ฮิจิคาตะ  โทชิโซรวมทั้งคนอื่นๆไม่อยู่ในอารมณ์ที่ดีนักเมื่อรู้ว่าจิสึรุขอแยกตัวออกไปเดินตลาดตามลำพังโดยไม่มีผู้คุ้มกันจนเป็นเหตุให้เกิดเรื่องขึ้น   และนางเองก็สำนึกผิดเป็นอย่างดี..  สิ่งเดียวที่นางไม่อยากทำจริงๆคือทำให้พวกเขาต้องอายหรือรู้สึกไม่สบายใจ   แต่เมื่อถูกซักไซ้หนักๆเข้าถึงเหตุผลที่ทำเช่นนั้นจิสึรุก็จำต้องพูดความจริงทุกอย่าง  

“เป็นเพราะข้ากำลังจะมีรอบเดือนค่ะ..”  นางเริ่มต้นอย่างแผ่วเบาและเหนียมอาย   ขณะที่ได้แต่ก้มหน้ามองมือตนเอง  “และเศษผ้าที่เตรียมไว้ก็กำลังจะหมด   จึงจำเป็นต้องหาซื้อเพิ่มสำหรับเก็บไว้ใช้ในช่วงเวลานั้น   ข้าเกรงว่าคงไม่ดีนักหากเรื่องนี้จะเป็นภาระให้คนอื่นๆต้องพลอยยุ่งไปด้วย   ก็เลย...”

และผลก็เป็นอย่างที่จิสึรุพอจะเดาได้อยู่แล้ว..  เมื่อเจอเข้ากับเรื่องพรรค์นี้หัวหน้าหน่วยแต่ละคนก็ถึงกับสะอึก   ต่างคนต่างทำอะไรไม่ถูก   ไซโต  ฮาจิเมะทำทีเป็นยกถ้วยชาขึ้นจิบทั้งๆที่มันเย็นชืดหมดแล้วแถมยังเหลือน้ำชาติดก้นถ้วยอยู่แค่นิดเดียว   ตรงกันข้ามกับโอคิตะ  โซจิที่ลงนอนแล้วหัวเราะเสียจนน้ำหูน้ำตาไหลอย่างไม่เกรงใจเมื่อได้เห็นปฏิกิริยาของหัวหน้าหน่วยคนอื่นๆ   ขณะที่โทโด  เฮย์สุเกะใบหน้าแดงก่ำอย่างเก็บอาการไม่อยู่   และคอนโด  อิซามินั่งกุมขมับนิ่งโดยไม่พูดอะไรอีกเลย  

“แต่..   ถึงจะเป็นเช่นนั้น..  เจ้า..  ก็น่าจะบอกเรา”  โทชิโซเป็นคนแรกที่ตั้งสติได้   เขาปรับสีหน้าให้เป็นปกติได้อย่างรวดเร็ว   พลางกระแอมกระไอก่อนจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

“พวกเราก็ยอมรับว่าลืมคิดไป..  ว่าถึงอย่างไรเจ้าก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่วันยังค่ำ   ดังนั้นก็ย่อมจำเป็นจะต้องมีเวลาส่วนตัว   รวมถึงเรื่อง  ..เอ่อ..  เรื่องรอบเดือนด้วย   ดังนั้น..”  เขาสูดหายใจลึกอีกครั้งหนึ่ง  “ต่อไปนี้ให้ถือเสียว่าเราเป็นครอบครัวของเจ้า   ถึงแม้จะไม่ค่อยรู้เรื่องของผู้หญิงดีนัก   แต่พวกเราก็พร้อมจะช่วยเหลือเจ้าในทุกเรื่องไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม”

จิสึรุค้อมศีรษะรับทราบด้วยความซาบซึ้งใจ   มากเท่าๆกับความอับอายที่ต้องเปิดเผยเรื่องเช่นนี้ต่อหน้าบุรุษจำนวนมาก   และแทนที่จะรีบมุดดินหนี   สาวน้อยซ่อนใบหน้าที่ร้อนวูบของตนเองด้วยการค้อมตัวลงอีกครั้งเพื่อขอตัวออกมาจากห้อง   ก่อนจะเดินขากระเผลกกลับไปที่ห้องของตนเอง  

……………………………………

คืนนั้นจิสึรุฝันประหลาด..  นางไม่อาจจำได้แน่ชัดว่ามันคืออะไรแต่สิ่งหนึ่งที่แน่ใจก็คือตนเองอ่อนเพลียอย่างหนักจนกระทั่งไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะลืมตาขึ้น   สาวน้อยรู้สึกว่าแขนขาหนักอึ้งไปหมด   ขณะเดียวกันก็นอนกระสับกระส่ายไม่สบายตัว    เด็กสาวมั่นใจว่านี่มิใช่อาการก่อนที่รอบเดือนจะมา  แต่ก็ไม่อาจรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง

“ไม่ผิดแน่..  นางมีกลิ่นของมันติดตัวหึ่งไปหมด”

เสียงทุ้มห้าวที่ฟังดูราวกับลอยมาจากที่ไกลๆนั้นเล็ดรอดเข้ามาในห้วงนิทรา   มันทำให้จิสึรุรู้สึกถึงอันตรายและนางจำเป็นต้องตื่น.. 

“ถ้างั้นนางก็เป็นผู้หญิงของมันน่ะสิ”  เสียงที่เล็กกว่าย้ำเพื่อความแน่ใจ 

“ไม่ต้องสงสัยอีกแล้ว”  อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น   และใกล้เข้ามาอีกนิด  “เอาตัวไป.. ไวๆเข้า   ก่อนที่อาคมของเราจะเสื่อม”

 ..ไม่   นางจะไม่ไปไหนทั้งนั้น..   นางจะต้องตื่นจากฝันร้ายนี้เสียที

จะต้องตื่น..

ทว่าเด็กสาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นในที่ซึ่งไม่เคยเห็นมาก่อน   ในสภาพที่นอนตะแคงคุดคู้แล้วถูกมัดมือมัดเท้าแน่นรวมทั้งปากทำให้จิสึรุได้แต่กลอกตามองไปรอบๆกายอย่างหวาดกลัว   นางอยู่ในกระท่อมที่ปลูกสร้างขึ้นด้วยฝีมือหยาบๆหลังหนึ่ง   แสงตะวันที่สาดเป็นลำเข้ามาทางช่องหน้าต่างนั้นพอจะทำให้จิสึรุมองเห็นรายละเอียดภายในกระท่อมได้เพียงคร่าวๆเท่านั้น   มันทั้งเล็ก  แคบ  และเต็มไปด้วยเศษใบไม้แห้ง   นอกจากเตาไฟที่แทบไม่เคยถูกทำความสะอาดซึ่งอยู่กลางห้องและเสื่อเก่าๆผืนหนึ่งที่ม้วนเก็บอยู่ตรงมุมห้องด้านหนึ่งแล้วก็ไม่มีเครื่องเรือนอื่นใดอีก   นี่นางอยู่ที่ไหนกัน..  แต่ขณะที่จิสึรุกำลังกระวนกระวายใจพร้อมด้วยความหวาดกลัวที่เพิ่มขึ้นประตูกระท่อมก็แง้มออก 

“อ้าว   ตื่นแล้วเรอะ”

