Precious memories: Memory of Saito Hajime

“นี่ไม่ใช่เรื่องของผู้ชาย

ถอยไปห่างๆเถอะ..  อย่ามาคอยเฝ้าอยู่แถวนี้เลย”

ไม่..   เขาไม่อาจวางใจปล่อยนางเอาไว้เช่นนี้ได้จริงๆ   ทั้งๆที่นางกำลังเจ็บท้องเพราะลูกที่กำลังจะเกิดมา   แต่ในฐานะสามีแล้วเขากลับไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย   ไซโต  ฮาจิเมะเดินกลับไปกลับมาอยู่หน้าห้องที่ปิดเงียบเชียบมาตั้งแต่เมื่อคืนนี้   หลังจากที่ส่งคนรับใช้ไปตามหมอตำแยมากลางดึก   จนบัดนี้ตะวันตกดินไปหลายชั่วโมงแล้วแต่ทุกอย่างก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะยุติ   สองหูของเขายังคงได้ยินเสียงภรรยากรีดร้องอย่างน่าสงสาร   ขณะที่สองขายังคงเดินย่ำอยู่หน้าห้องนอนโดยไม่คิดจะหยุดพัก   เขาจะไม่มีวันทอดทิ้งนางไว้ให้ต่อสู้ตามลำพังอย่างเด็ดขาด   แต่ชายหนุ่มก็รู้ดีว่าตอนนี้ตนเองจำเป็นต้องสงบสติอารมณ์เสียก่อน..  นั่นเป็นสิ่งเดียวที่ฮาจิเมะพยายามจะทำให้ได้ในขณะนี้   แม้ว่าจะมิได้นอนหลับพักผ่อนหรือดื่มกินอะไรมากว่าหนึ่งวันเต็มๆแล้วก็ตาม   

ชีวิตของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่สุดในนาทีที่รู้ตัวว่ากำลังจะได้เป็นพ่อคนเมื่อแปดเดือนก่อน   ตั้งแต่นั้นมาฮาจิเมะก็ตั้งใจแน่วแน่ที่จะดูแลสุขภาพของภรรยาให้ดีที่สุด   จิสึรุของเขาทั้งตัวเล็กและแบบบางเสียจนชายหนุ่มอดคิดไม่ได้ว่านางจะอ่อนแอเกินไปจึงได้บำรุงทั้งอาหารและสมุนไพร   ก็ด้วยความหวังว่านางแข็งแรงและคลอดง่าย   เขาไม่เคยรู้หรอกว่าจริงๆแล้วเวลาสตรีคลอดลูกนั้นจะต้องเจ็บปวดสักเพียงไหนนอกจากรู้ว่าเป็นตายเท่าๆกัน   ดังนั้นเขาจึงหวังว่าภรรยาจะปลอดภัยและมีชีวิตอยู่เคียงข้างกันไปนานๆ   

ทว่าเวลานี้เสียงร้องครวญครางของนางกำลังทำให้เขาประสาทเสีย..  ถึงแม้หลายเดือนที่ผ่านมานางจะพร่ำบอกเขาครั้งแล้วครั้งเล่าว่าอาการเหล่านี้เป็นเรื่องปกติธรรมดาของผู้หญิง   ทว่าในความรู้สึกของฮาจิเมะแล้วเรื่องที่จะมิให้คิดห่วงใยในตัวคนรักนั้นฟังดูกระไรอยู่   ทั้งๆที่เขาเคยคิดมาตลอดว่าตนเองเตรียมใจรับมือกับเรื่องนี้อย่างเต็มที่แล้วทว่าเอาเข้าจริงก็ยังอดเป็นกังวลไม่ได้   และอีกครั้งกับการเดินกลับไปกลับมาอยู่หน้าห้องแล้วทำตัวราวกับเป็นสุนัขเฝ้ายามที่ไม่ต้องการจะไปไหนทั้งสิ้นนอกจากคอยชะเง้อคอมองเข้าไปข้างในทุกครั้งที่มีโอกาส  

ยิ่งกว่านั้นความเป็นห่วงภรรยาทำให้หัวหน้าหน่วยที่สามแห่งกลุ่มชินเซ็นไม่ได้กลับไปเข้าฐานวันนี้เป็นวันที่สองแล้ว   ทั้งๆที่เขาไม่เคยละทิ้งภาระหน้าที่มาก่อน.. เรื่องนี้ใครๆก็รู้   และนั่นก็ทำให้ทางกลุ่มตัดสินใจส่งใครบางคนมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น  ..หรืออีกนัยหนึ่งคือมาเป็นกำลังให้   ช่วยไม่ได้จริงๆที่ฮาจิเมะอดคิดไม่ได้ว่าการที่พวกนั้นส่งโอคิตะ  โซจิมาดูนั้นช่างไม่ต่างอะไรกับการซ้ำเติมเลย   เมื่อตั้งแต่มาถึงหัวหน้าหน่วยที่หนึ่งก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น   นอกจากนั่งเอนหลังพิงเสาไม้อยู่ที่ระเบียงทางเดินอย่างเงียบๆขณะที่สายตาจับจ้องมองเขาอย่างสบายอกสบายใจ   และถ้าหากว่าฮาจิเมะไม่ได้รู้จักโซจิมานานพอล่ะก็   เห็นทีเขาคงคว้าดาบขึ้นมาแล้วลากอีกฝ่ายออกไปประมือกันที่ลานบ้านเพื่อสั่งสอนเสียแล้ว   เขารู้ว่าตนเองคงจะมีสมาธิจดจ่ออยู่กับการซัดโซจิให้หมอบเพื่อให้ลืมความกังวลเรื่องจิสึรุไปได้สักพัก

