น้ำตาฟินิกซ์ 2

เซบาสเตียน  มิคาเอลลิสยืนพิงขอบระเบียงห้องนอนของผู้เป็นนายพลางทอดสายตามองออกไปไกล  แสงตะวันดำทะมึนตรงขอบฟ้าที่กำลังจะกลืนกินท้องฟ้าสีม่วงให้มืดสนิทบอกให้รู้ว่าใกล้จะย่ำรุ่งเต็มที   ปีศาจหนุ่มล้วงนาฬิกาพกออกมาดูเวลา ..ตีห้าสี่สิบนาที..  แทนที่เขาจะกลับออกไปเพื่อทำธุระของตนเองอย่างทุกครั้งหลังจากส่งชิเอลเข้านอน  ทว่าพ่อบ้านปีศาจกลับรีรออยู่เพราะคราวนี้มีเรื่องที่ต้องครุ่นคิดมากมาย 

เรื่องน้ำตาฟินิกซ์ที่ได้อธิบายให้นายน้อยฟังนั้น  ทำให้เซบาสเตียนหวนคิดถึงจุดแรกเริ่มที่เขาตัดสินใจตอบสนองต่อเสียงเพรียกของชิเอล  แฟนธอมไฮฟ์   เวลานั้นปีศาจเช่นเขาคิดเพียงแค่จะได้ฆ่าเวลาเล่นๆไปกับช่วงชีวิตอันแสนสั้นของเด็กมนุษย์คนนี้  โดยแสร้งทำตัวเป็นพ่อบ้านแสนดีพร้อมกับรอคอยที่จะได้กลืนกินดวงวิญญาณตามพันธะสัญญาเท่านั้น   ก่อนจะพบภายหลังว่าดวงวิญญาณดวงนี้ยอดเยี่ยมเพียงใด  และก็ได้แต่กระหยิ่มใจที่จะได้กินอาหารค่ำอันโอชะ  เซบาสเตียนไม่เคยคิด.. ว่าต่อมาเหยื่อชั้นยอดของตนเองจะหลุดมือไปอย่างไม่น่าให้อภัย  เมื่อสุดท้ายชิเอลกลับเปลี่ยนเป็นปีศาจ..  กลายเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกับเขาที่ไม่มีวิญญาณให้สูบกลืนอีกต่อไป  ซ้ำร้ายยังทำให้ตัวเขาต้องติดกับ..  อยู่เป็นข้ารับใช้ของปีศาจไปชั่วนิรันดร์อีกต่างหาก

แต่ดูเหมือนเวลานี้โชคจะกลับมาเข้าข้างเขาอีกครั้ง..  ทว่าจะเป็นอย่างนั้นจริงๆน่ะหรือ  เรื่องนี้เซบาสเตียนยังไม่แน่ใจนัก  จริงอยู่ว่ามิใช่เรื่องง่ายดายที่น้ำตาฟินิกซ์จะปรากฏขึ้นตรงหน้าใครสักคน   สิ่งนั้นมีค่าควรเมืองยิ่งกว่าดวงวิญญาณชั้นเยี่ยมดวงไหนๆ  หรือต่อให้เอาวิญญาณทุกดวงในโลกมากองรวมกันก็ยังมิอาจเทียบเท่าแม้เศษเสี้ยวของน้ำตาฟินิกซ์ได้   เพียงแต่ได้ครอบครองมันเขาก็จะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอีกต่อไป  หากแต่ถ้าไม่มีคำสั่งจากผู้เป็นนายเซบาสเตียนก็มิอาจลงมือกระทำตามใจชอบได้   แล้วจะทำอย่างไรดี  ยืนมองคนอื่นช่วงชิงมันไปต่อหน้าต่อตาอีกน่ะหรือ..  ขอแช่งชักสุนทรียศาสตร์ของพ่อบ้านปีศาจไปชั่วกาลนาน  ที่ทำให้เขาต้องติดกับหาทางออกไม่ได้เช่นนี้   

มิใช่เพียงเพราะน้ำตาฟินิกซ์..  นายน้อยของเขาจึงน่าสนใจมากเป็นพิเศษ   อันที่จริงเซบาสเตียนเฝ้าหวงแหน   และปรารถนาที่จะครอบครองชิเอล  แฟนธอมไฮฟ์   รวมทั้งคอยกันปีศาจตนอื่นให้อยู่ห่างๆผู้เป็นนายมานานแล้ว   แต่เวลานี้พ่อบ้านหนุ่มก็รู้ดีว่าหากรอช้าเจ้าพวกนั้นอาจไหวตัว  และคงได้เปิดศึกแย่งชิงกันอีกแน่   ทว่าคราวนี้คงมิใช่ปีศาจเพียงแค่ตนหรือสองตนเหมือนครั้งก่อน   ยิ่งกว่านั้นใช่ว่าที่ตั้งคฤหาสน์ของเขาจะปลอดภัย  ถึงแม้จะอยู่ในเขตแดนของปีศาจ  ทว่าการที่ทูตสวรรค์กลุ่มใหญ่สามารถบุกรุกเข้ามาชิงตัวนายน้อยเมื่อครั้งที่แล้วได้ก็เป็นเครื่องพิสูจน์ที่ชัดเกินพอ   เขาต้องหนี..  นั่นเป็นหนทางรอดทางเดียวหากไม่อยากพบกับเรื่องยุ่งยากขนานใหญ่ 