ผู้ที่เข้ามาในกระท่อมเป็นผู้ชายในลักษณะที่สาวน้อยแน่ใจว่าไม่เคยเห็นมาก่อน   แสงยามเช้าที่สาดกระทบร่างเขาทำให้นางสังเกตเห็นความแตกต่างจากคนทั่วไปที่มากเกินกว่าจะมองข้าม   เขามีผิวกายสีแทนคล้ำเข้ม   เรือนร่างสูงเพรียวที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อนั้นมีเพียงอาภรณ์ท่อนล่างปกปิดอยู่เท่านั้น   นอกจากนี้เขาไม่สวมเสื้อ   และเมื่อมองให้ดีแล้วลักษณะเช่นนี้ก็ทำให้นางรู้สึกคุ้นตาอย่างแปลกประหลาด   โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรือนผมดำยาวหยักศกที่รวบหลวมๆไว้ด้านหลัง   และเมื่อเขาเคลื่อนกายพ้นช่องประตูเข้ามาเด็กสาวก็ได้เห็นคนอื่นๆที่มีลักษณะใกล้เคียงกัน   ไม่ว่าจะเป็นสีผิว  เส้นผม  รูปร่าง   หรือแม้แต่ลักษณะการแต่งกาย

“ยินดีต้อนรับสู่หมู่บ้านของเรา” น้ำเสียงนั้นกระแทกแดกดัน   เขากระชากผ้าที่ปิดปากนางออกอย่างไม่เบามือ   ส่งผลให้สาวน้อยหวีดร้องแล้วกระถดกายหนีด้วยความกลัว   ขณะที่คนอื่นๆพากันเข้ามาในกระท่อมแล้วมุงดูนางเหมือนเป็นตัวประหลาด   พวกเขาจะทำอะไรกับนาง...

“นี่น่ะหรือผู้หญิงของมัน..  หน้าตาก็ออกจะน่ารัก   คิดยังไงถึงได้ไปสมสู่กับไอ้ตัวทุเรศทุรังนั่น”

เสียงของสตรีคนหนึ่งดังมาจากนอกกระท่อม   ทว่าจิสึรุกำลังอยู่ในอาการหวาดกลัวเกินกว่าจะสอดส่ายสายตามองหาต้นเสียงหรือแม้แต่จะนึกสงสัยว่าพูดเรื่องอะไรกัน    ทว่าสิ่งหนึ่งที่นางรู้ก็คือ..  โชคร้ายของนางไม่เคยสิ้นสุดเสียที  

“กลิ่นนี้..”  ชายอีกคนหนึ่งโน้มร่างเข้ามาใกล้นางแล้วก้มลงสูดดมกลิ่นที่ซอกคอ 

“นางไม่ใช่มนุษย์   แต่เป็นยักษ์ต่างหากล่ะ” เขาประกาศก้อง  ขณะที่แววชิงชังดูถูกปรากฏชัดอยู่บนใบหน้าของคนอื่นๆ   และมันทำให้จิสึรุยิ่งวิตกมากขึ้น   เมื่อสภาพการณ์ในเวลานี้ยากที่จะเชื่อได้ว่าพวกเขาจะไม่ทำร้ายนาง

“สมเป็นมันจริงๆ   จนป่านนี้ก็ยังเลือกที่จะเกลือกกลั้วอยู่กับพวกต่างเผ่าเหมือนกับแม่ของมันไม่มีผิด”

จิสึรุไม่รู้ว่าพวกเขาหมายถึงใคร    แต่เมื่อจับความรู้สึกจากน้ำเสียงและคำพูดที่เอ่ยถึงแล้วไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นใครก็ตาม..  เขาจะต้องไม่ใช่พวกพ้องของคนเหล่านี้เป็นแน่   แต่ก่อนที่เด็กสาวจะทันได้รู้อะไรมากไปกว่านี้หนึ่งในนั้นออกความเห็นว่าควรกำจัดนางทิ้งเสีย   นั่นทำให้นางตกใจแทบสิ้นสติ.. 

“ข้าขอเสนอว่าเราควรสังหารนางเสีย   เพื่อไม่ให้นางมีโอกาสได้ให้กำเนิดตัวน่ารังเกียจออกมาอีก”

“อะไรนะ!”

เด็กสาวถึงกับหมดเรี่ยวแรงทำอะไรไม่ถูกเมื่อคนอื่นๆต่างก็เห็นพ้องต้องกัน   จิสึรุไม่มีโอกาสโต้แย้งใดๆทั้งสิ้นเมื่อพวกเขาเอาเศษผ้ายัดปากนางอีกครั้งเพื่อให้เงียบเสียงแล้วหิ้วตัวออกไปนอกกระท่อมขณะที่เหยื่อสาวดิ้นรนเตะถีบเป็นพัลวัน   ก่อนจะจับนางโยนโครมลงไปบนลานดินกลางหมู่บ้านอย่างไร้ความปรานี   จากนั้นนางก็ถูกกดศีรษะให้แนบติดดินขณะที่รู้สึกได้ถึงคนจำนวนมากที่กรูกันเข้ามาห้อมล้อมอยู่รอบกาย   ถึงแม้จะไม่ได้เข้ามาใกล้ๆทว่าจิสึรุก็รู้สึกได้ถึงความกระหายเลือดของพวกเขา   รู้สึกได้ถึงสายตาหลายสิบคู่ที่ทิ่มแทงราวกับนางเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ต่ำต้อยด้อยค่าและน่ารังเกียจเสียจนพวกเขาต้องฆ่าให้ตาย   แต่แล้วสุดท้ายนางก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าตนทำอะไรผิด

ทว่าขณะที่กำลังกลัวจนตัวสั่นอยู่นั้นสาวน้อยก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ระเบิดขึ้นรอบตัว   มันช่างน่าขนลุกเหลือประมาณ   เมื่อเสียงที่ฟังดูเหมือนกรงเล็บตะกุยดินและเสียงคำรามที่ดังกึกก้องราวกับกองทัพอสูรกายกำลังต่อสู้ห้ำหั่นกันนั้นไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็ไม่น่าจะเกิดจากน้ำมือมนุษย์   จิสึรุต้องหลับตาแน่นเมื่อขี้ฝุ่น  เศษดินและเศษใบไม้แห้งที่ฟุ้งกระจายอยู่รอบตัวปลิวเข้าตา  จมูกและปากจนทำให้นางสำลักและหายใจไม่ออก   จากนั้นนางก็ไม่รับรู้อีกแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง..   จนกระทั่งจู่ๆใครบางคนคว้าตัวนางขึ้นมาจากพื้น  

“จับมันให้ได้!   อย่าปล่อยให้ไอ้ลูกครึ่งโสโครกนั่นหนีไปได้นะ” 

“แหมท่านลุง..  ยังคงรักข้าเหมือนเคยเลยนะ”  เสียงของผู้ชายที่ดังขึ้นข้างหูส่งผลให้จิสึรุต้องรีบเงยหน้าขึ้นมอง   ก่อนจะต้องอุทานออกมาด้วยความแปลกใจ

“ชิรานุอิซัง!”

