One side of memories: 2nd memory with Saito Hajime

สีแดงสด...

ภาพนั้นยังเด่นชัดอยู่ในความทรงจำ...

คงเป็นกลีบดอกสึบากิที่กำลังโปรยปรายลงสู่พื้นดินสินะ

ไม่ใช่..  นั่นไม่ใช่สิ่งสวยงามอย่างนั้น   

มันคือโลหิตต่างหาก.. 

หยดเลือดแดงฉานจำนวนมาก..  สาดกระเซ็นไปรอบทิศทั้งบนพื้นและบนกำแพงยามที่ดาบคมกริบถูกกระชากออกจากร่างไร้วิญญาณของราเซ็ตสึ.. อสูรร้ายกระหายเลือด   ทิ้งซากซึ่งเต็มไปด้วยแผลเหวอะน่าสยดสยองให้กองอยู่ตรงหน้าแบบเห็นเต็มตา ..ใกล้เพียงมือเอื้อมถึง   เลือดหยดหนึ่งกระเซ็นมาถูกริมฝีปากนางยามเมื่อเขาคนนั้นสะบัดปลายดาบก่อนจะเก็บมันเข้าฝักพร้อมด้วยกลิ่นคาวขมเจือสนิมที่คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ    มันเข้าไปอัดแน่นอยู่ในโพรงจมูก  ทะลักเข้าไปในปากและลำคอจนพาลจะทำให้สำลัก ..น่าสะอิดสะเอียนสุดประมาณ   

“กรี๊ด!!”

ยูคิมูระ  จิสึรุกระเด้งพรวดขึ้นมาจากที่นอนในสภาพเหงื่อไหลโทรมร่าง   ใบหน้างามขาวซีดด้วยความตกใจ  สาวน้อยเบิกตาโพลงพร้อมทั้งหอบหายใจแรงอยู่อีกเป็นครู่ก่อนจะตั้งสติได้    และทันใดนั้นก็รีบปิดปากตนเองไว้แน่นเพื่อสกัดกั้นเสียงหวีดร้อง   ทว่าไร้ประโยชน์..  เมื่อในนาทีถัดมาบานประตูห้องนอนก็ถูกกระชากเปิดออกอย่างรวดเร็วพร้อมด้วยบุรุษกลุ่มใหญ่ที่กรูกันเข้ามาพร้อมอาวุธครบมือ

..ตายแล้ว....

“จิสึรุจัง..  เกิดอะไรขึ้น”    

ทันทีที่มาถึงและไม่พบผู้บุกรุกยามวิกาลพวกเขาต่างก็มีสีหน้างุนงงเมื่อทุกอย่างยังคงปกติดี   นอกจากสาวน้อยเจ้าของห้องซึ่งดูเหมือนจะ...

“ไม่มีอะไรค่ะ..  แค่ฝันร้ายเท่านั้น” นางไม่มีทางเลือกนอกจากสารภาพความจริงออกไปทั้งๆที่แสนจะอับอาย

“ขอโทษนะคะ”

ระ   เรานี่..

น่าอายอะไรอย่างนี้นะ...

เด็กสาวซึ่งกำลังก้มหน้านิ่งอยู่แทบอยากจะมุดรูหนีไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด   ที่ความตกอกตกใจไม่เข้าท่าของตนเองดันปลุกบรรดาหัวหน้าหน่วยของกลุ่มชินเซ็นให้ตกใจตื่นกลางดึกแล้วยกโขยงกันมาถึงห้องนอน   และเพราะเหตุนั้นทำให้บางคนถึงกับเบือนหน้าหนีแล้วแอบหัวเราะขำเสียจนบ่ากว้างไหวกระเพื่อม   จิสึรุนึกอยากจะให้ตนเองไม่ทันเห็นชิมปาจิและเฮย์สุเกะที่พากันเดินออกไปจากห้องพร้อมด้วยรอยยิ้มขันบนใบหน้า   มากเท่าๆกับที่ไม่อยากเห็นความวิตกกังวลฉาบชัดอยู่บนใบหน้าของท่านรองหัวหน้ากลุ่มชินเซ็น  

 

“เจ้าคงจะเครียดเกินไป   นอนพักเสียเถอะ” ฮิจิคาตะ  โทชิโซเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะหันไปพยักหน้ากับคนอื่นๆ

“ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็ไปกัน..” เขาเก็บดาบพลางหันไปบอกพวกพ้อง   ก่อนจะหมุนกายออกไปจากห้อง  

จิสึรุนั่งกอดเข่าอยู่บนที่นอนหลังจากที่ทุกอย่างกลับสู่ความเงียบสงบ   ถึงแม้จะอยากนอนต่อสักเพียงใดทว่าเรื่องแตกตื่นเมื่อครู่ก็ทำให้นางตาสว่างเสียแล้ว   สาวน้อยยืดกายขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่างพลางทอดสายตามองออกไปเบื้องนอก   สภาพภายในฐานยังคงเป็นปกติทุกประการ    ทว่านางกลับหวนคิดถึงฝันร้ายเมื่อครู่..   ความฝันอันมีต้นเหตุมาจากเหตุการณ์ระทึกขวัญ   ทั้งการถูกไล่ล่าที่น่าหวาดหวั่นและการได้รับความช่วยเหลือ   ทั้งหมดนั้นล้วนเกิดขึ้นในคืนแรกที่เดินทางมาถึงเกียวโต

นางยังจำได้ดีถึงครั้งแรกที่ได้พบกับคนๆนั้น   มันเป็นอีกคืนที่เงียบสงบซึ่งไม่มีแม้กระทั่งเสียงลมพัดเช่นเดียวกับคืนนี้    เขาได้ช่วยชีวิตนางจากความบ้าคลั่งของราเซ็ตสึตนหนึ่งที่บังเอิญผ่านเข้ามาในทางเดินของนาง   ทว่าความประทับใจแรกที่เกิดขึ้นในเวลานั้นคือความเย็นชาจนน่าขนลุก   เมื่อเขาปลิดชีพอสูรร้ายตนนั้นภายในดาบเดียวทั้งๆที่สีหน้ายังไม่เปลี่ยน    ท่ามกลางหยาดโลหิตสีเข้มที่สาดกระเซ็นดุจละอองฝนตัดกับหิมะขาวละเอียดที่เพิ่งเริ่มโปรยปราย..   ไซโต  ฮาจิเมะมิได้กระพริบตาเลยด้วยซ้ำ   และนั่นทำให้จิสึรุรู้สึกว่าสีหน้าที่เรียบเฉยนั้นแม้จะงดงามทว่าก็ดูราวกับหน้ากากที่ไร้ชีวิตจิตใจ

ความประทับใจที่สองคือการถูกเขาหิ้วปีกลากไปตามระเบียงทางเดินเหมือนเป็นตัวอะไรสักอย่างหลังจากถูกสอบปากคำเป็นครั้งแรก   กรงนิ้วแกร่งจิกแน่นลงไปในผิวอันอ่อนนุ่มของนางอย่างไร้ความปรานี   ลงท้ายด้วยการผลักนางกระเด็นกลับเข้าไปในห้องซึ่งใช้เป็นที่คุมขังชั่วคราว   ทำให้นางต้องล้มลุกคลุกคลานอยู่กับพื้นจนพกช้ำไปทั้งตัว   และอีกครั้ง..  กับการทำให้จิสึรุเกือบหัวใจหยุดเต้น   เมื่อเขาหยุดคมดาบจ่อชิดลำคอนางเพียงเสี้ยวยาแดงผ่าแปดในตอนที่ทั้งคู่ประลองฝีมือกันเพื่อทดสอบว่านางจะสามารถดูแลตัวเองเวลาออกไปลาดตระเวนพร้อมคนอื่นๆได้หรือไม่   ในเวลานั้นจิสึรุยังอดนึกเป็นห่วงตามประสาเด็กๆไม่ได้ว่าดาบสั้นของตนอาจทำอันตรายเขา   ขณะที่ไซโต  ฮาจิเมะกลับหันคมดาบเข้าใส่นางได้อย่างไร้ซึ่งความลังเล  