“ไม่เอาน่า..  กำลังจะเป็นพ่อคนอยู่แล้วยังจะทำตาขวางเช่นนั้นอยู่อีกหรือ” 

นั่นปะไร..  เสียงกลั้วหัวเราะของโซจิทำให้ฮาจิเมะรู้สึกหงุดหงิดอีกแล้ว   แม้จะรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่มีเจตนาที่จะยั่วเย้าให้เกิดโทสะทว่าชายหนุ่มก็อดขมวดคิ้วไม่ได้  

“มานั่งกับข้าดีกว่านะฮาจิเมะคุง   เจ้าเดินไปเดินมาอยู่อย่างนั้นหลายชั่วโมงจนพื้นใกล้จะสึกอยู่แล้ว 

ไม่เมื่อยบ้างรึไง”

เป็นอย่างที่คาดไว้..  โอคิตะ  โซจิถอนหายใจเมื่อไม่ได้รับคำตอบ   กระนั้นก็มิได้เบื่อหน่ายเลยแม้แต่น้อย   กลับจะคิดว่าเป็นโชคของตนเสียด้วยซ้ำที่ได้มาเห็นอะไรดีๆเช่นนี้   ชายหนุ่มยกแขนขึ้นกอดอกแล้วเฝ้ามองอาการนั่งไม่ติดของสหายอย่างขบขัน   เมื่อไซโต  ฮาจิเมะซึ่งเคยเยือกเย็นสุขุมกลับกลายเป็นคนละคนนั้นหาดูได้ง่ายๆที่ไหนกัน   ยิ่งกว่านั้นอาการเดินพล่านไม่หยุดของอีกฝ่ายกำลังทำให้โซจิคิดชั่งใจว่าควรจะนำเรื่องนี้ไปเล่าให้คนอื่นๆฟังต่อดีหรือไม่   เขายังกล้าพนันด้วยซ้ำไป.. ว่าดีไม่ดีเรื่องนี้อาจไม่มีใครเชื่อก็เป็นได้   และถ้าหากการมีครอบครัวแล้วจะสามารถทำให้ผู้คนเปลี่ยนแปลงไปได้ถึงเพียงนี้เขาเองก็อยากจะเห็นนัก   ว่าเมื่อมีลูกหลายๆคนเข้าฮาจิเมะจะเปลี่ยนไปสักเพียงไหน   ชายหนุ่มกระแอมกระไอพลางคิดถึงเรื่องในอนาคต   คงไม่ผิดกระมัง..  ที่คนป่วยอย่างเขาก็คิดอยากจะวาดฝันเหมือนคนอื่นๆ

“ ..จะกลายเป็นพ่อเจ้าระเบียบที่เข้มงวดกับทุกเรื่องรึเปล่านะ”  

คำถามที่ไม่เฉพาะเจาะจงนั้นส่งผลให้คนที่เดินพล่านไม่หยุดต้องหันกลับมามองด้วยความสงสัย  

“เจ้าว่าอะไรนะ”  ไซโต  ฮาจิเมะถูกดึงความสนใจในที่สุด   เขาหยุด..  ก่อนจะเดินเข้าไปหาเพื่อนผู้นั่งรออยู่นานแล้วพร้อมด้วยใบหน้าซึ่งระบายรอยยิ้มยียวน   โซจิหัวเราะเบาๆ

“ข้าแค่สงสัยว่าเจ้าจะเป็นพ่อแบบไหนกัน   ถึงแม้ว่าเวลานี้มันอาจเร็วเกินไปที่จะถาม   แต่ข้านึกภาพเจ้าที่ถูกเด็กๆรุมล้อมไม่ออกจริงๆ” 

อันที่จริงเขายังแทบไม่อยากเชื่อด้วยซ้ำว่าผู้ชายมาดนิ่งสนิทจนติดจะเหมือนคนขี้อายอย่างเจ้าหมอนี่จะมีความสนใจในตัวสตรีอยู่ด้วยเหมือนกัน   แต่คงจะไม่มีอะไรทำให้โซจิประหลาดใจได้มากไปกว่าวันที่ฮาจิเมะกลับมาจากเยี่ยมบ้านเกิดพร้อมทั้งจูงมือจิสึรุเข้ามาบอกเรื่องการหมั้นหมายหรอก   เพราะการประกาศตัวแบบสายฟ้าแลบในวันนั้นพาให้ทุกคนในฐานชินเซ็นล้วนแต่อึ้งจนพูดไม่ออกไปตามๆกัน   และมันช่วยไม่ได้จริงๆที่เขารู้สึกว่าวันเวลาช่างผ่านไปเร็วนัก   ในเมื่อหนุ่มสาวคู่นี้แต่งงานอยู่กินมาเกือบสองปีแล้วกว่าจะมีลูกคนแรกด้วยกัน   โซจิอดนึกขันไม่ได้..  เช่นนี้ก็คงนับได้ว่าไซโต  ฮาจิเมะยังพอมีฝีไม้ลายมืออยู่บ้างกระมัง    