เขาก้มลงมองนางแล้วแสยะยิ้ม

“ยังจะเรียกแบบนั้นอยู่อีกหรือ..” ยักษ์หนุ่มหรี่ตาลงแล้วกระเซ้านางหนักกว่าเดิม  “ข้าว่าเจ้ารีบๆเปลี่ยนคำเรียกหาจะดีกว่านะ   เจ้าพวกนี้มันเข้าใจว่าเจ้าเป็นเมียข้า   แบบนี้ถึงจะแก้ตัวยังไงก็คงไม่ฟังหรอก..  จริงมั้ย”

“หรือว่าไม่จริงล่ะ!” 

จิสึรุถึงกับสะดุ้งเฮือกเมื่อนั่นฟังเหมือนเสียงคำรามมากกว่าเสียงพูดของมนุษย์

“หากนางไม่ใช่ผู้หญิงของเจ้า   นี่ไหนจะมีกลิ่นเจ้าติดตัวได้

พวกข้าจะไม่ยอมปล่อยให้มีลูกครึ่งน่ารังเกียจอย่างเจ้ามาสร้างความเสื่อมเสียให้กับเผ่าพันธุ์ของเรามากไปกว่านี้อีกแล้ว”  

“เฮอะ.. น่ากลัวจังเลยนะ   นี่ข้าต้องลงนั่งร้องไห้แล้วอ้อนวอนขอให้ปล่อยพวกเราไปด้วยหรือเปล่า  

หรือว่าข้าควรจะทำท่ากลัวจนฉี่ราดดีล่ะ” 

ชิรานุอิมิได้สนใจถ้อยคำดูถูกเหยียดหยาม   ยักษ์หนุ่มยังคงเหยียดยิ้มพลายปรายหางตามองใบหน้าที่คุ้นเคยคนแล้วคนเล่าพลางหวนคิดถึงความทรงจำในวัยเยาว์..   ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่คนพวกนี้ก็ยังทำตัวน่ารังเกียจไม่ต่างจากวันวาน   ขณะที่สาวน้อยในอ้อมแขนเขากำลังตะลึงงัน    จิสึรุไม่เคยเห็นอะไรอย่างนี้มาก่อนเลย   ในเมื่อพวกเขาไม่ใช่ทั้งมนุษย์และก็ไม่ใช่ยักษ์   ถ้าเช่นนั้นเป็นอะไรกัน..   

แต่เมื่อต่างคนต่างคืนสู่รูปลักษณ์ที่แท้จริงเด็กสาวก็ถึงกับผงะ   ผิวกายสีทองแดงเป็นมันวาวและฟันแหลมคมซึ่งเรียงเป็นแถวยาวในปากที่แสยะกว้างนั้นดูไม่เหมือนกับอะไรที่นางเคยเห็นมาก่อนเลย   และความหวาดหวั่นนั้นก็ทำให้นางเผลอโอบกอดชิรานุอิแน่นโดยไม่รู้ตัว   เขาชำเลืองมองนางแวบหนึ่งก่อนจะสอดแขนโอบรอบเอวนางและดึงเข้ามาแนบชิดพลางก้มลงกระซิบที่ริมหู

“หลับตาเสีย   แล้วอย่าลืมปิดหูไว้ด้วย   หากเจ้ายังไม่อยากนอนฝันร้ายติดต่อกันไปอีกหลายคืน”

จิสึรุทำตามคำแนะนำของเขาด้วยความยินดี   ขณะที่รู้สึกว่าถูกยักษ์หนุ่มโอบกอดไว้ในอ้อมแขนแล้วรวบร่างนางขึ้นพาดบ่าได้โดยง่าย   เขาส่งเสียงคำรามแผดก้องที่ฟังดูน่าสยดสยองคล้ายคลึงกับคนอื่นๆออกมาราวกับจะเป็นการข่มขวัญ   จากนั้นนางก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง   นอกจากเสียงปืนที่ระเบิดขึ้นนัดแล้วนัดเล่าพร้อมด้วยความรู้สึกที่เหมือนถูกจับเหวี่ยงไปรอบๆเสียจนหน้ามืดตาลาย   นางไม่เห็นว่าชิรานุอิ   เคียวต่อสู้อย่างไร   ทว่าทันทีที่เสียงปืนเงียบหายไปเขาก็กระโจนขึ้นไปบนต้นไม้แล้วพุ่งตัวจากกิ่งหนึ่งไปสู่อีกกิ่งหนึ่งด้วยความว่องไวจนน่าใจหาย   ทั้งแรงลมและกิ่งไม้เล็กๆที่ปะทะใบหน้านางบอกให้รู้ว่าพวกตนกำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วที่ยากจะถูกตามทันได้โดยง่าย

...................................................

สาวน้อยเพิ่งรู้สึกตัวว่าตนเองกลัวจนหมดสติไปก็เมื่อตอนที่ถูกช้อนศีรษะขึ้น   ตามด้วยความอบอุ่นเปียกชื้นที่ประทับลงบนริมฝีปาก   จิสึรุขมวดคิ้วอย่างขัดใจ..  เมื่อพบว่าตนเองถูกบังคับให้เผยอริมฝีปากขึ้น   ก่อนที่จะมีน้ำไหลช้าๆผ่านเข้ามาทางริมฝีปากของนางหยดแล้วหยดเล่า   จากนั้นก็ถูกตบเบาๆที่ข้างแก้ม

“ลืมตาได้แล้ว   ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน”  

สัมผัสเปียกชื้นบนใบหน้าส่งผลให้จิสึรุลืมตาขึ้นอีกครั้ง   ก่อนจะพบว่าชิรานุอิกำลังชะโงกอยู่เหนือร่างนางพร้อมด้วยผ้าเปียกน้ำผืนหนึ่ง   พวกตนอยู่ที่ริมลำธารเล็กๆสายหนึ่งซึ่งสะท้อนแสงตะวันเป็นประกายระยิบระยับ   ขณะที่รอบด้านถูกปกคลุมไปด้วยสีเขียวของผืนป่าที่อุดมสมบูรณ์   ยักษ์หนุ่มพยุงร่างนางขึ้นจากพื้นดินก่อนจะส่งผ้าในมือให้แล้วยืดกายขึ้นยืนตรง   ทิ้งให้เด็กสาวหน้าแดงก่ำเมื่อพอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเองเมื่อครู่นี้   และต้องรู้สึกอับอายมากยิ่งขึ้นเมื่อได้ตระหนักว่าตนอยู่ในชุดนอนชุดเดียวกับเมื่อคืนนี้พร้อมด้วยสภาพมอมแมมดูไม่ได้เอาเสียเลย 

“เจ้าคงกลัวสินะ”  เขาไม่ได้มองนางขณะที่ถาม   ทว่ากลับเงยหน้าขึ้นแล้วทำท่าเหมือนกับสูดดมอากาศก่อนจะถอนหายใจออกมา   จากนั้นนัยน์ตาคมวาวสีม่วงก็พุ่งความสนใจกลับมาที่นางอีกครั้ง

“ค่ะ   แล้วข้าก็งงไปหมดแล้ว”  จิสึรุพยายามจะลืมความอับอายทั้งหมดแล้วทิ้งน้ำหนักตัวลงบนเท้าข้างที่ไม่เจ็บ   แต่ก็ดูเหมือนเวลานี้ทั้งเท้าซ้ายและขวาของนางจะมีสภาพไม่ต่างกันนัก   เห็นได้ชัดว่าพวกที่พาตัวนางมาเมื่อคืนนี้มิได้อ่อนโยนกับนางเลยแม้แต่น้อย   ยักษ์หนุ่มถอนหายใจอีกครั้งหนึ่งก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้