ทว่ากลับเป็นเพราะฮาจิเมะ..   จิสึรุจึงสามารถออกไปไหนมาไหนกับคนอื่นๆได้แทนที่จะต้องเก็บตัวเงียบอยู่แต่ในฐาน   เพราะเขา..  นางจึงมีอิสระมากขึ้นและค่อยๆกลายเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มไปในที่สุด   วันเวลาที่ผ่านไปทำให้นางได้เห็นตัวตนและอุปนิสัยของเขามากขึ้น   ว่าแท้จริงแล้วหัวหน้าหน่วยที่สามมิใช่คนเย็นชาแต่อย่างใด   เขาเพียงแต่เป็นคนเงียบขรึมที่มักไม่ค่อยแสดงความรู้สึกที่แท้จริงให้ใครเห็นเท่านั้น   ยิ่งกว่านั้นยังเป็นคนมีน้ำใจ   หลายต่อหลายครั้งที่เขาเสี่ยงชีวิตเข้าช่วยเหลือและปกป้องนางให้พ้นจากอันตราย   และเพราะได้ตระหนักในเรื่องนั้น   จิสึรุจึงค่อยๆเปลี่ยนความรู้สึกที่มีต่อฮาจิเมะไปทีละน้อยโดยไม่ทันรู้สึกตัว   นางเริ่มมีความเป็นมิตรให้มากขึ้นเท่าๆกับที่มองเห็นคุณงามความดีในตัวเขา

แต่เด็กสาวก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันแบบนี้ขึ้น...   เป็นเพราะเสียงหวีดร้องในคืนนั้น   ทำให้ทุกคนลงความเห็นว่าภารกิจสำคัญของกลุ่มชินเซ็นคงจะหนักหนาเกินไป สำหรับเด็กสาวอย่างจิสึรุที่จะต้องแบกรับเป็นเวลานานๆ   และนางควรจะได้ผ่อนคลายเสียบ้าง    ยิ่งกว่านั้นทุกอย่างมันช่างเหมาะเจาะอย่างไม่น่าเชื่อ..  เมื่อเช้าวันรุ่งขึ้นฮาจิเมะก็มีอันต้องเดินทางกลับไปทำธุระที่บ้านเกิดที่ เอโดะ  จังหวัดมุซาชิ   ซึ่งเป็นโอกาสอันดีที่จะทำให้นางได้เปลี่ยนบรรยากาศ   ดังนั้นนางจึงถูกขอร้องแกมบังคับให้ออกเดินทางไปเป็นเพื่อนเขา   แน่นอนว่าไม่มีใครคิดจะถามความเห็นของนางสักคน 

และเมื่อมองย้อนกลับไปถึงช่วงเวลานั้น   สาวน้อยก็ได้แต่ทอดถอนใจกับความหวังดีจนเกินเหตุของพวกเขา    เพราะการออกเดินทางครั้งนั้นทำให้ทางเดินชีวิตของนางเปลี่ยนไปอย่างไม่มีวันหวนคืน...

“เอ๋.. ไซโตซังจะไม่อยู่หรือคะ”

ในตอนนั้นเป็นเวลาอาหารเช้า..  ไซโต  ฮาจิเมะ   หัวหน้าหน่วยที่สามแห่งกลุ่มชินเซ็นยังคงนิ่งเงียบเป็นส่วนใหญ่เหมือนเคย   เขาคีบอาหารใส่ปากขณะที่ฟังผู้คนรอบข้างสนทนากันโดยไม่มีทีท่าว่าจะโต้ตอบอะไร   

“เพราะว่ามีจดหมายด่วนมาจากบ้านเกิดที่เอโดะน่ะสิ” สุดท้ายคอนโด  อิซามิ   หัวหน้ากลุ่มชินเซ็นกลับเป็นผู้เฉลยข้อข้องใจให้  

จิสึรุยกถ้วยชาขึ้นจิบโดยไม่ได้ซักถามอะไรอีกพลางคิดเรื่อยเปื่อยถึงเรื่องต่างๆที่จะต้องทำในวันนี้   ในเมื่อนางมีเวลาว่างเพราะไม่ต้องออกลาดตระเวนรอบเช้าพร้อมกับโอคิตะซัง   ดังนั้นจึงตั้งใจว่าจะนำเสื้อผ้าไปซัก   จากนั้นก็ทำงานจิปาถะอื่นๆ   ทว่าคำพูดของฮิจิคาตะ  โทชิโซทำให้นางถึงกับสำลักน้ำชา   ขั้นตอนต่างๆที่วางแผนไว้ในหัวพังครืนลงมาอย่างไม่เป็นท่า

“เจ้าเองหมู่นี้ก็ดูเครียดจัด   ทำไมไม่ลองติดตามไซโตไปเปลี่ยนบรรยากาศดูบ้างล่ะ

ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้มากนัก   แต่ว่าเดินทางสองคนก็อุ่นใจกว่าคนเดียวอยู่แล้วล่ะนะ   หรือเจ้าว่าไง ..ไซโต”

“ครับ..  สำหรับข้าแล้วยังไงก็ได้” หลังจากนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งคนถูกถามก็รับคำด้วยใบหน้าเรียบเฉย

“เอ๋...” 

เวลานั้นสาวน้อยถึงกับตะลึงงันขณะที่ชายหนุ่มที่อยู่รอบๆพากันพยักหน้าอย่างเห็นพ้อง   พวกเขาคิดว่านางคงจะสนุกกับการเดินทางและคงจะทำให้ได้ผ่อนคลายมากขึ้น   ซึ่งล้วนแต่เป็นการ ‘คิดเอาเอง’ ทั้งสิ้น

“ดีแล้วล่ะนะ   มีจิสึรุไปด้วยเจ้าคงจะไม่เบื่อ..”  ต่างคนต่างก็ยกสารพัดเหตุผลขึ้นมาประกอบทำให้จิสึรุเถียงไม่ออก   และนั่นก็ทำให้ทั้งคู่ออกเดินทางมาด้วยกันจนบัดนี้ล่วงเข้าสู่วันที่สองแล้ว  

“ท่านพ่อของข้า..   พลัดตกจากหลังม้าจนได้รับบาดเจ็บขณะที่ออกไปล่าสัตว์”

จิสึรุเพิ่งได้รู้ความจริงจากปากฮาจิเมะถึงเหตุผลที่ทำให้เขาต้องเดินทางกลับบ้านเกิดอย่างกะทันหันเช่นนี้   และถึงแม้คนที่เป็นลูกชายแท้ๆจะเล่าถึงอาการบาดเจ็บของบิดาด้วยสีหน้าเรียบเฉยจนทำให้นางรู้สึกแปลกใจก็เถอะ   แต่จิสึรุก็กลับอดเป็นห่วงไปด้วยไม่ได้   

โชคดีที่ช่วงนี้อากาศค่อนข้างเย็นสบาย   ประกอบกับทั้งคู่ก็ไม่ได้รีบร้อนนักจึงพอจะมีเวลาชมวิวสองข้างทางไปด้วย   ทำให้นางรู้สึกว่าการเดินทางโดยทั่วไปออกจะราบรื่นดี   หากไม่นับเรื่องที่ฮาจิเมะยังคงเงียบขรึมและพูดน้อยเหมือนเดิมแล้ว..   ก็มีเพียงโจทย์เก่าฝ่ายตรงข้ามสองสามคนเท่านั้นที่จำหน้าพวกตนได้แล้วอดรนทนไม่ไหวตรงรี่เข้ามาทักทายด้วยคมดาบ   ลงท้ายด้วยการปะทะกันแล้วถูกหัวหน้าหน่วยที่สามกำจัดทิ้งไม่มีเหลือ   และมันทำให้สาวน้อยถึงกับหน้าซีดเมื่อภาพความทรงจำจากฝันร้ายในอดีตหวนกลับมาอีกครั้ง   ..สีหน้าเย็นชา   หยาดโลหิตที่สาดกระเซ็น   กลิ่นคาวเลือด   และความตายของศัตรู...   