เซบาสเตียนเดินเข้าไปชิดเตียงนอนผู้เป็นนายแล้วเลิกม่านออกช้าๆ  นัยน์ตาสีทับทิมจ้องมองดวงหน้าหวานยามหลับไหลแล้วถอนหายใจ  ของรางวัลชิ้นงามเช่นนี้ใครจะไม่อยากได้กันล่ะ.. พ่อบ้านหนุ่มเพ่งพิศแพขนตายาวดำสนิทที่ทาบทับอยู่บนผิวขาวนวลเนียน  แก้ม  จมูก และริมฝีปากนุ่มอย่างที่เคยทำมานับครั้งไม่ถ้วน  ..ไม่ว่าจะมองอย่างไรชิเอล  แฟนธอมไฮฟ์ก็ช่างบอบบางนัก..  ด้วยลำพังรูปกายของนายน้อยก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เหล่าปีศาจคลุ้มคลั่งแย่งชิงกัน  และเขาคงไม่มีทางเลือกเสียแล้ว   เซบาสเตียนเลิกผ้าห่มออก   เขาก้มลงช้อนร่างในชุดนอนสีขาวที่กำลังหลับสนิทขึ้นมาอย่างแผ่วเบาแล้วกอดไว้แนบอกก่อนจะก้าวออกไปที่ระเบียงห้อง  ทัศนวิสัยยามรุ่งอรุณพอจะเป็นประโยชน์อยู่บ้างต่อการหลบหนีในครั้งนี้   พ่อบ้านปีศาจขยับขึ้นไปยืนบนขอบระเบียงแล้วกระโดดเบาๆเพียงครั้งเดียว   ส่งร่างลอยละลิ่วไปไกลก่อนจะร่อนลงบนพื้นดินด้วยความนุ่มนวล  แล้วกลืนหายไปกับความมืดอันเงียบงันโดยทิ้งคฤหาสน์ของตนไว้เบื้องหลัง

...................................................

ชิเอล  แฟนธอมไฮฟ์รู้สึกตัวตื่นขึ้นเมื่อแสงสีม่วงอมแดงสาดลำเข้ามาในห้อง  ค่ำแล้วสินะ..  ถึงแม้ว่าชิเอลจะเข้ามาอยู่ในดินแดนของปีศาจได้พักใหญ่แล้ว  ทว่าก็ยังไม่เคยชินกับท้องฟ้าสีม่วงใสในยามค่ำคืนกับกลางวันที่มืดสลัวเสียที  รวมทั้งดวงจันทร์สีแดงนั่นด้วย   หนุ่มน้อยยกมือขึ้นขยี้ตาก่อนจะหาวออกมา   และหลังจากนอนลืมตามองเพดานห้องอยู่อึดใจหนึ่งชิเอลก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าตนตื่นขึ้นมาบนเตียงหลังเล็กๆในสถานที่ซึ่งไม่เคยรู้จักมาก่อน   ห้องนอนขนาดเล็กกะทัดรัดจนออกจะคับแคบนี้คือที่ไหนกัน..   เขามองสำรวจรอบๆตัว.. พื้นหินสีดำสนิทไม่ได้ปูพรมกับผนังห้องสีเขียวทึมๆที่ไม่ได้รับการตกแต่งใดๆทำให้เขานึกถึงห้องเก็บของ  ภายในห้องมีเครื่องเรือนอยู่เพียงเล็กน้อย   และทั้งหมดแลดูเรียบง่ายผิดกับคฤหาสน์ของเซบาสเตียนอย่างลิบลับ   สายตาของชิเอลเลื่อนไปหยุดอยู่ที่ภาพเขียนเล็กๆภาพหนึ่งในกรอบไม้สีเข้มซึ่งแขวนอยู่บนผนังห้อง   แต่ขณะที่กำลังจะก้าวลงจากเตียงเพื่อเข้าไปดูใกล้ๆ  บานประตูห้องเก่าคร่ำคร่าก็เปิดออกเสียก่อน 

“ตื่นแล้วหรือขอรับ”

“ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่” น้ำเสียงห้วนสั้นของเจ้านายตัวน้อยเรียกรอยยิ้มบนริมฝีปากพ่อบ้านหนุ่ม  เซบาสเตียนเดินเข้ามาในห้องพร้อมด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ที่พาดอยู่บนท่อนแขน   เวลานี้สูทพ่อบ้านสีดำเรียบร้อยไม่มีที่ติซึ่งสวมใส่เป็นประจำดูจะขัดกันกับสถานที่เก่าโทรมโดยสิ้นเชิง

“เรามีความจำเป็นที่จะต้องออกมาให้พ้นจากคฤหาสน์ของผมขอรับ  การที่น้ำตาฟินิกซ์ปรากฏขึ้นในเวลานี้ทำให้คุณกลายเป็นแม่เหล็กชั้นดีที่จะดึงดูดพวกปีศาจให้เข้ามาหา”

“แต่ว่าฉัน..”

“ผมบอกคุณตั้งแต่เมื่อวานแล้วไม่ใช่หรือขอรับ”  เซบาสเตียนตัดบท  “ว่าน้ำตาฟินิกซ์ใช่ว่าจะปรากฏขึ้นง่ายๆ  และมันคือสุดยอดปรารถนาของพวกที่มีชีวิตเป็นอมตะ”  มือใหญ่ปลดชุดนอนเนื้อบางออกจากร่างผู้เป็นนาย  เผยผิวกายผุดผาดให้ปรากฏต่อสายตา  พ่อบ้านปีศาจหันไปหยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เตรียมมาขณะที่ชิเอลยังคงรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่ได้คำตอบที่ชัดเจนเสียที

“ในเมื่อฉันรู้ดีว่านายจัดการกับเจ้าพวกนั้นได้  แล้วทำไมเราถึงต้องหนีออกมาด้วย”

“อา..  ผมคงยังไม่ได้บอกคุณถึงวิธีการครอบครองน้ำตาฟินิกซ์กระมัง”  ดูเหมือนเซบาสเตียนเพิ่งจะนึกขึ้นได้  ทันใดนั้นพักตร์งามคมคายก็ปรากฏรอยยิ้มน่าสะพรึงกลัว  นัยน์ตาแดงวาววับจ้องมองมาไม่กระพริบ   และมันทำให้เจ้านายตัวน้อยเผลอยกมือขึ้นปิดบังเรือนร่างตนเองอย่างลืมตัว   ปีศาจในคราบพ่อบ้านหัวเราะเสียงแผ่วเมื่อเห็นอาการของเจ้านาย  ก่อนจะโน้มร่างเข้าไปใกล้

“น้ำตาฟินิกซ์จะติดตรึงแน่นอยู่บนร่างเจ้าของ  ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่มีทางหลุดออกมาเด็ดขาด  ถึงแม้ว่าคุณจะตายก็ตาม”  ปลายนิ้วเรียวยาวในถุงมือขาวสะอาดไล้แก้มบางแผ่วเบา  “และวิธีที่จะครอบครองมันก็มีอยู่เพียงวิธีเดียวเท่านั้น..” 

ชิเอลพลันหน้าซีดพลางขยับตัวหนีพ่อบ้านคนสนิทที่เข้ามาใกล้จนเกินไป  หนุ่มน้อยเม้มริมฝีปากแน่นแล้วเบือนหน้าหนีเมื่อได้กลิ่นกายฝ่ายตรงข้าม   กลิ่นโคโลญจน์หอมจางๆอันเป็นเอกลักษณ์ที่เซบาสเตียนชอบใช้เป็นประจำทำให้เจ้านายตัวน้อยหน้าแดงก่ำถึงใบหู  และปฏิกิริยาน่ารักทั้งหมดนั้นก็ไม่ได้รอดพ้นไปจากสายตาพ่อบ้านหนุ่ม  เซบาสเตียนปัดริมฝีปากผ่านซอกคอและแก้มนวลที่เปลี่ยนเป็นสีเข้มอย่างไวๆขณะที่สวมเสื้อผ้าใหม่ให้ผู้เป็นนาย  ก่อนจะก้มลงขบเบาๆที่ใบหูแดงระเรื่อพร้อมกับกระซิบเสียงแผ่ว  แล้วเบี่ยงร่างหลบกำปั้นที่พุ่งสวนมาในเวลาเดียวกัน

“นั่นคือจะต้องครอบครองร่างกายของคุณเท่านั้น..  อธิบายอย่างนี้พอเข้าใจมั้ยขอรับ”  แววขบขันปรากฏอยู่ในดวงตาที่เปลี่ยนเป็นสีโลหิตเข้มข้น  เซบาสเตียนถอยห่างออกมานิดหนึ่งเมื่อเสร็จงาน   แต่สายตาก็ยังไม่วายตรึงอยู่บนร่างเล็กๆที่นั่งหน้าแดงก่ำทำอะไรไม่ถูกอยู่ที่ขอบเตียง