“สภาพเจ้าเป็นอย่างนี้อย่าว่าแต่เข้าป่าเลย   แค่เดินบนถนนเรียบๆก็คงไม่ไหวแล้ว” เขาตัดสินใจแบกนางขึ้นหลังอีกครั้งพร้อมกับสำทับหนักแน่น

“ตอนนี้ยังไม่น่าไว้ใจ   พวกนั้นยังคงตามล่าเราอยู่  

จับให้ดีนะ  ข้าจะเหินล่ะ”

ทั้งที่มีคำถามมากมายอัดแน่นอยู่ในอกทว่าในเวลานี้จิสึรุก็ทำได้เพียงเชื่อใจ   นางกอดคอเขาไว้แน่นขณะที่ชิรานุอิพาทั้งคู่พุ่งทะยานออกไปเบื้องหน้าราวกับลูกธนูที่หลุดจากแล่ง   รวดเร็วเสียจนนางไม่อาจมองเห็นสองข้างทาง   ทว่าเด็กสาวกลับพบว่าเวลานี้ตนสามารถสงบจิตใจลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ   น่าแปลกนักที่เวลานี้นางไม่นึกรังเกียจการอยู่ใกล้เขาอีกแล้ว   อาจเป็นเพราะเขายอมเสี่ยงชีวิตช่วยเหลือนางออกมาจากที่นั่นก็เป็นได้   และนั่นทำให้สาวน้อยรู้สึกว่าถึงแม้คนๆนี้ต่อหน้าจะชอบทำตัวหยาบกระด้างเพียงใดก็ตาม   แต่ลึกๆแล้วคงจะเป็นคนมีน้ำใจมิใช่น้อย

“ใครบอกเจ้าว่าข้าเป็นคนมีน้ำใจ”

จู่ๆเขาก็ถามขึ้นมากลางครันขณะที่นางกำลังคิดอะไรเพลินๆ   ชิรานุอิตะครุบร่างน้อยไว้ได้ทันท่วงทีขณะที่จิสึรุตกใจจนเผลอปล่อยมือและเกือบจะทำให้ตนเองร่วงลงไปคอหักตาย   ยักษ์หนุ่มสบถ..  ก่อนจะร่อนลงบนคาคบไม้แล้วทิ้งตัวลงนั่งพร้อมกับจับให้อีกฝ่ายนั่งลงบนตัก

“ระ..  รู้ได้ยังไงคะว่าข้าคิดอะไรอยู่”  อารามตกใจ   จิสึรุจึงไม่ทันได้รู้สึกว่าขณะนี้ทั้งคู่อยู่ใกล้ชิดกันจนเกินควร   ไม่ทันรู้สึกถึงแววตาประหลาดยามที่ชิรานุอิจ้องมองนาง

“นั่นสินะ..”  เขาเอนกายพิงลำต้นอวบใหญ่ขนาดสิบสองคนโอบพร้อมทั้งโอบแขนรอบเอวบาง

“คงเรียกได้ว่าเป็นสัญชาติญาณที่ข้าได้รับมาอย่างครึ่งๆกลางๆกระมัง   ถึงจะไม่ค่อยได้เรื่องนักแต่บางครั้งก็ทำให้ข้าได้รู้อะไรหลายๆอย่างที่ไม่ควรต้องรู้   ..หรือบางอย่างที่ไม่อยากรู้”

 “ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ายักษ์สามารถทำอย่างนั้นได้   แถมยังเรื่องของความร้อน..” 

“ไม่..  นี่ไม่ใช่พลังของยักษ์   แต่เป็นความสามารถพิเศษของเผ่าพันธุ์ทางแม่ข้า   ความร้อนจากร่างกายนี้ก็เช่นกัน”  ชิรานุอิก้มลงมองเด็กสาว   พลางรับรู้ได้ถึงความสับสนไม่เข้าใจของนางพร้อมๆกับที่ชั่งใจว่าตนเองควรจะทำอย่างไรต่อไป  

“ก็เป็นอย่างที่เจ้าเข้าใจ  ..ข้าเป็นลูกครึ่ง   ระหว่างยักษ์กับปีศาจ”  เขาตัดสินใจเริ่มเรื่องในที่สุด

“สำหรับเจ้าที่เติบโตขึ้นมาในสังคมของพวกมนุษย์อาจจะไม่เคยรู้   แต่ว่าในหมู่ของพวกเราที่ไม่ใช่มนุษย์แล้ว   การมีคู่ต่างเผ่าและให้กำเนิดลูกนั้นเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจที่สุด   เป็นความผิดร้ายแรงที่ไม่สามารถให้อภัยได้”

  

“ทำไมคะ..  โอเซ็นเคยบอกข้าว่าที่ผ่านมาก็เคยมียักษ์หลายตนที่ครองคู่กับมนุษย์ได้”

“นั่นมันไม่เหมือนกัน”  เขาขัด   พลางยกมือขึ้นเสยปอยผมที่ปรกหน้าไปด้านข้าง  “เพราะเผ่ายักษ์นั้นอยู่ร่วมกับมนุษย์มาช้านานแล้วจึงเห็นว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติ   แต่กับเผ่าพันธุ์ปีศาจนั้นไม่ใช่”

“พวกนั้นมีจุดกำเนิดขึ้นมาจากภพภูมิที่ดำมืดกว่า   และจนถึงทุกวันนี้ก็ยังรักที่จะใช้ชีวิตสันโดษโดยไม่ปะปนกับพวกอื่น   อันที่จริงแล้วพวกนั้นมีความสัมพันธ์ในครอบครัวที่เหนียวแน่นมาก   ..ยกเว้นกับข้า”

ชิรานุอิ  เคียวหยุดไว้เพียงเท่านั้นเมื่อละอองน้ำเล็กๆปะทะถูกใบหน้า   ยักษ์หนุ่มรวบร่างงามเข้ามากอดกระชับแล้วกระโดดขึ้นไปยังกิ่งที่สูงยิ่งขึ้นเพื่อไปยังที่พักพิง

“ฝนตกลงมาก็ดีแล้ว   จะได้ชะล้างกลิ่นของเราให้จางลง”   เขาบอกกับนางเมื่อทั้งคู่ปีนเข้ามาอยู่ในโพรงไม้ที่แห้งสบายตรงกึ่งกลางลำต้น  

จิสึรุไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่านอกเหนือจากโลกที่นางรู้จักยังมียักษ์หรืออสูรกายพวกอื่นอยู่อีก   แต่จะว่าไปก็อาจจะจริง   เมื่อนางลองคิดเปรียบเทียบระหว่างคาซามะซังกับชิรานุอิซังแล้วก็พอจะมองเห็นว่าพวกเขาแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง   ชิรานุอิซังมีผิวสีแทนซึ่งถึงแม้ว่าจะไม่เข้มเท่าผู้คนของแม่เขาแต่ก็ไม่เหมือนกับยักษ์ตนอื่นอยู่ดี   อีกทั้งลักษณะของเส้นผมรวมทั้งรูปลักษณ์ภายนอกก็ดูจะคล้ายคลึงกับเผ่าปีศาจมากกว่า   และสายตาที่ราวกับกำลังประเมินสินค้าของสาวน้อยก็ส่งผลให้คนถูกประเมินหันมามองอย่างไม่ค่อยจะชอบใจนัก