ทั้งสองคนมาถึงชานเมืองเอโดะก่อนพลบค่ำเล็กน้อย   ก่อนจะตัดสินใจหยุดพักค้างคืนที่โรงแรมเล็กๆข้างทาง    คงไม่น่าแปลกใจนักหากผู้ชายสองคนจะเช่าห้องพักห้องเดียวกัน   เหตุผลหนึ่งก็เพื่อความปลอดภัย   สองคือประหยัดค่าใช้จ่าย   และในฐานะที่ปลอมตัวเป็นผู้ชายมาได้พักใหญ่   ทำให้จิสึรุจำต้องบอกตนเองเช่นนี้มาตั้งแต่วันแรกที่ออกเดินทางแล้ว   ขณะที่ฮาจิเมะเองก็ไม่ได้ทำให้นางรู้สึกลำบากใจ   เขาไม่เคยแตะต้อง..  ไม่เคยล่วงเกินนางนอกจากทำให้นางอึ้งเล็กน้อยเท่านั้น    

“พักห้องเดียวกันก็ดีแล้ว   ข้าจะได้ดูแลความปลอดภัยให้เจ้าได้

หลับให้สบาย..  ข้าจะนั่งอยู่ตรงนี้จนถึงเช้า   รับรองว่าต้องรักษาเกียรติของเจ้าเอาไว้ได้อย่างแน่นอน”

“ค..  ค่ะ” 

..ในเมื่อเขาทำให้นางเกิดความเชื่อมั่นถึงเพียงนี้แล้ว   นางเองก็จะต้องทำตัวให้เคยชินให้ได้...

สาวน้อยถอนหายใจแผ่วเบาขณะที่ขยับพลิกตัวนอนตะแคงอย่างระมัดระวัง   ท่ามกลางความมืด..  จิสึรุลอบชำเลืองมองร่างที่นั่งขัดสมาธิพิงกำแพงอยู่ตรงมุมห้องอย่างไวๆรอบหนึ่งแล้วพยายามจะข่มตาหลับพลางถอนหายใจออกมาอีกครั้ง   เห็นได้ชัดว่าความหวังดีของทุกคนกำลังจะทำให้นางเครียดหนักกว่าเดิม   เพราะกลับกลายเป็นว่านางต้องมานอนค้างคืนร่วมกับไซโต  ฮาจิเมะอย่างเลี่ยงไม่ได้    สาวน้อยไม่อาจหลับสนิทเพราะกลัวว่าตนจะฝันร้ายแล้วหวีดร้องออกมาด้วยความลืมตัวเสียจนเขาตกอกตกใจอีก   และเรื่องนี้คงจะเป็นที่สุดของเรื่องเครียดเท่าที่นางจะมีได้แน่ๆ

ทว่าจิสึรุเพิ่งรู้ว่าตนคิดผิดถนัด...   ทันทีที่เดินทางมาถึงบ้านตระกูลยามางุจินางก็ได้เข้าใจอย่างถ่องแท้   ว่าเรื่องเครียดๆที่แท้จริงนั้นเป็นอย่างไร    และประสบการณ์ที่ผ่านมาของตนนั้นเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่รอคอยอยู่เบื้องหน้า

…………………….................

“ใครใช้ให้กลับมา   ไอ้ลูกไม่รักดี”

จิสึรุสะดุ้งเฮือก   เมื่อการพบหน้ากันอีกครั้งระหว่างบิดากับบุตรมิได้เป็นอย่างที่นางคิดไว้เลย   แทนที่บรรยากาศภายในห้องพักของเจ้าบ้านตระกูลยามางุจิจะเต็มไปด้วยความอบอุ่นที่สมาชิกในครอบครัวซึ่งจากกันไปนานได้กลับมาพบกัน   กลับกลายเป็นความรู้สึกอึดอัดที่ทำให้หายใจไม่สะดวกเอาเสียเลย   เมื่อรังสีแห่งความเป็นปรปักษ์ระหว่างพ่อลูกนั้นเข้มข้นรุนแรงเสียจนนางแทบสัมผัสได้   ไซโต  ฮาจิเมะยังคงสงบนิ่งอยู่ในท่านั่งเรียบร้อย    ขณะที่ผู้เป็นบิดา..  ยามางุจิ ยูซุเกะ   บุรุษร่างผอมบางเจ้าของเรือนผมสีดอกเลาที่ถูกพยุงให้ลุกขึ้นนั่งเอื้อมมือคว้าตั่งวางแขนใกล้ตัวขึ้นเงื้อง่า   และคงจะขว้างใส่หน้าบุตรชายเสียนานแล้วหากบุตรสาวคนโตไม่รีบห้ามไว้

“อย่านะเจ้าคะท่านพ่อ!” นางกรีดเสียงลั่นขณะโถมตัวเข้ายื้อยุดฉุดกระชากที่วางแขนออกจากมือบิดา

“ข้าไม่ต้องการเห็นหน้าเจ้า  ..ไสหัวไป!!”

“ท่านพ่อเจ้าคะ..  ข้าเป็นคนเขียนจดหมายไปบอกเองว่าท่านได้รับบาดเจ็บ   ฮาจิเมะเพียงแค่..”

“พอแล้วคาทสึ   อย่าพูดอีกเลย”  ในที่สุดฮาจิเมะก็หมดความอดทน   เขาลืมตาขึ้นพลางสบประสานเข้ากับนัยน์ตาสีเดียวกันของบิดาอย่างไม่กลัวเกรง   ก่อนจะหันมาชำเลืองมองเด็กสาวที่นั่งตัวลีบอยู่เบื้องหลัง

“ยูคิมูระคุง..  ขอโทษที่ต้องให้เจ้ามาเห็นภาพไม่น่ามองนะ   แต่ช่วยออกไปก่อนได้มั้ย”

“ต้องขอโทษด้วยนะจ๊ะหนุ่มน้อย   แต่สวนบ้านข้าคงพอจะทำให้ใจเจ้าสงบลงได้บ้างนะ” ยังไม่ทันที่จิสึรุจะออกไปจากห้อง    ยามางุจิ   คาทสึผู้เป็นพี่สาวของฮาจิเมะก็ส่งยิ้มบางๆมาให้อย่างขออภัย    ทำให้สาวน้อยต้องรีบค้อมศีรษะรับก่อนจะปล่อยสามพ่อลูกเอาไว้ตามลำพัง

จิสึรุเฝ้ามองฝูงปลาหลากสีที่แหวกว่ายไปมาอยู่ในบ่อกลางสวนสวยขณะที่ใจกลับหวนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่   นางไม่อยากนึกถึงฉากทะเลาะเบาะแว้งกันของคนในครอบครัวนี้เลย   สาวน้อยพอจะสังเกตเห็นอยู่ก่อนแล้วว่าไซโตซังคงไม่ค่อยถูกกับพ่อเท่าไหร่นักแต่ก็คาดไม่ถึงว่าจะรุนแรงถึงเพียงนี้    และถึงแม้จะเข้าใจดีว่าทุกบ้านก็ล้วนต้องเคยมีปัญหากระทบกระทั่งกันทั้งนั้น   ทว่า..  ที่ท่านเจ้าบ้านถึงกับทำเช่นนี้กับบุตรชายของตนเองก็ออกจะเกินไปหน่อย  

“เป็นพ่อที่ใจร้ายจัง”  นางได้แต่เปรยกับตนเองเงียบๆ    ขณะที่ทอดสายตายาวพลางปลดปล่อยความคิดคำนึงให้ลอยออกไปจนไม่ทันรู้สึกถึงใครบางคนที่เข้ามาทางด้านหลัง   และกว่าจะรู้ตัวร่างแบบบางก็ถูกรวบเข้าไปกอดเสียแล้ว   

“นั่นสินะ..”

