น้ำตาฟินิกซ์ 1

โอ๊ย!..

  

บทเพลงเฟรนช์สวีทของบาคถูกขัดจังหวะด้วยเสียงร้องอย่างเจ็บปวด   ภายในห้องโถงชั้นล่างของคฤหาสน์ปีศาจซึ่งถูกอาบไล้ด้วยแสงสลัวลางของจันทราสีเลือด เสียงเปียโนที่เคยแผ่วพลิ้วพลันเงียบหายไปเมื่อปลายนิ้วเรียวยาวผละออกจากคีย์อย่างกะทันหัน  

..นี่มันอะไรกัน.. 

จู่ๆเขาก็รู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่บริเวณท้องขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว  ราวกับถูกคมมีดที่เผาไฟจนร้อนระอุปักเข้ามาในร่างแล้วหมุนคว้านเป็นวงกลมช้าๆ  ชิเอล  แฟนธอมไฮฟ์กัดฟันแน่นพลางหอบหายใจแรงด้วยความเจ็บปวด  ปีศาจหนุ่มน้อยแข็งใจลุกขึ้นจากเก้าอี้เปียโนขณะที่มือทั้งสองกุมแน่นอยู่ที่หน้าท้อง  เขาก้มลงมองและต้องแปลกใจ

..ไม่มีเลือดนี่..  มันเกิดอะไรขึ้น

ชิเอลกระชากริบบิ้นผูกคอของตนเองออกอย่างรีบร้อน  ตามด้วยเสื้อนอกและเสื้อกั๊กพร้อมด้วยลมหายใจหอบถี่  และเมื่อก้าวขาไปได้อีกสองก้าวร่างเด็กหนุ่มก็ส่ายโงนเงน  ความเจ็บปวดที่ราวมีกับบาดแผลลึกนั้นกำลังช่วงชิงสติสัมปชัญญะของเขาไปทีละน้อย  และขณะที่กำลังจะปลดกระดุมเสื้อตัวในออกเพื่อที่จะดูบาดแผล  หัวเข่าทั้งสองข้างก็กระแทกพื้นเสียแล้ว 

“ซะ.. เซ..”

จู่ๆอาการอ่อนเพลียรุนแรงก็จู่โจมเขาอย่างกะทันหันจนแม้แต่จะเปล่งเสียงก็ยังยากลำบาก  ชิเอลรู้สึกว่าตนเองไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะทรงกายไหว  จำต้องปล่อยให้หัวไหล่และศีรษะล้มฟาดพื้นในที่สุด  แต่ทั้งที่กำลังสับสนงุนงง  เจ็บปวด  และอ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว  หากหนุ่มน้อยยังคงกัดริมฝีปากจนห้อเลือดแล้วพยายามฝืนประคองสติตนเองเอาไว้  กระนั้นมือที่สั่นเทาก็กลับไร้เรี่ยวแรงที่จะยันกายขึ้นนั่ง  เขาไม่รู้จริงๆว่าตนเองเป็นอะไร  บางทีการเปลี่ยนเป็นปีศาจมาได้พักใหญ่ๆคงเริ่มจะส่งผลต่อร่างกายซึ่งแต่เดิมเป็นมนุษย์ของเขาเสียแล้วกระมัง  ชิเอลพยายามจะก้มลงมองหาสาเหตุของความเจ็บปวดที่หน้าท้อง  ไม่ใช่เพราะกลัวตาย.. อันที่จริงเขาเกือบจะถึงขั้นปรารถนาให้ความตายมาเยือนเสียด้วยซ้ำ  แต่เป็นเพราะเขาจะต้องรู้ให้ได้ว่ามันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นตรงบริเวณนั้น 

ชิเอลพลิกตัวนอนหงายเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดเบาๆ  นัยน์ตาสีฟ้าซึ่งยังคงฉายแววตระหนกมองตรงไปยังร่างสูงในชุดสูทชายยาวสีดำที่ยืนนิ่งอยู่ที่ประตู  

“เป็นอะไรไปขอรับ.. นายน้อย”