คำถามของเพื่อนทำให้รอยยิ้มเคร่งขรึมปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฮาจิเมะ  “จะเป็นแบบใดนั้นไม่สำคัญหรอก   ยังไงข้าก็ตั้งใจว่าจะอบรมสั่งสอนลูกตามวิธีการของข้า”  หัวหน้าหน่วยที่สามทรุดกายลงนั่งเหยียดขา  “ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง  ..นั่นไม่ต่างกัน”

“ฮะๆ  อย่าบอกนะว่าเจ้าจะสอนให้ลูกสาวจับดาบ   ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงข้าขอแสดงความเสียใจกับนางไว้ล่วงหน้าเลยที่มีพ่ออย่างเจ้า”

“หรืออาจเป็นลูกชายก็ได้..”  ฮาจิเมะขัดขึ้นทันควันพลางหันกลับไปมองที่ประตูห้องอย่างมีความหวัง 

“จริงๆแล้วข้าก็ไม่ได้รังเกียจการมีลูกสาวหรอกนะ   แต่หากเป็นลูกชายก็คงสบายใจได้เปลาะหนึ่งว่าอย่างน้อยก็มีผู้สืบสกุลแล้ว

และที่เจ้าพูดมามันก็ใช่..  ข้าตั้งใจไว้ว่าจะฝึกฝนให้เขาหรือนางสามารถเอาตัวรอดได้ในทุกสถานการณ์   เผื่อวันใดที่ไม่มีข้าคอยปกป้องจะได้..”

ทว่าชายหนุ่มทั้งสองถูกขัดจังหวะด้วยเสียงหวีดร้องแหลมที่ดังออกมา    และคราวนี้มันทำให้ไซโต  ฮาจิเมะหมดความอดทนในที่สุด   เขาขยับลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงไปที่ห้องก่อนที่โซจิจะทันห้ามปราม   หัวหน้าหน่วยที่หนึ่งถอนหายใจอย่างระอาเมื่ออีกฝ่ายกระชากประตูเปิดและหายเข้าไปในข้างในโดยไม่ได้คิดเลยสักนิดว่าเป็นการสมควรหรือไม่

“ฮาจิเมะคุง..”

.. เจ้าบ้าเอ๊ย   แบบนี้ข้าไม่รับรู้ด้วยแล้วนะ  

และจิสึรุจังก็คงไม่ค่อยชอบใจนักหรอก..

“จิสึรุ!!”

ความเป็นห่วงคนรักทำให้ฮาจิเมะไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น   และท่ามกลางแสงสว่างจากโคมกระดาษในห้อง..   หัวหน้าหน่วยที่สามไม่เคยเตรียมตัวเตรียมใจมาก่อนเลยว่าในชีวิตนี้จะได้พบเห็นอะไรอย่างนี้   ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นนักรบที่เคยชินกับการรบราฆ่าฟัน  บาดแผล  และคาวโลหิตมานักต่อนักแล้ว   ทว่าไม่มีอะไรเหมือนหรือใกล้เคียงกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว..  ไม่มีเลยจริงๆ

มันเป็นความผิดของเขาเองที่พรวดพราดเข้ามาทั้งๆที่ควรจะรออยู่ข้างนอก..  เมื่อภาพภรรยาที่นอนหงายอยู่บนที่นอนโดยที่ต้นขาทั้งสองแยกออกจากกันพร้อมด้วยร่างกายท่อนล่างที่เลอะเทอะเปรอะเปื้อนไปด้วยโลหิตปริมาณมากราวกับจะทำให้นางจะเสียเลือดจนถึงแก่ความตายได้นั้นทำให้เขาแทบหัวใจหยุดเต้น   ขณะที่หมอตำแยซึ่งคุกเข่าอยู่ตรงหว่างขานางกำลังโอบอุ้มทารกที่เพิ่งคลอด   ซึ่งดูแล้วเหมือนก้อนเมือกสีแดงที่เปียกลื่นมากกว่าที่จะเป็นลูกของเขา   เพราะทั้งตัวทารกและมือที่ช้อนอุ้มนั้นชุ่มโชกไปด้วยเลือดที่หยดแหมะลงบนที่นอนสีขาว   ส่งผลให้ไซโต  ฮาจิเมะถึงกับปากคอสั่นอย่างทำอะไรไม่ถูก   วินาทีนั้นเขารู้สึกว่ามือเท้าตนเองเย็นเฉียบก่อนจะชาจนหมดความรู้สึก   จากนั้นก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย   

..ตึง!..

“ฮาจิเมะซัง!”  จิสึรุที่ยังคงอ่อนเพลียร้องลั่นเมื่อหันไปเห็นร่างสูงใหญ่ของสามีทรุดฮวบลงกองกับพื้นแล้วสิ้นสติสมประดี  

“ปล่อยเขาไว้”  เสียงหมอตำแยดังขึ้นอย่างไม่สนใจประสานไปกับเสียงทารกที่กำลังร้องไห้จ้า  “ผู้ชายพวกนี้คิดว่าเด็กเกิดออกมาจากกระบอกไม้ไผ่หรือไงนะถึงได้เป็นเหมือนกันไปหมด   ใจเสาะเสียไม่มีละ”  นางถอนหายใจ  “รอให้ข้าล้างเนื้อตัวเด็กคนนี้ให้เสร็จเรียบร้อยเสียก่อนแล้วค่อยจัดการกับเขาก็ยังไม่สาย” 

“ตะ..  แต่”