“อุ๊ย!”

ในอึดใจนั้นจิสึรุมองเห็นเพียงชายแขนเสื้อสีน้ำตาลไหม้   แล้วจึงสังเกตเห็นเส้นผมยาวสีน้ำเงินเข้มคุ้นตาที่ปล่อยยาวสยาย    และทันทีที่เงยหน้าขึ้นมองสาวน้อยก็ถึงกับอ้าปากค้างเมื่อได้เห็นผู้ที่กำลังโอบกอดตนอย่างเต็มตา

“ซะ..  ไซโตซัง!”

..นี่มันอะไรกัน...

เขาเผยรอยยิ้มยั่วเย้าให้นางอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนพร้อมด้วยสภาพแปลกตาที่สยายผมยาวเคลียบ่าโดยไม่คิดจะรวบให้เรียบร้อยอย่างทุกครั้ง    ชายหนุ่มก้มลงสูดกลิ่นแก้มบางพลางกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น   ขณะที่เสียงหัวเราะทุ้มต่ำในลำคอราวกับพบของเล่นถูกใจของเขาส่งผลให้จิสึรุรู้สึกกลัวขึ้นมา   นางไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับไซโต  ฮาจิเมะผู้ซึ่งเคยสงบเสงี่ยมอยู่เป็นนิจ   ด้วยท่าทางเช่นนี้ดูราวกับเขากลายเป็นคนละคนกับที่ผ่านมาโดยสิ้นเชิง    ดังนั้นจึงเริ่มดิ้นรนให้หลุดจากอ้อมอกกว้างทว่าก็ไม่เป็นผล..  แรงเขามากเหลือเกิน

“ไซโตซัง  เป็นอะไรไปคะ..”

ถามได้เพียงเท่านั้นเขาก็ฉวยโอกาสจูบนางเสียแล้ว    ท่อนแขนแข็งแรงโอบรั้งร่างงามเข้ามาแนบกาย   ขณะที่ริมฝีปากและปลายลิ้นที่จู่โจมอย่างชำนิชำนาญนั้นทำให้เด็กสาวถึงกับหมดเรี่ยวหมดแรงและจำต้องปล่อยให้อีกฝ่ายกระทำตามอำเภอใจ   มือน้อยที่สั่นระริกทำได้เพียงยึดแขนเสื้อเขาไว้แน่นขณะที่ภายในหัวมึนงงจนคิดอะไรไม่ออก    ทว่าก่อนที่จะถูกล่วงเกินไปมากกว่านี้จิสึรุก็ถูกใครอีกคนกระชากจนหลุดจากการเกาะกอดในวินาทีเดียวกับที่ดาบสองเล่มปะทะกันเต็มแรงเสียงบาดแก้วหู

“ถอยไปชินยะ..  อย่าเอาเอามือสกปรกของเจ้ามาแตะต้องนาง”

ในชั่วขณะที่กำลังตกใจและสับสน..  ไซโต  ฮาจิเมะอีกคนดึงร่างจิสึรุเข้าหาตัวแล้วโอบประคองไว้ในอ้อมแขนข้างหนึ่ง   ขณะที่มืออีกข้างกระชับด้ามดาบแน่นแล้วหันปลายดาบเข้าใส่บุรุษผู้มีรูปร่างหน้าตาพิมพ์เดียวกับตนเองจนแยกไม่ออก   นัยน์ตาสีน้ำเงินคบกริบสองคู่ที่สบประสานกันนิ่งนั้นดูราวกับกระจกเงาที่สะท้อนให้เห็นถึงความเหมือนที่แตกต่างกันเพียงอาภรณ์ที่ห่อหุ้มร่างเท่านั้น   ทว่าชายหนุ่มคนที่บังคับจูบและทำรุ่มร่ามกับจิสึรุกลับยักไหล่น้อยๆอย่างไม่แยแสแล้วส่งเสียงหัวเราะออกมา

“เล่นแรงจริงนะ..  นางเป็นผู้หญิงของเจ้างั้นหรือ”

จิสึรุเบิกตาโต   เมื่อแม้แต่น้ำเสียงทุ้มนุ่มก็ยังเหมือนกัน    จะต่างก็เพียงวิธีการพูดที่ฟังดูราวกับชอบเย้ยหยันเท่านั้นที่ฮาจิเมะไม่เคยมี   แต่ถึงแม้จะแปลกแยกสักเพียงใดพวกเขาก็เป็นพี่น้องฝาแฝดกันอย่างไม่ต้องสงสัย

“ไม่ใช่..  แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องนาง”

“หวงของแม้กระทั่งกับน้องอย่างข้าเชียวหรือ   ท่านพี่”  ยามางุจิ  ชินยะเก็บดาบของตนเองพร้อมกับกระแทกเสียงตรงท้ายประโยค   ชายหนุ่มสะบัดเรือนผมที่ปรกหน้าไปด้านหลังก่อนจะกวาดสายตามองจิสึรุขึ้นๆลงๆตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วยิ้มให้

“ดูๆไปสาวน้อยในชุดผู้ชายอย่างเจ้านี่ก็น่ารักดีนะ   เจ้ามีชื่อว่าอะไรหรือ.. คนงามของข้า”

“พี่ชายข้าน่ะมีตาแต่หามีแววมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว   อย่าว่าแต่จะเห็นถึงความงามของเจ้าเลย   ดีไม่ดีจะมองไม่ออกด้วยซ้ำว่าที่แท้เจ้าเป็นสตรี   เลิกอยู่ข้างเจ้าทึ่มนั่นแล้วมาเป็นของข้าดีกว่านะ.. ว่าไงล่ะ”

“เจ้าอย่าได้ไปหลงคารมมันเชียวนะ   เข้าไปในบ้านเถอะข้าจะพาไปดูห้องพัก” สาวน้อยยังไม่ทันได้ตอบคำฮาจิเมะก็เป็นฝ่ายด่วนตัดบทเสียก่อน   ชายหนุ่มปัดมืออีกฝ่ายที่ยื่นเข้ามาใกล้แล้วดันแผ่นหลังจิสึรุให้กลับเข้าไปในบ้านโดยไม่สนใจกับอาการอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึงของน้องชายฝาแฝด  

“โอ๊ะโอ..”  ชินยะมองตามร่างทั้งสองที่เดินห่างออกไปพลางผิวปากหวือ   แววขบขันปรากฏขึ้นในดวงตา

“เปลี่ยนไปมากนะ   ฮาจิเมะ

ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน..   ที่เจ้าสนใจจะมองผู้หญิง” 

ทว่าความเปลี่ยนแปลงที่ว่านี้มิได้มีเพียงแฝดผู้น้องเท่านั้นที่มองออก   สูงขึ้นไปยังระเบียงห้องพักชั้นสอง..  การปะทะกันเมื่อครู่มิได้รอดพ้นไปจากนัยน์ตาคมของประมุขเฒ่าแห่งตระกูลยามางุจิได้เลย   ยามางุจิ ยูซุเกะผู้เป็นบิดาเผยอรอยยิ้มออกมาก่อนจะยอมให้คนรับใช้พยุงกลับเข้าไปในห้องพร้อมด้วยแผนการบางอย่างในใจ

...................................................