“รู้ตัวบ้างรึเปล่า   ว่าสายตาที่เจ้ามองข้าดูราวกับกำลังชั่งใจว่าควรจะเริ่มกินข้าจากส่วนไหนก่อนดี

ถ้าตัดสินใจได้แล้วก็รีบบอกด้วยล่ะ..  เพื่อที่ข้าจะได้ลงนอนแผ่แล้วปล่อยให้เจ้าจัดการทำตามใจชอบ” 

“ทะ..  ทำอะไร!”  เด็กสาวถึงกับควันออกหู   บ้าที่สุด..   นางเป็นผู้หญิงนะ   จะไปมีความคิดไม่เข้าท่าพรรค์นั้นได้ยังไงกัน  

ชิรานุอิเฝ้ามองใบหน้างามที่แปรเปลี่ยนเป็นสีชมพูเข้มขึ้นในเสี้ยวอึดใจก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยความขบขัน   และก่อนที่จิสึรุจะทันได้ตั้งตัวเขาก็โน้มร่างเข้าไปใกล้แล้วจูบแก้มนาง  

“ข้าล้อเล่นน่ะ”   เขาบอกเสียงแผ่วพร้อมด้วยแววตาที่อ่อนโยนลง “แต่ว่านี่น่ะ.. ของจริง”

ขาดคำชิรานุอิก็แนบริมฝีปากเข้ากับแก้มเนียนอีกครั้งหนึ่ง   แล้วจึงขยับลงมาที่แนวขากรรไกรก่อนจะประทับนิ่งอยู่ที่กลีบปากนุ่มของเด็กสาว   ขณะที่ค่อยๆดึงร่างน้อยเข้ามากอดไว้ในอ้อมอกแล้วดื่มด่ำไปกับความรู้สึกยามที่มีนางอยู่ในวงแขน   เขาสัมผัสซึ้งถึงเสียงหัวใจเต้น   กลิ่นอาย   และความรู้สึกนึกคิดของนาง   ยักษ์หนุ่มขยับริมฝีปากอย่างแผ่วเบาไปบนริมฝีปากสาวน้อยพลางรับรู้ได้ถึงความตระหนกของอีกฝ่าย   จึงยอมถอนริมฝีปากออกช้าๆอย่างไม่เต็มใจนัก

“กลัวหรือ”  ชิรานุอิยังไม่ยอมปล่อยมือแต่กระนั้นก็มิได้กอดนางแน่นนัก   เขาก้มลงมองเด็กสาวซึ่งขยับตัวอย่างไม่สบายใจอยู่ในวงแขนตนเอง   ก่อนจะซบใบหน้าเข้ากับเรือนผมนุ่มของนางแล้วสูดกลิ่นหอมที่ทำให้หลงใหลเข้าไปเต็มปอด

“ปล่อยเถอะค่ะ..  ข้าอยากจะกลับฐานแล้ว”

“ทำไม่ได้”

เขาหมายความว่ายังไง..   นาทีนั้นจิสึรุตัวแข็งทื่อด้วยความกลัว   แม้ว่าสัมผัสอ่อนโยนจากมือใหญ่ที่ยกขึ้นลูบศีรษะนั้นจะทำให้รู้สึกปลอดภัย   แต่คำตอบของเขาก็ยังคงทำให้นางวิตกกังวลอยู่ดี   ในขณะที่สมองสั่งการว่าควรจะรีบหนีให้ห่าง   ทว่านางกลับพบว่าอะไรบางอย่างบอกว่านางจะปลอดภัยเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของคนๆนี้   จิสึรุไม่รู้ว่าเสียงฝนที่เทกระหน่ำลงมาจากฟากฟ้าอย่างไม่ลืมหูลืมตานั้นจะกลบเสียงหัวใจที่กำลังเต้นแรงของตนเองได้รึไม่   ทว่าคำปลอบโยนจากเขากลับทำให้นางรู้สึกสงบใจลงได้อย่างน่าประหลาด

“ไม่ต้องกลัว..  ที่บอกว่าทำไม่ได้นั้นก็เพราะว่าหากข้าพาเจ้ากลับไปส่ง   พวกนั้นก็จะตามไปราวีเจ้าอีก  

ตราบใดที่เจ้ายังมีกลิ่นของข้าติดตัวอยู่มันจะไม่มีวันรามือจากเจ้า”

“ยังไงหรือคะ   ข้ายังไม่เข้าใจเลย   ตั้งแต่ตอนที่ถูกจับมาพวกนั้นก็เอาแต่พูดกันเรื่องนี้”

“เพราะข้าให้เจ้าขึ้นหลังในวันนั้น    เราอยู่ใกล้ชิดกัน..  จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีกลิ่นติดตัวเจ้าไป

ขอโทษนะ   ที่นั้นกลายเป็นการโยนเรื่องยุ่งๆเข้าใส่เจ้า” 

จิสึรุไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าจะได้ยินคำขอโทษออกจากปากของคนๆนี้   ที่ผ่านมาชิรานุอิ  เคียวในความคิดคำนึงของนางคือยักษ์หนุ่มที่ป่าเถื่อนดุดัน   ดีแต่ใช้กำลังและเพลิดเพลินใจกับการได้ไล่ล่าสังหารผู้คนอย่างเลือดเย็น   ทว่าความจริงที่นางค้นพบกลับกลายเป็นตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

“แล้ว..  เราต้องทำยังไงต่อไปคะ   หลบซ่อนตัวอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆแล้วจะรอดหรือ”

“ไม่มีทางรอด”  เขาตอบทันทีทันใด   “เผ่าพันธุ์ของแม่ข้ามีประสาทสัมผัสในการรับรู้ที่ไวมาก   นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเขาให้ความสำคัญกับเรื่องกลิ่น   รวมทั้งความสามารถในการใช้วิชาอาคมที่ไม่เป็นรองใคร    ขณะที่พวกยักษ์จะได้เปรียบเรื่องพละกำลังและความเร็วที่เหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด   แต่ยังไงก็ตาม..  เมื่อถึงเวลาต้องต่อสู้กันแล้วก็ยังยากที่จะบอกได้ว่าฝ่ายใดจะเป็นผู้มีชัย” 

“ตัวข้านั้นโชคดี..  หรือจะเรียกว่าโชคร้ายก็ไม่รู้เหมือนกัน   ที่ได้รับการถ่ายทอดความสามารถเหล่านี้มาจากทั้งพ่อและแม่อย่างละนิดละหน่อย   นี่จึงเป็นเหตุผลที่พวกนั้นทำอะไรข้าไม่ได้”

“ถ้างั้นก็ต้องถือเป็นโชคดีใช่มั้ยคะ”  จิสึรุถามอย่างไม่แน่ใจ   และเมื่อได้เห็นรอยยิ้มเศร้าๆของเขาหัวใจนางก็กระตุกวูบด้วยความสงสาร    ที่ผ่านมาเขาคงถูกกีดกันจากสังคมของทั้งทางพ่อและแม่   คนๆนี้ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวมานานเพียงใดนะ  

“เจ้าคงไม่เข้าใจสินะ..  คำว่าลูกครึ่งที่ใครต่อใครพากันรังเกียจน่ะ”  ชิรานุอิ  เคียวไม่ได้ถือสาคำพูดไร้เดียงสาของสาวน้อย   และเมื่อสังเกตเห็นหยดน้ำฝนที่เริ่มซึมเข้ามาทางปากโพรงเขาก็ดึงนางขึ้นมานั่งซ้อนบนตักแล้วกอดไว้เพื่อให้อบอุ่น

“ข้าอาจจะมีประสาทสัมผัสที่เฉียบคมเช่นแม่ข้า   แต่ก็ปราศจากความสามารถในการใช้อาคมเยี่ยงเผ่าพันธุ์ของนาง   ขณะเดียวกันข้าก็ได้รับพละกำลังและความว่องไวมาจากพ่อของข้าด้วย   แต่ก็ไม่ได้รับการสืบทอดพลังที่แท้จริงในการคืนร่างมาจากเขา”  

..ไปให้พ้นหน้าข้า..  ไอ้ตัวพิกลพิการ...

“ข้าเป็นยักษ์ที่ไม่มีร่างที่แท้จริงของยักษ์   และเป็นปีศาจที่มีพลังเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น  

กับการที่ต้องติดอยู่ตรงกลางและเป็นที่รังเกียจของทั้งพ่อและแม่แบบนี้เจ้ายังคิดว่าข้าโชคดีอยู่อีกหรือ”

สายฝนซาลงแล้ว..  ความชุ่มชื้นพาให้กลิ่นดินและใบไม้ใบหญ้าหอมกรุ่นกำจายไปทั่ว   จิสึรุหวังว่าความสงบเงียบหลังฝนจางจะช่วยเยียวยาความรู้สึกในใจของผู้ชายคนนี้ให้เบาบางคงบ้าง   เพราะนางรู้ดีว่าตนเองไม่อาจทำได้   หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวของชิรานุอิแล้วเด็กสาวก็จำต้องนิ่งเงียบเพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้เขารู้สึกดีขึ้น   อันที่จริงนางรู้สึกเจ็บปวดแทนเขา..  เมื่อลองนึกย้อนกลับมาที่ตนเองแล้วถึงแม้นางจะไม่มีแม่แต่ก็ยังมีพ่อที่รักและเอ็นดูนาง   จิสึรุนึกไม่ออกจริงๆ   ว่าการที่ไม่มีใครสักคนอยู่เคียงข้างนั้นมีรสชาติเป็นเช่นไร   และเขาผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากเหล่านั้นมาได้อย่างไรกัน  ..ด้วยตัวคนเดียว 

“ชิรานุอิซังทำได้ยังไงคะ”

ยักษ์หนุ่มหลุดจากภวังค์เมื่อสาวน้อยในอ้อมแขนเงยหน้าขึ้นถาม   นัยน์ตากลมโตของนางฉายแววอ่อนโยนมากขึ้น   และเขารับรู้ได้..  นางกำลังสงสารเห็นใจเขา

“ไม่ต้องมาสงสารข้าหรอก”  เขาบอกเสียงเรียบราวกับว่าความทรงจำที่ผ่านมาในวัยเยาว์ไม่มีคุณค่าอะไร    พวกมันไม่ส่งผลอะไรต่อเขาอีกต่อไปแล้ว

“เราต้องเข้มแข็ง”  เขาตอบ   “ในเมื่อไม่มีใครที่พร้อมจะคอยพยุงเจ้ายามที่หกล้มก็ต้องยืนหยัดให้ได้ด้วยขาของตนเอง   เรียนรู้ที่จะเคารพนับถือตนเอง   จากนั้นเจ้าจะได้เห็นเองว่ายังมีหนทางเดินรออยู่    ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร..  จะมีชาติกำเนิดเช่นไรก็อย่าให้ใครมาบงการได้

ข้าไม่เคยคิดเลยสักครั้งเดียวว่าตนเองต่ำต้อยสมควรตายอย่างที่พวกนั้นพร่ำบอกอยู่ทุกๆวันเมื่อตอนที่ข้ายังเด็ก   เพราะข้ารู้มากกว่านั้น..  ว่าข้าคือหนึ่งเดียวที่ไม่มีใครเหมือน   ดังนั้นจึงไม่เคยหวังจะให้ใครมาเข้าใจ   แต่ว่าตอนนี้...”

ยักษ์หนุ่มประคองใบหน้างามไว้ในฝ่ามือขณะที่ก้มหน้าลงไปหา   แล้วปัดริมฝีปากผ่านหน้าผาก   เรียวแก้ม  และริมฝีปากนางอย่างไวๆก่อนจะยืดกายขึ้น   และแล้วความอ่อนโยนก็เลือนหายไปแทนที่ด้วยสีหน้ากระด้างดุดันอย่างที่จิสึรุเคยเห็นจนชินตา   ชิรานุอิ เคียวบังร่างน้อยไว้ข้างหลังขณะที่ชะโงกหน้าออกไปเบื้องนอกแล้วสูดดมกลิ่น   ขณะที่ประสาทสัมผัสทั้งหมดตื่นตัวอย่างรุนแรง

“รอข้าที่นี่   แล้วอย่าออกมาเป็นอันขาด”

เขาออกคำสั่งเสียงแข็งโดยไม่สนใจจะอธิบายรายละเอียดใดๆแล้วกระโจนลงสู่พื้น   ด้วยรู้ดีว่าเวลานี้การอยู่ห่างจากนางคงจะดีที่สุด  

“หลบมาอยู่นี่เอง..  ไอ้เด็กตัวแสบ”  เสียงหนึ่งดังขึ้นไม่ห่างออกไปนัก   พร้อมด้วยร่างซึ่งแลเห็นเป็นเงาจางๆปรากฏกายขึ้นทีละคนๆราวกับภูติผี    จากหนึ่งเพิ่มเป็นสอง   สาม  และสี่    จนในที่สุดก็มีมากถึงสิบ  

เพียงมองปราดเดียวก็รู้แล้ว..  พวกนี้คือมือสังหารประจำหมู่บ้านของเขา   ชิรานุอิ  เคียวได้แต่ยิ้มเศร้าๆ   เมื่อตระหนักได้ว่าครั้งนี้ตนคงไม่อาจละเว้นคนเหล่านี้ได้อีกต่อไปแล้ว   ตราบใดที่นางยังอยู่กับเขาเช่นนี้   ไม่ว่าจะเป็นคู่ของเขารึไม่ก็ไม่แตกต่างกัน   พวกมันจะไม่มีวันละเว้นนาง   หากถูกพบตัวนางจะถูกฆ่าทันทีด้วยวิธีการที่โหดเหี้ยมที่สุดเท่าที่สมองกลวงๆของพวกมันจะนึกออก   ..ไม่ต้องสงสัยเลย

“คู่ของเจ้าอยู่ที่ไหน!”

“อยู่ที่นี่”  เขาตบลงบนอกด้านซ้ายของตนเองแล้วแสยะยิ้ม  “ถ้าอยากได้ก็มาควักเอาไปสิ   แต่อย่าคิดนะว่าจะง่าย”

“อย่ามาทำเล่นลิ้นนะ  ไอ้ตัวโสโครก!    เราจะจัดการกับเจ้าก่อนจากนั้นก็ตามด้วยนาง..”