“ไม่ต้องตกใจไปหรอก..  ข้าเคยเห็นผู้ชายตัวโตกว่าเขาเป็นลมพับเพราะเรื่องพรรค์นี้มานักต่อนักแล้ว    ต่อให้เก่งกล้าแค่ไหนลองถ้าได้เห็นอะไรแบบนี้ล่ะก็รายไหนรายนั้น    ไม่ต้องกังวลไป”  นางพูดขณะที่มือก็ทำงานอย่างแคล่วคล่องว่องไว

“เจ้าได้ลูกสาวที่งดงามมากนะแม่หนูน้อย   ข้าดีใจกับพวกเจ้าทั้งคู่จริงๆ”  สตรีที่สูงวัยกว่าชำเลืองมองนาง    มีแววเอ็นดูปรากฏขึ้นที่หางตายับย่นขณะที่จิสึรุถึงกับหายใจไม่ออกเมื่อได้รับรู้

“ลูกสาวของข้า.. งั้นหรือคะ” 

ราวกับอยู่ในความฝันมากกว่าที่จะเป็นจริง   นางยื่นมือออกไปรับร่างเล็กกระจ้อยร่อยเข้ามาไปกอดไว้แนบอกอย่างแสนจะปลาบปลื้มพลางพินิจดูรูปหน้าและทุกสิ่งทุกอย่างของลูกน้อยเนิ่นนาน   พร้อมทั้งแน่ใจว่าตนคงไม่มีวันเบื่อที่จะได้เฝ้ามองเจ้าตัวน้อยที่น่ารักที่สุดนี้ราวกับว่ามีเวลาเท่าไรก็คงไม่พอ   ขณะที่หมอตำแยล้างมือในถังไม้จนสะอาดก่อนจะหันไปเปิดห่อผ้าเพื่อหยิบยาขวดเล็กๆออกมา   จากนั้นก็เดินเข้าไปหาร่างที่นอนเหยียดยาวสิ้นสติอยู่บนพื้นห้องพลางส่ายหน้า

“ข้าก็เตือนตั้งแต่แรกแล้วว่าอย่าเข้ามา  

เป็นยังไงล่ะพ่อหนุ่ม..  ลุกได้หรือยัง”

ไซโตฮาจิเมะฟื้นคืนสติหลังจากที่สูดกลิ่นฉุนจากขวดที่จ่ออยู่ตรงจมูกเข้าไป   ชายหนุ่มทำหน้าย่นพร้อมทั้งขมวดคิ้วยุ่งก่อนจะเบือนหน้าหนี   แต่แล้วก็นึกขึ้นได้..

“จิสึรุ”

ร่างงามในชุดนอนที่เพิ่งเปลี่ยนใหม่หลับตาพริ้มอยู่พร้อมด้วยห่อผ้าเล็กๆในอ้อมแขน   และเป็นอีกครั้งที่ฮาจิเมะต้องตกตะลึง   มิใช่เพราะสาเหตุเดียวกับเมื่อครู่..  แต่เป็นเพราะตนไม่เคยเห็นภาพที่งดงามจับใจขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต   แม้ว่าหลังคลอดจิสึรุจะยังมีใบหน้าซีดขาวและดูอิดโรยนัก   ทว่าความเอิบอิ่มในสีหน้ายามที่นางโอบกอดลูกน้อยไว้แนบอกนั้นทำให้เขาไม่อาจละสายตาได้   ชายหนุ่มขยับเข้าไปใกล้แล้วคุกเข่าลงข้างที่นอน   ก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปลูบศีรษะคนรัก

“..ฮาจิเมะซัง”  นางลืมตาขึ้นมองเขาแล้วยิ้มอย่างอ่อนแรง  “เป็นยังไงบ้างคะ”

“ข้าต่างหากที่ควรเป็นฝ่ายถาม”  เขาเอ่ยเสียงพร่าขณะที่จับจ้องสองแม่ลูกที่นอนอยู่ตรงหน้า

“เจ็บที่สุดในชีวิตของข้าเลย” จิสึรุบอก   พลางก้มลงมองลูกน้อย “แต่ก็คุ้มค่าเหลือเกิน   ลูกสาวของเรางดงามมากใช่มั้ยคะ   ข้าคิดว่านางเหมือนพ่อนะ”  ไซโต  ฮาจิเมะรับห่อผ้าอ้อมมาจากภรรยาพลางจ้องมองดวงหน้าเล็กๆที่ยังไม่ลืมตา   ไม่ต้องสงสัยเลย..  เจ้าตัวน้อยนี่ย่อมต้องเหมือนเขาอย่างแน่นอน   อึดใจนั้นคลื่นแห่งความภาคภูมิใจและหวงแหนแผ่ซ่านไปทั่วร่าง   และเขายิ่งกว่าพร้อมจะสังหารใครหรืออะไรก็ตามที่บังอาจมาคุกคามหรือทำให้นางเจ็บปวด

“ข้าเห็นด้วยกับเจ้า”  เขาบอกพลางก้มลงจุมพิตหน้าผากภรรยาอย่างแผ่วเบา

“เก่งเหลือเกินที่รัก   เจ้าอดทนได้ดีมาก”  โดยที่ยังมีลูกสาวอยู่ในอ้อมแขน   ฮาจิเมะก้มลงหอมแก้มคนรัก   ก่อนจะเคลื่อนไปยังริมฝีปากนุ่มแล้วประทับจูบเนิ่นนาน   ปลดปล่อยอารมณ์ให้ดื่มด่ำไปกับช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของทั้งคู่และซึมซับเอาบรรยากาศหวานล้ำไว้ในอกเมื่อความวิตกกังวลทั้งหมดมลายสิ้น