วันต่อมา..  จิสึรุกำลังจะเข้าไปช่วยงานในครัวขณะที่ถูกพี่สาวของฮาจิเมะพบเข้าและลากตัวออกมาเสียก่อน   เป็นอีกครั้งที่คาทสึทำตัวเจ้ากี้เจ้าการเหมือนเป็นมารดาหรือไม่ก็พี่สาวของนาง   อันที่จริงเด็กสาวก็ไม่ได้นึกรังเกียจ   หากไม่นับเรื่องที่ถูกลากตัวไปอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณจนแสบไปหมดทั้งตัว   ตามด้วยการถูกบรรดาสาวใช้ช่วยกันจับเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เสียจนไม่เหลือคราบเด็กผู้ชายแล้วล่ะก็    คงนับได้ว่าพี่สาวของไซโต  ฮาจิเมะได้ดูแลรับรองนางเป็นอย่างดีกระมัง   

“ไม่ได้..  เจ้าเป็นแขกนะ”  นางบอกพร้อมกับลูบศีรษะสาวน้อยอย่างเอ็นดู    ถึงแม้ว่าการกระทำเมื่อวานนี้จะเกินหน้าที่เจ้าของบ้านที่ดีไปหน่อยก็เถอะ   แต่เมื่อได้รู้ว่าจิสึรุเป็นเด็กสาวแต่กลับต้องแต่งตัวเป็นผู้ชายแถมยังอยู่ในสภาพสกปรกมอมแมมเช่นนี้นางก็อดยื่นมือเข้าไปยุ่งไม่ได้จริงๆ

“เมื่อวานข้าขอโทษด้วยที่ไม่ทันมองเจ้าให้ดี   หลงคิดว่าเจ้าเป็นเด็กผู้ชายไปเสียได้

เป็นผู้หญิงต้องรู้จักรักสวยรักงามรู้มั้ย    ฮาจิเมะก็แย่จริงๆที่ปล่อยให้เจ้ามีสภาพมอมแมมอย่างนี้    แถมยังไม่รู้จักดูแลทะนุถนอมให้ดี ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”  จิสึรุได้แต่ยิ้มแหยๆ   พลางคิดว่าท่านพี่ของไซโตซังคงจะเข้าใจความสัมพันธ์ของพวกนางผิดไป  

“อีกอย่างข้ากับไซโตซังก็ไม่ได้..”

“รู้มั้ยจิสึรุจัง..   ข้าอยากจะมีน้องสาวสักคนมานานแล้ว  

การที่มีน้องชายถึงสองคนทำให้ข้าต้องปวดหัววันละหลายรอบเลยล่ะ   พวกนั้นน่ะดีแต่หาเรื่องทะเลาะกัน”

“ว่าแต่..   ตระเตรียมของตั้งมากมายขนาดนี้   กำลังจะมีงานเลี้ยงหรือคะท่านคาทสึ”  สาวน้อยอดสงสัยไม่ได้    ที่บรรดาคนรับใช้ในบ้านต่างก็เร่งเตรียมสิ่งของเครื่องใช้พร้อมทั้งอาหารเครื่องดื่มจำนวนมากราวกับจะมีงานฉลองมาตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว   ขณะที่บุตรสาวคนโตของบ้านก็มีสีหน้างุนงงไม่แพ้กัน   ยามางุจิ  คาทสึขมวดคิ้วย่นก่อนจะเรียกตัวสาวใช้คนหนึ่งเข้ามาสอบถาม

“พวกข้าเองก็ไม่ทราบเช่นกันค่ะคุณหนู   เป็นคำสั่งของนายท่าน”

คำตอบที่ได้รับมิได้ทำให้หายข้องใจเลย   เห็นได้ชัดว่าประมุขของตระกูลกำลังคิดทำอะไรบางอย่างตามลำพังโดยไม่ได้บอกแม้กระทั่งบุตรสาว   คาทสึจึงมุ่งหน้าไปที่ห้องนอนของบิดาเพื่อจะถามให้กระจ่างโดยมีจิสึรุตามไปด้วย   ทว่าสองสาวคิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันขึ้น   คาทสึยังไม่ทันได้เลื่อนบานประตูห้องนอนของพ่อให้เปิดออกเสียงของไซโต  ฮาจิเมะก็ดังลอดออกมาเสียก่อน   และใจความที่ได้รับรู้นั้นก็ทำให้นางถึงกับตะลึงงัน   ขณะที่สาวน้อยอีกคนหนึ่งได้แต่นั่งนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูก

“ขอปฏิเสธขอรับ!” 

ถึงแม้ว่าสีหน้าจะยังเรียบเฉย   ทว่าน้ำเสียงที่ตอบปฎิเสธนั้นกลับฟังดูแข็งกระด้างสิ้นดี   ฮาจิเมะนั่งหันหลังให้กับประตูห้อง   เผชิญหน้ากับบิดาและน้องชายฝาแฝด

“ข้ากับยูคิมุระคุงมิได้เป็นคู่รักกันดังที่ท่านเข้าใจ   ดังนั้นเรา..”

“คิดว่าข้าเป็นใครกันหา..   เจ้าลูกโง่!” เสียงของประมุขแห่งบ้านยามางุจิดังลั่นเสียจนจิสึรุที่อยู่นอกห้องถึงกับสะดุ้งเฮือก    ทว่าคนถูกตะคอกกลับมิได้สะดุ้งสะเทือนด้วยเคยชินมาตั้งแต่เด็กแล้ว

“พ่ออย่างข้าจะมองลูกชายตัวเองไม่ออกหรือไง   อีกอย่าง..  ข้าเคยขับเจ้าออกจากตระกูลไปแล้วครั้งหนึ่งแต่เจ้าก็ยังดื้อด้านกลับมา   ดังนั้นครั้งนี้เจ้าต้องทำตามที่ข้าสั่ง   ยอมแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาแล้วกลับมาอยู่บ้านเสียโดยดี   หรือมิฉะนั้นก็ไสหัวไปแล้วอย่ากลับมาให้ข้าเห็นหน้าอีกเป็นครั้งที่สอง”

ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจ   ด้วยตระหนักดีว่าบิดาของตนเป็นสุดยอดบุคคลที่เอาแต่ใจตนเองมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว    หากต้องการสิ่งใดแล้วก็ต้องเอาให้ได้และไม่เคยจะฟังความคิดเห็นของผู้ใดทั้งสิ้น   

“เช่นนั้นข้าเองก็จนใจขอรับ   ข้า..”

“ไม่เห็นยาก..   ในเมื่อข้ายังอยู่ทั้งคนนี่นะ”  ชินยะแทรกขึ้นมากลางครันขณะที่พี่ชายฝาแฝดกำลังจะเอ่ยปากบอกปฏิเสธเรื่องแต่งงานเป็นครั้งที่สองและทำให้สายสัมพันธ์พ่อลูกต้องขาดสะบั้น

“เจ้าก็เพียงแต่ทำตามใจท่านพ่อให้มันจบๆเรื่องไป   ส่วนเรื่องหลังจากส่งตัวเข้าหอนั่นข้าทำแทนให้ก็ได้”

“ชินยะ  ..นี่เจ้า!”

“พอที!  ข้าตัดสินใจไปแล้ว    พวกเจ้าไม่ต้องเถียงกันให้เสียเวลา   ออกไปได้แล้ว” ประมุขของบ้านตวาดลั่นก่อนจะส่งเสียงไอติดๆกันเป็นชุด   และนั่นทำให้คาทสึซึ่งนิ่งฟังอยู่ข้างนอกทนไม่ไหวรีบเข้าไปดูอาการบิดา    และเสียงประตูที่เลื่อนเปิดก็ส่งผลให้สองหนุ่มหันไปเห็นจิสึรุนั่งก้มหน้านิ่งอยู่เบื้องนอก

“ยูคิมุระคุง..”

.....................................................