ในฐานะพ่อบ้านชั่วนิรันดร์ของปีศาจตนหนึ่ง   เซบาสเตียน  มิคาเอลลิสรู้ดีว่าควรจะแสดงความเป็นห่วงเจ้านายออกมาให้มากๆหน่อย  อย่างน้อยก็ไม่ควรจะทำแค่ยืนมองเฉยๆ  ทว่าเขาเป็นปีศาจนี่นะ  ..ไอ้ความรู้สึกเช่นนั้นเป็นอย่างไรเขาเองก็อยากจะรู้เหมือนกัน   เหตุการณ์ในอดีตที่ผ่านมา   การสู้รบกับปีศาจอีกตนหนึ่งทำให้เขารู้สึกถึงความหวงแหนรุนแรงก็จริงอยู่  แต่ก็เท่านั้น..  มันก็เป็นได้แค่ความหวงแหนและหลงใหลใฝ่ปองในตัวผู้เป็นนายเท่านั้นเอง  ชิเอล  แฟนธอมไฮฟ์เป็นของเขา  ..เซบาสเตียนรู้เพียงเท่านั้น   แต่ถึงแม้จะเป็นความรู้สึกยึดมั่นจนยากที่จะไถ่ถอนแล้วยังไงล่ะ.. ถึงอย่างไรมันก็ยังมิใช่ความเป็นห่วง  มิใช่ความห่วงหาอาทรอย่างที่มนุษย์เรียกกัน   เพราะปีศาจไม่มีอารมณ์ละเมียดละไมพรรณนั้นหรอก   จะมีก็แต่เพียงสุนทรียศาสตร์เท่านั้นเอง 

เซบาสเตียนประคองร่างผู้เป็นนายขึ้นมาอย่างเบามือ  พลางถามอย่างสงสัย

“เกิดอะไรขึ้นขอรับ  ทำไมเสื้อผ้าของคุณถึงได้หลุดลุ่ยอย่างนี้”

“ฉะ.. ฉันเจ็บ”

มือน้อยล้วงเข้าไปในเสื้อที่แบะอ้าของตนเองแล้วพยายามควานหาบาดแผลบริเวณท้อง  ขณะที่พ่อบ้านหนุ่มช่วยดึงสาบเสื้อออกให้  เซบาสเตียนก้มลงมองผิวกายขาวผุดผ่องของผู้เป็นนายซึ่งปราศจากรอยแผลใดๆที่จะก่อให้เกิดความเจ็บปวดก่อนจะขมวดคิ้วด้วยความงุนงงกว่าเก่า  แต่แล้วมือของชิเอลก็แตะถูกอะไรบางอย่างที่ทำให้เจ้าตัวต้องตกตะลึงยิ่งกว่าเดิม  

“นี่..  มันอะไรกัน”

น้ำเสียงซึ่งยังไม่ทันแตกหนุ่มเต็มตัวแสดงถึงความประหลาดใจอย่างชัดแจ้ง   เมื่อพบว่าที่บริเวณต่ำกว่าสะดือของตนลงไปเล็กน้อยปรากฏอัญมณีรูปหยดน้ำสีแดงเพลิงเม็ดเล็กๆ   ซึ่งมองไม่เห็นในทีแรกเนื่องจากขอบกางเกงปิดอยู่   ด้วยผิวสัมผัสที่เป็นเหลี่ยมมุมบนเนื้อพลอยเรียบลื่น   ทำให้อัญมณีลึกลับเม็ดนั้นดูราวกับถูกเจียระไนมาอย่างพิถีพิถัน  จึงได้ส่องประกายแวววาวยั่วใจและสะกดสายตาถึงเพียงนี้  ทั้งยังให้ความรู้สึกร้อนระอุยามที่สัมผัสแตะต้องราวกับว่ามันมีชีวิตจิตใจ   ทว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน.. เหตุใดจู่ๆร่างกายของเขาก็มีพลอยประหลาดที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนติดอยู่ได้   และไม่ว่าหนุ่มน้อยจะพยายามแกะออกสักเท่าไรก็ไม่สำเร็จ  อัญมณีสีเพลิงเม็ดนั้นติดตรึงแน่นราวกับว่าการที่มีมันอยู่ตรงนั้นเป็นเรื่องที่ถูกที่ควรมาตั้งแต่แรกแล้ว   วินาทีนั้นชิเอลเงยหน้าขึ้นมองพ่อบ้านปีศาจเพื่อจะเปิดปากถาม   หากก็กลับพบว่านัยน์ตาแดงก่ำของอีกฝ่ายกำลังเบิกกว้างพร้อมกับจ้องอยู่ที่กึ่งกลางลำตัวของตนอย่างตะลึงค้าง 