“อะแฮ่ม   ข้าว่าเจ้าคงลืมไปแล้วสินะว่าข้ายังอยู่ตรงนี้” น้ำเสียงยียวนกวนประสาทของสหายหัวหน้าหน่วยที่หนึ่งทำให้ไซโต  ฮาจิเมะถอนหายใจพรืดอย่างช่วยไม่ได้   ชายหนุ่มยืดกายขึ้นจากที่นอนพร้อมทั้งดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างภรรยาจนมิดชิดก่อนจะหันกลับไปยังต้นเสียง   ขณะที่โอคิตะ  โซจิหัวเราะขันท่าทางที่ราวกับจะตรงเข้ามาขย้ำคอตนเอง   กระนั้นก็ยังคงก้าวเข้ามาในห้องอย่างไม่สะทกสะท้าน  

“เอ..  หรือว่าเข้าไม่ควรจะเข้ามาขัดจังหวะนะ..  จิสึรุจัง”

ไม่มีคำตอบจากหญิงสาว   เมื่อจิสึรุได้แต่ทำหน้าแดงก่ำแล้วปล่อยให้สามีจัดการกับคนปากมากด้วยตนเอง

“เจ้าอย่ายุ่งกับนางเลยน่า”  ฮาจิเมะปรามเพื่อนเสียงเข้มขณะที่อีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้แล้วก้มลงมองทารกน้อยในอ้อมแขน

“ถ้างั้นส่งอายากะจังมาให้ข้า”  โซจิไม่พลาดที่จะได้เห็นสีหน้างุนงงของสองสามีภรรยา   เขายิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปรับห่อผ้าอ้อมเข้ามากอดไว้  “หมายถึงมวลดอกไม้หลากสียังไงล่ะ..  เป็นชื่อที่ดีออกนะ   ข้ารู้ว่าพวกเจ้าคงอยากมีเวลาเป็นส่วนตัวสักครู่   ดังนั้น..”  ชายหนุ่มยังคงไม่สนใจกับท่าทีไม่เห็นด้วยของเพื่อน  โซจิขยับลุกขึ้นยืนพร้อมทารกน้อยก่อนจะออกไปจากห้อง  “ปล่อยให้พ่อแม่ของเจ้าได้จู๋จี๋กันอีกสักหน่อยเถอะ   ระหว่างนี้อาโซจิจะดูแลเจ้าเองนะ..  อายากะจัง”

“ไอ้เจ้านั่น..  มันกล้าดีอย่างไรถึงได้มาตั้งชื่อให้นางตามอำเภอใจเช่นนั้น” 

ทว่าภรรยาคนงามกลับหัวเราะขำท่าทางโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงของสามีที่พลาดหวังที่จะได้ตั้งชื่อให้ลูกคนแรกของทั้งคู่   มือนุ่มเกาะกุมหลังมือใหญ่อย่างอ่อนโยนขณะที่จิสึรุสบตากับคนรัก

“แต่ข้าชอบชื่อนี้นะคะ”  นางยกหลังมือเขาขึ้นแนบแก้ม   และนั่นทำให้แววตาชายหนุ่มอ่อนลงทันที  “ข้าสังเกตเห็นมานานแล้วว่าโอคิตะซังมักจะชอบคลุกคลีอยู่กับเด็กๆ   บางที..  นอกจากเราสองคนแล้วก็คงจะมีเขาอีกคนนี่ล่ะค่ะที่ยินดีกับการที่เด็กคนนี้เกิดมา” 

ฮาจิเมะไล้ข้อนิ้วไปตามโครงหน้าแสนรักของภรรยาพลางคล้อยตามนางอย่างว่าง่าย   เมื่อได้ฟังจิสึรุพูดถึงโซจิเช่นนี้..  ความไม่พอใจเมื่อครู่ก็ดูจะบรรเทาเบาบางลง  “ก็ได้..  เป็นเพราะว่าเจ้าพอใจกับชื่อนั้นหรอกนะ    ไม่อย่างนั้นข้าคงไม่มีวันเห็นด้วยแน่ๆ   ลูกของเราจะต้องเติบโตขึ้นมาอย่างแข็งแกร่ง..  ข้าจึงคิดว่าชื่อของนางก็ควรจะฟังดูเข้มแข็งด้วย”

“แต่..  นางเป็นเด็กผู้หญิงนะคะ” 

“ถึงอย่างไรนางก็เกิดมาในตระกูลของนักรบ   ตามธรรมเนียมแล้วสตรีทุกคนในตระกูลนักรบต้องสามารถปกป้องบ้านได้ตามสมควรอยู่แล้ว   อย่างน้อยยามเมื่อมีอันตรายพวกนางก็ควรกวัดแกว่งอาวุธเพื่อคุ้มครองชีวิตลูกๆและคนในบ้านได้” ชายหนุ่มกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคงขณะที่ภรรยาได้แต่นอนหน้าซีดด้วยอดสงสารลูกน้อยมิได้  “ข้าตั้งใจว่าจะฝึกให้นางเข้มแข็งและดูแลตนเองได้ไม่แพ้ลูกชายบ้านไหนๆ”

..ใช่สิ..   แล้วลูกสาวของนางก็คงจะมีปัญหากับการใช้ชีวิตในส่วนที่เหลือยังไงล่ะ..