“ขอโทษแทนพ่อของข้าด้วยที่ทำให้เจ้าลำบากใจ”

ไซโต  ฮาจิเมะทอดถอนใจอีกครั้ง   หลังจากที่พาสาวน้อยออกมาจากห้องแล้วทั้งคู่ก็เดินเคียงข้างกันไปตามทางเดินในสวนของบ้าน    ทว่าความงดงามของสวนกลับมิได้อยู่ในความสนใจของทั้งคู่เลยสักนิด   ชายหนุ่มกำลังคิดว่าตนเองตัดสินใจผิดที่ยอมกลับบ้าน   แต่ถึงแม้จะไม่เป็นเช่นนั้นก็ไม่น่าจะพาเด็กคนนี้มาด้วยเลย   บิดาของเขาเป็นคนหัวรั้นซึ่งถ้าปักใจในสิ่งใดแล้วจะไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจง่ายๆเสียด้วย   ดังนั้นเขาคงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้เรื่องบ้าๆนี่จบลงโดยเร็ว   มิฉะนั้นเด็กคนนี้คงไม่วายติดร่างแหไปด้วยเป็นแน่

“ไม่เป็นไรค่ะ   ข้าเข้าใจดีว่าเราต่างก็ลำบากใจกันทั้งสองฝ่าย”

“แต่ดูเหมือนบ้านข้าจะมีแต่เรื่องที่ทำให้เจ้าตกใจตั้งแต่วันแรกที่มาถึงเลยสินะ   ตระกูลของข้าสืบเชื้อสายมาจากนักรบ   ท่านพ่อก็เลยออกจะเป็นคนเด็ดขาดที่ไม่ยอมลงให้ใครง่ายๆเช่นนี้แหละ  

ข้ายังต้องขอโทษเจ้าแทนพี่สาวและน้องชายจอมยุ่งของข้าด้วย   ที่เข้ามาก่อเรื่องวุ่นวายจนทำให้เจ้าหัวปั่นไปหมด    แต่ยังไงก็ตาม..”  เขาหยุดเดินแล้วหันมามองเด็กสาวที่อยู่ข้างๆ

“หากเรายังขืนอยู่ที่นี่ต่อคงไม่วายเดือดร้อนแน่   ดังนั้นข้าจะพาเจ้ากลับฐานชินเซ็นภายในวันนี้   ขอให้เตรียมตัวไว้ให้พร้อม”

จิสึรุรับคำอย่างว่าง่าย   สาวน้อยมองตามแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มที่เดินห่างออกไปก่อนจะหันไปสนใจกับความงามรอบๆตัว    พลางคิดว่านี่คงเป็นหนทางที่ดีที่สุดสำหรับตนแล้ว   ในที่สุดเรื่องยุ่งยากทั้งหมดก็กำลังจะคลี่คลายและกลายเป็นอดีต..   และนางกำลังจะได้กลับไปใช้ชีวิตอย่างเดิมที่ถึงแม้จะไม่สงบสุขนัก   แต่ก็ไม่ถึงกับทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนเรื่องที่เกือบจะถูกจับแต่งงานกับไซโตซังเช่นนี้    ดังนั้นทันทีที่กลับไปถึงนางจะเริ่มวางแผนที่จะสะสางงานบ้านส่วนที่ค้างอยู่ให้เสร็จสิ้น   เริ่มด้วยการนำเสื้อผ้าออกไปซัก   ปัดกวาดเช็ดถูระเบียงทางเดิน    หรือไม่ก็ตามใครสักคนออกไปลาดตระเวนในเมืองอย่างที่เคยเป็น  

ทว่า..  แทนที่จะได้เอ่ยคำลาต่อครอบครัวยามางุจิแล้วออกเดินทางกลับเกียวโตหลังจากอาหารเย็น   จิสึรุก็กลับรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืดพร้อมด้วยอาการอึดอัดหายใจไม่ออก   เสียงแมลงกลางคืนที่ร้องระงมอยู่เบื้องนอกบอกให้รู้ว่าเป็นเวลาดึกสงัดแล้ว   สาวน้อยพยายามขยับตัว   แต่แล้วก็ต้องตกใจแทบสิ้นสติเมื่อพบว่ามีใครบางคนนอนก่ายอยู่บนร่าง   เขายังคงสลบไสลอยู่ในลักษณะคว่ำหน้า   แม้ว่าทั้งกลิ่นกายที่ไม่เคยคุ้น..  กับเส้นผมสีเข้มยาวปรกหน้าที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆนั้นไม่ยังเพียงพอที่จะทำให้ระบุตัวได้ชัดว่าเป็นใคร   หากน้ำหนักตัวที่ทาบทับลงมาบนร่างก็ทำให้จิสึรุมั่นใจว่าเขาย่อมไม่ใช่ผู้หญิงอย่างแน่นอน 

“อื้อ”

สาวน้อยพยายามขยับตัวอีกครั้ง   พร้อมทั้งออกแรงผลักศีรษะที่ซุกซบอยู่กับทรวงอกตนเองออกไปให้พ้น   ก่อนจะได้ตระหนักว่ามีอะไรบางอย่างรัดแน่นอยู่ที่ข้อมือขวา    มันมีลักษณะเหมือนกำไลที่ทำจากโลหะซึ่งมีน้ำหนักมาก   พร้อมทั้งสายโซ่ระโยงระยางที่เชื่อมจากตัวกำไลไปยังหมุดโลหะที่ตรึงแน่นอยู่กับพื้นตรงมุมที่นอนทำให้เกิดเสียงกริกๆเวลาที่ขยับข้อมือ   แล้วจิสึรุก็ถึงกับอ้าปากค้างเมื่อพบว่าตนเองถูกล่ามโซ่ติดอยู่กับที่นอนพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งก็ตกอยู่ในสภาพไม่ต่างกันนัก    และที่เลวร้ายกว่านั้นคือเขากำลังจะได้สติอยู่ในอึดใจนี้แล้ว

ชายหนุ่มขยับแขนพลางเปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆอย่างงุนงง   พร้อมด้วยอาการวิงเวียนและรู้สึกว่าร่างกายหนักอึ้งจนแทบขยับตัวไม่ไหว   สิ่งที่ได้รับรู้ต่อมาคือเสียงหัวใจของใครคนหนึ่งซึ่งเต้นระรัวอย่างบ้าคลั่งอยู่ตรงข้างหู   กับความอ่อนนุ่มหอมหวานที่แนบชิดอยู่ใต้ร่างตน   ชวนให้รู้สึกสบายเนื้อตัวจนไม่นึกอยากจะขยับไปไหน

..มาจากไหนกันนะ...

เขาสูดหายใจเข้าโดยแรง   ก่อนจะต้องงุนงงหนักกว่าเดิมเมื่อได้กลิ่นหอมๆอยู่ตรงปลายจมูกกับความหยุ่นนุ่มราวกับซาละเปาเนื้อแน่นซึ่งแนบชิดอยู่ที่ใบหน้า

“ว๊ายยย!!”

สิ้นเสียงหวีดร้อง..  วินาทีนั้นไซโต  ฮาจิเมะก็แทบจะกระโดดโหยงออกจากที่นอนทันทีที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น  

ในสภาพที่เหลือเพียงชุดชั้นในสีขาวบางเบากันทั้งคู่..  สองหนุ่มสาวได้แต่จ้องตากันเองไปมาอย่างงุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก   ชายหนุ่มก้มลงมองเครื่องพันธนาการที่ข้อมือข้อเท้าของตน   ก่อนจะเลยไปถึงกองเสื้อผ้าสองกองที่ปลายเท้าแล้วขบกรามแน่น    ขณะที่จิสึรุถึงกับหน้าถอดสี   เมื่อเวลานี้ไม่ต้องอาศัยคำอธิบายจากใครอื่นอีกแล้ว   ชุดเจ้าสาวสีแดงและทองปักลวดลายวิจิตรพิสดารซึ่งกองอยู่ตรงนั้นรวมทั้งเสื้อคลุมสีเข้มของเจ้าบ่าวคือคำอธิบายซึ่งแจ่มแจ้งไม่มีที่ติอยู่แล้ว   ..พวกตนถูกจับแต่งงานแบบสายฟ้าแลบโดยไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว

“เราถูกวางยา”