“จะจัดการกับข้าน่ะไม่เป็นไรหรอกท่านน้า..  แต่นางไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้และข้าจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับนางอย่างเด็ดขาด”  ชิรานุอิเน้นเสียงเข้มขึ้นตรงท้ายประโยค   ขณะที่โทสะพลุ่งพล่านไปทั่วร่าง

“จะไม่เกี่ยวได้ยังไง..  ดีไม่ดีป่านนี้นางอาจกำลังอุ้มท้องลูกของเจ้าอยู่แล้วก็เป็นได้” 

ทว่าคนถูกเรียกหาเป็นน้ากลับทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่ญาติสนิทควรทำ   เมื่อทันใดนั้นทัศนวิสัยรอบด้านก็พลันมืดครึ้มพร้อมด้วยประกายแปลบปลาบบนท้องฟ้า   ขณะที่คนอื่นๆเริ่มขยับตีวงเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ   มันคือการตั้งข่ายมนตร์โบราณที่มีแต่เผ่าพันธุ์ของแม่เขาเท่านั้นที่สามารถทำได้   ทว่าเขาก็เห็นมุขปาหี่พรรค์นี้มาตั้งแต่เริ่มหัดคลานแล้วนี่นะ   เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกญาติๆพยายามจะแสดงความเอ็นดูเขาด้วยการปลิดลมหายใจเขา   ถ้าไม่นับเรื่องที่ถูกมารดาแท้ๆบีบคอจนเกือบขาดใจตายตั้งแต่ตอนที่เขาอายุได้เพียงสี่ขวบ   รวมทั้งถูกทุบตีอย่างทารุณและจับโยนลงมาจากที่สูงเพื่อจะทิ้งเอาไว้ให้ตายแล้วล่ะก็..  ชิรานุอิก็คงจะเป็นเด็กที่มีความสุขและเติบโตมาท่ามกลางความรักใคร่เอ็นดูของวงศาคณาญาติอย่างแท้จริงเลยเชียว   ช่างน่าซาบซึ้งใจเสียนี่กระไร  

“แต่พอกันที” 

พริบตานั้นยักษ์หนุ่มก็ดีดกายขึ้นจากพื้นดิน   เพียงเสี้ยววินาทีที่เกิดการระเบิดรุนแรงขึ้นในจุดที่ตนเคยอยู่ซึ่งบัดนี้แปรสภาพเป็นหลุมลึกไปแล้ว   ..มันเริ่มแล้ว..  คำๆนี้ดังก้องซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ในใจเขา   ขณะที่แววกระหายเลือดปรากฏขึ้นในดวงตา   ชิรานุอิ   เคียวม้วนร่างกลางอากาศแล้วชักปืนสั้นคู่ใจออกมาก่อนจะร่อนลงยืนบนกิ่งไม้แล้วเหนี่ยวไก   เขาย่อมรู้ดีที่สุด..  ว่าการสังหารแบบใดที่จะทำให้พวกญาติๆอารมณ์เสียได้   แน่นอนว่าการใช้อาวุธของมนุษย์ก็จัดอยู่ในอันดับต้นๆนั้น

..ปัง!...

เสียงปืนแผดคำรามขึ้นสี่นัดซ้อนพร้อมด้วยร่างสีดำที่ล้มลงขาดใจตายเท่ากับจำนวนกระสุน   ยักษ์หนุ่มขยับลูกโม่แล้วบรรจุกระสุนชุดใหม่ด้วยท่าทางใจเย็น   ก่อนจะพลิกกายหลบการโจมตีจากสมาชิกที่เหลืออยู่    พวกเขาคืนสู่รูปร่างดั้งเดิมของตนเองพร้อมด้วยความเกรี้ยวกราดก่อนจะแผดเสียงลั่นเพราะความสูญเสีย      แน่ละ..  ก็ที่ผ่านมาเขาไม่เคยคิดตอบโต้จริงจังมาก่อนเลยนี่นะ   ถึงแม้จะสังหารมนุษย์มามากมายจนนับไม่ถ้วนแต่ชิรานุอิก็พึงระลึกอยู่เสมอว่าพวกตนมีสายเลือดเดียวกันจึงไม่เคยทำอะไรรุนแรง   แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่คิดกับตนเช่นนั้นก็ตาม   ทว่าเวลานี้ไม่อีกต่อไปแล้ว..   นี่เป็นเวลาที่เขาพร้อมจะฆ่าทุกชีวิตที่ขวางหน้า   ..ทุกชีวิตที่มีแนวโน้มจะเป็นภัยคุกคามต่อยูคิมุระ  จิสึรุ

....................................................

ใกล้ค่ำแล้ว..  ขณะที่ชิรานุอิ  เคียวขึ้นจากน้ำหลังจากที่ชำระล้างคราบโลหิตบนร่างกายจนสะอาด   ยักษ์หนุ่มใช้เสื้อของตนเองแทนผ้าเช็ดตัว   ขณะที่เงยหน้ามองขึ้นไปยังที่ซึ่งตนซ่อนเด็กสาวเอาไว้   เขาไม่ยอมเสียเวลาแม้แต่จะขุดหลุมฝังซากศพที่เกิดจากน้ำมือตนเอง   มิใช่เพราะพวกมันสมควรจะอุทิศร่างเป็นอาหารสัตว์ป่ามากกว่าที่ควรจะได้รับเกียรติจากเขา   หากเป็นเพราะจิสึรุกำลังรอเขาอยู่   ป่านนี้นางคงกำลังหวาดกลัวที่เขาไม่กลับไปหา   ชิรานุอิประโดดขึ้นไปบนกิ่งไม้ที่อยู่เหนือศีรษะก่อนจะกระโจนต่อไปยังกิ่งที่สูงขึ้นๆจนกระทั่งถึงที่ซ่อนในที่สุด

“ข้ากลับมาแล้ว”

เขาคิดว่าจิสึรุจะโล่งใจที่ได้เห็นเขากลับมา   ทว่านางกลับต้อนรับเขาด้วยเสียหวีดร้องแหลมเสียจนทำให้เขาหูชา   เด็กสาวรีบยกมือขึ้นปิดตาตนเองพร้อมด้วยใบหน้าแดงก่ำ   และยังต้องใช้เวลาอีกเป็นครู่ชิรานุอิจึงได้เข้าใจ  

“อะไรกัน..   เจ้าไม่เคยเห็นผู้ชายเปลือยหรอกหรือ”  ดูเหมือนคำถามนั้นจะยิ่งเป็นการราดน้ำมันลงบนกองไฟเมื่อนางกระถดกายหนีเขามากกว่าเดิม   

ยักษ์หนุ่มได้แต่ถอนหายใจด้วยไม่รู้จะทำอย่างไรดี   เขาเองก็ไม่มีปัญญาจะไปหาเสื้อผ้าชุดใหม่มาเปลี่ยนในตอนนี้เสียด้วยสิ   ชิรานุอิไม่อาจเสี่ยงพานางกลับไปยังที่พำนัก..  เพราะคาซามะ  จิคาเงะอาจไม่ยอมปล่อยนางไป    และในขณะที่นางมีกลิ่นของเขาติดกายอยู่เช่นนี้   ต่อให้เป็นผู้นำเผ่ายักษ์ตนนั้นก็ยังไม่อาจปกป้องนางไว้ได้หรอก  

“เอาล่ะ..  หันกลับมาได้แล้วถ้าเจ้าอยากจะออกไปจากที่นี่   ไม่อย่างนั้นล่ะก็ข้าจะถอดเสื้อผ้าออกให้หมดทุกชิ้นเลยนะ”

“ไม่!  ..อย่าถอดนะ!!”