หากถูกฝึกให้แกร่งถึงเพียงนั้นจริงแล้วความอ่อนโยนในแบบผู้หญิงจะเอาไปไว้ที่ไหนกัน   และวันข้างหน้านางมิต้องออกเรือนหรอกหรือ..  แล้วผู้ชายที่ไหนจะมาสนใจ   เพียงแค่คิดก็ทำให้คนเป็นแม่รู้สึกเครียดเสียแล้ว

ถึงแม้ว่าจิสึรุรักที่จะคล้อยตามความประสงค์ของสามีมาตลอด   ทว่ากับเรื่องนี้แล้วนางแทบไม่กล้าคิดเลยว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป   แต่ไม่ว่ายังไงนางจะไม่มีวันทนมองลูกจับดาบออกไปรบกับพวกผู้ชายอย่างเด็ดขาด   และนั่นคงจะเป็นสาเหตุความขัดแย้งระหว่างนางกับสามีแน่ๆ

.................................................

หกปีผ่านไป..

จิสึรุไม่มีโอกาสขัดแย้งกับสามีอีกแล้ว   เมื่อนางต้องใช้เวลาทั้งหมดไปกับการดูแลลูกอ่อนวัยสี่เดือนเศษ..  บุตรชายคนที่สองของทั้งคู่   ขณะที่คนแรกเกิดหลังจากพี่สาวเพียงปีเศษๆเท่านั้น   และเพียงเท่านั้นก็ทำให้นางหมดแรงจะโต้เถียงเรื่องวิธีการที่ฮาจิเมะอบรมสั่นสอนลูกๆ   แน่นอนว่าเขายังคงอ่อนโยนกับนางเหมือนเช่นวันแรกที่แต่งงานกัน   จิสึรุใบหน้าแดงซ่านยามที่ภาพในอดีตผุดขึ้นในห้วงคำนึง   ..ในครั้งนั้นไซโต  ฮาจิเมะจูงมือนางพาหนีออกมาจากบ้านของบิดาเขากลางดึก   หลังจากที่ทั้งสองถูกวางยาแล้วจับแต่งงานแบบสายฟ้าแลบ   แล้วจากนั้นเขาก็..

“ท่านแม่!  ..ท่านพี่แกล้งข้า”

เสียงลูกชายคนโตที่วิ่งร้องไห้ได้ยินมาแต่ไกลส่งผลให้ภาพฝันในอดีตเลือนหายไป   จิสึรุวางลูกน้อยลงบนที่นอนก่อนจะห่มผ้าให้อย่างเบามือ  จังหวะเดียวกับที่เด็กชายวัยกำลังซนอีกคนหนึ่งกระโจนเข้ากอดจากด้านหลัง   หญิงสาวหันไปมองก่อนจะถอนหายใจพลางใช้แขนเสื้อเช็ดหน้าเช็ดตาให้ลูก

“คราวนี้อะไรอีกล่ะ   นี่ถ้าท่านพ่อรู้เข้าล่ะก็..”

นางรู้ดีว่าสามีจะไม่โอ๋ลูกอย่างแน่นอน   ไซโต  ฮาจิเมะเป็นพ่อที่ค่อนข้างเข้มงวดกับลูกๆอย่างเสมอภาคเท่าเทียมกัน   ดังนั้นทั้งลูกสาวและลูกชายซึ่งยังเล็กนักจึงต้องตื่นแต่ย่ำรุ่งเพื่อฝึกดาบไม้พร้อมๆกับผู้เป็นบิดา   และอาการร้องไห้โยเยเช่นนี้ทำให้จิสึรุพอจะเดาสาเหตุได้.. 

“เพราะท่านอาโซจิเอาแต่เข้าข้างท่านพี่.. ข้าถึงได้แพ้    ข้าไม่ผิดนะขอรับท่านแม่”  

“ข้าว่าข้าไม่เคยสอนให้เจ้าเป็นเด็กขี้แยเลยนะ” 

ยามางุจิ  จุนอิจิโร่ยังไม่ทันให้มารดาปลอบก็มีอันต้องสะดุ้งเพราะเสียงทุ้มลึกที่ดังขึ้นเบื้องหลัง   เด็กน้อยหันไปมองร่างสูงของบิดาที่เพิ่งกลับจากทำงานอย่างหวาดๆแล้วหยุดร้องไห้ในที่สุด   ขณะที่ฮาจิเมะถอดเสื้อคลุมออกเก็บก่อนจะนั่งลงแล้วจึงกวักมือเรียกบุตรชายเข้าไปหา

“มานี่สิ”  ชายหนุ่มช้อนร่างน้อยขึ้นนั่งบนตักพลางสำรวจดูศีรษะที่บวมปูดเท่าลูกมะนาวแล้วถามเสียงเข้ม

“วันนี้แพ้พี่สาวมาอีกแล้วล่ะสิ”  เขาถามพลางซ่อนยิ้มไว้ในใบหน้าขณะที่จ้องมองลูกด้วยนัยน์ตาคมปลาบ   และเมื่อเจ้าตัวเล็กผงกหัวรับอย่างไม่เต็มใจฮาจิเมะก็กระชับอ้อมแขนแน่นเข้าแล้วพร่ำสอน