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงพร่าพร้อมกับกุมศีรษะ..   เจอไม้นี้เข้าหัวหน้าหน่วยที่สามแห่งกลุ่มชินเซ็นอันเลื่องชื่อก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูก   เมื่อพบว่าตนต้องมาเสียท่าให้กับพ่อแท้ๆอย่างหมดสิ้นลาย   ไซโต  ฮาจิเมะได้แต่ก่นด่าความประมาทเลินเล่อของตนเองที่ยอมเชื่อคำหว่านล้อมของบิดาแล้วอยู่ทานอาหารเย็นก่อนออกเดินทาง    มันน่าเจ็บใจเสียยิ่งกว่าถูกศัตรูลอบตลบหลังหลายเท่านัก    ทว่าเมื่อหันไปเห็นใบหน้าซีดเผือดของเด็กสาวเข้าเขาก็มีสีหน้าอ่อนลง   ฮาจิเมะถอนหายใจด้วยความสงสารระคนรู้สึกผิดที่ตนเป็นสาเหตุทำให้จิสึรุต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย

“ขอโทษด้วย”

เขาเอ่ยได้เพียงเท่านั้น..   ชายหนุ่มรู้ดีว่ามันฟังดูโง่เง่าเพียงใด   เมื่อตลอดทั้งวันที่ผ่านมาเขาเอ่ยคำขอโทษกับนางไปแล้วไม่ต่ำกว่าสามครั้งโดยที่ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย   และสำหรับครั้งนี้คงไม่มีคำขอโทษใดจะลบล้างความผิดไปได้   ในเมื่อเวลานี้ทั้งคู่ได้กลายเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องไปแล้ว   กลิ่นสุราและอาหารที่อบอวลอยู่ในบรรยากาศยามค่ำคืนบอกเขาเช่นนั้น..   ว่าเมื่อช่วงหัวค่ำที่ผ่านมาจะต้องมีงานเลี้ยงฉลองสมรสอย่างยิ่งใหญ่ที่ข้างนอกนั่น   ขณะที่พวกตนนอนหมดสติไม่รู้เรื่องรู้ราวและถูกจับเข้าพิธีแต่งงานต่อหน้าสักขีพยานมากมาย   และความคิดนั้นก็ทำให้ฮาจิเมะกำมือแน่นเสียจนกำไลบาดข้อมือจนได้เลือด

“ไซโตซัง..”

มือนุ่มที่ขยับเข้ามาซับเลือดให้ส่งผลให้ชายหนุ่มได้สติอีกครั้ง   ฮาจิเมะออกแรงกระตุกโซ่ตรวนที่ล่ามตนเอาไว้พร้อมทั้งมองหาเครื่องทุ่นแรง    ทว่าเปล่าประโยชน์..  มันแข็งแรงเกินกว่าที่จะใช้มือเปล่ากระชากให้ขาดได้    และไม่มีอะไรอยู่ในรัศมีที่พอจะเอื้อมถึงเลยแม้แต่อย่างเดียว   นอกจากสาวน้อยเกือบเปลือยที่เพิ่งจะกลายเป็นภรรยาหมาดๆของเขาเท่านั้น    ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้งเมื่อพบว่าจิสึรุกำลังหวาดกลัวจนตัวสั่น   แขนเล็กๆสองข้างยกขึ้นปกปิดเรือนร่างที่มีเพียงชุดตัวในบางๆเป็นปราการขวางกั้น   และเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ไซโต  ฮาจิเมะรู้สึกสิ้นหวังถึงเพียงนี้   เพราะไม่เพียงแค่ตนเองจะติดกับ..  แต่กลับไม่สามารถทำอะไรเพื่อนางได้เลย    ทั้งๆที่นางเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เขาไม่ต้องการให้พบเจอกับอันตราย    เพียงคนเดียว..   ที่เขายอมสละให้ได้แม้กระทั่งลมหายใจสุดท้ายเพื่อปกป้องคุ้มครอง  

“ข้าไม่รู้จะชดใช้เรื่องคราวนี้ให้เจ้ายังไงดี   ถ้าหากข้าไม่พาเจ้ามาที่นี่ด้วยตั้งแต่แรกก็คงจะดีกว่า” ชายหนุ่มนั่งหันหลังให้..   เพื่อที่จิสึรุจะได้ไม่ต้องรู้สึกอายมากไปกว่านี้  

“แต่ยังไงก็ตาม   ข้าจะไม่ทอดทิ้งเจ้าอย่างแน่นอน”  เขาสำทับอย่างหนักแน่นก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง 

“ถึงแม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นนี้จะมีสาเหตุมาจากความเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจของท่านพ่อข้า   แต่เวลานี้เราสองคนก็ได้ผ่านพ้นพิธีแต่งงานมาอย่างสมบูรณ์แล้ว   จึงถือเป็นคู่ชีวิตของกันและกัน

และไม่ว่าเจ้าจะชอบใจรึไม่ก็ตาม   เจ้าก็จะเป็นภรรยาข้า..  สตรีเพียงหนึ่งเดียวที่ไซโต  ฮาจิเมะผู้นี้จะปกป้องคุ้มครองด้วยชีวิต” 

“ตะ..  แต่ว่าข้ายัง..”

..จะทำยังไงดี   ก็นางยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยสักนิด...

“ข้าไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไง”  

“วางใจเถอะ..   ข้ายังไม่รีบร้อนจะร่วมหอกับเจ้าหรอก   แต่ไม่ว่ายังไงเราก็จะต้องหนีไปจากที่นี่ให้ได้แล้วค่อย..”

ฮาจิเมะยังไม่ทันพูดจบประตูห้องก็เลื่อนเปิดออกเสียก่อน   ยามางุจิ  ชินยะยืนยิ้มอยู่ที่นั่น

“ไงล่ะ..  เป็นห้องหอที่โรแมนติกดีใช่มั้ย”  ทว่าทันทีที่ได้เห็นสภาพของสองหนุ่มสาวที่ยังสวมเสื้อผ้าครบชุดรอยยิ้มบนใบหน้าก็เลือนหายไป

“อะไรกัน..  ยังไม่เรียบร้อยอีกหรือ   ชักช้าจริงนะท่านพี่”

“ชินยะ..  เจ้ารู้เห็นเป็นใจใช่มั้ย!”  ทันทีที่ได้เห็นแววสนุกสนานในดวงตาน้องชายฝาแฝดฮาจิเมะก็โมโหเดือดทันที   ชายหนุ่มขยับเข้ามาบังร่างจิสึรุไว้ให้พ้นจากสายตาแทะโลมของเจ้าน้องชายตัวดี   พร้อมกับเกร็งร่างขึ้นเตรียมรับกับอะไรก็ตามที่จะเกิดขึ้น   ทว่าชินยะกลับหัวเราะลั่น

“ใช่ที่ไหนกันเล่า” เขายักไหล่อย่างไม่แยแสท่าทีที่ราวกับจะตรงเข้ามากินเลือดกินเนื้อของพี่ชาย   ก่อนจะล้วงเอาสิ่งที่ซ่อนไว้ในแขนเสื้อออกมา   ..มันคือกุญแจสีเงินจำนวนสามดอก

“ถึงแม้พิธีแต่งงานเมื่อตอนหัวค่ำจะทำให้ข้ารู้สึกสนุกและอิ่มมาก    แต่ก็คิดว่าครั้งนี้ท่านพ่อทำเกินไปจริงๆ”  ชินยะก้าวเข้ามาในห้องแล้วก้มลงไขกุญแจปลดล็อคให้สองหนุ่มสาว   ก่อนจะหันไปขยิบตาให้กับจิสึรุ

“เพราะมันทำให้ข้าอดได้เจ้ามาครองน่ะสิ” 

“นั่นพี่สะใภ้ของเจ้า..  จำใส่หัวไว้ด้วย”

“ขอรับท่านพี่    เอาล่ะ..  ที่นี้ก็ไปได้แล้ว  เสื้อผ้ากับดาบของพวกเจ้าอยู่ในกล่องตรงมุมห้องนั่น   

แต่งตัวไวๆเข้าล่ะ  ข้าจะไปรออยู่ข้างล่าง”

..............................................