ในที่สุดจิสึรุก็ยอมลืมตาขึ้นแล้ว   สาวน้อยหันหน้ากลับไปหาเขาก็จริงแต่ก็เอาแต่ก้มหน้านิ่งไม่กล้ามองพลางคิดด้วยความน้อยใจ   ..ที่ผ่านมานางทำอะไรผิดมากนักหรือ..  จึงต้องมาพบเจอกับอะไรแบบนี้    จู่ๆก็ได้เห็นผู้ชายเปลือยกายเสียเช่นนี้แล้วต่อไปนางจะออกเรือนได้ยังไงกัน  

“เงยหน้าขึ้นสิ”

“พะ.. พอทีเถอะ   ข้าอยากกลับฐานจะแย่แล้ว”

“งั้นจูบข้าก่อน..”

“อะไรนะ!”  อารามตกใจ   จิสึรุเงยหน้าขึ้นมองเขาในที่สุด   แล้วนางก็ได้เห็นรอยยิ้มยียวนตามแบบฉบับของเขา   ไม่..  ไม่มีทาง..  ถึงแม้ชิรานุอิซังจะทำให้นางใจเต้นได้   แต่นางจะไม่มีวันทำอะไรแบบนั้นเด็ดขาด

“ไม่จูบรึ.. ดี    ถ้างั้นเราก็ค้างคืนกันที่นี่แหละ”  ทุกอย่างยิ่งเลวร้ายมากขึ้น   เมื่ออีกฝ่ายทำท่าไม่สนใจนางก่อนจะเอนกายลงนอน   และนั่นทำให้เด็กสาวต้องสะดุ้งเฮือกแล้วโถมเข้ากระชากแขนเขาสุดกำลัง   เพียงเพื่อจะได้พบว่ามันไม่ต่างอะไรกับการพยายามขยับหินก้อนใหญ่ๆสักก้อน

“ไม่นะ!  ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่”

และก่อนที่สาวน้อยจะทันได้คะยั้นคะยอหรือหมดเปลืองเวลาไปกับการหว่านล้อมอีกหลายคำ   ชิรานุอิก็พลิกร่างกลับมาแล้วกระชากร่างงามเข้ามาในวงแขนโดยที่นางไม่ทันรู้ตัว   เขาก้มลงจูบนางฟอดใหญ่ขณะที่จิสึรุตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก

“ตกลง..  ข้าจะพาเจ้ากลับไป 

ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นน่า   ข้าเพียงแต่ล้อเล่นนิดเดียวเท่านั้นเอง” 

ยักษ์หนุ่มยันกายขึ้นนั่งพร้อมกับดึงเด็กสาวให้ลุกตามก่อนจะโอบร่างนางเข้ามาแนบชิด   แต่แล้วจู่ๆเขาก็ดูเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้   ชิรานุอิ  เคียวแตะปลายคางสาวน้อยให้เงยหน้าขึ้นมองและนั่นเป็นอีกครั้งที่เขาทำให้นางตกตะลึง..  จิสึรุพบว่าตนเองกำลังจ้องมองนัยน์ตาคมวาวที่ฉายแววเด็ดเดี่ยวจริงจัง   มิใช่แววล้อเล่นอย่างเมื่อครู่หรือแววกระหายเลือดอย่างที่นางเคยเห็นยามที่เขาต่อสู้กับคนอื่นๆ  

“ที่ผ่านมาข้าได้แต่นึกรังเกียจความครึ่งๆกลางๆของตนเอง   แต่ถ้าหากว่ามันปกป้องเจ้าได้เพียงเท่านั้นข้าก็ดีใจที่สุดแล้ว   แต่ว่ามีเรื่องอยากให้เจ้าจำไว้อย่างหนึ่ง..”  เขาหยุดคำเพื่อสังเกตดูสีหน้านาง   “แม้ว่าวันนี้ข้าจะสังหารไปแล้วนับสิบชีวิตแต่พวกนั้นจะไม่มีวันเลิกรา   เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดรึเปล่า”  ยักษ์หนุ่มถอนหายใจเมื่อได้เห็นสีหน้างุนงงของเด็กสาว  

“นั่นหมายความว่าต่อไปนี้ชีวิตของเจ้าจะตกอยู่ในอันตรายไม่มีที่สิ้นสุด”  ชิรานุอิกุมมือเล็กข้างหนึ่งไว้แนบอก    พลางสัมผัสได้ถึงความกลัวของเด็กสาวพร้อมด้วยเสียงหัวใจที่เต้นระรัว   เขาสูดหายใจลึกแล้วหลับตาลงอย่างชั่งใจ   ก่อนจะลืมตาขึ้นมองนางอีกครั้ง

“เจ้าพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างข้าหรือเปล่า”

“..ข้า...”  จิสึรุเบือนหน้าหลบสายตา   ทั้งๆที่นางไม่ควรจะเสียเวลาคิดและตอบปฏิเสธเขาไปให้ชัดเจนตั้งนานแล้ว   ทว่าหัวใจที่สั่นสะท้านของนางยังรีรออยู่    นี่นางกำลังลังเลใจอยู่งั้นหรือ   จะทำอย่างไรดี.. 

“เจ้ากำลังเขินอาย  ..ถ้าเช่นนั้นข้าจะถือว่าเจ้ายอมรับข้า”  ชิรานุอิ  เคียวหมดความอดทนในที่สุดและไม่คิดจะรอคอยอีกต่อไป   เขารวบร่างนางขึ้นพาดบ่าแล้วขยับเข้าไปใกล้ปากโพรงก่อนจะกระโดดลงไป  

“แต่เวลานี้ข้ายังไม่มีสถานที่ที่เหมาะสมสำหรับเจ้า   เราจำเป็นต้องมีที่ทางที่ห่างไกลจากสายตาของพวกมนุษย์   ยักษ์   และปีศาจ   ดังนั้นข้าจะส่งเจ้ากลับไปยังที่ที่จากมาก่อน..  ก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น” 

“เมื่อข้าพร้อมจะกลับไปขโมยตัวเจ้ามา   ไม่ว่าเจ้าจะยอมรึไม่ก็ตาม”     

“ทำไมถึงทำหน้าอย่างนั้นล่ะ..  นี่ข้ากำลังขอให้เจ้ามาเป็นคู่นะ   ยังมีอะไรไม่น่าพอใจอีกหรือ”

~End~  

 ------------------------------------------------

จบลงเเล้วสำหรับซีรีย์นี้   จากนี้ไปจะเป็นรีเควสจากคนอ่านในหัวข้อที่ว่า..

หากหนุ่มๆพวกนี้มีลูกจะเป็นยังไง   ถ้าสนใจก็ติดตามกันได้นะคะ^ ^