“ดีมากที่เจ้ากล้ารับความจริง  ..ถึงจะแพ้ก็ไม่เป็นไร   วันหลังค่อยสู้กันใหม่ก็ยังไม่สาย”  มือใหญ่ลูบศีรษะเล็กๆอย่างอ่อนโยน “ฝีมือดาบของเจ้ากับอายากะสูสีกันมาก   ข้าเชื่อว่าหากตั้งใจจริงเจ้าจะเป็นฝ่ายชนะ   แล้วสักวันหนึ่งเจ้าจะต้องปกป้องพี่สาวได้อย่างแน่นอน”

“แต่ข้าไม่อยากปกป้องหรอกขอรับ!”  จุนอิจิโร่สูดน้ำมูกแล้วรีบฟ้องด้วยความคับแค้นใจ  “ท่านพี่มีท่านอาโซจิอยู่แล้วทั้งคน   ข้า..  ข้า..” 

ไซโต  ฮาจิเมะถอนหายใจเมื่อเจ้าตัวดีทำท่าจะเบะอีกรอบ   ชายหนุ่มชำเลืองมองภรรยาที่แอบยิ้มขำอยู่ที่อีกมุมหนึ่งของห้องแล้วดันหลังบุตรชายให้ยืนขึ้น

“พอที..  ลูกผู้ชายต้องไม่ร้องไห้   ไม่เช่นนั้นข้าจะให้เจ้าฝึกหวดอีกร้อยดาบหรือไม่ก็จนกว่าจะถึงเวลาอาหารเย็น    ส่วนตอนนี้ไปได้แล้ว  ..ไปบอกท่านอาของเจ้าว่าข้ามีเรื่องอยากจะคุยด้วย”   

จิสึรุได้แต่ยิ้มขำเมื่อตระหนักดีว่าสามีใจอ่อนเมื่อเห็นลูกเจ็บตัวจึงไม่อยากจะบ่นว่าไปมากกว่านี้   และนี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้นางไม่เคยโต้เถียงเรื่องลูกกับฮาจิเมะ   เพราะรู้ดีว่าภายใต้ความเข้มงวดเจ้าระเบียบนั้น..  สามีนางรักและพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อลูกๆไม่แพ้พ่อคนไหน   และวงแขนที่ขยับเข้าสวมกอดจากด้านหลังนั้นก็ทำให้นางเผลออุทานออกมา  

“เจ้าไม่ช่วยข้าเลย”

หญิงสาวยิ้มให้กับถ้อยคำตัดพ้อก่อนจะเงยหน้าขึ้นรับจุมพิตจากคนรัก   พลางรับรู้ได้ถึงแรงปรารถนาจากอ้อมแขนร้อนผ่าวที่โอบกอดพร้อมกับเสียงหัวใจเต้นถี่รัวราวกับใกล้ระเบิด   ไซโต  ฮาจิเมะหมุนร่างงามให้หันมาหาแล้วกระชับอ้อมแขนให้กายแนบชิดกันมากขึ้น   แล้วจุมพิตแผ่วเบาในทีแรกก็ค่อยๆลึกซึ้งยิ่งขึ้น   พาให้อารมณ์ตื่นเพริด   ขณะที่มือใหญ่ซอนลึกอยู่ในกลุ่มผมนุ่มลื่นของภรรยา

“อย่าสิคะ  ข้ายัง..”  จิสึรุเบือนหน้าหนีแล้วพยายามดันแผงอกชายหนุ่มให้ถอยห่างทว่าอีกฝ่ายกลับขืนตัวไว้   วงแขนกว้างยังคงกระชับแน่นอย่างไม่ยินยอม 

“ช่างใจร้ายนัก..  ข้าจากบ้านไปเพราะภารกิจครั้งนี้ตั้งสองสัปดาห์   ยังไม่ทันหายคิดถึงเลยเจ้าจะรีบไล่ไปไหนกัน..”

“แต่ข้าว่าพวกเจ้าแยกจากกันก่อนก็ดีนะ   ก่อนที่ข้ากับอายากะจังจะต้องรีบหาน้ำล้างตา”   โอคิตะ  โซจิส่งเสียงไอแห้งๆขณะที่เดินเข้ามาในห้องอย่างไม่ให้สุ้มเสียงพร้อมด้วยสาวน้อย..  ผู้เป็นต้นเหตุเรื่องราวทะเลาะเบาะแว้งระหว่างพี่น้องเมื่อครู่   หัวหน้าหน่วยหนึ่งเอามือที่ปิดตายามางุจิ  อายากะลงขณะที่โอบอุ้มร่างเล็กไว้ในอ้อมอก   

“ดูพ่อกับแม่ของเจ้าสิอายากะจัง  ..หวานใส่กันจนน่าอิจฉาจริงๆ”

“เจ้าบ้าโซจิ” 

ฮาจิเมะไม่รู้จะสรรค์หาคำใดมาบรรยายความทะเล้นทะลึ่งไม่เลือกเวลาของโซจิเลย   เขาจำต้องปล่อยมือจากภรรยาอย่างไม่เต็มใจก่อนที่อีกฝ่ายจะวางลูกสาวตัวน้อยให้ลงยืนกับพื้น   จากนั้นแม่หนูน้อยก็วิ่งเข้าหาอ้อมแขนมารดาก่อนที่ทั้งคู่จะพากันออกไปจากห้อง   ชายหนุ่มถอนหายใจ..  ไม่ว่าเมื่อไหร่โอคิตะ  โซจิก็พร้อมจะทำตัวเป็นก้างขวางคอได้ตลอดเวลา   เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเหตุใดเจ้าหมอนี่จึงได้ชอบแวะมาที่นี่นัก   ทั้งๆที่ระยะทางระหว่างบ้านของตนกับที่ตั้งฐานในปัจจุบันก็มิได้ใกล้กันเลย  