“คงอีกพักใหญ่กว่าท่านพ่อจะตื่น    ระหว่างนี้พวกเจ้าก็รีบไปเสีย” 

ฮาจิเมะเอื้อมมือออกไปรับเสื้อคลุมมาจากแฝดผู้น้อง   ก่อนจะคลี่ออกคลุมลงบนร่างของจิสึรุแล้วหันไปจุดตะเกียง   ถึงแม้ว่าจะใกล้รุ่งสางในอีกเพียงไม่กี่ชั่วโมงทว่าท้องฟ้าก็ยังคงมืดอยู่   และนั่นก็หมายถึงต้องคอยระวังภัยอันตรายและการซุ่มโจมตีที่มากับความมืด   ชายหนุ่มโอบแขนกระชับรอบร่างงามพลางดึงเข้ามาใกล้ก่อนจะออกเดิน

“จิสึรุจัง” 

สาวน้อยหันกลับไปมองชินยะอีกครั้ง   ขณะที่อีกฝ่ายส่งยิ้มทะเล้นมาให้พร้อมกับจงใจเปลี่ยนคำเรียกหาเสียใหม่เมื่อสังเกตเห็นแววตาเขียวปั้ดของพี่ชาย

“ท่านพี่สะใภ้..   ช่วยรีบๆมีลูกกับพี่ชายข้าด้วยล่ะ  

หรือถ้าเจ้าไม่มั่นใจในความเป็นชายชาตรีของฮาจิเมะล่ะก็   ข้ายังอยู่ตรงนี้อีกทั้งคนนะ”

“เราไปกันเถอะ   จิสึรุ”

สาวน้อยถึงกับใบหน้าแดงก่ำ   เมื่อแม้แต่ไซโตซังก็ยังเปลี่ยนมาเรียกชื่อนางเฉยๆ   จิสึรุแทบจะอายม้วนเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังกระหึ่มมาจากด้านหลัง   จึงรีบเร่งฝีเท้าตามชายหนุ่มไปโดยเร็ว 

“รอด้วยค่ะ  ไซโตซัง”

ถึงแม้จะยังตกใจไม่หายและหัวใจยังคงเต้นโครมครามเหมือนมีค้อนไม้กระหน่ำตีอยู่ภายใน   ทว่านางก็ยังรู้สึกถึงความอบอุ่นที่สว่างวาบขึ้นจากส่วนลึกในจิตใจก่อนจะค่อยๆแผ่กระจายไปทั่วทั้งร่าง   นับตั้งแต่ที่เขาเอ่ยปากว่าจะดูแลนางทั้งที่จริงๆแล้วเขาไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้เลยด้วยซ้ำ   เพราะว่าเขามิได้รักนาง..  ความสัมพันธ์ที่ได้ก้าวกระโดดจากสหายมาเป็นคู่ชีวิตกันภายในเวลาเพียงชั่วคืนนั้นคงจะทำให้ไซโตซังต้องคิดมากแน่ๆ   แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงรับปากกับนางอย่างหนักแน่นมั่นคงถึงเพียงนั้น...

“จะไม่เสียใจทีหลังหรือคะ   ที่ต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก”

ไซโต  ฮาจิเมะหยุดเดินก่อนจะหันกลับมา   และท่ามกลางความมืดที่อาศัยเพียงแสงสลัวของตะเกียงที่ถืออยู่ในมือ..  จิสึรุสาบานได้ว่าเห็นสีเลือดฝาดไล้บางๆอยู่บนเรียวแก้มทั้งสองของชายหนุ่ม   เขากระแอมเล็กน้อยก่อนจะขยับเข้ามาคว้ามือเล็กๆของนางไปกุมไว้

“ไม่เลย”  ฮาจิเมะตอบเสียงแผ่วก่อนจะเสมองไปทางอื่น   แต่กระนั้นก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ “แต่หากจะมีเรื่องที่ต้องเสียใจ   ก็เห็นจะเป็นเพราะมีภรรยาที่ความรู้สึกช้าอย่างเจ้านี่ล่ะ”

“เอ๋..”

“ข้ามองออกมาตั้งแต่พบกันครั้งแรกแล้ว   ว่าเจ้าเป็นผู้หญิง”  

“เอ๋!” 

ฮาจิเมะอดขำไม่ได้เมื่อได้เห็นเด็กสาวตรงหน้าทำตาโตเพราะความประหลาดใจ   พลางนึกย้อนกลับไปถึงวันเวลาที่ทั้งสองได้พบกันเป็นครั้งแรก

…ที่หน้าของเจ้าไม่ได้มีรอยเสื่อติดอยู่หรอกนะ   ไม่ต้องกังวลไป..

“ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่”  เขาขยับเข้ามาอีกก้าวก่อนจะยกมือขึ้นไล้แก้มเนียนแผ่วเบา

“แต่ที่ข้าจำต้องทำรุนแรงกับเจ้าในตอนนั้นเพราะต้องยึดมั่นในกฎของกองทัพ   เจ้าคือผู้ต้องสงสัย..  ข้าจึงไม่อาจปรานีด้วยได้   แต่ก็จำได้ว่าพยายามเบามือที่สุดแล้วนะ”

“คะ..  ใครว่าล่ะคะ   ตัวข้ามีแต่รอยเขียวเป็นจ้ำๆไปเป็นสัปดาห์ๆเลย”

เป็นครั้งแรกที่จิสึรุได้เห็นไซโต  ฮาจิเมะหัวเราะ   และมันช่างเป็นรอยยิ้มที่งดงามราวกับน้ำค้างบนใบไม้ยามเช้าเลยทีเดียว   ทว่าก่อนที่สาวน้อยจะตกตะลึงไปมากกว่านี้เขาก็ก้มลงจุมพิตนางที่หน้าผาก   ก่อนจะรีบถอยห่างออกมาแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง

“ระ..  เราไปกันเถอะ   ถ้ารีบเดินทางเสียตอนนี้น่าจะไปถึงเขตชานเมืองทันรุ่งสาง   ข้าอยากให้เจ้าได้เห็นยามที่ดวงอาทิตย์โผล่พ้นเหลี่ยมเขา   คิดว่าเจ้าจะต้องชอบ”  โดยไม่รอฟังคำตอบ..  ฮาจิเมะจูงมือจิสึรุแล้วออกเดินอีกครั้ง

“คราวนี้ข้าสัญญาว่าจะไม่รุนแรงกับเจ้าอีกแล้ว   ข้าจะทะนุถนอม   จะรักเจ้า..  ให้สมกับที่เฝ้าฝันถึงมานาน”  ประโยคสุดท้ายกลายเป็นเสียงรำพึงแผ่วเบาเสียจนเด็กสาวต้องถามซ้ำอีกครั้ง

“เปล่า..  ไม่ได้พูดอะไร   เจ้าคงหูฝาดไปกระมัง”

จิสึรุเองก็ไม่แน่ใจเช่นกันดังนั้นจึงไม่ได้ถามอะไรอีก   เด็กสาวบีบมือใหญ่ที่เกาะเกี่ยวตนไว้แน่นพลางแอบชำเลืองมองซีกหน้าแดงก่ำของชายหนุ่มที่เดินอยู่เคียงข้างแล้วยิ้มบางๆ

...อย่างน้อยนางก็แน่ใจได้ว่าคราวหน้าที่ฝันถึงไซโตซัง   คงจะไม่ใช่ฝันร้ายที่ทำให้นางต้องตื่นขึ้นมาหวีดร้องกลางดึกเหมือนที่แล้วมา

และนางจะรอคอย..   ที่จะมีเขาอยู่เคียงข้างไม่ว่าจะในความเป็นจริงหรือความฝัน   

และถ้าเป็นเช่นนั้นก็เท่ากับว่าภารกิจกำจัดฝันร้ายของนางบรรลุผลสำเร็จแล้วสินะ...

~End~ 

--------------------------------------------




next:  3rd memory with Hijikata Toshizo