“เซบาสเตียน”

หนุ่มน้อยไม่เคยเห็นขีดดำซึ่งตั้งขวางอยู่ในลูกตาแดงฉานของพ่อบ้านมีสีเข้มเด่นชัดเท่านี้มาก่อนเลย   เขาสาบานได้ว่าเห็นเส้นบางๆนั้นขยายตัวขึ้นราวกับมีชีวิตเป็นของมันเอง   เวลานี้ดวงตาของเซบาสเตียนกำลังเผยให้เห็นถึงความกระหายและปรารถนาอย่างแรงกล้าที่เจ้าตัวเก็บงำมาเนิ่นนาน   และยังต้องใช้เวลาอีกครู่หนึ่งกว่าที่เซบาสเตียนจะได้สติ   พ่อบ้านหนุ่มกระพริบตาสองสามครั้งก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วรับคำ

“ขอรับ”

“นายรู้สินะ   ว่ามันคืออะไร” เมื่อความเจ็บปวดคลายลง  ชิเอล  แฟนธอมไฮฟ์ก็ผละออกจากวงแขนพ่อบ้านแล้วลุกขึ้นยืน  ปีศาจหนุ่มน้อยกระชับเสื้อตัวในเข้าหากันพลางรอคำตอบ

“ขอรับ  มันคือ..”

“ว่าไงล่ะ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายมีทีท่าลำบากใจที่จะบอก  เจ้านายตัวน้อยก็ถามจี้อีกครั้ง

“มันเรียกว่าน้ำตาฟินิกซ์”  ในที่สุดเซบาสเตียนก็ยอมเฉลยคำตอบ  ทว่าเพียงครู่เดียวอาการตกตะลึงเมื่อครู่ก็กลับแปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของปีศาจไปเสียแล้ว  และเสียงหัวเราะแผ่วๆในลำคอนั่นก็ทำให้ชิเอลรู้สึกขนลุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“จริงๆนะขอรับนายน้อย..  คุณนี่ช่างเป็นเหยื่อที่มีค่าเสียเหลือเกิน”  ปีศาจในคราบพ่อบ้านเอ่ยเสียงแผ่ว  ก่อนจะถือวิสาสะก้าวเข้าไปใกล้แล้วเชยคางผู้เป็นนายขึ้น  “ก่อนหน้านี้ผมได้แต่เสียดายที่คุณไม่มีวิญญาณอีกต่อไปแล้วจึงได้แต่ทำใจ..  ว่าถึงอย่างไรการได้อยู่รับใช้คุณไปชั่วนิรันดร์ก็คงไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเสียทีเดียว    แต่เวลานี้..”

วงแขนกว้างสวมกอดรอบร่างหนุ่มน้อยแล้วโอบอุ้มขึ้นมาแนบอก  นัยน์ตาสีทับทิมโชนแสงจ้า  ทว่าชิเอลกลับไม่สนใจ

“สิ่งที่คุณมีในเวลานี้น่ะทำให้พันธะสัญญาในอดีตระหว่างเราสองคนกลายเป็นเรื่องกระจอกไปเลย  ..รู้มั้ยขอรับ”

“ก็แล้วมันคืออะไรล่ะ!”

เมื่อยิ่งถามก็ยิ่งไม่ได้คำตอบก็ทำให้เจ้านายตัวน้อยเริ่มมีโทสะ  ทว่าพ่อบ้านหนุ่มกลับมิได้ถือเป็นอารมณ์  เซบาสเตียน  มิคาเอลลิสเผยอรอยยิ้มขณะวางร่างน้อยลงบนพื้นอย่างเบามือแล้วบรรจงแต่งตัวให้ใหม่  มือใหญ่สวมถุงมือสีขาวติดกระดุมอย่างคล่องแคล่วว่องไว  

“มันคือสุดยอดปรารถนาของพวกเราเหล่าอมตะชน   ซึ่งหลายพันปีจะปรากฏขึ้นสักครั้งหนึ่งขอรับ”