“ดูเหมือนเจ้าจะเข้าข้างอายากะออกนอกหน้าไปแล้วนะ”  เขายังไม่วายบ่นก่อนที่จะเริ่มต้นพูดคุยเรื่องงาน   ทว่าโซจิกลับยิ้ม 

“จุนอิจิโร่จังวิ่งมาฟ้องไวทันใจเสียจริงนะ   แต่ก็อย่างว่า..  ข้าแค่ให้คำแนะนำกับแม่สาวน้อยของข้าเล็กๆน้อยๆเท่านั้นเอง”

“เจ้าทำราวกับว่ามีแต่นางเท่านั้นที่เจ้าห่วงใย  ..แต่ช่างเถอะ   มาเข้าเรื่องกันดีกว่า   งานของเราคราวนี้ไม่ค่อยจะประสบความสำเร็จนัก   ยังไงก็ตามการจะซื้อใจคนจำนวนขนาดนั้นมาเป็นพวกย่อมต้องใช้เวลาและความอดทนมากกว่านี้   พรุ่งนี้ข้าจะเข้าไปรายงานผลการเจรจากับท่านรองด้วยตนเอง”

“นั่นสินะ..  ข้าก็คิดอยู่แล้วว่าทางนั้นคงไม่ให้คำตอบง่ายๆ    ว่าแต่เจ้าคิดจะทำงานเช่นนี้ไปอีกนานแค่ไหนหรือ  ฮาจิเมะคุง”    

“สบายใจได้..  ข้ายังไม่คิดจะถอนตัวเวลานี้หรอก   แล้วตัวเจ้าน่ะ..  ทั้งที่อากาศเริ่มเย็นลงแล้วยังจะออกมาข้างนอกทำไมกัน   แบบนี้อาการจะไม่ทรุดลงหรือ”    

โซจิล้วงขวดแก้วเล็กๆที่บรรจุของเหลวสีน้ำตาลขุ่นออกมาจากอกเสื้อแทนคำตอบ   “รู้มั้ยว่านี่อะไร”  เขาชูมันขึ้นตรงหน้าแล้วแกว่งเบาๆ  “เจ้าน่าจะดีใจกับข้าได้แล้วนะ   เพราะมันคือยารักษาโรคตัวใหม่ล่าสุดที่ข้าได้มาจากหมอชาวต่างชาติ   เห็นว่ามีสรรพคุณดีกว่ายาของเราหลายเท่าทีเดียวล่ะ   และข้าเชื่อว่าอีกไม่นานประเทศของเราจะรับอะไรหลายๆอย่างมาจากตะวันตกไม่เฉพาะแค่ยาหรอก”

“ก็คงใช่   และนั่นหมายความว่าเจ้าอาจมีโอกาสหายขาดสินะ” 

“ใครจะรู้..  ก็คงต้องรอดูกันต่อไปล่ะนะ  

แต่ตอนนี้น่ะข้ายังสู้ไหว   และจะไม่ยอมหยุดพักอย่างแน่นอน”

ไซโต  ฮาจิเมะยิ้มบางๆ   เสียงหัวเราะอย่างร่าเริงของเด็กๆและข่าวดีจากสหายร่วมอุดมการณ์คือของขวัญล้ำค่าที่สุดเท่าที่ตนจะมีได้ในเวลานี้   ชายหนุ่มหันไปกุมมือนุ่มของภรรยาที่ยกน้ำชาเข้ามาให้ขณะที่ดึงให้นางลงนั่งเคียงข้าง   เขาอดใจหายมิได้เมื่อรู้ดีว่าโซจิพูดถูก..  ไม่มีใครสามารถหยุดยั้งกระแสนิยมตะวันตกไม่ให้แพร่เข้ามาได้   แต่ถึงแม้จะตระหนักดีว่าสักวันหนึ่งยุคสมัยที่คนรุ่นตนไม่คุ้นเคยจะต้องมาถึง   แต่อย่างน้อยก็ยังมีมิตรสหายและคนรัก..  ที่พร้อมจะก้าวผ่านวันเวลาแห่งความเปลี่ยนแปลงนี้ไปด้วยกัน

จิสึรุ   ..เพราะมีเจ้าอยู่ข้าจึงมั่นใจว่าเราจะผ่านพ้นมันไปได้

ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะมืดมิดสักเพียงใดนั่นไม่สำคัญ  เพราะข้าจะมีเจ้ากับลูกๆเป็นแสงสว่างไปจนชั่วชีวิต

 

 ~End~

------------------------------------ 
next: Memory of Higikata Toshizo

บอกกล่าว: ขณะนี้เวลาชักเริ่มหมดไป  เเถมยังมีรีเควสจากคนอ่านฟิคเซนต์ที่ต้องการให้มูนเขียนตอนต่อของเรื่องยาวเสียที

ดังนั้นเอาเป็นว่าถ้าสามารถ   จะเขียนเนื้อเรื่องของอีกสามหนุ่มที่เหลือมาให้อ่านนะคะ ^ ^