“ผมไม่มีทางยอมให้ใครหน้าไหนมาแตะต้องคุณแม้แต่ปลายเล็บ  คุณเองก็รู้ใช่มั้ยขอรับ.. นายน้อย

แต่ถ้ายัง ..ก็ขอบอกตามตรงเลยว่าผมกำลังเฝ้ารอคุณอยู่  และก็ตั้งใจว่าจะไม่ยกคุณให้ใครทั้งนั้น  ไม่ใช่เพียงเพราะว่าคุณเป็นเจ้าของน้ำตาฟินิกซ์หรอกนะขอรับ” 

“แต่ที่ผ่านมาผมเคยจูบคุณเพียงครั้งเดียวเท่านั้นแล้วคุณก็อาละวาดเสียใหญ่โต   ดังนั้นดูท่าทางคุณคงไม่อยากจะให้ผมทำอะไรมากกว่านั้นในสภาพที่ผมเป็นอยู่นี้   ถ้าเช่นนั้นแบบนี้ล่ะ.. เป็นยังไง”  ระหว่างที่กำลังพูดจนกระทั่งถึงตอนท้ายประโยค  น้ำเสียงที่เคยทุ้มนุ่มของพ่อบ้านหนุ่มก็ค่อยๆแหลมใสขึ้นทุกทีๆ  ขณะที่ร่างงามสง่าในชุดสูทสีดำของเซบาสเตียน  มิคาเอลลิสดูจะหดเล็กลงทีละน้อยจนในที่สุดก็กลับกลายเป็นโครงร่างที่มีส่วนโค้งส่วนเว้าแบบสตรีในความสูงเพียงห้าฟุตเศษ     

ชิเอล  แฟนธอมไฮฟ์ถึงกับเบิกตาค้างพลางจ้องมองรูปลักษณ์อันงดงามเย้ายวนของพ่อบ้านคนสนิทแล้วพยายามกลืนน้ำลายเหนียวหนึบลงคอ  ..นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน..   ภายใต้ชุดสูทสีดำที่หลวมโพรก  ทรวงอกเต็มตึงงดงามดันเสื้อสีขาวตัวในจนนูนเด่นออกมาอย่างท้าทายสายตา   และยิ่งโนมเนื้อกลมกลึงซึ่งเบียดชิดกันส่ายไหวยามที่เจ้าของขยับตัว  ดวงตากลมโตที่โตอยู่แล้วก็ยิ่งเบิกกว้างกว่าเดิม   ชิเอลเผลอเขยิบหนีขึ้นไปอยู่บนเตียงแล้วพยายามจะตะกายลงทางขอบเตียงอีกด้านหนึ่ง  ทว่าก็กลับตัวแข็งทื่อหนีไปไหนไม่รอด  ยิ่งเมื่อเอวเล็กคอดกิ่วกับสะโพกผายกลมกลึงสะบัดพลิ้วยามที่เจ้าตัวเยื้องย่างเข้ามาใกล้ก็ยิ่งส่งผลให้หนุ่มน้อยรีบยกมือขึ้นปิดตาตนเองด้วยไม่กล้ามองอีกต่อไป   ส่วนปากก็ตะโกนห้ามเสียงสั่น

“ยะ..  หยุดนะ!”

“อา..  ที่จริงผมเองก็ไม่ได้ชอบแบบนี้หรอกนะขอรับ”  พ่อบ้านปีศาจบ่นเบาๆ   ทว่าผู้เป็นนายกลับฟังเป็นน้ำเสียงกระเง้ากระงอด   เซบาสเตียนรูดเนคไทสีดำออกจากลำคอ  ตามด้วยเสื้อตัวนอกและกางเกงขายาวใหญ่เทอะทะแล้วโยนทั้งหมดทิ้งไว้บนพื้น   เหลือไว้เพียงเสื้อแขนยาวสีขาวติดกายเพียงตัวเดียว

“แต่ถ้าอยู่ในร่างนี้แล้วจะทำให้คุณยอมรับได้ล่ะก็..”  ปีศาจในคราบพ่อบ้านผลักเจ้านายตัวน้อยให้หงายหลังลงไปบนเตียงแล้วเขยื้อนกายขึ้นทาบทับ   พลางกดทรวงอกอิ่มงามลงบนร่างเล็กๆที่กำลังตกใจเสียจนลืมขัดขืน  ประกายตายั่วเย้าที่งดงามราวกับทับทิมเปล่งแสงวาววับขณะที่จ้องมองผู้เป็นนายราวกับกำลังมองอาหารมื้อพิเศษ

“ผมไม่ยอมให้คุณเป็นของใครทั้งนั้น”